Όταν η Δημοκρατική Αριστερά «λανσάρει» διαφορετικό management στα ΕΛΤΑ

Το αλίευσα στο metaforespress.gr, και το αναδημοσιεύω γιατί έχει το γούστο του...

Όταν η Δημοκρατική Αριστερά «λανσάρει» διαφορετικό management στα ΕΛΤΑ 

Αναμφισβήτητα ήταν κάτι το διαφορετικό. Ο νέος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος των ΕΛΤΑ Κωστής Μελαχροινός (επιλογή της Δημοκρατικής Αριστεράς) επικοινώνησε με τους εργαζομένους με έναν πιο ξεχωριστό τρόπο.

Σε επιστολή προς εργαζομένους χρησιμοποίησε το ακόλουθο απόσπασμα από το «Περιθώριο» του Μανόλη Αναγνωστάκη.

«Η μάχη να δίνεται μετά την αηδία και την επίγνωση της ματαιότητας, μη συναντηθείς σε καμία παρακαμπτήριο μαζί τους».

Χρησιμοποιώντας το ανωτέρω απόσπασμα, ο κ. Μελαχροινός, όπως αναφέρεται στην επιστολή, προτρέπει τους εργαζομένους «να δώσουμε τις μάχες για την αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση, όσων λαμβάνουν ή μπορούν να λάβουν τις υπηρεσίες μας και για την αποδοτικότερη λειτουργία των ΕΛΤΑ».        

Σίγουρα, ο νέος διευθύνων σύμβουλος έχει να δώσει πολλές μάχες. Κυρίως της ύφεσης που διέπει την εγχώρια ταχυδρομική αγορά, αλλά και των ανταγωνιστών των ΕΛΤΑ, που εποφθαλμιούν την αλληλογραφία του Δημοσίου.

Μεγάλη μάχη θα δώσει, πιθανότατα και εναντίον των ίδιων των εργαζομένων, όταν ξεκινήσουν και οι διαδικασίες πώλησης του οργανισμού…     

Φώτης Φωτεινός

http://www.metaforespress.gr/taxidromia/item/3235-otan-i-dimokratiki-aristera-lansarei-diaforetiko-management-sta-elta.html

 

Η ημέρα των ερωτευμένων και τρία δελτία τύπου

Πέμπτη, 14 Φεβρουαρίου, η ΔημΑρ δημοσίευσε τρία δελτία τύπου τα οποία, ομολογώ, με άφησαν με μια σχετική απορία:

Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για τη φορολογική επιβάρυνση των νοικοκυριών το 2013

Το 2013 καλούνται οι ιδιοκτήτες ακινήτων να πληρώσουν συσσωρευμένους φόρους –δόσεις από  τα προηγούμενα χρόνια μαζί με δόσεις για φέτος και το ειδικό τέλος μέσω της ΔΕΗ.
Η επιβάρυνση είναι δυσβάστακτη για τη φοροδοτική δυνατότητα των νοικοκυριών, τα οποία δοκιμάζονται από τη μείωση των εισοδημάτων τους. Η αντιμετώπιση του προβλήματος μπορεί να γίνεται με τη χορήγηση από τις τράπεζες ειδικών ατόκων δανείων, που θα εξοφλούνται σε πολλές δόσεις για όσους αδυνατούν να πληρώσουν εφάπαξ.  Όσοι μπορούν να καταβάλουν εφάπαξ, να έχουν έκπτωση τουλάχιστον 10%.

Οι τράπεζες θα επωφελούνται από την έκπτωση 10%,  ενώ οι δανειολήπτες θα εξοφλούν σε πολλές δόσεις χωρίς επιβάρυνση, χωρίς τόκους. Έτσι οι πολίτες θα ανακουφιστούν και η είσπραξη εσόδων του δημοσίου θα βελτιωθεί.

Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι, για να δανείσει κάποιον μια τράπεζα, πρέπει να έχει εξασφαλίσει την πιστοληπτική ικανότητά του. Όσο και να χτυπιέται η ΔημΑρ, αν η ίδια η τράπεζα δε θεωρήσει ότι μπορεί να προχωρήσει στη δανειακή σύμβαση, δε πρόκειται να το κάνει.

Αυτό το οποίο δεν έχω σταματήσει να αναρωτιέμαι από τη στιγμή που το διάβασα είναι,  με ποιό τρόπο ή έκπτωση 10% επί της εφ΄άπαξ πληρωμής θα μπορούσε να ωφελήσει τις τράπεζες;

Όποιος το έχει κατανοήσει παρακαλείται να συνεισφέρει...



Συνάντηση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, με το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών

.......Αμέσως μετά τη συνάντηση ο Φ. Κουβέλης προέβη στην ακόλουθη δήλωση:
Είναι αναγκαίο να αρθεί η νομοθεσία η οποία κατήργησε την υποχρεωτικότητα συμμετοχής της μικρομεσαίας επιχείρησης στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών και στα Επιμελητήρια συνολικότερα.Θεωρώ ότι η ρύθμιση που έγινε, δεν έχει καμία σχέση με το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας .....

Το παραπάνω σηκώνει πάρα πολλή κουβέντα.

Κατ΄αρχήν, όντας μέλος της ΔημΑρ, δεν είχα αντιληφθεί έως τώρα ότι ως κόμμα έχουμε παρόμοια θέση.
Επί της ουσίας όμως, δε νομίζω ότι είναι σωστό, ενα μέτρο, στο άκουσμα του οποίου το 99,99% των επαγγελματιών εξεστόμισαν ένα μεγάλο "Ουφ, Επιτέλους", να τυχαίνει τέτοιας αντιμετώπισης από τη ΔημΑρ.
Άμεση σχέση με το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μπορεί να μην έχει, έχει όμως ξεκάθαρη σχέση με την επιβάρυνση των οικονομικών μονάδων με άσκοπα και αντιπαραγωγικά έξοδα.
Η υποχρεωτικότητα της συμμετοχής ξεκάθαρα περιορίζει την ελευθερία επιλογής του ατόμου, και παραπέμπει σε παρωχημένες ψευδοσοσιαλιστικές πρακτικές.
Την περίπτωση δε, η όλη δήλωση απλά να είναι μια εκδήλωση κολακείας σε έναν από τους τόσους υπάρχοντες συντεχνιακούς καρκινογενείς και κρατικοτραφείς εσμούς, δε θέλω να την αφήσω καν να περάσει από το νου μου.



Ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ για τον προσδιορισμό του κατώτατου μισθού

Η ΔΗΜΑΡ επαναλαμβάνει ότι ο κατώτατος μισθός μπορεί και πρέπει να προσδιοριστεί νομοθετικά μέσα από την υιοθέτηση των αποτελεσμάτων της συλλογικής διαπραγμάτευσης εργοδοτών και εργαζομένων. 

Μια από τις αρκετές δηλώσεις της ΔημΑρ στο ίδιο μήκος κύματος.

Το έχω ξαναγράψει και προηγούμενα. Η θέσπιση του κατώτατου μισθού δεν καθιστά άχρηστες τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Ίσως να περιορίζει την εξουσία των μεγαλοσυνδικαλιστών όπως την ξέραμε έως τώρα. Αλλά μήπως και αυτό δεν είναι ένα ζητούμενο; Σίγουρα όμως θέτει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις σε πιο σύγχρονα δεδομένα, οδηγώντας τες στην αναζήτηση της ουσίας, και καταδεικνύοντας την ανάγκη πλατύτερης και δημοκρατικότερης συμμετοχής σε αυτές,

Γνώμη μου είναι ότι το έχουμε πάρει λάθος από την αρχή του το όλο θέμα. Θα μπορούσε η θέσπιση του κατώτατου μισθού να συσχετιστεί δια νόμου με το όριο φτώχιας.
Δε θα ήταν ευχής έργο αν δια νόμου, εκτός από τις επικλήσεις μιας αμφίβολης εν τέλει επιρροής στην αποδοτικότητα των επιχειρήσεων, ο καθορισμός του κατώτατου μισθού ελάμβανε ακόμη σαν παράμετρο και ένα συντελεστή επί του ορίου φτώχιας, όπως καθορίζεται από τον ΟΗΕ;

Η ημέρα των ερωτευμένων λοιπόν έχει μια παράξενη επίδραση στα δελτία τύπου της ΔημΑρ.
Ή ίσως σε μένα, δεν ξέρω..

Δυο μέρες μετά όμως η ανακοίνωση της ΔημΑρ για το "λάθος" του ΔΝΤ ήταν "κρίσταλ κλίαρ".
 Οπότε;

Mind the gap

Όποιος έχει αποβιβαστεί από τον ηλεκτρικό στο Μοναστηράκι είναι σίγουρο ότι έχει κρατήσει στη μνήμη του την ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του τραίνου:

«Next station Monastiraki. Please mind the gap between the train and the platform »

Στο μακρύ μνημονιακό ταξίδι της χώρας ήρθε πλέον η ώρα αυτού του κενού.  Ακριβώς τη στιγμή της αποβίβασης, μια απίστευτη διελκυστίνδα παρατηρείται στις πόρτες του συρμού.

Από τη μια η Νέα Δημοκρατία, με όπλο την κυβέρνηση, και από την άλλη οι δυνάμεις της ευρύτερης αντιμνημονιακής οπισθοδρόμησης, με όπλο τα κρατικοτραφή συνδικάτα  έχουν πιάσει τα άκρα και προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του, να πετύχουν ότι είναι δυνατό για την αποσταθεροποίηση της χώρας.

Η ιστορία διδάσκει. Προσωπικά, έως τώρα είχα το φόβο ότι το εγχείρημα της παρούσας κυβέρνησης θα μπορούσε να έχει την τύχη της προσπάθειας του ’89. Τώρα που φαίνεται ότι ξεπερνιέται αυτός ο σκόπελος, αρχίζει και διαφαίνεται ο κίνδυνος της επομένης, Μητσοτάκειας κυβέρνησης.

Άλλες εποχές θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω. Παρ΄ όλα αυτά, όταν ο «επίτιμος» αποφάσισε να έρθει σε κάθετη αντιπαράθεση με τον Κολλά και τους λεωφορειατζήδες, των οποίων ο τελευταίος ηγείτο, άρχισαν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους της δικιάς του κυβέρνησης, η οποία, αναμφίβολα και αυτή, ήθελε να αλλάξει κάποια πράγματα.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ωθούμε τα πράγματα στα άκρα, από όποια πλευρά και να βρισκόμαστε.

Τα αποτελέσματα οποιασδήποτε εσωτερικής αντιπαράθεσης είναι προδιαγεγραμμένα και προσυμφωνημένα. Αν βέβαια έχουν κάποια αξία οι υπογραφές μας έναντι των δανειστών, και με την προϋπόθεση ότι η Ελληνική Πολιτεία θα θελήσει να διαφυλάξει τα τελευταία ψήγματα κύρους της, όσον αφορά στις οικονομικές συμφωνίες της σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Είναι δείγμα ανωριμότητας εκατέρωθεν η αδιάλλακτη στάση, η οποία τηρείται τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από τις οργανωμένες συνδικαλιστικές ομάδες.

Ιδιαίτερα η παντελής έλλειψη διαλόγου, η οποία χαρακτηρίζει και τις δυο πλευρές, με τη χρησιμοποίηση τόσο της κρατικής βίας (βλέπε επιστράτευση – και ουχί επίταξη, καθ΄όσον τα ζώα και τα πράγματα επιτάσσονται, οι άνθρωποι επιστρατεύονται) όσο και οι εκβιαστικές  απεργιακές πρακτικές από μέρους των εργαζομένων, των οποίων οι συνθήκες εργασίας τους  ευνοούν να τις αναπτύσσουν, δεν αποτελούν καλό οιωνό για το μέλλον.

Δυστυχώς ο ατμός κάτω από το καπάκι της χύτρας συνεχίζει να συσσωρεύεται.

 Η πρακτική των συγκεκριμένων ομάδων εργαζομένων του ευρύτερου δημοσίου, η οποία βρίσκει και  τη συμπαράσταση συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων, χάριν ενός εύκολου αντιπολιτευτικού αγώνα, ίσως να είναι αναμενόμενη.

Η κυβέρνηση όμως πρέπει κατ΄αρχάς να αναζητά διεξόδους μέσα από πλαίσια θεσμών, όπως η σύναψη συμβάσεων, που προάγουν τον κοινωνικό διάλογο, και όχι να καταφεύγει σε εξεζητημένου τύπου αποφάσεις όπως η πολιτική επιστράτευση.

Δυστυχώς όμως, από όσο φαίνεται, τα δεξιά αντανακλαστικά της Νέας Δημοκρατίας έχουν ξυπνήσει για τα καλά. Μια σειρά από πρακτικές της τελευταίας περιόδου, σκούπες, αστυνομικό ξύλο, επιστρατεύσεις, δείχνουν μια επικίνδυνη πορεία η οποία μπορεί να εκθρέψει αντίρροπα αντανακλαστικά.

Εάν δε κάποια στιγμή χαθεί ο έλεγχος, το οποίο για μένα είναι αναμενόμενο, λαμβάνοντας υπ΄ όψη την τάση που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση επί του παρόντος, υπάρχει ο φόβος να χυθεί η καρδάρα με το γάλα, και να πάνε στράφι οι έως τώρα θυσίες, στις οποίες όλοι μας μετέχουμε.

Ίσως είναι προφανές πλέον ότι οι συνθήκες πόλωσης έχουν αγκαλιάσει το τρέχον πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό της χώρας μας.

Ας μην είναι όμως η κυβέρνηση αυτή που ρίχνει το λάδι στη φωτιά, και ας μη συμπεριφέρεται η Νέα Δημοκρατία σα να έχει αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση. Δυστυχώς γι αυτήν, δεν έχει τόση αποδοχή, όση νομίζει ότι έχει.

Περί βάσεως και προσβάσεως

Aυτό το παραμυθάκι με τη "βάση" στις εισαγωγικές, πρέπει να σταματήσει, γιατί εκτός των άλλων καταντά λαϊκίστικο.

Σε τέτοιου είδους εξετάσεις (εισαγωγικές), η βάση είναι τελείως υποκειμενική, και δεν έχει καμιά άλλη αξία εκτός από την αυτήν την αυθαίρετη που της ορίζει αυτός που θέτει τους όρους εισαγωγής.

Ο υποψήφιος έχει ήδη εξεταστεί για την αποφοίτησή του, και η αξία του είναι δεδομένη, από τη στιγμή που αποφοίτησε της προηγούμενης βαθμίδας.

Απο κει και πέρα άλλα δεδομένα παίζουν ρόλο:

Α) Η δυσκολία των θεμάτων, η οποία καθορίζει τη διακύμανση της βαθμολογίας.

Β) Ο αριθμός των θέσεων για τις οποίες διαγωνίζονται οι υποψήφιοι, σε σχέση με τον αριθμό των τελευταίων.

Γ) Το prestige των σχολών που διαθέτουν τις θέσεις εισαγωγής, οι οποίες σχολές μπορούν να θέτουν αυθαίρετα ως βάση εισαγωγής ένα συγκεριμένο ποσοστό επιτυχίας πολλές φορές μεγαλύτερο, αλλά και μικρότερο του 50%.

Ειδικά για το τελευταίο, στη χώρα μας, όπου η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι δημόσια, δε νοείται να υπεισέρχεται τέτοιος παράγοντας, ώστε να μειώνονται τεχνητά οι επιτυχόντες, στερώντας σε κάποιους το δικαίωμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Διότι, να υπάρχει αυστηρότητα, αλλά και αποπομπή, κατά τη διάρκεια των σπουδών το δέχομαι. Να υπάρχουν οικονομικές επιπτώσεις σε όσους δεν προσπαθούν αρκετά το συζητώ. Αλλά να στερείται σε κάποιους το δικαίωμα εξ αρχής να προσπαθήσουν, εξαιτίας ενός υποκειμενικού κατασκευάσματος, μου φαίνεται αδικαιολόγητος περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου.

Αφήστε, που οι αποτυχόντες που πράγματι θέλουν να σπουδάσουν, θα πάνε σε ένα ίδρυμα του εξωτερικού, και καλά θα κάνουν, θα πληρώσουν, και καλά θα κάνουν, και θα επανέλθουν στη χώρα μας να συναγωνιστούν επαγγελματικά μαζί μας, και καλά θα κάνουν.

Η "βάση" δηλαδή αποτελεί μια τρύπα στο νερό, κάθετα στο θυμικό μας απωθημένο.