Mind the gap

Όποιος έχει αποβιβαστεί από τον ηλεκτρικό στο Μοναστηράκι είναι σίγουρο ότι έχει κρατήσει στη μνήμη του την ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του τραίνου:

«Next station Monastiraki. Please mind the gap between the train and the platform »

Στο μακρύ μνημονιακό ταξίδι της χώρας ήρθε πλέον η ώρα αυτού του κενού.  Ακριβώς τη στιγμή της αποβίβασης, μια απίστευτη διελκυστίνδα παρατηρείται στις πόρτες του συρμού.

Από τη μια η Νέα Δημοκρατία, με όπλο την κυβέρνηση, και από την άλλη οι δυνάμεις της ευρύτερης αντιμνημονιακής οπισθοδρόμησης, με όπλο τα κρατικοτραφή συνδικάτα  έχουν πιάσει τα άκρα και προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του, να πετύχουν ότι είναι δυνατό για την αποσταθεροποίηση της χώρας.

Η ιστορία διδάσκει. Προσωπικά, έως τώρα είχα το φόβο ότι το εγχείρημα της παρούσας κυβέρνησης θα μπορούσε να έχει την τύχη της προσπάθειας του ’89. Τώρα που φαίνεται ότι ξεπερνιέται αυτός ο σκόπελος, αρχίζει και διαφαίνεται ο κίνδυνος της επομένης, Μητσοτάκειας κυβέρνησης.

Άλλες εποχές θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω. Παρ΄ όλα αυτά, όταν ο «επίτιμος» αποφάσισε να έρθει σε κάθετη αντιπαράθεση με τον Κολλά και τους λεωφορειατζήδες, των οποίων ο τελευταίος ηγείτο, άρχισαν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους της δικιάς του κυβέρνησης, η οποία, αναμφίβολα και αυτή, ήθελε να αλλάξει κάποια πράγματα.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ωθούμε τα πράγματα στα άκρα, από όποια πλευρά και να βρισκόμαστε.

Τα αποτελέσματα οποιασδήποτε εσωτερικής αντιπαράθεσης είναι προδιαγεγραμμένα και προσυμφωνημένα. Αν βέβαια έχουν κάποια αξία οι υπογραφές μας έναντι των δανειστών, και με την προϋπόθεση ότι η Ελληνική Πολιτεία θα θελήσει να διαφυλάξει τα τελευταία ψήγματα κύρους της, όσον αφορά στις οικονομικές συμφωνίες της σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Είναι δείγμα ανωριμότητας εκατέρωθεν η αδιάλλακτη στάση, η οποία τηρείται τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από τις οργανωμένες συνδικαλιστικές ομάδες.

Ιδιαίτερα η παντελής έλλειψη διαλόγου, η οποία χαρακτηρίζει και τις δυο πλευρές, με τη χρησιμοποίηση τόσο της κρατικής βίας (βλέπε επιστράτευση – και ουχί επίταξη, καθ΄όσον τα ζώα και τα πράγματα επιτάσσονται, οι άνθρωποι επιστρατεύονται) όσο και οι εκβιαστικές  απεργιακές πρακτικές από μέρους των εργαζομένων, των οποίων οι συνθήκες εργασίας τους  ευνοούν να τις αναπτύσσουν, δεν αποτελούν καλό οιωνό για το μέλλον.

Δυστυχώς ο ατμός κάτω από το καπάκι της χύτρας συνεχίζει να συσσωρεύεται.

 Η πρακτική των συγκεκριμένων ομάδων εργαζομένων του ευρύτερου δημοσίου, η οποία βρίσκει και  τη συμπαράσταση συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων, χάριν ενός εύκολου αντιπολιτευτικού αγώνα, ίσως να είναι αναμενόμενη.

Η κυβέρνηση όμως πρέπει κατ΄αρχάς να αναζητά διεξόδους μέσα από πλαίσια θεσμών, όπως η σύναψη συμβάσεων, που προάγουν τον κοινωνικό διάλογο, και όχι να καταφεύγει σε εξεζητημένου τύπου αποφάσεις όπως η πολιτική επιστράτευση.

Δυστυχώς όμως, από όσο φαίνεται, τα δεξιά αντανακλαστικά της Νέας Δημοκρατίας έχουν ξυπνήσει για τα καλά. Μια σειρά από πρακτικές της τελευταίας περιόδου, σκούπες, αστυνομικό ξύλο, επιστρατεύσεις, δείχνουν μια επικίνδυνη πορεία η οποία μπορεί να εκθρέψει αντίρροπα αντανακλαστικά.

Εάν δε κάποια στιγμή χαθεί ο έλεγχος, το οποίο για μένα είναι αναμενόμενο, λαμβάνοντας υπ΄ όψη την τάση που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση επί του παρόντος, υπάρχει ο φόβος να χυθεί η καρδάρα με το γάλα, και να πάνε στράφι οι έως τώρα θυσίες, στις οποίες όλοι μας μετέχουμε.

Ίσως είναι προφανές πλέον ότι οι συνθήκες πόλωσης έχουν αγκαλιάσει το τρέχον πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό της χώρας μας.

Ας μην είναι όμως η κυβέρνηση αυτή που ρίχνει το λάδι στη φωτιά, και ας μη συμπεριφέρεται η Νέα Δημοκρατία σα να έχει αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση. Δυστυχώς γι αυτήν, δεν έχει τόση αποδοχή, όση νομίζει ότι έχει.