Το γυναικείο όνομα «Άννα» ανέκαθεν προκαλούσε μια
μελαγχολία στη σύγχρονη Ελληνική γραμματεία. «Είδα την Άννα κάποτε», «Άννα, δεν
είναι η βροχή», «Αχ, Αννούλα του χιονιά» και πάει λέγοντας…
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που αυτό το όνομα επελέγη από τον Ν.Ξ. για την, τεσσαράκοντα Μαΐων,
εγκαταλελειμμένη από τη ζωή γραία, η οποία κατέστη απόλυτο έρμαιο της
«απορρύθμισης της εργασίας».
Κατ΄ αρχάς να σημειώσουμε ότι άλλοι στα σαράντα
τους ξεκινάν μια καινούρια ζωή. Προϋπόθεση βέβαια για να κάνει κανείς κάτι
τέτοιο είναι να διαθέτει την απαραίτητη όρεξη. Και αυτό συμβαίνει όταν ζει
βασισμένος στις δικές του δυνάμεις και έχει πίστη σε αυτές.
Και αυτό είναι το πρόβλημα. Επί δεκαετίες, γενιές
και γενιές εργατικού δυναμικού είχαν εθιστεί στο βόλεμα, στη μη παραγωγική
εργασία, και στην πλήρη έλλειψη στόχων.
Η συγκεκριμένη Άννα το έφερε η μοίρα να είναι
γόνος δύο δημοσίων υπαλλήλων. Έχει εγγραφεί από μικρή στο DNA της ότι βρέξει
χιονίσει, κάθε πρώτη του μηνός θα υπάρχουν δυο μισθοί που θα μπαίνουν στο
σπίτι. Αυτή όμως ήταν μια επίπλαστη αλήθεια, κάτι το οποίο έγινε οδυνηρά
αντιληπτό στις μέρες μας.
Η κακομοίρα η Άννα τέλειωσε φιλόλογος. Παρ΄ όλα
αυτά δεν ασχολήθηκε με αυτό το οποίο τελείωσε. Αυτόματα, η δωρεάν παιδεία που
της παρείχε η Ελληνική πολιτεία πετάχθηκε στα σκουπίδια. Τα λεφτά που
συνεισέφερε ο Έλληνας φορολογούμενος για τις σπουδές της Άννας δεν έφεραν καμιά
απολύτως παραγωγική ανταπόκριση.
Ακόμα και με αυτό το οποίο είχε κλίση, προτίμησε
να ασχοληθεί επιφανειακά και διεκπεραιωτικά, χωρίς να έχει μια προσωπική βλέψη
να γίνει καλύτερη και να εξελιχθεί σε αυτό. Επί δεκαπέντε χρόνια μεσαιοκατώτερο
στέλεχος μιας επιχείρησης, δε θέλησε ποτέ να σπουδάσει κάτι ιδιαίτερο ώστε να
μπορέσει και να είναι ανταγωνιστική, αλλά και να προσφέρει σε αυτό που αγαπά
από μια ανώτερη, διευθυντική, θέση. Επί δεκαπέντε χρόνια απαρνιότανε «θέσεις
πιο προσοδοφόρες» ονομάζοντας ψευδώς την έλλειψη στόχων «αγάπη για τη δουλειά»
και «υπηρεσία με τον τρόπο της».
Είναι βολικό να τα ρίχνουμε όλα στην «εργασιακή
απορρύθμιση». Είναι βολικό να γεμίζουμε τον κόσμο προλετάριους. Δυστυχώς όμως,
στο βάθος πρόκειται για το δικό μας, προσωπικό αγώνα ενάντια στη ζωή.
Η εργασία αλλάζει μορφή. Δε θα είναι ποτέ πια όπως
την ξέραμε. Βόλεμα και υπόσχεση για μια τεσσαρακονταετή ευδόκιμη εργασιακή
θητεία μακαριότητας και μετά σύνταξη.
Το να ονομάζεις τη νέα κατάσταση «αποσάθρωση της
εργασίας» είναι παραπλανητικό, γιατί αφήνεις να υπονοηθεί ότι υπάρχει περίπτωση
η κοινωνία να ξαναγυρίσει στις παλιές φόρμουλες. Αυτό όμως είναι απατηλό και
δημαγωγικό, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Φευ, το πουλί πέταξε και ο
αριστερός που το υποστηρίζει προσφέρει κακές υπηρεσίες.
Την Ευρώπη δεν τη φοβάμαι. Οι χώρες της έχουν τους
θεσμούς, έχουν τα μέσα, αλλά πάνω από όλα έχουν τη νοοτροπία. Και ένα
μεταβατικό κοινωνικό δίκτυ προστασίας είναι σε θέση να απλώσουν, αλλά και να
προσαρμόσουν τα προγράμματά τους με τέτοιο τρόπο ώστε οι νεοεισερχόμενες στην
αγορά εργασίας γενιές να έχουν επιτυχία στη σταδιοδρομία τους.
Το πρόβλημα είναι η χώρα μας, όπου σαράντα χρόνια
κρατικοκαπιταλιστικού σοσιαλισμού έπλασαν ανθρώπους άβουλους, χωρίς διάθεση για
δημιουργία και εξέλιξη μέσα από αυτήν. Έπλασαν ανθρώπους που θεωρούν ότι ο ανταγωνισμός
είναι μια αθλιότητα και η αξιολόγηση βδέλυγμα.
Μια τελευταία συμβουλή για την Άννα:
Αννούλα, αν πράγματι αγαπάς τη φιλολογία, και δεν
πέρασες σε αυτήν κατά τύχη, υπάρχουν τόσα παιδιά που δεν ξέρουν που τους πάνε
τα τέσσερα στο σχολείο. Ξεκίνα λοιπόν κανένα ιδιαίτερο, κάνε τα να την
αγαπήσουν κι αυτά, μπας και πάρουν και κανένα καλό βαθμό στο σχολείο, και ίσως
και να μάθουν λίγο να σκέφτονται πέρα από τh μύτη τους. Και, αν
πραγματικά είσαι καλή σε αυτό που κάνεις, και επιτυχία θα έχεις, και καμιά
«εργασιακή απορρύθμιση» δε θα μπορεί να σε τρομάξει.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι ήδη έχεις βολευτεί στο call center…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου