Τέλος Εποχής

Κάπου εδώ ο «Αριστερός Χρονογράφος» μάλλον ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του. Ένα blog που δημιουργήθηκε το φθινόπωρο του 2012 και που αρχική αιτία για τη δημιουργία του ήταν η αντιμετώπιση της συνεχώς αυξανόμενης παράνοιας μέσα στη ΔΗΜΑΡ. Διότι, όπως αναφέρεται και στον υπότιτλο του blog, «Qui Tacet Consentire Videtur». Όποιος σιωπά θεωρείται ότι συμφωνεί. Και οι διαφωνίες έπρεπε να δημοσιοποιηθούν, ώστε να υπάρχει μια ηθική τάξη και μια εντιμότητα τουλάχιστον ανάμεσα σε μένα και στα άτομα τα οποία με γνώριζαν προσωπικά εντός της ΔΗΜΑΡ.

Από κει και πέρα η ΔΗΜΑΡ είχε την κατάληξη που είχε, ανώφελο να τα συζητάμε συνέχεια. Το blog παρέμεινε ζωντανό και κυρίως προσπάθησε να συνεισφέρει στο διάλογο για την ενωμένη «κεντροαριστερά», όπως θα δεχθούμε συμβατικά την ονομασία αυτού του πολιτικού γεωγραφικού προσδιορισμού, προσπαθώντας πάντα να κρατήσει μια ανεξαρτησία από οποιοδήποτε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.

Στην αρχή τάχθηκε με την «πρωτοβουλία των 58». Με το ναυάγιο αυτής της πρωτοβουλίας ο «Αριστερός Χρονογράφος» υποστήριξε πολιτικά την δημιουργία της «Ελιάς» και της «Δημοκρατικής Παράταξης». Ο βασικός λόγος που ακολούθησε αυτήν την πορεία είναι ότι διέκρινε σε αυτήν την πρωτοβουλία μιαν καθαρή ενωτική προσπάθεια για όλον τον ευρύτερο χώρο. Οι φορείς της Ελιάς αντικειμενικά ήταν οι μόνοι που κάναν και εξακολουθούν να κάνουν (όχι μόνοι πλέον)  λόγο για ευρύτερες συγκλίσεις. Ο «Αριστερός Χρονογράφος» έχοντας μελετήσει κουτσά στραβά κάποια πράγματα από την πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ελλάδος, και έχοντας φτάσει στο συμπέρασμα ότι αν κάπου χωλαίνει η πολιτική στην πολύ νεώτερη ιστορία της Ελλάδας, αλλά και παλαιότερα, είναι οι ευρύτερες συγκλίσεις, θεώρησε ότι έπρεπε να γίνει μέρος αυτής της προσπάθειας. 

Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις εντός του χώρου της ευρύτερης κεντροαριστεράς δεν άφησαν περιθώρια για την ανάπτυξη πολλών ανεξάρτητων φωνών. Ο «Αριστερός Χρονογράφος» θεωρεί ότι πνίγεται από συγκεκριμένες ιδιοπάθειες του χώρου.

Ο κατακερματισμός του χώρου θα μπορούσε να αποβεί λειτουργικός εάν στόχευε στην αποσαφήνιση των συγκεκριμένων πολιτικών & ιδεολογικών χαρακτηριστικών των σχηματισμών που τον απαρτίζουν σε μονοκυτταρικό επίπεδο, υπό την έννοια όμως ότι αυτή η αποσαφήνιση θα λειτουργούσε σαν ένα εργαλείο για τη λειτουργικότερη σύγκλισή τους σε ένα ενωτικό πολυκυτταρικό σχήμα με σαφείς κυβερνητικές προοπτικές, για την προοδευτική μεταρρυθμιστική διέξοδο από την κρίση.

Παρόλα αυτά όμως η συνεχής τριχοτόμηση του χώρου δίνει την εικόνα ομάδων που θέλουν απλά να διατηρήσουν αναλλοίωτα και αδιαπραγμάτευτα τα δικά τους χαρακτηριστικά, για την προσωπική τους αυτοεπιβεβαίωση και μόνο. Η όποια διαδικασία προς τα εμπρός είναι πολύ αργή, πάρα πολύ αργή, ανεπίτρεπτα αργή. Χαρακτηριστική πολλές φορές είναι η μονομέρεια των απόψεων που εκφράζονται από κάθε πολιτικό οργανισμό, και το πολωτικό και εκ των προτέρων απορριπτικό για τη διαφορετική άποψη ύφος τους. Η μετριοπάθεια είναι είδος εν ανεπαρκεία. Η έλλειψη μετριοπάθειας σκοτώνει τον «Αριστερό Χρονογράφο»

Οι νέες φωνές που μας προτείνονται είναι ήδη παλιές. Και αυτό υπό διττή έννοια. Στην ουσία πρόκειται ή για φωνές που υπάρχουν και ακούγονται εδώ και πολλά χρόνια και που έχουν συμβάλλει στη δημιουργία της τωρινής κατάστασης μέσα από τη δεκαετή και εικοσαετή συμμετοχή τους σε πολιτικά κόμματα της κυρίως της Αριστεράς, ή, ακόμα χειρότερο, για νεαρότερους σε ηλικία που, διαγωνιζόμενοι σε ασκήσεις παλαιοκομματικού ύφους και ορθόδοξης εσωκομματικής συμπεριφοράς τύπου «καμαρίλας», κάνουν τα σωστά πολιτικά κονέ και, συμμετέχοντας στις σωστές παρέες, καταλαμβάνουν για το θεαθήναι θέσεις στις κεντρικές επιτροπές των κομμάτων, ενώ ο πολιτικός τους λόγος αποτελεί μνημείο κενότητας και πλαγιαρισμού. Με αυτόν όμως τον τρόπο μόνο εξασφαλίζεται η προώθηση της φωνής τους μέσω των υπαρχόντων καναλιών επικοινωνίας.

Ο «Αριστερός Χρονογράφος» έχει κουραστεί από όλα αυτά και θα σιγήσει. Πιο πολύ όμως τον κουράζει η έλλειψη προοπτικής που αναδεικνύεται από όλα τα παραπάνω φαινόμενα. Η ανάταση που έφερε η δημιουργία της ΔΗΜΑΡ πριν από πέντε χρόνια νοιώθω πως έχει εξανεμιστεί πλήρως σήμερα, ενώ μόνο η καθημερινή ηλεκτρονική αποδελτίωση και μελέτη δεκάδων άρθρων, που εδώ και μήνες πλέον λένε τα ίδια και τα ίδια, έχει κλέψει χρόνο από αγαπημένες προσωπικές και επαγγελματικές ασχολίες, και οι οποίες πρέπει να αποκατασταθούν για να λειτουργήσει η ανθρώπινη ισορροπία.

Πολύ πιθανό αυτή η περίοδος αποτοξίνωσης να χρειαστεί να κρατήσει λίγο καιρό μόνο και το blog να επανέλθει. Όχι όμως ως «Αριστερός Χρονογράφος». Μια τραγική διαπίστωση που έκανα είναι ότι ο όρος «Αριστερά» στη δεκαετία του 2010 έχει εκφυλιστεί για τα καλά. Εγώ ήξερα από παλιά ότι ο όρος «Αριστερός» είναι όρος που εμπνέει αν μη τι άλλο σεβασμό. Το είχα ζήσει στο στρατό, θεωρώ ταπεινά ότι τον είχα τιμήσει αυτόν τον όρο με τη πρακτική μου, και ο αντίκτυπος του στις διαπροσωπικές και ημιθεσμικές σχέσεις ήταν παραπάνω από ορατός, ήταν απτός. Ο «Αριστερός» όμως σήμερα αναφέρεται σε παλιά και ξεπερασμένα πρότυπα. Η καπηλεία του όρου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά ημιαναρχικά γκρουπούσκουλα του έχει δώσει το τελικό χτύπημα. Τον έχει καταστήσει αναχρονιστικό, παλαιολιθικό και οπισθοδρομικό.

Αν ποτέ επανέλθει το νέο blog, θα είναι αριστερό στην ψυχή, φιλελεύθερο στη σκέψη, συντηρητικό στην τσέπη.

Ένα βαθύ ευχαριστώ για όσους μπήκατε έστω και μια φορά στις σελίδες του «Αριστερού Χρονογράφου»

ΔΚ (Εμού του Ιδίου)