ΦΙΛ

ΦΙΛ

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Μεταρρυθμιστική Αριστερά και Συνδικαλισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα







Η ώρα της κρίσης έχει έλθει πλέον για τα συσσωρευμένα κακώς κείμενα της μεταδικτατορικής νεοελληνικής πραγματικότητας. Ανάμεσα δε σε αυτά, ξεχωριστή θέση κατέχει ο εφαρμοσμένος συνδικαλισμός, δημοσίου τε και ιδιωτικού τομέα.

Ήδη η συζήτηση για τη σχέση της ανανεωτικής - μεταρρυθμιστικής αριστεράς ως πολιτικής οντότητας με τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας, για ένα συνδικαλισμό απαλλαγμένο από τις ιδιοπάθειες του παρελθόντος, έχει ανοίξει.

Από την πρώτη στιγμή όμως προκύπτουν θεμελιώδη ερωτήματα προς απάντηση, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η περαιτέρω ανάλυση και εμβάθυνση στο θέμα.

Ένα πρώτο ερώτημα προς απάντηση είναι αν ωφελεί ακόμα ο διαχωρισμός του (όποιου) συνδικαλιστικού κινήματος σε δυο ξεχωριστές δομές, μια του δημόσιου τομέα και μια του ιδιωτικού. Κατ΄αρχάς η εύκολη απάντηση είναι ότι δεν ωφελεί.
Για μια στιγμή όμως! Εκτός των άλλων διαφορών για τις οποίες γίνεται λόγος παρακάτω, αν αληθεύει ότι αυτή τη στιγμή μέσα από τα συνδικαλιστικά όργανα εκφράζεται το 55% των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ το ανάλογο ποσοστό συμμετοχής στον ιδιωτικό τομέα υπολείπεται του 5% (τα ποσοστά τα μεταφέρω όπως τα άκουσα και δεν είμαι σε θέση να τα επιβεβαιώσω), είναι φανερό ότι οποιαδήποτε προσπάθεια συνένωσης αυτή τη στιγμή θα έφερε λεόντεια χαρακτηριστικά υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων. Με άλλα λόγια θα ήταν η χαριστική βολή για το συνδικαλισμό στον ιδιωτικό τομέα, o οποίος θα εξαφανιζόταν καταπνιγόμενος από αυτήν την έκταση της δυναμικής του δημόσιου τομέα.

Η δεύτερη απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι αυτή στην κομματική ταμπέλα. Είναι πλέον προφανής η ζημιά που έχει κάνει η κομματική ποδηγεσία στη συνδικαλιστική πρακτική των τελευταίων δεκαετιών. Οι κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις κατάφεραν διαχρονικά δυο ειδών χτυπήματα, ανάλογα με την προέλευσή τους.

Το πρώτο είδος χτυπήματος πηγάζει από τις κυβερνητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, και τη διαλεκτική σχέση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης ανάμεσα στα κόμματα που τα πατρονάριζαν (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ). Εν ολίγοις, και εναλλασσόμενα, ως ηλεκτρικό ρεύμα, κεραυνοβόλησαν την ελληνική κοινωνία στο δίπολο: "Προσλήψεις και ρουσφέτια εσείς - απεργίες εμείς".
Από κοντά και τα κόμματα της Αριστεράς, ως επί το πλείστον το ΚΚΕ, και λιγότερο ο Συνασπισμός, πρωτοστάτησαν σε μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και κινητοποιήσεις. ελέγχοντας σημαντικό αριθμό σωματείων και οργάνων σε όλες τις βαθμίδες, τα αποψίλωσαν από μέλη, προβάλλοντας ξεκάθαρα την υπερφίαλη πολιτική τους προπαγάνδα, όπως πχ τον αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, τον αγώνα για τη διεθνή ύφεση και ειρήνη κλπ.

Παρατηρήθηκαν επίσης πρακτικές όπου οι κομματικά εγκάθετοι συνδικαλιστές ήταν κράτος εν κράτει, μια μορφή παράπλευρης εξουσίας, ένας θύλακας αποφάσεων εκτός οργανογράμματος, με ύποπτης προέλευσης και αμφισβητούμενης στόχευσης ενέργειες. 

Εδώ θα πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, καθ΄όσον υπάρχουν μεγάλες διαφορές στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων εκατέρωθεν, και αυτό επιρρέασε τον τρόπο με τον οποίο αναπτύχθηκε ο συνδικαλισμός και στις δυο όχθες. Αναμφίβολα, κύριο ρόλο έπαιξε η προστασία της μη απόλυσης, η οποία έκανε πιο εύκολη τη συμμετοχή στο λεγόμενο "συνδικαλιστικό κίνημα" για τον εργαζόμενο του δημόσιου τομέα, και ευνόησε και την ανάπτυξη συντεχνιακών διεκδικήσεων.
Αλλά και στον ιδιωτικό τομέα υπήρχαν κακώς κείμενα ιδιαίτερα εξ αιτίας της πρωτοκαθεδρίας του ΚΚΕ στα σωματεία, καθ΄όσον το κόμμα αυτό δεν είχε τη δυνατότητα να συλλάβει τα, σε δεύτερο χρόνο, συνεπακόλουθα της απόλυτης αγωνιστικής τακτικής που ακολουθούσε, κάτι το οποίο είχε αποτέλεσμα και κραταιές βιομηχανίες να κλείσουν, και οι άνεργοι να αυξάνονται. (Το ότι εκ των υστέρων απορροφώντο από το δημόσιο τομέα, έτερον εκάτερον). Σήμερα δε έχουν μείνει σωματεία σφραγίδες, τα οποία εκπροσωπούν στην ουσία υπομοναδιαίες ποσοστώσεις του συνόλου των εργαζομένων, να μάχονται τον καπιταλισμό, ως άλλος Δον Κιχώτης τους ανεμόμυλους.

Ποια λοιπόν πρέπει να είναι η στρατηγική  ενός σύγχρονου αριστερού μεταρρυθμιστικού κόμματος στην αυγή του 21ου αιώνα στην Ελλάδα;

Κατά τη γνώμη μου στρατηγικός στόχος θα πρέπει να είναι η επανάκτηση την εμπιστοσύνης των εργαζομένων στη συλλογική τους δύναμη. Και για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι αναμφισβήτητοι οι παρακάτω όροι:

Α) Απογαλακτισμός των συνδικαλιστικών παρατάξεων από τα κόμματα. Εξ αιτίας των φαινομένων τα οποία αναλύθηκαν πιο πάνω.

Εννοείται ότι το πρώτο παράδειγμα θα πρέπει να το δώσει η ίδια η ανανεωτική - μεταρρυθμιστική αριστερά, απαρνούμενη ως σχήμα λόγου τον ίδιο τον κομματικό της εαυτό.

Β) Κατανόηση των σύγχρονων εργασιακών δεδομένων και απαιτήσεων.

1.Η εποχή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης έχει περάσει, και θα διακινδυνεύσω να πω, στεναχωρώντας κάποιους, ανεπιστρεπτί. Αντίθετα όμως ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρόν στην υπογραφή συμφώνων εργασίας στους τόπους εργασίας, ατομικών αλλά και συλλογικών.Αυτό μπορεί να φαίνεται κακό αλλά έχει και καλά στοιχεία, όπως την απαλλαγή του εργαζόμενου από την κηδεμονία του εργατοπατέρα, τη μεταβίβαση της ευθύνης της διαπραγμάτευσης στον ίδιο τον εργαζόμενο, με συνακόλουθο την συνδικαλιστική, κοινωνική και πολιτική του ωρίμανση σύμφωνα με τις επιταγές του νέου αιώνα, τον οποίο ήδη διανύουμε.
Θα πρέπει λοιπόν η σύγχρονη αριστερά να φοβηθεί αυτά τα νέα δεδομένα και να τα ξορκίσει γυρνώντας πίσω στο χρόνο;  Σε καμιά περίπτωση όχι, αλλά, αντίθετα πρέπει να συντονιστεί στο νέο μήκος κύματος, ενισχύοντας όπου και όπως μπορεί τη διαμόρφωση ανεξάρτητων συλλογικών μορφωμάτων στους χώρους δουλειάς, έχοντας όμως, πάντα κατά νου τον προηγούμενο όρο περί αποκομματικοποίησης.

2. Η εποχή του πενθήμερου - οκτάωρου μας αφήνει και αυτή οριστικά χρόνους όπου να είναι. Το δίλημμα "τι είναι καλύτερο; ένας ολόκληρος νέος μισθός ή δυο νέοι μισοί" μπορεί να ακούγεται αποπροσανατολιστικό, αλλά δυστυχώς υπάρχει απάντηση, και αυτή είναι "ότι θα βοηθήσει την ανάπτυξη της οικονομίας ώστε στο μέλλον οι δυο μισοί να γίνουν και αυτοί δυο ολόκληροι." Κι όσο κι αν είναι δύσκολο να το χωνέψουμε αυτό, είναι σίγουρα πιο δύσκολο από το να αποδεχθούμε την επέκταση της λειτουργίας των εμπορικών τις Κυριακές, ως μέσο για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αλλά, δυστυχώς, ούτε κι αυτό το κατορθώνουμε.

Γ) Μορφές πάλης - Απεργία.

Πρέπει να ομολογήσουμε από κοινού όλοι ότι η απεργία απαιτεί στην εποχή μας την πλέον παρωχημένη μορφή πάλης. Η εποχή κατά την οποία οι εργάτες απεργούσαν για να πλήξουν τον κακό εργοστασιάρχη βρίσκεται πλέον στα όνειρά μας, αν υπήρξε ποτέ.Στην εποχή μας, όπως το πέταγμα της πεταλούδας προκαλεί ασύμμετρα αποτελέσματα, έτσι και η απεργία καταλήγει να πλήττει οποιονδήποτε άλλον εκτός από αυτόν τον οποίο στοχεύει. Εκτός κι αν αυτός είναι ο στόχος, να βρίσκονται μεγάλα μέρη μέρη της κοινωνίας όμηροι, για την επίτευξη συνδικαλιστικών επιδιώξεων διάφορων ομάδων, κυρίως του δημοσίου τομέα, εφ΄όσον μόνο αυτός και κάποια προστατευμένα επαγγέλματα, είναι σε θέση πλέον να διοργανώσουν απεργία.
Η ανανεωτική αριστερά θα πρέπει να προτείνει σαν πρώτο όπλο τον διάλογο, και στη συνέχεια άλλες νεωτεριστικές και πρωτότυπες μορφές, οι οποίες δεν θέτουν σε καθεστώς ομηρίας τρίτους. Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή πάλης αποφασιστεί θα πρέπει να εκφράζει στην πραγματικότητα το σύνολο των εργαζομένων στους οποίους αφορά, και να μην είναι απόφαση μιας κομματικής συνδικαλιστικής διοίκησης αποξενωμένης από τη βάση της.  

Δ) Επιθεώρηση Εργασίας - Εφαρμογή των Νόμων

Οι νόμοι ισχύουν για όλους από όποια πλευρά κι αν βρίσκονται. Σημαία της σύγχρονης αριστεράς πρέπει να γίνει ο αγώνας για την εφαρμογή τους. Η ίδια η μεταρρυθμιστική αριστερά πρέπει αποτελεί μοχλό πίεσης για τη δραστηριοποίηση των στελεχών του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας στους τόπους εργασίας, για την τήρηση της νομοθεσίας που διέπει τις εργασιακές σχέσεις, για την τήρηση του fair play.

Ο συνδικαλισμός είναι φιλελευθερισμός και δημοκρατία, διότι αφορά στον διάλογο ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες. Από την άλλη, η απουσία του συνδικαλισμού παραπέμπει σε ολοκληρωτισμό.
Στη σύγχρονή επιστημονική θεωρία της διοίκησης των επιχειρήσεων, ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο αφορά στο διάλογο και τις σχέσεις μεταξύ διοίκησης και σωματείου. Ας γίνει η σύγχρονη μεταρρυθμιστική ανανεωτική αριστερά η δύναμη που θα εξισορροπήσει την πλάστιγγα προς όφελός του τελευταίου σε αυτό τον διάλογο.


    

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Ραγκούσης Ξε-ραγκούσης, εδώ καλά τα λέει...



 Οφείλω να ομολογήσω ότι τα παρακάτω συμπεράσματα με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο. Και το σημαντικότερο, δείχνει να ξέρει για τι πράγμα μιλά:


"........................................................................
Το πρόβλημα είναι ότι το νομοσχέδιο έχει άποψη και υιοθετεί τη φιλοσοφία του χθες που μας χρεοκόπησε, επαναθεμελιώνει την Ελλάδα της κατανάλωσης και όχι της παραγωγής, φροντίζει και νοιάζεται για τους επιχειρηματίες και όχι για τις επιχειρήσεις.
......................................................................
Δύο είναι οι καθοριστικές παράμετροι που αποκαλύπτουν τη φιλοσοφία του φορολογικού νομοσχεδίου ως προς αυτό: .
Πρώτον ο συντελεστής φορολόγησης – επιβάρυνσης της επιχείρησης ως νομικής και οικονομικής οντότητας.
Δεύτερον ο συντελεστής φορολόγησης των μερισμάτων δηλαδή του μέρους εκείνου των κερδών της επιχείρησης που μετατρέπονται σε ατομικό εισόδημα για τον επιχειρηματία – μέτοχο.
Με βάση τα προαναφερθέντα τί  θα έπρεπε να προβλέπει το φορολογικό νομοσχέδιο αποδεικνύοντας ότι προωθεί την Ελλάδα της παραγωγής και όχι της κατανάλωσης καθώς και στηρίζει την επιχείρηση σαν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται το αναπτυξιακό μέλλον της χώρας ;

Πρώτον, θα έπρεπε τον συντελεστή φορολόγησης της επιχείρησης που σήμερα είναι 20% να τον μειώνει δραστικά και μάλιστα τα αδιανέμητα κέρδη που θα προορίζονται μέσω αποθεματικού για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων, νέων επενδύσεων, νέων θέσεων εργασίας να τα καθιστούσε ουσιαστικά αφορολόγητα τουλάχιστον για δέκα χρόνια.
Δεύτερον, να αύξανε τον συντελεστή φορολόγησης των μερισμάτων που σήμερα είναι 25%, δηλαδή του μέρους εκείνων των κερδών της επιχείρησης που μετατρέπονται σε ατομικό εισόδημα για τον επιχειρηματία – μέτοχο.
Προς επίρρωση του απαράδεκτου χαρακτήρα του φορολογικού νομοσχεδίου, ο φορολογικός συντελεστής που επιβαρύνει τις επιχειρήσεις αυξάνεται, αντί να μειώνεται από το 20% στο 26%, ενώ ταυτόχρονα ο φορολογικός συντελεστής των μερισμάτων αντί να αυξάνεται, μειώνεται από το 25% στο 10% !

Τί "φωνάζει" δηλαδή το φορολογικό νομοσχέδιο ; "ζήτω η Ελλάδα της κατανάλωσης, ζήτω η Ελλάδα των πλούσιων επιχειρηματιών και των πτωχευμένων επιχειρήσεων, ζήτω η Ελλάδα της ανεργίας και της προκλητικής κοινωνικής ανισότητας , ζήτω η Ελλάδα της ύφεσης " .


Τι να περιμένει όμως κανείς από μία παλαιοκομματική κυβέρνηση που μπορεί να την ακούσετε να ισχυρίζεται αυτή και όσοι άτυπα την εκπροσωπούν στα ΜΜΕ " ποια κέρδη ,οι περισσότερες επιχειρήσεις γράφουν ζημιές " ; "Τότε ένα λόγος παραπάνω να μην μειώσετε  αλλά να αυξήσετε τον συγκεκριμένο συντελεστή " θα τους απαντούσε κανείς . Ενώ όπως θα συμπλήρωνε ένας έμπειρος φοροτεχνικός – λογιστής, αυτό που αναμένεται να συμβεί θα είναι η προσπάθεια πολλών επιχειρηματιών να εκμεταλλευτούν την αρπαχτή που τους δίνει την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν ο συντελεστής του 10%, διανέμοντας ειδικά φέτος μερίσματα για να είναι σίγουροι ότι θα προλάβουν.
...........................................................................
Δεν είναι δυνατόν, ξεπερνά τα πλέον ακραία όρια της πολιτικής και κοινωνικής ανηθικότητας ειδικά στη σημερινή οικονομική συγκυρία η πρόβλεψη για μείωση του συντελεστή φορολόγησης των μερισμάτων, διότι δεν είναι δυνατόν δυόμισι ετών μειώσεις μισθών των εργαζομένων να μετατρέπονται σε αύξηση των ατομικών εισοδημάτων των επιχειρηματιών .
Στη φάση της ύφεσης που διανύουμε, όπου ο κύκλος εργασιών συρρικνώνεται και το κόστος πρώτων υλών παραμένει στα ίδια επίπεδα, η μόνη πηγή βελτίωσης των οικονομικών αποτελεσμάτων της επιχείρησης είναι οι μειώσεις των μισθών  και η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Η δραστική μείωση του μισθολογικού κόστους στην λειτουργία των επιχειρήσεων, αντί να επενδύεται στην ενδυνάμωση και επέκταση της παραγωγικής δραστηριότητας άρα στην ανάπτυξη , διοχετεύεται στην αύξηση των ατομικών εισοδημάτων των εχόντων ,τελικά στην κατανάλωση και την αύξηση των εισαγωγών ή και στην αύξηση των καταθέσεων που εξάγονται σε τράπεζες του εξωτερικού .
Πρόκειται για την πιο ανήθικη, άθλια και απροσχημάτιστα ληστρική αναδιανομή των εισοδημάτων που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα .
 ..............................................................................."

http://www.ragkousis.gr/teleutaia-nea/deltia-tupou/858/dhlosh-tou-giannh-ragkoush-gia-to-forologiko-nomosxedio-kai-thn-euthunh-ton-vouleuton-tou-pasok/ 


Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Λίστα τελεία κομ (ιλ φω)


Ζούμε ένα απερίγραπτο θέατρο μπουρλέσκ. Η κωμωδία  που έχει στηθεί με την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ δεν έχει όρια. Όλη η Ελλάδα παίζει τις κουμπάρες έχοντας μετατρέψει ένα σοβαρό θέμα σε μη θέμα.

Ένας υπάλληλος της Ελβετικής τράπεζας HSBC, κάποιος Ερβέ Φαλτσιάνι, υπέκλεψε στοιχεία για 24.000 πελάτες της. Όταν τον κυνήγησε η τράπεζα ζήτησε καταφύγιο στη Νίκαια της Γαλλίας. Εκεί η Γαλλική κυβέρνηση ήλθε σε συμφωνία μαζί του, να παραδώσει τα στοιχεία στις Γαλλικές αρχές, με αντάλλαγμα τη μη έκδοσή του στην Ελβετία.

Η όλη ουσία της λίστας ήταν να χρησιμέψει σαν πηγή υποψηφίων προς έλεγχο. Έτσι χρησιμοποιήθηκε και από τις Γαλλικές αρχές. Δε θα μπορούσε ποτέ να χρησιμέψει από μόνη της σαν αποδεικτικό στοιχείο, εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίο παρήχθη, ήταν όμως ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο, κάτω από το τραπέζι, για τον εντοπισμό πιθανών παραβατών, και, μετά από δομημένο έλεγχο, το κτίσιμο υποθέσεων εναντίον τους.

Με αυτή τη λογική οι Γαλλικές αρχές παρέδωσαν και σε άλλες ενδιαφερόμενες χώρες στοιχεία τα οποία τις αφορούσαν, ανάμεσα δε σε αυτές και η πτωχή πλην τιμία Ελλάς.

Λόγω του άτυπου χαρακτήρα της λίστας, αυτή διακινήθηκε με ανεπίσημο τρόπο, όπως ήταν φυσικό. Δεν πήρε ποτέ το χαρακτήρα επίσημου δημόσιου εγγράφου, ποτέ δεν πέρασε κάποιο πρωτόκολλο, δεν τέθηκε ποτέ κάποια στρογγυλή σφραγίδα σε αυτή. Εν τέλει, αποτέλεσε το αντικείμενο συνδιαλλαγής χέρι με χέρι μεταξύ κυρίων, όπως οι Δέκα Εντολές ένα πράμα.

Σε αντίθεση όμως με τις υπόλοιπες χώρες, η λίστα ποτέ δεν αξιοποιήθηκε για το σκοπό τον οποίο προοριζόταν. Αντίθετα ξεχάστηκε σε συρτάρια, αντιγράφτηκε σε στικάκια, άλλαξε διάφορα χέρια ανευθυνοϋπεύθυνων, αλλά ποτέ δεν ελέγχθηκε κανείς από όσους συμπεριλαμβάνονταν σε αυτήν.

Μ΄αυτά και μ΄αυτά φτάνουμε στο σήμερα όπου τα πράγματα παίρνουν μια ανόητα κωμική τροπή. Η «Λίστα» έχει χάσει τελείως το αρχικό της νόημα έχοντας καταστεί το επίκεντρο μιας ολοκληρωτικά ανώριμης πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων.

Όλη η Ελλάδα ασχολείται με το αν ο Παπακωνσταντίνου, αρχικός αποδέκτης της όπως εικάζεται, την χάλκευσε προς ίδιο όφελος, και αν ο Βενιζέλος, τελικός παραλήπτης της πρέπει να διωχθεί και αυτός ποινικά.

Πως μπορείς να διώξεις ποινικά κάποιον για παραποίηση ενός ανεπίσημου στοιχείου;

Η ανοησία στο έπακρο. Μικροκομματικές σκοπιμότητες άνευ ουσίας χάριν ενός μικροκομματικού καιροσκοπισμού. Ένα χρήσιμο εργαλείο μετατράπηκε σε γαϊτανάκι, μεταξύ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, και το κοινό από κάτω να παρακολουθεί με ανοικτό το στόμα.

Κουφάλα Φαλμεράυερ σε ξεσκίσαμε. Οι Έλληνες είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι από την  εποχή των κεφαλών των Ερμών έως σήμερα.  Έτσι, σα να μην πέρασε μια μέρα.