Τα lemmings της "Κεντροαριστεράς"

Όταν κάτι δε γίνεται, μην το πιέζεις. Χαλάς άσκοπα δυνάμεις και τελικά καταλήγεις σε θέση χειρότερη από αυτή βρισκόσουν. Εν πάσει περιπτώσει, κάνε το σωστά, ή μη το κάνεις καθόλου.

Επί μήνες τώρα συζητάμε για τη δημιουργία της μεγάλης ενιαίας δημοκρατικής παράταξης, για την «ένωση της Κεντροαριστεράς». Τελικά το ερώτημα που προβάλλει μετά από την πολύμηνη προσπάθεια είναι αν θέλει η Κεντροαριστερά να ενωθεί. Γιατί δεν το βλέπω και πολύ να συμβαίνει.

Διαιρεμένες ομάδες οι οποίες εκφράζουν από πλησίον της ποσοστιαίας μονάδας ελάχιστα έως 8-9%  το ανώτερο η κάθε μια, διασπαρμένες μέσα σε ένα γενικά αριστερό, σοσιαλδημοκρατικό χώρο, ο οποίος κατά καιρούς παίρνει χάριν συμβάσεως, ιδιαίτερα ονόματα όπως «Κεντροαριστερά», ή χρησιμοποιεί, για να προσδιοριστεί, επιθετικούς προσδιορισμούς όπως «μεταρρυθμιστικός», «φιλελεύθερος», «προοδευτικός», «αριστερός», «σοσιαλιστικός», κλπ κλπ, ανάλογα με τις ορέξεις και τις προτιμήσεις όποιου κάνει την αναφορά, και την ιδιαίτερη τοποθέτησή του εντός τού χώρου αυτού.

Με τον «Κεντροαριστερό» πολιτικό χάρτη να έχει αλλάξει άρδην από αυτό που ίσχυε ένα χρόνο πριν, κάποιοι συνεχίζουμε τις απονενοημένες προσπάθειες για τη δημιουργία της «Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης». Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Μετά την κατάρρευση των 58, και της αμφισβητούμενης χρησιμότητας και λειτουργικότητας της Ελιάς δε μας παίρνει πια για άλλη αποτυχία.

Άλλη μια προσπάθεια η οποία θα καταλήξει να εκληφθεί ως μασκάρεμα του βαθέως ΠαΣοΚ για τη σωτηρία του, θα αποτελέσει και τη χαριστική βολή.

Γι αυτό και οι κινήσεις πρέπει να γίνουν με ιδιαίτερη περίσκεψη, λεπτότητα στο χειρισμό, και επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών μας δείχνουν πως δυο πράγματα έχουν αλλάξει από πέρσι στην κατάσταση του χώρου.

Πρώτον, η παταγώδης αποτυχία της ΔημΑρ να περάσει το (όποιο) πολιτικό της μήνυμα την οδήγησε στην απόλυτη εκλογική καθίζηση. Μετά λοιπόν από αυτήν την ψυχρολουσία έβαλε νερό στο κρασί της, και βρήκε διόδους επικοινωνίας με άλλα κόμματα του χώρου, στέλνοντας επιστολές. Αυτό την οδήγησε να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με το ΠΑΣΟΚ κάτι που πριν θεωρείτο αδιανόητο.

Βέβαια, ειρήσθω εν παρόδω, εδώ θα έπρεπε να σημειωθεί και μια άλλη παθογένεια του χώρου, αυτή του ποιος ηγείται του διαλόγου, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Δεύτερη, σημαντική αλλαγή είναι η δημιουργία και εκλογική καταγραφή του Ποταμιού. Το Ποτάμι στην ουσία ήλθε να αντικαταστήσει τη ΔημΑρ. Προσελκύοντας τους περισσότερους ψηφοφόρους της, προσελκύοντας τα περισσότερα παλιά της στελέχη, έχει βαλθεί να την αντιγράφει σε νεφελώδη πολιτικό λόγο, αλλά και στο πολιτικό σνομπάρισμα των αντικειμενικά υπαρχόντων πολιτικών του συνοδοιπόρων. Χρησιμοποιώντας έναν διχαστικό λόγο εναντίον όλων των άλλων πλην αυτού, καταγγέλλοντας τους συλλήβδην ως «το παλιό που πρέπει να αλλάξει», στην ουσία χτίζει την απομόνωση του. Ξεχνάει ότι κι άλλοι πήραν 6% πριν από αυτό, και μάλιστα σε βουλευτικές και όχι ευρωεκλογές, αλλά η μη συνετή και ενωτική διαχείρισή του κατέστησε το ποσοστό αυτό «περασμένο μεγαλείο».

Μια συνέπεια αυτού του κομπορρημονούντος διχαστικού λόγου είναι η αντιμετώπιση της πρόσφατης προσέγγισης ΠαΣοΚ – ΔημΑρ, που προαναφέρθηκε. Αντί να αντιμετωπιστούν ως δυο κεντροαριστερά κόμματα που εν τέλει άρχισαν μετά από ένα χρόνο προσπάθεια να προσεγγίζουν το ένα το άλλο, καταγγέλλονται από το ποτάμι ως το παλιό πολιτικό κατεστημένο που συμμαχεί για να αποφύγει την πλήρη του εξαφάνιση.

Το κακό με αυτά τα δυο κόμματα, ΠαΣοΚ & ΔημΑρ, είναι πως έχουν δεχθεί τόσο ανηλεή, και σε περιπτώσεις υπερβολική κριτική από τμήματα του χώρου, όχι οπωσδήποτε τα ίδια ακριβώς, ώστε να έχουν χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής τους. Τώρα λοιπόν που επιτέλους επιχειρούν κάτι καλό και θετικό μεταξύ τους εμφανίζονται τόσο απαξιωμένα,  ακυρώνοντας σε ένα μεγάλο μέρος την προοπτική αυτής της ενέργειας.

Οι ευρωεκλογές έδωσαν στην προσπάθεια της Ελιάς το υψηλότερο ποσοστό ανάμεσα στις δυνάμεις του χώρου. Αυτό την κατέστησε άτυπα τη μεγαλύτερη δύναμη ανάμεσά τους και της χρέωσε την ευθύνη των μελλοντικών πρωτοβουλιών.

Πριν προχωρήσουμε επ΄ αυτού ας παρατηρήσουμε ότι και αυτό ακόμα το ποσοστό είναι μικρότερο από αυτό της καταγεγραμμένης πλέον ως τρίτης πολιτικής δύναμης, της Χρυσής Αυγής. Κάτι το οποίο βεβαίως όσο κρίσιμο είναι, το ίδιο ψευδές θα αποδεικνυόταν αν ο ευρύτερος  κεντροαριστερός χώρος παρουσιαζόταν ενωμένος.

Η ευθύνη λοιπόν των μελλοντικών πρωτοβουλιών, αλλά και η θέληση του Β. Βενιζέλου να προλάβει και να διαχειριστεί τις εξελίξεις στο κόμμα του τον έκαναν να προκηρύξει συνέδριο για τη δημοκρατική παράταξη το φθινόπωρο.

Το συνέδριο της τελευταίας ευκαιρίας θα το ονόμαζα εγώ και γι αυτό θα πρέπει να ληφθούν εξαιρετικά μέτρα για την επιτυχία του. Πρέπει επίσης η οργανωτική επιτροπή να είναι έτοιμη για γενναίες αποφάσεις κατά την πορεία της διοργάνωσής του.

Το συνέδριο αυτό πρέπει ή να πετύχει ή να μη γίνει καθόλου. Για αυτό και πρέπει η οργάνωση του να είναι απολύτως συστηματική.

Πρέπει να ορισθεί ρητά και ονομαστικά το εύρος των προσκαλούμενων δυνάμεων μια προς μια.

Να υπάρχει συστηματικός έλεγχος από την οργανωτική επιτροπή στο ποιες δυνάμεις απαντούν θετικά και οριστικοποιούν την παρουσία τους.

Τρίτο και το κυριότερο: Πρέπει να τεθεί ρητός στόχος,  με την παρουσία ποιών δυνάμεων θεωρείται πετυχημένο συνέδριο και με την απουσία ποιών όχι.

Ένα συνέδριο που θα αποτύχει να αναδειχθεί καθοριστικό για τη δημιουργία της μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης δε μας χρειάζεται. Διότι θα έχει χαθεί η οποιαδήποτε αξία του, και θα μας καταστήσει τελείως αδύναμους να κάνουμε μια ανάλογη σοβαρή προσπάθεια στο προσεχές μέλλον.

Είναι υψηλό το διακύβευμα λοιπόν, και η οποιαδήποτε επιπολαιότητα, έστω και η πιο μικρή, είναι καθοριστική.

Αντιλήψεις του τύπου, «πάμε και ότι μπορέσουμε» ή « τι να κάνουμε, εμείς προσπαθήσαμε και είμαστε καθαροί με τη συνείδησή μας» όχι μόνο άχρηστες είναι αλλά και επιζήμιες, διότι θα οδηγήσουν σε δύσκολα αναστρέψιμο πισωγύρισμα.

Από τη στιγμή που θα πέσουμε στο ποτάμι νερό του συνεδρίου, (α! Ρε Θεοδωράκη, ούτε μια παρομοίωση δε μπορούμε να κάνουμε εξ αιτίας σου) πρέπει να το κολυμπήσουμε για να βγούμε στην απέναντι όχθη. Αλλιώς μας περιμένει ο πάτος. Όπως τα συμπαθή τρωκτικά του τίτλου.

Εμού του ιδίου

Η ιδιωτική πρωτοβουλία και οι πραγματικοί εχθροί της (του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου Από: EBR - Δημοσίευση: Τρίτη, 22 Ιουλίου 2014)

Το θέαμα ήταν θλιβερό αλλά και αποκρουστικό για κάθε πολίτη που θέλει να «συλλογάται ελεύθερα». Δήθεν συνδικαλιστές προσπαθούσαν με βίαιο τρόπο να βγάλουν από τα καταστήματα τους πελάτες γιατί, μάς λένε, δεν γουστάρουν να υπάρχουν ανοικτά καταστήματα τις Κυριακές.

Με άλλα λόγια, ενώ πάγια και αποδεδειγμένη αρχή της ελεύθερης οικονομίας είναι το ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και, τελικά, αυτός αποφασίζει με τις επιλογές του, στην Ελλάδα οι δήθεν εκπρόσωποι εμπόρων και εμποροϋπαλλήλων έχουν αποφασίσει ακριβώς το αντίθετο. 

Αυτοί αποφασίζουν τις ημέρες και τις ώρες που θα ψωνίζει ο πελάτης και αυτό που ίσως τούς λείπει είναι και να επιλέγουν οι ίδιοι τί θα πρέπει να αγοράζει –όπως συνέβαινε στην πάλαι ποτε σοβιετική αυτοκρατορία και όπως σήμερα συμβαίνει στην Βόρεια Κορέα και εν μέρει στην Κούβα, την Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ. Ωστόσο, στο σημείο αυτό προέχει να δούμε ποιος είναι ο εγχώριος συνδικαλισμός των εμπόρων, από ποιους εκπροσωπείται και από πού προέρχεται η χρηματοδότησή του.

Ευθύς εξ αρχής οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι οι περισσότεροι ιθύνοντες των Εμπορικών Συλλόγων είναι κομματικά στελέχη και ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για την καριέρα τους παρά για το εμπόριο, στο οποίο δεν έχουν προσφέρει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτε. Με κάποιες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, τα περισσότερα συνδικαλιστικά στελέχη των εμπορικών οργανώσεων είναι από μέτριοι έως αποτυχημένοι επαγγελματίες που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσω ενός βαθύτατα αντιδραστικού και λαϊκίζοντος συνδικαλισμού. Σε καμμία δε περίπτωση οι «συνδικαλιστές» αυτοί δεν εκπροσωπούν το υγιές και προοδευτικό εμπόριο της χώρας.

Όσο για την πλειονότητα των ενεργών μελών των Εμπορικών Συλλόγων, που στην ουσία είναι λίγα, πρόκειται για άτομα που επέλεξαν την εμπορική δραστηριότητα επειδή δεν μπόρεσαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Εξάλλου, όπως προκύπτει από παλαιότερη έρευνα του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου, το μορφωτικό επίπεδο αυτών των εμπόρων είναι χαμηλό, γεγονός που τούς στερεί τις δυνατότητες εκσυγχρονισμού. Υπενθυμίζουμε τις λυσσώδεις μάχες των Εμπορικών Συλλόγων την δεκαετία του 1980 να μην καθιερωθούν οι ταμειακές μηχανές, όπως και οι γελοίες αντιδράσεις τους στις απελευθερώσεις ωραρίων.

Οι παλαιότερο εξ ημών θα ενθυμούνται επίσης τις αντιδράσεις του εμπορικού κατεστημένου όταν το 1980 ο τότε υπουργός Εμπορίου κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος θέλησε, μέσα από την απελευθέρωση των τιμών στα ψάρια, να καταργήσει τα «καπέλλα» και λοιπά αίσχη εις βάρος των καταναλωτών. Εξάλλου, απέναντι σε αυτούς τους τελευταίους το εμπορικό συνδικαλιστικό κατεστημένο τρέφει και βαθειά περιφρόνηση. Τούς θεωρεί ενόχληση, παρά πηγή εισοδήματος και ευμάρειας –και εξ αυτής της θεωρήσεως μύρια έπονται.

Ένας άλλος μεγάλος εχθρός των συνδικαλιστών εμπόρων είναι ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Με άλλοθι την θεωρία ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός ευνοεί τους «μεγάλους», οι «νονοί» του εμπορικού κόσμου επιδιώκουν την αποδυνάμωση του ανταγωνισμού γιατί, στην ουσία, φοβούνται την πρόοδο που αυτός φέρνει. Για τους Εμπορικούς Συλλόγους, όμως, η πρόοδος είναι πολύ κακό πράγμα –διότι, ο έμπορος που θέλει να πάει μπροστά δεν έχει ανάγκη από στήριξη κομματοκρατούμενων συνδικαλιστικών φορέων, αλλά ούτε και τείνει ευήκοον ους στις λαϊκίστικες κορώνες που διατυπώνουν και εκπέμπουν οι «ηγέτες» του εμπορικού κόσμου.

Πέρα από όλα αυτά, όμως, εκπληκτικό είναι και το γεγονός ότι όλοι οι πιο πάνω συνδικαλιστικοί φορείς της ιδιωτικής πρωτοβουλίας(!), για να λειτουργούν, χρηματοδοτούνται κατά κύριο λόγο από …το κράτος!!! Είτε με φόρους υπέρ τρίτων, είτε με διάφορες εισφορές και επιδοτήσεις, είτε μέσω κοινοτικών προγραμμάτων, ο ελληνικός συνδικαλισμός στην ουσία είναι κρατικοδίαιτος, γι αυτό και όλες οι «κινητοποιήσεις» του έναν μόνον στόχο έχουν: την διατήρηση και ενδυνάμωση ενός παμφάγου και διεφθαρμένου κράτους. Υπό αυτή την έννοια εξηγούνται και οι αντιμνημονιακές κορώνες μεγάλης μερίδας εμπόρων που στην ουσία πλήττονται από την εξυγίανση της αγοράς και την σταδιακή της απελευθέρωση.

Αντί οι Εμπορικοί Σύλλογοι να προβληματίζονται από τις αλλαγές που φέρνει η ψηφιακή εποχή, τις μεταβολές στην κατανάλωση που προκαλεί η οικονομική επιβράδυνση στον αναπτυγμένο κόσμο και την κρίση ρευστότητας που διέπει τα τραπεζικά συστήματα, κύριο μέλημά τους είναι πόσες Κυριακές τον χρόνο θα ανοίγουν τα καταστήματα. Και αν δεχθούμε ότι το μέτρο αυτό θα ευνοήσει τους «μεγάλους», γιατί οι Εμπορικοί Σύλλογοι δεν προτείνουν την από την πλευρά των «μεγάλων» υποχρεωτική πρόσληψη έστω και εποχικού προσωπικού; Με τον τρόπο αυτόν θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην καταπολέμηση της ανεργίας.

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τα συνδικάτα των εμποροϋπαλλήλων, οι επικεφαλής των οποίων, όπως μάθαμε, εργάζονται σε …ΔΕΚΟ που έγιναν ΑΕ…! Δηλαδή, όποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς, το κράτος είναι πάντα εκεί. Ακλόνητος φρουρός της χρεοκοπίας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η πραγματική ιδιωτική πρωτοβουλία στην Ελλάδα έχει έναν πραγματικό Γολγοθά μπροστά της που πρέπει να διανύσει και δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι θα το καταφέρει. Οι εχθροί της είναι πολλοί, αρκετοί δε και στο εσωτερικό της.

Πηγή: europeanbusiness.gr 

Πριν Σαράντα Χρόνια, Προσωπικά (Σπύρος Καβουνίδης, Τα Νέα, 22/07/2014)

Το τραγούδι του Σαββόπουλου το ‘λεγα κάθε βράδυ στο κρατητήριο πριν την προσπάθεια ύπνου στο πάτωμα. “Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει, οι δρόμοι θα ‘ναι αδειανοί και η πολιτεία μου πιο ξένη. Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό”.

Στις 24 Ιουλίου του 1974 οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές Κορυδαλλού πανηγυρίζαμε, χωρίς να ‘μαστε και σίγουροι για το τί συνέβαινε έξω και, κυρίως, τί σήμαινε αυτό που συνέβαινε. Οι εξελίξεις ήταν πολύ γοργές, τα νέα εκεί μέσα αποσπασματικά, οι...αναλύσεις αργούσαν.

Τελείωσε το επισκεπτήριο σε πολύ αισιόδοξο τόνο, μάλλον τελειώνει η φυλάκιση αύριο, μεθαύριο, σε λίγες μέρες τελοσπάντων. Ξαναμπήκαμε στα κελιά μας. Κατά τις τρεις το μεσημέρι ένας φύλακας άνοιξε την πόρτα του κελιού μας. “Μαζέψτε τα και φύγετε” είπε στο Γιάννη Φωτόπουλο, τον συγκρατούμενό μου για την ίδια υπόθεση ΠΑΚ-Ινστιτούτου Προστασίας Καταναλωτών, και σε μένα. “Ο Ελευθεριάδης;” ρωτήσαμε. “Δεν ξέρω” απάντησε ο φύλακας. Είχε εγκριθεί -στα γρήγορα- η δεύτερη αίτηση αποφυλάκισής μας κι έτσι μας βγάζαν πριν την αμνηστία που όλοι περιμέναμε. Μέχρι που στενοχωρηθήκαμε λίγο που θα χάναμε το “πανηγύρι” της ομαδικής αποφυλάκισης, πήγε στράφι και η ετοιμασία για δηλώσεις...

Πήραμε, ο Γιάννης κι εγώ, τις τσάντες με τα πράγματά μας και τα σεντόνια μας υπό μάλης, παρατήσαμε κάτι τελευταία φαγητά και το λάστιχο που είχαμε συνδέσει με το νιπτήρα για να κάνουμε “ντους”. Καταϊδρωμένοι διαβήκαμε την πύλη του Κορυδαλλού χαιρετώντας το φρουρό μ’ ένα αβέβαιο νεύμα. Ήταν ζέστη, κάπου σαράντα βαθμοί, κανείς δεν μας περίμενε, ερημιά στους δρόμους, την περιοχή του Κορυδαλλού δεν την ξέραμε καθόλου. “Προφήτη Σαββόπουλε”, σκέφτηκα. Κινητά τηλέφωνα βέβαια δεν υπήρχαν τότε, ούτε μας είχαν αφήσει να χρησιμοποιήσουμε το τηλέφωνο της φυλακής. Τελικά πέρασε, μετά από είκοσι ατελείωτα λεπτά, ένα ταξί και φύγαμε για τα σπίτια μας.

Πριν σαράντα χρόνια, σα χτες, σαν αιώνες πριν.

 

Ο Σπύρος Καβουνίδης είναι μέλος του Συντονιστικού της Πολιτείας 2012, και είχε συμμετοχή στη σύνταξη της Διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη.

via: metarithmisi.gr