Αν οι περίφημες "μικρές επιχειρήσεις" δεν έχουν γονατίσει ως τώρα, τότε ας μη φοβούνται. Δεν είναι η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές που θα τις γονατίσει.
Αντίθετα οι μικρές επιχειρήσεις που είναι πιο ευέλικτες θα μπορέσουν να λειτουργήσουν πιο εύκολα στα νέα ωράρια.
Υπάρχει βέβαια η νοοτροπία που θέλει τη μεγάλη επιχείρηση ως μπαμπούλα να κατασπαράσσει τη μικρή επιχείρηση. Δυστυχώς πρόκειται περί απάτης. Άλλη είναι η θέση της μικρής και άλλη της μεγάλης επιχείρησης στην αγορά. Άλλες ανάγκες εξυπηρετεί η μια και άλλες η άλλη.
Εδώ θα βοηθούσε πράγματι η μεταφορά εμπειρίας από τα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη, και όχι μόνο όπου μας συμφέρει, στο ότι δηλαδή δε μειώθηκε η ανεργία, πράγμα το οποίο ως επί το πλείστον οφείλεται σε άλλους, τρίτους, παράγοντες.
Άραγε εκεί που είναι ανοικτά τα μαγαζιά τις Κυριακές παρατηρήθηκε αύξηση στο κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων χάριν του ανταγωνισμού; Όχι βέβαια. Κάθε επιχείρηση βρίσκει το χώρο της και προσαρμόζεται.
Ώρες ώρες νομίζω ότι η ευγενής τάξη των «μικρών» επιχειρηματιών, όπως τουλάχιστον αυτή εκφράζεται από το όργανό τους, το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν είναι αντιπροσωπευτικό, τουλάχιστον όσον αφορά σε αυτό το θέμα, έχει μείνει δεκαετίες πίσω. Σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει ριζικά, και, η ζήτηση και προσφορά εργασίας λειτουργεί πιεστικά 24Χ7, αυτοί νοιάζονται να μη διαταραχθεί το Κυριακάτικο τραπέζι και η συγκέντρωση της οικογένειας γύρω από αυτό. Ζωή σε γυάλα δηλαδή.
Βεβαίως αν κάνει κανείς μια βόλτα Κυριακή μεσημέρι στη γειτονιά θα δει κανείς πάμπολλα μαγαζιά ανοικτά. Μαγαζιά από τα οποία εξυπηρετούμαστε όλοι. Η πράξη έως τώρα δηλαδή μας δείχνει ότι αυτό το μέτρο έχει τα φόντα να πετύχει.
Και ποια είναι τα μέτρα για να το κρίνουμε αυτό; Κατ΄ αρχήν πρέπει να έχουμε υπ' όψη μας ότι στόχος κάθε επιχείρησης είναι να εξυπηρετεί τον πελάτη. Ούτε τον καταστηματάρχη, ούτε κανένα τρίτο. Σκοπός δε της επιχείρησης είναι η εξυπηρέτηση του πελάτη να μεταφράζεται σε κέρδος για τον καταστηματάρχη.
Αυτά τα δυο είναι τα ερωτήματα προς απάντηση λοιπόν: α) Πόσο περισσότερο θα εξυπηρετήσει τον πελάτη το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, και β) Πόσο αυτή η εξυπηρέτηση θα μεταφραστεί σε κέρδος για τον επιχειρηματία.
Όσον αφορά στο α) είναι δεδομένο ότι περισσότερες ώρες ανοικτές είναι προς όφελος του πελάτη. Αντίθετα επιχειρήματα του τύπου: μα ο κόσμος δεν έχει λεφτά να ψωνίσει, δεν είναι οι ώρες που λείπουν από το καταναλωτικό κοινό κλπ., ελέγχονται ως εικασίες. Οι δικές μου εκτιμήσεις δε συμφωνούν απόλυτα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Η ουσία είναι ότι ένθεν κακείθεν πρόκειται περί εκτιμήσεων που μένει να αποδειχτούν στη πράξη.
Το θέμα του κέρδους, για τον επιχειρηματία τώρα, μπορεί να κατηγοριοποιηθεί σε δυο μέρη.
Κατ΄ αρχή για το μικρό επιχειρηματία, ο οποίος δεν έχει τα φοβερά κόστη, και δη το μισθοδοτικό κόστος, είναι πιο εύκολο να αποκομίσει κέρδος. Αυτό βέβαια προϋποθέτει όρεξη για δουλειά. Αλλά πάντα αυτός που δούλευε περισσότερο δεν ήταν που κέρδιζε περισσότερο;
Για τα μεγάλα καταστήματα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι περισσότερες ώρες λειτουργίας σημαίνουν αυξημένα μισθοδοτικά κόστη. Αυτό σημαίνει ότι μια μεγάλη επιχείρηση, ή που θα κρίνει ότι τη συμφέρει να ανοίξει, άρα περισσότερες θέσεις εργασίας, ή που δε θα ανοίξει. Τόσο απλά.
Και να μην ακούω τα κατινίστικα ότι θα αυξηθεί η πίεση στους εργαζομένους, η ανασφάλιστη εργασία κλπ. Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Ας λειτουργήσει τότε σωστά ο τομέας εκείνος της πολιτείας που οφείλει να ελέγχει τη σωστή τήρηση των εργασιακών συμβάσεων, πράγμα που πρέπει να γίνει και για να μη νοθεύεται ο ανταγωνισμός εξάλλου.
Η ουσία είναι ότι ο κόσμος πάει μπροστά, και από ότι φαίνεται κάποιοι, μένοντας λαχανιασμένοι πίσω, απλώνουν μάταια το χέρι για να τον ακινητοποιήσουν. Η ακινησία όμως ποτέ δεν ωφέλησε. Είναι η προσαρμογή στα νέα δεδομένα που δίνει διεξόδους σαν αυτές που τόσο χρειαζόμαστε σήμερα.
