Με άλλα λόγια, ενώ πάγια και αποδεδειγμένη αρχή της ελεύθερης
οικονομίας είναι το ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και, τελικά, αυτός
αποφασίζει με τις επιλογές του, στην Ελλάδα οι δήθεν εκπρόσωποι εμπόρων
και εμποροϋπαλλήλων έχουν αποφασίσει ακριβώς το αντίθετο.
Αυτοί αποφασίζουν τις ημέρες και τις ώρες που θα ψωνίζει ο πελάτης
και αυτό που ίσως τούς λείπει είναι και να επιλέγουν οι ίδιοι τί θα
πρέπει να αγοράζει –όπως συνέβαινε στην πάλαι ποτε σοβιετική
αυτοκρατορία και όπως σήμερα συμβαίνει στην Βόρεια Κορέα και εν μέρει
στην Κούβα, την Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ. Ωστόσο, στο σημείο αυτό
προέχει να δούμε ποιος είναι ο εγχώριος συνδικαλισμός των εμπόρων, από
ποιους εκπροσωπείται και από πού προέρχεται η χρηματοδότησή του.
Ευθύς εξ αρχής οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι οι περισσότεροι
ιθύνοντες των Εμπορικών Συλλόγων είναι κομματικά στελέχη και
ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για την καριέρα τους παρά για το εμπόριο,
στο οποίο δεν έχουν προσφέρει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτε. Με κάποιες εξαιρέσεις
που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, τα περισσότερα συνδικαλιστικά στελέχη των
εμπορικών οργανώσεων είναι από μέτριοι έως αποτυχημένοι επαγγελματίες
που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσω ενός βαθύτατα αντιδραστικού και
λαϊκίζοντος συνδικαλισμού. Σε καμμία δε περίπτωση οι «συνδικαλιστές»
αυτοί δεν εκπροσωπούν το υγιές και προοδευτικό εμπόριο της χώρας.
Όσο για την πλειονότητα των ενεργών μελών των Εμπορικών Συλλόγων,
που στην ουσία είναι λίγα, πρόκειται για άτομα που επέλεξαν την εμπορική
δραστηριότητα επειδή δεν μπόρεσαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.
Εξάλλου, όπως προκύπτει από παλαιότερη έρευνα του Βιοτεχνικού
Επιμελητηρίου, το μορφωτικό επίπεδο αυτών των εμπόρων είναι χαμηλό,
γεγονός που τούς στερεί τις δυνατότητες εκσυγχρονισμού. Υπενθυμίζουμε
τις λυσσώδεις μάχες των Εμπορικών Συλλόγων την δεκαετία του 1980 να μην
καθιερωθούν οι ταμειακές μηχανές, όπως και οι γελοίες αντιδράσεις τους
στις απελευθερώσεις ωραρίων.
Οι παλαιότερο εξ ημών θα ενθυμούνται επίσης τις αντιδράσεις του
εμπορικού κατεστημένου όταν το 1980 ο τότε υπουργός Εμπορίου κ. Ανδρέας
Ανδριανόπουλος θέλησε, μέσα από την απελευθέρωση των τιμών στα ψάρια, να
καταργήσει τα «καπέλλα» και λοιπά αίσχη εις βάρος των καταναλωτών.
Εξάλλου, απέναντι σε αυτούς τους τελευταίους το εμπορικό συνδικαλιστικό
κατεστημένο τρέφει και βαθειά περιφρόνηση. Τούς θεωρεί ενόχληση, παρά
πηγή εισοδήματος και ευμάρειας –και εξ αυτής της θεωρήσεως μύρια
έπονται.
Ένας άλλος μεγάλος εχθρός των συνδικαλιστών εμπόρων είναι ο
ελεύθερος ανταγωνισμός. Με άλλοθι την θεωρία ότι ο ελεύθερος
ανταγωνισμός ευνοεί τους «μεγάλους», οι «νονοί» του εμπορικού κόσμου
επιδιώκουν την αποδυνάμωση του ανταγωνισμού γιατί, στην ουσία, φοβούνται
την πρόοδο που αυτός φέρνει. Για τους Εμπορικούς Συλλόγους, όμως, η
πρόοδος είναι πολύ κακό πράγμα –διότι, ο έμπορος που θέλει να πάει
μπροστά δεν έχει ανάγκη από στήριξη κομματοκρατούμενων συνδικαλιστικών
φορέων, αλλά ούτε και τείνει ευήκοον ους στις λαϊκίστικες κορώνες που
διατυπώνουν και εκπέμπουν οι «ηγέτες» του εμπορικού κόσμου.
Πέρα από όλα αυτά, όμως, εκπληκτικό είναι και το γεγονός ότι όλοι
οι πιο πάνω συνδικαλιστικοί φορείς της ιδιωτικής πρωτοβουλίας(!), για να
λειτουργούν, χρηματοδοτούνται κατά κύριο λόγο από …το κράτος!!! Είτε με
φόρους υπέρ τρίτων, είτε με διάφορες εισφορές και επιδοτήσεις, είτε
μέσω κοινοτικών προγραμμάτων, ο ελληνικός συνδικαλισμός στην ουσία είναι
κρατικοδίαιτος, γι αυτό και όλες οι «κινητοποιήσεις» του έναν μόνον
στόχο έχουν: την διατήρηση και ενδυνάμωση ενός παμφάγου και διεφθαρμένου
κράτους. Υπό αυτή την έννοια εξηγούνται και οι αντιμνημονιακές κορώνες
μεγάλης μερίδας εμπόρων που στην ουσία πλήττονται από την εξυγίανση της
αγοράς και την σταδιακή της απελευθέρωση.
Αντί οι Εμπορικοί Σύλλογοι να προβληματίζονται από τις αλλαγές που
φέρνει η ψηφιακή εποχή, τις μεταβολές στην κατανάλωση που προκαλεί η
οικονομική επιβράδυνση στον αναπτυγμένο κόσμο και την κρίση ρευστότητας
που διέπει τα τραπεζικά συστήματα, κύριο μέλημά τους είναι πόσες
Κυριακές τον χρόνο θα ανοίγουν τα καταστήματα. Και αν δεχθούμε ότι το
μέτρο αυτό θα ευνοήσει τους «μεγάλους», γιατί οι Εμπορικοί Σύλλογοι δεν
προτείνουν την από την πλευρά των «μεγάλων» υποχρεωτική πρόσληψη έστω
και εποχικού προσωπικού; Με τον τρόπο αυτόν θα μπορούσαν να συνεισφέρουν
στην καταπολέμηση της ανεργίας.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τα συνδικάτα των εμποροϋπαλλήλων, οι
επικεφαλής των οποίων, όπως μάθαμε, εργάζονται σε …ΔΕΚΟ που έγιναν ΑΕ…!
Δηλαδή, όποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς, το κράτος είναι πάντα εκεί.
Ακλόνητος φρουρός της χρεοκοπίας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η πραγματική ιδιωτική πρωτοβουλία στην
Ελλάδα έχει έναν πραγματικό Γολγοθά μπροστά της που πρέπει να διανύσει
και δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι θα το καταφέρει. Οι εχθροί της είναι
πολλοί, αρκετοί δε και στο εσωτερικό της.
Πηγή: europeanbusiness.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου