Μίνι και μνήμη (Ηλίας Κανέλλης, Τα Νέα, 30/10/2013)

Αν έβλεπε κανείς τι γράφτηκε χθες και προχθές στο Διαδίκτυο για τη σημειολογία των παρελάσεων και ιδιαίτερα των μαθητικών, θα πίστευε ότι η χώρα κατοικείται από χιλιάδες μικρούς Ρολάν Μπαρτ, έτοιμους να αναλύσουν τα σημαινόμενα, τις συνδηλώσεις και τις προσλαμβάνουσες. Δυστυχώς όμως, ακόμα κι αν πήγαιναν για Ρολάν Μπαρτ, μας βγήκαν τρόφιμοι μιας συνεχούς Βουλής των Εφήβων.

Κύριος στόχος αυτής της στερεότυπης και συντηρητικής, κοντόθωρης Βουλής ήταν οι φούστες και τα πουκάμισα των μαθητριών. Οι περισσότεροι τα βρήκαν τολμηρά. Πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο κοντές οι φούστες, πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο στενά τα πουκάμισα, πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο ψηλά τα τακούνια; Με τέτοια αμφίεση, τα κορίτσια αυτά, είπαν οι επικριτές τους, δεν μπορούν να παραπέμψουν στον σκοπό της παρέλασης, στην ανάμνηση δηλαδή του πολέμου και της ανάγκης της πολεμικής θυσίας, αλλά αντίθετα παραπέμπουν σε μια ηδονοθηρία που, ενισχυμένη από την ηλικία, αποβαίνει σκάνδαλο.

Φυσικά, στο Διαδίκτυο δεν μιλάνε έτσι - εκτός από ευάριθμες εξαιρέσεις. Απλώς βρίζουν, φωνάζουν, χυδαιολογούν - αλλά στην πραγματικότητα όλες αυτές οι κραυγές έναν σκοπό έχουν: να επιτιμήσουν ηθικολογικά τις μαθήτριες και τους δασκάλους τους. Εντοπίστηκε, μάλιστα, και μια δασκάλα σε μια φωτογραφία που δεν ήταν ντυμένη σαν τη Βέμπο και οι φύλακες στο βεστιάριο με τα κουρέλια της εθνικοφροσύνης έπεσαν να τη φάνε. Και τι δεν της απέδωσαν, με τεκμήριο μόνο μια φωτογραφία - χωρίς να ξέρουν ποια είναι, τι διδάσκει, αν είναι καλή στη δουλειά της, την έβγαλαν τρόφιμο σκυλάδικου και ποιος ξέρει τι άλλο άνθρωποι που θα έλεγες ότι έχουν μεγαλώσει τουλάχιστον στο Μπαϊρόιτ.

Ολη αυτή η ηθικολογική επίθεση, προφανώς, μια μοναδική απάντηση χρειάζεται: ότι την ευγνωμοσύνη τους για όσους πολέμησαν ώστε να επικρατήσουν η ειρήνη και η δημοκρατία και οι ελευθερίες και γενικώς ό,τι κερδίσαμε, καταφέρνοντας να μείνει η χώρα στη σφαίρα επιρροής του δυτικού κόσμου, οι νέοι οφείλουν να τη διατρανώνουν όχι με στρατιωτικό βήμα, με φτηνούς δεκάρικους ή με τα τραγούδια της Βέμπο, αλλά ακριβώς με τη ζωηράδα τους, την κομψότητα και την κοκεταρία τους, την ανεμελιά τους, την τόλμη τους και τον ερωτισμό τους. Με την ατιθάσευτη νεανικότητά τους.

Γιʼ αυτό πολέμησαν οι πρόγονοί μας. Για να μη ζούμε σήμερα σε στρατόπεδο. Για να είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε πώς θα απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Η μετεξέλιξη της παρέλασης σε μια γιορτή της χαράς είναι η μόνη αισιόδοξη εξέλιξη στο πεδίο των εθνικών συμβολισμών. Επιτέλους.

O Ηλίας Κανέλλης είναι δημοσιογράφος

via: metarithmisi.gr

58 & Politics

Ξέρω ότι θα τα ακούσω από τους νέους «συντρόφους» μου της πρωτοβουλίας των 58 για αυτή μου την απορία αλλά δεν αντέχω άλλο να την κρατάω μέσα μου.

Θεωρώ δεδομένο πως κάποιοι θα πουν ότι τέτοια ερωτήματα υποσκάπτουν την πρωτοβουλία εν τη γενέσει της, με ένα ύποπτο, διασπαστικό και προβοκατόρικο τρόπο. Η πρόθεσή μου όμως κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Εντελώς αθώα, και απαλλαγμένη πάσης φύσεως υστεροβουλίας, ως μια Blanche Epiphany των προθέσεων, επιθυμεί να αντιπαρατεθεί μια και καλή με τους διαφόρους πειρασμούς οι οποίοι καραδοκούν, ξεκαθαρίζοντας μια και καλή τα πράγματα.

Δυο φορές μέσα στο κείμενο των 58 γίνεται ονομαστική αναφορά στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ.

Στην πρώτη αναφορά τα δυο κόμματα καλούνται ονομαστικά, μαζί με άλλες μη κατονομαζόμενες δυνάμεις, ως υποσύνολα "της ευρύτερης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης", "να συνεργαστούν για την ανασυγκρότηση του χώρου."

Αμέσως πιο κάτω επεξηγείται πως "η ανασυγκρότηση δε θα είναι μόνο οργανωτική", όπερ και οργανωτική βεβαίως βεβαίως, αλλά "βαθιά πολιτική".

Αναμφίβολα, πρόκειται περί μιας σημαντικής διακήρυξης, η οποία αναμενόταν πολύ καιρό από πολύ κόσμο ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερός, σοσιαλδημοκράτης, αριστερός φιλελεύθερος, και πάει λέγοντας...

Εύλογα λοιπόν θεωρεί κάποιος ότι της δημοσίευσης μια τέτοιου βεληνεκούς διακήρυξης θα προηγούνταν διπλωματικές προσπάθειες ανίχνευσης μελλοντικών αντιδράσεων τουλάχιστον όσον αφορά στα δυο πολιτικά κόμματα, τα οποία κατονομάζονται ονομαστικά. Διότι θα ήταν φυσικό να αναρωτηθούν οι πρωτεργάτες αυτής της πρωτοβουλίας εάν αυτά τα δυο κόμματα τίθενται θετικά ή αρνητικά απέναντι στο νέο εγχείρημα, ώστε να μπορέσουν να προβλέψουν σε ένα βαθμό το μέγεθος της επιτυχίας του, και άρα να επιβεβαιώσουν το ευνοϊκό της συγκυρίας, το σωστό timing δηλαδή.

Σε αυτό το σημείο αξίζει σημειώσουμε ότι όσον αφορά στο ΠΑΣΟΚ, μια τέτοια προκαταρκτική κίνηση από μέρους της πρωτοβουλίας θα παρέλκυε. Το ΠΑΣΟΚ έχει ως διακηρυγμένο στόχο μια τέτοιου είδους σύγκλιση, και, ως εκ τούτου, μια τέτοια ανίχνευση θα αποτελούσε πλεονασμό.

Όλο το διακύβευμα λοιπόν αφορά στη ΔημΑρ. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον λοιπόν να μάθουμε αν προηγήθηκε κάτι ανάλογο, και εν τέλει ποιά ήταν τα σημάδια και πως ερμηνεύθηκαν.

Εάν υποθέσουμε ότι όντως προηγήθηκαν επαφές με την ηγεσία της ΔημΑρ, τότε θεωρητικά υπήρχαν δυο περιπτώσεις. Μια του "ναι, πάμε μαζί", και μια του "όχι ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε". Χωρίς δεύτερη κουβέντα, και για την οικονομία της συζήτησης, μπορούμε εκ του ασφαλούς να απορρίψουμε την πρώτη πιθανότητα, καθόσον, εάν αυτή ίσχυε, το μέγεθος της ανακολουθίας θα ήταν τόσο, που σίγουρα θα προκαλούσε ιδιαίτερα αντιληπτές ισχυρές μετασεισμικές δονήσεις εντός του ευρύτερου "κεντροαριστερού χώρου".

Εάν πάλι υποθέσουμε ότι δεν προηγήθηκε καμιά επαφή με την ηγεσία της ΔημΑρ, τότε στην ουσία αποδεχόμαστε ότι η αρνητική στάση της ηγεσίας της ήταν πρόδηλη. Εάν δεν ήταν έτσι, γιατί να μην επιχειρηθεί επαφή εξ άλλου;

Σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η κίνηση των πενήντα οκτώ έγινε με δεδηλωμένη τη θετική στάση από μέρους του ΠΑΣΟΚ, αλλά με εικαζόμενη και πιο πιθανή από μέρους της πρωτοβουλίας της αρνητική της ΔημΑρ.

Προσωπικά, για τη ΔημΑρ ποσώς με ενδιαφέρει. Στην εποχή της ηλεκτρονικής προσομοίωσης του Big Bang, προσπαθεί με σιδερένια πανοπλία και σπαθί να υπερασπίσει τη χαμένη τιμή της Αριστεράς. Με ενδιαφέρει όμως η τύχη της πρωτοβουλίας. Θα είναι πολύ μεγάλο πισωγύρισμα αν καεί εν τη γενέσει της λόγω ανωριμότητας.

Εκτός από την ατέλειωτη αρθρογραφία που έχει προκαλέσει ως θέμα, η μόνη ουσιαστική πολιτική χρησιμότητα που έχει ως τώρα είναι να λειτουργεί ως επικοινωνιακό εργαλείο του ΠΑΣΟΚ έναντι της ΔημΑρ.

Και πολύ φοβάμαι ότι, αν δεν εκφραστούν σύντομα πολιτικές θέσεις κοινής αποδοχής από μέρους της πρωτοβουλίας, εκεί θα παραμείνει.

Πρέπει λοιπόν όσο το δυνατό πιο σύντομα να υπάρξουν οργανωτική συγκρότηση, και κανάλια οργανωμένης έκφρασης εντός του σχήματος. Αυτό το τελευταίο μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα ακόμα πρόβλημα. Αυτό της οργανωμένης παρέμβασης των ανένταχτων εντός της πρωτοβουλίας. Ήδη σήμερα διαβάζουμε μια σχετική άποψη σε άρθρο του κ.Παύλου Αθανασόπουλου στη Μεταρρύθμιση, πως:

 "Η χώρα δεν έχει ανάγκη από ένα ακόμη κόμμα ή κίνηση της Κεντροαριστεράς.

Δόξα τω Θεώ έχουμε γεμίσει με τέτοια. Καθένας που θεωρεί τον εαυτό του σημαντικό φτιάχνει κι από ένα. Εκείνο που χρειάζεται είναι η συσπείρωση όλων των υπαρχόντων. Κόμματα, κινήσεις και πρόσωπα που θα αποδεχθούν το κάλεσμα πρέπει από κοινού, στην βάση της ισοτιμίας, να συντονιστούν και να απευθυνθούν μαζί στον κόσμο που αναζητεί το καινούριο, να συζητήσουν μαζί του και μέσα από το διάλογο να προκύψει ένα νέο ξεκίνημα ενός πλουραλιστικού ενδιάμεσου πόλου."

Την παραπάνω άποψη κατ΄αρχήν δεν την κρίνω αρνητικά. Ξεκινώντας από τον εαυτό μου όμως αναρωτιέμαι, δεδομένης της ασημαντότητάς μου ως δημόσιο πρόσωπο, πως θα μπορέσω να συμβάλω με ένα δημοκρατικό τρόπο στη διαμόρφωση μιας κοινής συνιστάμενης στη νέα κεντροαριστερά.

Δεδομένης λοιπόν της ρευστότητας των πραγμάτων, θεωρώ εν τέλει ότι, τουλάχιστον οι προερχόμενοι και απερχόμενοι από ΔημΑρ και Δράση αυτοπροσδιοριζόμενοι αριστεροί & κεντροαριστεροί, αλλά και όποιοι άλλοι θεωρούν ότι θα ταίριαζαν, θα έπρεπε να προχωρήσουν στη διαμόρφωση ενιαίας κίνησης, τάσης, ή όπως αλλιώς θέλετε ονομάστε το, η οποία θα δουλεύει με σκοπό τη συνεισφορά συγκροτημένης πολιτικής άποψης στα πλαίσια της πρωτοβουλίας και υπέρ αυτής.