Απάντηση σε άρθρο της Κας Μ. Κοππά σε σχέση με την Ουκρανία.

Οι παραμορφωτικοί καθρέπτες της συντήρησης δεν είναι προνόμιο μόνο της Δεξιάς.  

Ο κόσμος αλλάζει, και αυτό φαίνεται να στεναχωρεί την Κα Κοππά. Διεργασίες οι οποίες έχουν ξεκινήσει εδώ και δέκα με δεκαπέντε έτη, εισέρχονται πλέον στην επόμενή τους φάση. Οι δυνάμεις απεξάρτησης των χωρών που αποτελούν το υπογάστριο της «μαμάς Ρωσίας» έχουν ισχυροποιηθεί στο βαθμό που να μπορούν να διαμορφώνουν τις εξελίξεις.

Η Ουκρανία έχει εδώ και μερικούς μήνες τεθεί επικεφαλής αυτών των εξελίξεων. Η συντηρητική όμως σκέψη σε όλο το πολιτικό φάσμα δε μπορεί να κατανοήσει αυτές τις αλλαγές, και τις απορρίπτει αναδεικνύοντας συκοφαντικά για το χαρακτήρα τους επιμέρους στοιχεία ως κυρίαρχα.

Το άρθρο της Κας Κοππά είναι ανθολόγιο τέτοιων ανακριβειών. Αναδεικνύεται ως κυρίαρχο στοιχείο το υπουργικό χαρτοφυλάκιο ενός εθνικιστή ηγέτη, κάτι το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί φυσιολογικό επακόλουθο ενός αγώνα ο οποίος πήρε έντονα εθνικά χαρακτηριστικά, και για το οποίο υπάρχουν πλείστα παρόμοια ιστορικά παραδείγματα. Αφορίζει τις όποιες μελλοντικές εξελίξεις, για τις οποίες υπάρχουν ευοίωνα σημάδια, από τη στιγμή που η νέα αυτή αναδειχθείσα κυβέρνηση συνεργάζεται με έναν υψηλό κατά τεκμήριο δημοκρατικό φορέα, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πιθανώς την Κα Κοππά να τη στεναχωρούν οι πολιτικές εξελίξεις και σε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως από τη Σκανδιναβία, όπου το αντιρωσικό και αντικομμουνιστικό μένος χτυπάει κόκκινο. Κανείς όμως δε βγαίνει να αμφισβητήσει τη δημοκρατική δομή των χωρών αυτών, η οποία εξάλλου είναι προαπαιτούμενη για τη συμμετοχή τους στην Ένωση.

Δυστυχώς τα γεγονότα στην Κριμαία είχαν και ένα παρασκήνιο το οποίο δεν έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό, με τον τρόπο τον οποίο παρουσιάστηκαν στον περισσότερο από τον υπόλοιπο κόσμο. Μόνο αυτός ο οποίος επεδίωξε να έχει αντικειμενική ενημέρωση από περισσότερες εσωτερικές πηγές αντελήφθη την εκκαθάριση πληθυσμού στην Κριμαία, και τη βίαιη προώθηση στην ενδότερη Ουκρανία του μη φιλορωσικού πληθυσμού της Κριμαίας. Μόνος αυτός αντελήφθη την πλύση εγκεφάλου στην οποία επεδόθη ο ρωσικός παράγοντας επί του γηραιότερου στοιχείου της Κριμαίας, παίζοντας το, και καλά αντιφασιστικό χαρτί, ενός υποτιθέμενου φασιστικού κινδύνου από τις δυνάμεις των εξεγερθέντων Ουκρανών, ανακαλώντας εσφαλμένα μια έντονη συναισθηματική φόρτιση από τις μνήμες ενός τελείως παρελθόντος αντιφασιστικού αγώνα της πέμπτης δεκαετίας του εικοστού αιώνα.

Εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται στο άρθρο η ρωσική στρατιωτική εισβολή στα εδάφη μιας ανεξάρτητης χώρας, της Γεωργίας, η οποία όλως τυχαίως και εκείνη, εκείνον τον καιρό, αναζητούσε το Ευρωπαϊκό της μέλλον. Διότι η Νότια Οσετία ήταν έδαφος μιας κυρίαρχης χώρας, της Γεωργίας. Οι εκτοπίσεις πληθυσμών που έλαβαν χώρα, καθώς και οι εισαγωγές ρωσικού πληθυσμού μετά τη στρατιωτική εισβολή, ώστε να κυριαρχήσει το ρωσικό στοιχείο, ήταν καθοριστικές για τη συνέχεια των εξελίξεων στην περιοχή.

Η Κα Κοππά φαίνεται να τρομάζει και από μια εξέγερση στην Τσετσενία. Δεν ξέρω αν παρασύρεται από το πρότυπο του «Τσετσένου τρομοκράτη» φαίνεται όμως να αγνοεί πλήρως τη συστηματική καταπίεση, στην οποία έχει επιδοθεί ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, επί του Τσετσενικού πληθυσμού.

Λείπει παντελώς από την εικόνα της αυτό που στην πραγματικότητα ζουν και στο οποίο εναντιώνονται οι λαοί περιφερειακά της Ρωσίας, αλλά και σημαντικά κομμάτια του ίδιου του Ρωσικού πληθυσμού. Δηλαδή το ίδιο το αυταρχικό ολιγαρχικό καθεστώς του Πούτιν, και τα οικονομικά συμφέροντα της ομάδας των ολιγαρχών που αυτός υπηρετεί. Το αυταρχικό καθεστώς το οποίο έχει χτίσει εντός της Ρωσίας, με τις μαφιόζικες δολοφονίες των δημοσιογράφων οι οποίοι τολμούν να υψώσουν τη φωνή τους ενάντιά του, και τις φυλακίσεις όσων αντιπαρατίθενται δημόσια σε αυτόν.

Λείπει η καταδίκη στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Πούτιν, στρατιωτικά σύμφωνα με το παράδειγμα της Γεωργίας που προαναφέραμε, αλλά και οικονομικά με την «Ευρασιατική Ένωση» που αυτός προωθεί, και της οποίας τον πραγματικό χαρακτήρα αποκαλύπτει γλαφυρά ο τέως Πρόεδρος της Γεωργίας, Μ. Σαακασβίλι, εδώ.

Σε παλαιότερο άρθρο μου, είχα επισημάνει τη χαρακτηριστική διστακτικότητα με την οποία αντιμετώπιζε η ελληνική σοσιαλδημοκρατία τις εξελίξεις. Σε αυτό το άρθρο η Κα Κοππά το τερματίζει. Μιλάει ανοικτά για επιστροφή στην αφετηρία. Αδυνατεί να αποδεχθεί, να αντιληφθεί καν, το νερό που έχει ήδη κυλήσει, το πόσο έχει εξελιχθεί μέσα σε λίγους μήνες η κατάσταση εξωτερικά της νοτιοδυτικής ρωσικής περιφέρειας. Ψελλίζει τόσο αδύναμα, σα να μην το πιστεύει ούτε η ίδια στην πραγματικότητα, επικλήσεις για ψυχραιμία.

Η Κα Κοππά κατέχει, από ότι φαίνεται μετά το τέλος του άρθρου, σημαντικές θέσεις για τη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αναρωτιέται κανείς αν προτροπές, όπως αυτή που προαναφέραμε, περί «επιστροφής στην αφετηρία» την καθιστούν ικανή να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του μέλλοντος, και αν υπηρετεί αυτές τις θέσεις στο ελάχιστο ικανοποιητικά όσον αφορά στην ανταπόκριση αυτών των προσδοκιών.

Περί του πρωτογενούς πλεονάσματος και της διανομής του

Σοβαρά τώρα…

Κάτι πρέπει να γίνει να σταματήσει αυτή η φάρσα με τη διανομή του πρωτογενούς πλεονάσματος. Διαβάζω ανακοινώσεις από κόμματα, ακούω σοβαρούς ανθρώπους να έχουν άποψη για το πώς αυτό θα πρέπει να διανεμηθεί.

Να διανεμηθεί τι; Ένα λογιστικό μέγεθος; Ένας μακροοικονομικός δείκτης;

Τα χρήματα τα οποία υποτίθεται ότι διανέμονται είναι απλά το προϊόν της υπερφορολόγησης. Ξέρετε τώρα: Εισφορά αλληλεγγύης, ΕΕΤΗΔΕ, ΕΤΑΚ, Φόρος Πολυτελούς Διαβίωσης, τέλος επιτηδεύματος και πάει λέγοντας.

Κάθε ένας από αυτούς τους φόρους είχε από τη θέσπισή του συγκεκριμένο σκοπό και στόχο. Ήταν ενταγμένος μέσα σε ένα προϋπολογισμό, σε μια μνημονιακή συμφωνία.

Για κανέναν από αυτούς τους φόρους δεν υπήρχε η ανοησία της  στόχευσης για τη δημιουργία «πρωτογενούς πλεονάσματος» και τη μετέπειτα «διανομή» του.

Το σημαντικότερο όμως είναι το πρωτογενές πλεόνασμα, όπως έχει ακούσει πλέον και ο πιο απομακρυσμένος κάτοικος αυτή τη χώρα,  δε λαμβάνει υπ΄ όψη του την εξυπηρέτηση του χρέους. Δεν είναι δηλαδή μια πραγματική συσσώρευση πλούτου προς διανομή, αλλά υπολογίζεται λογιστικά πριν από την αμοιβή του συντελεστή «δανεισμός». Ο οποίος συντελεστής ήταν καθοριστικός για τη χώρα μας την τελευταία πενταετία. Για αυτόν τον έρμο το συντελεστή έγιναν όλα: Και μνημόνια, και κρίσεις, και όλα όσα περάσαμε και περνάμε.

 Ένας λόγος δε για την ύπαρξη του πρωτογενούς πλεονάσματος, είναι τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού τα οποία μας εξασφαλίζουν οι μνημονιακές δανειακές συμβάσεις. Τα πράγματα δε θα είναι έτσι όταν θα βγούμε από το μνημόνιο. Το πρωτογενές πλεόνασμα θα πρέπει να συντηρηθεί από την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας και μόνο. Τότε θα δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος.

Συμπέρασμα: Το «πρωτογενές πλεόνασμα» δεν είναι πραγματικός  πλεονάζων πλούτος. Πριν δούμε λοιπόν  αν υπάρχουν πραγματικά λεφτά  να μοιράσουμε, ας φροντίσουμε την κάλυψη και αυτού, του «δανειακού» συντελεστή. Εκτός αν έχουμε σκοπό να τους φεσώσουμε εν τέλει, που δε νομίζω ότι θα έπρεπε...