H ΔΗΜΑΡ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ: Ένα κείμενο που υπογράφουν 174 μέλη της ΔΗΜΑΡ με διαφορετική άποψη

Προσυπογράφω όλο το κείμενο πλην της τελευταίας παραγράφου. Το όνομά μου, αν και θα μπορούσε, δε βρίσκεται μέσα στους 174, και, αν δε συμβεί κάτι επαναστατικά ανατρεπτικό, από Δευτέρα δε θα βρίσκεται ούτε στους α-174.

Η ΔΗΜΑΡ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Πάμε μπροστά για τη δημοκρατική μεταρρυθμιστική αριστερά ή επιστρέφουμε στην πεπατημένη της «προγραμματικής αντιπολίτευσης»;

Πριν από ένα χρόνο, το κόμμα μας, η Δημοκρατική Αριστερά, έκανε ένα μεγάλο βήμα, πρωτόγνωρο στην πολιτική ζωή του τόπου αλλά και στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα των στιγμών, την αναγκαιότητα να αποφευχθεί πάση θυσία η χρεωκοπία και η έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, αποφάσισε τη συμμετοχή της σε μία κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας για τη σωτηρία αλλά και την ανασυγκρότηση σε υγιείς βάσεις της χώρας. Η επιλογή αυτή αποκάλυπτε υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης, συνιστούσε το πρώτο απτό δείγμα γραφής μιας κυβερνώσας Αριστεράς και έριχνε το σπόρο για την αλλαγή κουλτούρας της ελληνικής κοινωνίας, σχετικά με την αναγκαιότητα των κυβερνήσεων συνεργασίας.
Η ως χθες συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ, στην κυβέρνηση συνιστά σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο, το οποίο οφείλουμε να διαφυλάξουμε.
 
Ωστόσο, η ΔΗΜΑΡ με την απόφασή της να «εγκαταλείψει το καράβι» εμφανίστηκε να κάνει ένα άλμα στο κενό.
Μεγεθύνοντας αδικαιολόγητα μια διαφωνία της ως προς το εργασιακό καθεστώς στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, εγκατέλειψε την κυβέρνηση. Η κίνηση αυτή φοβόμαστε πως επικαλείται τον αδιαμφισβήτητο πολιτικό τυχοδιωκτισμό της ΝΔ ως πρόσχημα για την απόσειση του βάρους των κυβερνητικών ευθυνών. 

Ακριβώς τη στιγμή που η κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα επιβάλλει ενεργότερη συμμετοχή και επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, η ΔΗΜΑΡ, αντί για «επισπεύδουσα δύναμη», εμφανίζεται να εγκαταλείπει την εθνική προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση, με αποτέλεσμα να αποδομεί την ιδέα της αριστεράς της ευθύνης, επιστρέφοντας ουσιαστικά στα ειωθότα του αριστερού αρνητισμού. Το αφήγημα της ανοχής και της προγραμματικής αντιπολίτευσης, που στη συνέχεια επιχειρείται να προβληθεί ως εναλλακτική στην κυβερνητική συμμετοχή, εκτιμούμε ότι δεν έχει ακροατήριο και θα είναι αυτοκτονικό ως προς τα αποτελέσματά του.

Θεωρούμε ότι η απόσυρση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, αν και συνδέεται με αυθαίρετες συμπεριφορές της Νέας Δημοκρατίας και με υπαρκτά προβλήματα της τρικομματικής συνεργασίας, στηρίχτηκε σε λανθασμένες εκτιμήσεις, δείχνει έλλειψη πολιτικού σχεδιασμού και συνιστά πλήρη ανατροπή της στρατηγικής του κόμματός μας. Αναιρεί την πρόσφατη πορεία μας και τη θετική συνεισφορά μας, μοιάζει να ακυρώνει το ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο της ΔΗΜΑΡ, ως χρήσιμης για τον τόπο δύναμης, και να την απομακρύνει από τους πολίτες εκείνους που εξακολουθούν να ελπίζουν σε μια έξοδο της χώρας από την κρίση προς όφελος όλης της κοινωνίας
 
Και τώρα τι κάνουμε;

Το σημαντικότερο είναι να ξαναπιάσουμε το νήμα.

Με δεδομένο ότι το δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς που διανύουμε θα είναι κρίσιμο για τη χώρα και την Ευρώπη, οφείλουμε να δυναμώσουμε και να κάνουμε πιο ευδιάκριτο το πολιτικό μας στίγμα, εκείνο που από την ίδρυσή μας προσδιορίσαμε, ως φιλοευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική αριστερά. 

Να αναζητήσουμε σχέδιο και στρατηγική, να επαναλάβουμε την άρνησή μας και την αντίθεσή μας στον στείρο αντιπολιτευτισμό και στις επικίνδυνες πρακτικές του λαϊκισμού.
 
Για την ανασυγκρότηση της χώρας δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. 
Η δημοσιονομική εξυγίανση, η παραγωγική αναδιάρθρωση, η αναδιοργάνωση και ο εξορθολογισμός της διαλυμένης δημόσιας διοίκησης, η αποκατάσταση του κύρους και της αξιοπιστίας των θεσμών, η επιβολή του κράτους δικαίου και της νομιμότητας παντού, η ισονομία, η αξιοκρατία, τελικώς η δημοκρατία.

Να ανανεώσουμε την επαφή μας με τον κόσμο που πίστεψε στο μήνυμά μας, να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με τις άλλες φιλοευρωπαϊκές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, τις δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας, να επιμείνουμε σε πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου, τον χώρο ανάμεσα στη συντηρητική δεξιά και στον επικίνδυνο δήθεν ριζοσπαστισμό.

Πάνω απ’ όλα, είναι αναγκαίο να ξαναβρούμε τον ενθουσιασμό με τον οποίο δοθήκαμε στο δύσκολο πολιτικό εγχείρημα της αριστεράς της ευθύνης, και την εμπιστοσύνη με την οποία το περιέβαλαν οι πολίτες.
 
Η ΔΗΜΑΡ είναι το κόμμα μας. Την αγαπήσαμε γιατί αποτελεί ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος. Δεν θα το αφήσουμε να μείνει μετέωρο και θα αγωνιστούμε να μην ακυρωθεί.


 Οι μέχρι στιγμής υπογραφές:

1 Αγγελοπούλου Αργυρώ β αθήνας
2 Αγριαντώνη Χριστίνα καθηγήτρια Παν/μίου Θεσσαλίας, Παιδεία
3 Αδαμόπουλος Γιώργος α αθήνας
4 Αθανασάτος Κώστας α αθήνας
5 Αλβανού Μαρία β πειραιά
6 Αναγνωσταράς Γιάννης Μηχανικοί
7 Ανδρεάδου Λευκή α θεσσαλονίκη
8 Αντωνίου Γιάννης α αθήνας
9 Αρώνη Μαίρη α αθήνας
10 Αρώνης Παναγιώτης α αθήνας
11 Βαϊτση Δώρα β αθήνας
12 Βακράκης Δημήτρης β αθήνας
13 Βασίλας Βασίλης χαλκιδική
14 Βουκουβίνας Στέλιος β΄αθήνας
15 Γαβρίλη Δάφνη Τομέας Παιδείας
16 Γέρου Γιώργος Μηχανικοί
17 Γεωργάτος Γεράσιμος β πειραιά
18 Γιαννακόπουλος Κώστας Τομέας Παιδείας
19 Γιάνναρος Ανδρέας β αθήνας
20 Γιαννόπουλος Τάκης β αθήνας
21 Γιώτας Θέμης φθιώτιδα
22 Γκέκα Ελένη Κοζάνη
23 Γκουγκουλούδης Σταύρος α θεσσαλονίκης
24 Γλαμπεδάκης Μανώλης β πειραιά
25 Γρατσίας Αντώνης του Εμμ. Μηχανικοί
26 Γρατσίας Αντώνης του Ηλία Μηχανικοί
27 Γρατσίας Νίκος Μηχανικοί
28 Γρηγοριάδης Βασίλης Μηχανικοί
29 Γρηγορόπουλος Σταμάτης Β αθήνας
30 Γρίβας Θανάσης β αθήνας
31 Δανάς Σταύρος α θεσσαλονίκης
32 Δεληπέτρου Εύη Μαγνησία
33 Δέλκος Κώστας Ξανθη
34 Δερματάς Δημήτρης καθηγητής ΕΜΠ, Τομέας Πράσινων Πολιτικών
35 Δημόπουλος Δημήτρης Μηχανικοί
36 Δημόπουλος Ευθύμης Παιδεία
37 Δημόπουλος Κώστας Δυτική Αττική
38 Δημόπουλος Μισέλ κριτικός κινηματογράφου
39 Διαμαντοπούλου Σούλα α αθήνας
40 Δρόγγαρη Ρούλα β αθήνας
41 Ελευθεριάδου Σόνια α αθήνας
42 Επιτροπάκη Κατερίνα α αθήνας
43 Ευαγγελάκου Κλειώ β αθήνας
44 Ευθυμιόπουλος Ηλίας πρ.υφυπ. Περιβάλλοντος
45 Ευλογημένου Βιολέττα β πειραιά
46 Ευσταθίου Θωμάς α θεσσαλονίκης
47 Ζαράνης Ηλίας β αθήνας
48 Ζαχαριάδου Μαργαρίτα β αθήνας
49 Ζεβελάκης Κώστας Τομέας Πράσινων Πολιτικών
50 Ζορμπαλά Ειρήνη α αθήνας
51 Ζουμπουλάκης Μιχάλης καθ.Παν/μιου Θεσσαλίας/μαγνησία
52 Ζωίδης Χριστόφορος β πειραιά
53 Ζώτου Νάσια β πειραιά
54 Ηλιοπούλου Μαρία β πειραιά
55 Θεοδοσοπούλου Ελένη β αθήνας
56 Θεοδωρόπουλος Κώστας β αθήνας
57 Ιακωβίδης Γιάννης Καβάλα
58 Καλαρά Ρούλα β αθήνας
59 Καλατζής Παναγιώτης β αθήνας
60 Καλιπολίτης Άρης α αθήνας
61 Καούνης Γιάννης β αθήνας
62 Καπουράνης Παναγιώτης Τομέας Οικονομικής Πολιτικής
63 Καραγιάννη Πηγή α αθήνας
64 Καραγιαννίδης Γιώργος καθηγητής ΑΠΘ/Σάμος
65 Καραγιαννίδης Γιώργος φθιώτιδα
66 Καραγρηγορίου Γρηγόρης Γραμματέας Επιτροπής Πόλης Πειραιά
67 Καρακάσης Γιάννης Παιδεία
68 Καραλή Παρασκευή α αθήνας
69 Καραφέρη Μαρία β πειραιά
70 Καστανάς Λεωνίας β αθήνας
71 Καστούρας Γιώργος ΠΕ Θεσσαλονίκης
72 Κατινάς Νίκος Μηχανικοί
73 Κεχαγιόγλου Ελένη β αθήνας
74 Κομπολίτης Χάρης α αθήνας
75 Κουκούλη Ελένη Β αθήνας
76 Κουρνιώτης Στάθης Εύβοια
77 Κουρούβανη Αναστασία α αθήνας
78 Κουρουζίδης Σάκης Σεισμολόγος, Τομέα Πράσινων Πολιτικών
79 Κυριτσάκας Γρηγόρης Νεολαία
80 Λάζαρη Βάλη α αθήνας
81 Λαζαρίδης Χριστόφορος Μηχανικοί
82 Λαζάρου Φώφη α αθήνας
83 Λιβαδάς Σταύρος α αθήνας
84 Λιοναράκη Μυρσίνη Δημοσιογράφοι
85 Λουρίδας Κώστας β αθήνας
86 ΜαΪκαντή Μαρία β αθήνας
87 Μανδαράκης Βασίλης Ηλεία
88 Μαράτος Νίκος α αθήνας
89 Μαυρή Μάνια Παν/μιο Αιγαίου/Τομέας Παιδείας
90 Μαχά Ελένη β πειραιά
91 Μαχά Ζαφείρα β πειραιά
92 Μεϊμάρογλου Γιάννης β αθήνας
93 Μελά Χριστίνα Νεολαία
94 Μελισσινός Μανώλης Μηχανικοί
95 Μεραναίου Μαρία α αθήνας
96 Μόκκας Βασίλης α αθήνας
97 Μπαρδάλης Μανώλης Μηχανικοί
98 Μπούρα Ελένη εκδοτρια
99 Μυλωνάς Κώστας Μηχανικοί
100 Μώρου Ισμήνη Κέρκυρα
101 Νοταράκης Διονύσης Κυκλάδες
102 Ξεστέρνου Βασιλική β πειραιά
103 Οικονομάκης Γιαννης β αθήνας
104 Όκλαντ Άστριντ α αθήνας
105 Παναγιωτόπουλος Κώστας β αθήνας
106 Παξινού Ειρήνη Νεολαία
107 Παπαγιαννοπούλου Λέλα Αγροοικονομολόγος, Τομέας Αγροτικής Πολιτικής
108 Παπαδημητράκης Γιάννης α αθήνας
109 Παπαδόπουλος Σπύρος Μηχανικοί
110 Παπαδόπουλος Τιμόθεος β αθήνας
111 Παπαλέξη Κούλα α αθήνας
112 Παπαμώκος Γιώργος Άαχεν, Γερμανία
113 Παπανικολάου Πελαγία β πειραιά
114 Παπαντωνίου Νανά α αθήνας
115 Παπαστεργιοπούλου Σμαράγδα α αθήνας
116 Παραλίκας Απόστολος β αθήνας
117 Παρασύρης Αντώνης Ηράκλειο
118 Πατσάκης Παναγιώτης β πειραιά
119 Παύλοβιτς Άλκης Εύβοια
120 Περγαντής Λάμπης α αθήνας
121 Πιέρρος Γιώργος β πειραιά
122 Πίκος Γιάννης α αθήνας
123 Πιπίνης Χρήστος β αθήνας
124 Πλατσάκης Γιώργος Τομέας Πράσινων Πολιτικών
125 Πλεμένος Γιώργος Β αθήνας
126 Πολίτης ΧαΪμ β αθήνας
127 Πουλάκης Γιάννης β αθήνας
128 Πούλου Σοφία Β αθήνας
129 Πρώιος Μιχάλης Μηχανικοί
130 Ραχιώτης Δημήτρης Β αθήνας
131 Ρεμούνδου Βέρα β αθήνας
132 Ρότσιος Λάζαρος α θεσσαλονίκη
133 Σαββίνος Νικηφόρος α αθήνας
134 Σαμαντάς Τέλης α αθήνας
135 Σαντοριναίος Στέλιος β πειραιά
136 Σελλά Όλγα Δημοσιογράφοι
137 Σινιγάλιας Ιωσήφ Μηχανικοί
138 Σκιάνης Γιώργος υποψ. Περιφ. Αττικής
139 Σολταρίδης Συμεών Ροδόπη
140 Σπανός Κώστας Β αθήνας
141 Σπηλιόπουλος Μάριος Καθηγητής ΑΣΚΤ, υποψ. Αττικής
142 Σταμάτης Παναγιώτης β αθήνας
143 Σταυρογιάννης Ντίνος Μηχανικοί
144 Στεκούλης Σπύρος ΠΕ Θεσσαλονίκης
145 Συρίγου Βίκυ Β αθήνας
146 Σχίζας Αθανάσιος Μηχανικοί
147 Σχοινά Κατερίνα βιβλιοκριτικός/Δημοσιογράφοι
148 Ταγκαλάκης Άκης Μηχανικοί
149 Τζιάς Δημήτρης β αθήνας
150 Τράκκα Βάση Β αθήνας
151 Τριανταφυλλίδης Μιχάλης α θεσσαλονίκης
152 Τριανταφύλλου Θόδωρος α θεσσαλονίκης
153 Τρυφωνίδου Μαρία α θεσσαλονίκης
154 Τσακιρίδου Μαρία β πειραιά
155 Τσακμάκη Χαρά α αθήνας
156 Τσακνιάς Γιώργος β αθήνας
157 Τσεκούρα Έλσα α αθήνας
158 Τσεκούρα Μελίτα α αθήνας
159 Τσιακμάκης Σωτήρης α θεσσαλονίκης
160 Τσικαρδάνη Ντόρα Κοζάνη
161 Τσικνιάς Νάσος δυτ. Αττική
162 Τσουρή Μαρία Καβάλα
163 Φερέτος Δημήτρης Νεολαία
164 Χαϊνάς Κώστας Εύβοια
165 Χάππα Γιάννης β πειραιά
166 Χατζηγιάννης Νάντης α θεσσαλονίκης
167 Χατζημπίρος Κίμων Καθηγητής ΕΜΠ, Τομέας Πράσινων Πολιτικών
168 Χατόλα Κατερίνα Εύβοια
169 Χρηστίδου Χριστίνα Β αθήνας
170 Χρηστίδου-Λιοναράκη Σεβαστή β αθήνας
171 Χριστακόπουλος Γιώργος α αθήνας
172 Χριστοφορίδης Μάκης Μαγνησία
173 Χρυσολούρη Φραγκίσκα Τομέας Πράσινων Πολιτικών
174 Ψαρρά Γωγώ Β αθήνας

via 

Σύντομο χρονογράφημα για τη ζωή των λογιστών-φοροτεχνικών το έτος 2013. Τα αρνητικά «ρεκόρ» του Υπουργείου Οικονομικών

Στις αρχές του χρόνου, η περίοδος υποβολής των φορολογικών δηλώσεων για τα φυσικά πρόσωπα φάνταζε μέσα μου πολύ μεγάλη.

Σκεφτόμουν ότι από 1η Φεβρουαρίου που θα ανοίξει το σύστημα έως 30η Ιουνίου που θα κλείσει θα έχω άπλετο χρόνο και θα κάνω διακοπές ήρεμος! Γι’ αυτό επέλεξα να αφήσω στην άκρη τις δηλώσεις εισοδήματος φυσικών προσώπων και παράλληλα με τις μηνιαίες Α.Π.Δ., τις δηλώσεις Φ.Π.Α., τις ηλεκτρονικές προσλήψεις, τις καταχωρήσεις και τις εξωτερικές εργασίες, ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις νέες διατάξεις που αφορούσαν στις ενδοομιλικές συναλλαγές.

Διαβάζοντας τον ν. 4110/2013 που τροποποίησε το άρθρο 39α του ν. 2238/1994, είχα επαναπαυτεί, αναμένοντας την έκδοση εγκυκλίου που θα έβγαινε –σύμφωνα με τον νόμο-  μέσα σε ένα μήνα από την έναρξη ισχύος  του, δηλαδή έως την 23η Φεβρουαρίου 2013. Η εγκύκλιος αυτή θα όριζε τα ειδικότερα θέματα και θα έδινε διευκρινίσεις.  Μάλιστα, ο ίδιος νόμος όριζε και την υποβολή συνοπτικού πίνακα στην Γ.Γ.Π.Σ. εντός 50 ημερών από το τέλος της διαχειριστικής χρήσης ήτοι έως 10 Μαΐου 2013. Ο καιρός περνούσε, όμως ούτε εγκύκλιο έβλεπα, ούτε ειδική εφαρμογή στην Γ.Γ.Π.Σ. Μάταια ρωτούσα τους πάντες για το πότε θα εκδοθεί η απόφαση αυτή.

Τελικά μια μέρα του Ιουνίου ξυπνώ και ανοίγοντας τον υπολογιστή μου, ιδού η μεγάλη έκπληξη! Εξελίξεις σχετικά με τις ενδοομιλικές συναλλαγές. Με νέο νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή άλλαξε η προηγούμενη διάταξη από τότε που ίσχυσε και η νέα ημερομηνία υποβολής του συνοπτικού πίνακα ορίστηκε η 10η Ιουλίου. Μου αρέσει πολύ αυτή η έκφραση που χρησιμοποιείται συχνά σε νομοθετικές ρυθμίσεις, «η διάταξη αυτή αντικαθίσταται από τότε που ίσχυσε». Μα αφού ποτέ δεν ίσχυσε τελικά! Είναι ο μανδύας που καλύπτει την ανεπάρκεια εφαρμογής μιας διάταξης.

Άρχισα να αναλογίζομαι διαβάζοντας το νομοσχέδιο. Είναι εφικτή η τήρηση της ανωτέρω νέας προθεσμίας αφού η εγκύκλιος με τις λεπτομέρειες δεν έχει ακόμη εκδοθεί και η εφαρμογή στο taxis δεν έχει ανοίξει ακόμα;

Μη μπορώντας να απαντήσω στο ρητορικό ερώτημά μου σκέφτηκα να ασχοληθώ λιγάκι με τις νέες υποχρεώσεις που έχουν οι 18άρηδες, δηλαδή το μέλλον μας. Λέω, ας ξεκινήσω να διαβάζω απ΄την αρχή όλες τις αλλαγές για να τις κατανοήσω καλύτερα. Διαπιστώνω ότι για τη διάταξη αυτή έχει χυθεί πολύ μελάνι τους τελευταίους μήνες. Ειδήσεις, απόψεις, θέσεις, αρθρογραφία, μπερδεύτηκα ο άνθρωπος με όλα αυτά! Δεν έβγαζα άκρη με τίποτε για το ποιος είναι υπόχρεος ή όχι. Και ενώ φτάνω στο τέλος και διαβάζω το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο, κάπου ψάχνω να βρω ένα «δεν» στην επίμαχη διάταξη που εισήχθη για να διορθώσει τα πράγματα γιατί δεν έβγαινε νόημα! Τελικά αυτό το «δεν» το ψάχνανε κι άλλοι και τελικώς βρέθηκε και προστέθηκε στη συζήτηση που έγινε στο κοινοβούλιο.

Ευχαριστημένος από την «αισιόδοξη» κατάληξη που είχε το θέμα των 18άρηδων θέλησα να δω τα πράγματα θετικά και να προχωρήσω στη δουλειά μου. Σκέφτηκα να μελετήσω πάλι απ’ την αρχή το θέμα της έκπτωσης των ασφαλιστικών εισφορών γιατί δεν θυμόμουν καλά τι ίσχυε. Με την πρώτη απόφαση το Υπ. Οικ. ερμήνευσε ότι η νέα διάταξη αφορά αποκλειστικά τις εισφορές που καταβάλλουν οι ασκούντες ατομική επιχείρηση ή ελευθέριο επάγγελμα και δεν καταλαμβάνουν τις εισφορές που καταβάλλονται από τα πρόσωπα της παρ. 4 του άρθρου 2 και του άρθρου 101 του Κ.Φ.Ε. (Ο.Ε.-Ε.Ε.-Ε.Π.Ε. κ.λπ.). Όμως, στην πορεία ξανασκέφθηκαν το θέμα εκεί στην Καραγιώργη Σερβίας –παρεμπιπτόντως αν ερχόταν στο Υπ. Οικ. κάποιος σαν τον Καραγιώργη από τον οποίο πήρε το όνομά του ο δρόμος και τους χτυπούσε το χέρι στο γραφείο δεν θα βγάζαν τέτοιες αποφάσεις- και τελικά με νέα απόφαση ερμήνευσαν τη διάταξη διαφορετικά. Συγκεκριμένα, το Υπ. Οικ δέχεται ότι οι καταβαλλόμενες εισφορές από τα μέλη των νομικών προσώπων της παρ.4 του άρθρου 2 του Κ.Φ.Ε. (Ο.Ε., Ε.Ε. κλπ.) εκπίπτουν τελικά  από τα ακαθάριστα έσοδα των παραπάνω νομικών προσώπων. Βέβαια, θα ακολουθήσει σίγουρα και μία ακόμα απόφαση που θα υποδεικνύει σε ποιο νομικό πρόσωπο θα καταχωρεί ο επιχειρηματίας τις ασφαλιστικές εισφορές του, στις περιπτώσεις που συμμετέχει σε πάνω από μία εταιρεία.

Τελικά ούτε και με τις ασφαλιστικές εισφορές έβγαλα άκρη. Μα, σκέφτηκα, κανένα θέμα δε θα λύσω φέτος; Δεν μπορεί, θα υπάρχει λέω. Και οπλισμένος με υπομονή αποφασίζω να ξεκινήσω τη δήλωση της εταιρείας του αδελφού που εκμεταλλεύεται φωτοβολταϊκό πάρκο. Τι θα κάνω όμως με την έκπτωση της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης των φωτοβολταϊκών; Όχι τίποτε άλλο, αλλά φωνάζει και ο αδελφός μου για το θέμα αυτό και έχει και δίκιο... Έκτακτη εισφορά μπήκε από τον 7/2012 (έως 30/06/2014) σε ένα εισόδημα που δεν εισπράχθηκε μέχρι το τέλος του 2012 από τον ΛΑΗΓΕ. Δηλαδή, για την πρώτη χρήση αφαιρέθηκε ένα ποσό από ένα άλλο ποσό που δεν εισπράχθηκε καν! Όμως, το Υπ. Οικ. έδωσε πάλι τη "λύση" με την ΠΟΛ.1095/29.4.2013 σε ένα σημείο της οποία αναφέρει τα εξής: «[...] από 1.7.2012 έως 30.6.2014, εκπίπτει ισόποσα μέσα σε μια πενταετία από τα ακαθάριστα έσοδα των επιχειρήσεων. Δεδομένου ότι τα ποσά που αντιστοιχούν στην ανωτέρω εισφορά υπολογίζονται και παρακρατούνται σε κάθε εκκαθάριση από την ΛΑΓΗΕ ΑΕ ή τη ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ, κατά περίπτωση, η έκπτωση της εν λόγω δαπάνης θα διενεργείται από τις επιχειρήσεις τμηματικά και ισόποσα μέσα σε μια πενταετία, αρχής γενομένης από τη χρήση εντός της οποίας παρακρατήθηκε και όχι από τη χρήση εντός της οποίας πραγματοποιήθηκε η πώληση της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας επί της οποίας υπολογίσθηκε η εν λόγω εισφορά. Τα ποσά της εισφοράς αλληλεγγύης βαρύνουν εξολοκλήρου τα αποτελέσματα της χρήσης εντός της οποίας έγινε η παρακράτηση αυτών, ενώ η έκπτωση από τα ακαθάριστα έσοδα των επιχειρήσεων σε πέντε (5) έτη πραγματοποιείται εξωλογιστικά με τη δήλωση φορολογίας εισοδήματος τους στην οποία υποχρεωτικά μεταφέρεται ως λογιστική διαφορά το εκάστοτε εναπομένον προς έκπτωση ποσό των επόμενων χρήσεων [...]».

Μετά την ανωτέρω απόφαση προχώρησα μετά κόπων και βασάνων στην υποβολή της δήλωσης –το σύστημα της Γ.Γ.Π.Σ. «πετούσε»- και δεν εξέπεσα κανένα ποσό ακολουθώντας τις οδηγίες της απόφασης ΠΟΛ.1095/29.4.2013. Χθες, κοινοποιήθηκε ένα έγγραφο από το Υπ. Οικ. που έλεγε άλλα πράγματα όμως σχετικά με το θέμα! Το έγγραφο αυτό με αριθ. πρωτ.: Δ12Β 1083480 ΕΞ 22.5.2013 αναφέρει χαρακτηριστικά σε ένα σημείο: «[...] Από τα ανωτέρω προκύπτει, ότι ως χρόνος παρακράτησης της έκτακτης εισφοράς του ν. 4093/2012, προκειμένου για την εφαρμογή των δύο τελευταίων εδαφίων της περ. ε' της παρ. 1 του άρθρου 31 του ν.2238/1994, θεωρείται, σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος έκδοσης του τιμολογίου πώλησης της ηλεκτρικής ενέργειας, το οποίο εκδίδεται βάσει της εκδοθείσας εκκαθάρισης από την ΛΑΓΗΕ ΑΕ ή τη ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ, κατά περίπτωση, επί του οποίου αναγράφεται το ποσό της έκτακτης εισφοράς, και συνεπώς με βάση το οποίο ενεργείται η παρακράτηση αυτή, χωρίς να εξετάζεται ο χρόνος εξόφλησης (ταμειακή καταβολή) αυτών [...]». Τελικά κάποιοι εξέπεσαν το ποσό για το πρώτο εξάμηνο και άλλοι όχι και αυτό εξαιτίας της ανεπαρκούς ενημέρωσης από το Υπ.Οικ. Η απόλυτη έννοια δηλαδή της ίσης μεταχείρισης!
    
Μετά απ΄ όλα αυτά μέσα Ιουνίου ξεκίνησα να κάνω τις πρώτες δηλώσεις φυσικών προσώπων. Η προθεσμία βέβαια έληγε τέλος Ιουνίου όπως είπαμε και στην αρχή, δηλαδή είχα άπλετο χρόνο. Εκτός αυτού η υποβολή των δηλώσεων γινόταν εύκολα με μέσο χρόνο υποβολής περίπου τρεις ώρες. Τελικά οι ιθύνοντες του Υπ. Οικ. αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες των λογιστών-φοροτεχνικών αποφάσισαν με χθεσινή ανακοίνωση (σ.σ. 26.6.2013) να δώσουν γενναία παράταση ολίγων ημερών και μάλιστα με δόσεις, δηλαδή ανά Α.Φ.Μ.
    
Απολαμβάνοντας όλο αυτό το ευχάριστο εργασιακό περιβάλλον, την ηρεμία και την έλλειψη άγχους, έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν και κατέγραψα κάποια ρεκόρ του Υπ. Οικ. που κάλλιστα θα φιγουράριζαν στις σελίδες του βιβλίου των ρεκόρ Γκίνες. Ας δούμε μερικά από αυτά:
    
Τα αρνητικά «ρεκόρ» του ΥΠ. ΟΙΚ.

-> Ποιο είναι το ρεκόρ παράτασης μιας υποχρέωσης;

Παράταση κλειδαρίθμων (Παράταση ισχύς παλιών κωδικών στις υπηρεσίες της ΓΓΠΣ).

Συνολικά από την ημερομηνία έναρξης της απόφασης για την παραλαβή κλειδαρίθμων έχουν περάσει 2,5 χρόνια ενώ η συνολική παράταση που έχει δοθεί είναι ένας χρόνος και 8 μήνες, ήτοι συνολικά 20 μήνες.

Ιστορικό

Αρχικώς η ημερομηνία είχε οριστεί την 31/12/2011 με την ΠΟΛ.1178/7.12.2010. Στη συνέχεια με την ΠΟΛ.1249/16.12.2011 παρατάθηκε έως την  30η Ιουνίου 2012. Τον Μάρτιο του 2012  δόθηκε νέα παράταση μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2012 με την απόφαση ΠΟΛ.1079/26.3.2012. Με την απόφαση ΠΟΛ.1228/27.12.2012 δόθηκε ξανά παράταση έως την 30η Απριλίου 2013. Τέλος, ανακοινώθηκε νέα παράταση παράταση έως την 30η Αυγούστου 2013. Άραγε θα συνεχιστούν οι παρατάσεις;


-> Παρατάσεις συνολικά για δηλώσεις φόρου εισοδήματος και Φ.Π.Α.

Από το έτος 2000 έχουν εκδοθεί 338 αποφάσεις για παρατάσεις. Ενδεικτικό είναι ότι από το 1994 μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα έτος στο οποίο να μην έχει δοθεί παράταση στην υποβολή των φορολογικών δηλώσεων ή δηλώσεων Φ.Π.Α.


-> Ρεκόρ τροποποιήσεων μιας απόφασης

Το ρεκόρ κατέχει η απόφαση ΠΟΛ.1223/24.11.1999

Ούτε λίγο ούτε πολύ η απόφαση αυτή έχει τροποποιηθεί 25 φορές από το 1999 μέχρι και σήμερα.

-> Περισσότερες τροποποιήσεις νόμου (αρμοδιότητας Υπ.Οικονομικών)

Το ρεκόρ φυσικά κατέχει ο νόμος 2238/1994 (Κ.Φ.Ε.)

Συνολικά έχει τροποποιηθεί 249 φορές με 81 διαφορετικούς νόμους από το 1994 έως σήμερα.


-> Περισσότερες τροποποιήσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα

Το ρεκόρ κατέχει ο πρόσφατος νόμος  4093/2012 (ή αλλιώς τρίτο μνημόνιο). Μέσα στους πρώτους 6 μήνες έχει τροποποιηθεί από 11 νόμους και συνεχίζει να τροποποιείται.


-> Συντομότερη  τροποποίηση

Το ρεκόρ αυτό κατέχει και πάλι ο ίδιος νόμος 4093/2012, ο οποίος τροποποιήθηκε με το Π.Ν.Π. «Επιμέρους ρυθμίσεις επί των επειγόντων μέτρων εφαρμογής του ν. 4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013−2016 (ΦΕΚ Α' 224/12-11-2012)»  την ίδια ημέρα που δημοσιεύτηκε στο Φ.Ε.Κ.  και ο νόμος.

-> Λιγότερος  χρόνος ισχύος μιας διάταξης

Το ρεκόρ αυτό κατέχει ο ν. 4128/2013 «Κύρωση της από 18 Δεκεμβρίου 2012 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου Κατεπείγουσες ρυθμίσεις για την οικονομική ανάπτυξη της Χώρας» και άλλες διατάξεις».

Στο άρθρο πρώτο προστίθενται 2 παράγραφοι (14, 15) στο άρθρο 25 του νόμου 3614/2007. Η προσθήκη αυτή έγινε εμμέσως, αφού στο άρθρο πρώτο κυρώνεται η Π.Ν.Π. της 18.12.2012 στο άρθρο 1 παρ. 8 της οποίας υπάρχει η ανωτέρω διάταξη. Στο άρθρο δεύτερο του ιδίου νόμου η παρ. 8 του άρθρου 1 της Π.Ν.Π. καταργείται.

Με λίγα λόγια με το πρώτο άρθρο (έστω και εμμέσως μέσω της κύρωσης της Π.Ν.Π.) προστίθενται κάποιες διατάξεις οι οποίες καταργούνται με το άρθρο Δεύτερο. Ερώτημα: Οι συντάκτες του νόμου δεν μπορούσαν να κυρώσουν μερικώς την Π.Ν.Π. χωρίς την διάταξη της παραγράφου 1 του άρθρου 8 και να μην χρειαστεί έτσι νέο άρθρο στον ίδιο νόμο που να καταργεί διάταξη που εισάγεται με το προηγούμενο άρθρο του ιδίου νόμου; Άγνωσται αι βουλαί...

Μέχρι σήμερα, από την 1/1/2012 δηλαδή μέσα σε ενάμιση χρόνο έχουν εκδοθεί 92 νέοι νόμοι και περίπου 2600 αποφάσεις και εγκύκλιοι. Το περιεχόμενο των νόμων αυτών αναφέρονται σε διατάξεις φορολογίας, εργατικών θεμάτων, συλλογικών συμβάσεων, ασφαλιστικών θεμάτων (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, αλλαγές στις διατάξεις του ΣΕΠΕ, στη δημόσια διοίκηση στον Κ.Ε.Δ.Ε., κ.λπ.). Είναι άλλωστε γνωστό ότι στο επάγγελμα του λογιστή-φοροτεχνικού δεν υπάρχει ποτέ ανία...


Επιμέλεια

Επιστημονική ομάδα TaxHeaven

http://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/14221 

Η ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ του ΓΙΑΝΝΗ ΔΡΟΣΟΥ

Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου για την ΕΡΤ και η υποτίμηση της Βουλής [”Τα Νέα”, 25 Ιουνίου 2013]

Δεν ήταν τόσο για την ΕΡΤ. Ήταν η περίφημη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία εξουσιοδοτήθηκαν Υπουργοί να καταργήσουν την ΕΡΤ –μια αξιοθρήνητη μίμηση του Ermächtigungsgesetz, του διαβόητου εξουσιοδοτικού νόμου με τον οποίο η ελεγχόμενη από τους Ναζί βουλή, με την σύμπραξη και άλλων «υπευθύνων» κομμάτων, όχι όμως των σοσιαλδημοκρατών, εξουσιοδότησε στις 24 Μαρτίου 1933 τον Χίτλερ να αποφασίζει ό,τι θέλει. Ελεγχόμενη, μπροστά σε δεινότατα διλήμματα και σε μέγα κοινωνικό χάος, χωρίς τους ήδη απαγορευμένους κομμουνιστές, αλλά η βουλή: όχι ένα τμήμα της κυβέρνησης που ως προς την έκδοση της εξουσιοδοτικής Πράξης δεν απηχούσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Η Πράξη ήταν περιττή:  Ο ν.  4002/2011 επιτρέπει ρητά την κατάργηση της ΕΡΤ, με απόφαση των ίδιων Υπουργών που τελικώς την κατάργησαν, με παράλληλη αντικατάστασή της όμως από νέο δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα και διατήρηση μόνον του αληθινά αναγκαίου προσωπικού. Χωρίς την υποστολή της εθνικής ραδιοτηλεοπτικής μας σημαίας όμως, δηλαδή χωρίς το –και παράνομο κατά το Συμβούλιο της Επικρατείας- σκοτεινό πέπλο. Ο νόμος προβλέπει πάνω-κάτω αυτό που τελικά πάει να γίνει. Τότε γιατί η Πράξη;  

Ο Προκόπης Παυλόπουλος παρατήρησε  ότι «αυτοί που εισηγήθηκαν στον Πρωθυπουργό να κλείσει την ΕΡΤ και να την ανοίξει τον Σεπτέμβριο έπρεπε πρώτα να έχουν διαβάσει το Σύνταγμα». Μάλλον είχαν διαβάσει το Σύνταγμα, και το  αγνόησαν. Αντ΄ αυτού επιχείρησαν  ένα αφελές, εξαιρετικά επικίνδυνο όμως, θεσμικό πραξικόπημα της πυτζάμας. Με colpo redicolo που σε φαντασίωση ισχύος το πέρασαν για colpo grosso παγίδευσαν τον Πρωθυπουργό στην μέση μιας δύσκολης, αλλά ανοδικής πορείας της χώρας, παγίδευσαν την Νέα Δημοκρατία σε μία πρακτική που δεν της αξίζει, παγίδευσαν την κυβέρνηση σε μία κατάσταση που δεν προκάλεσε αυτή και λίγο έφθασε να παγιδεύσουν την χώρα στην ηλιθιωδέστερη εκλογική μάχη της ιστορίας της,  παρ΄ ολίγο δε και την Ευρώπη με ένα θεσμικό Σεράγιεβο. Ευτυχώς σκόνταψανε. Όλοι οι άλλοι έδειξαν την ωριμότητα που τους αναλογεί: η ίδια η Νέα Δημοκρατία, αμήχανα και επώδυνα, απέρριψε πρακτικό το αποτέλεσμα του θεσμικού pronunciamento (αυτό σημαίνουν οι  δραματικές διαδεχόμενες μεταβολές των προτάσεών της για την ΕΡΤ), το ΠΑΣΟΚ συνέπραξε στον σχηματισμό κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπέβαλε πρόταση μομφής ούτε –και ιδίως- κατά την κορύφωση της κρίσης, η ΔΗΜΑΡ συνόδευσε την αποχώρησή της από την κυβέρνηση με την ρητή δήλωση του αρχηγού της ότι η ίδια δεν θα οδηγήσει την χώρα σε εκλογές. Επίσης, το Συμβούλιο της Επικρατείας απέκρουσε το τυχοδιωκτικό εγχείρημα.

***

Νομίζω –ελπίζω- η  ΔΗΜΑΡ να αποχώρησε επειδή  δεν έγινε δεκτή μία λύση που θα ήρε, και συμβολικά, τα αποτελέσματα του pronunciamento και θα έφερνε την  αναδιάρθρωση της ΕΡΤ, περιλαμβανομένων μείωσης προσωπικού και ενδεχόμενης μετονομασίας της, με συμφωνημένη πρόταση λύσης, στον φυσικό της χώρο, δηλαδή την βουλή και την κυβέρνηση.  Ο Πρωθυπουργός δεν δέχθηκε την πολιτικά και δημοκρατικά επιβαλλόμενη αναδίπλωση των ανθρώπων που τον παρέσυραν «να την πατήσει». Είχε ο Πρωθυπουργός διεξόδους, ευπρεπέστατες: την σοφότερη την έδωσε το ΣτΕ, μια άλλη μπορούσε να δώσει η βουλή.  Ο Κουβέλης δεν δέχθηκε να μείνει κάτι, ο,τιδήποτε, όρθιο από το θεσμικό πραξικόπημα: μετά τα pronunciamenta έρχονται πραξικοπήματα (όχι αναγκαστικά στρατιωτικά), και μετά τα πραξικοπήματα συμφορές –πάντα. Η άρνηση του Πρωθυπουργού και του Αρχηγού του ΠΑΣΟΚ δεν άφηνε περιθώρια: Κάποιος έπρεπε να πει όχι –και το είπε.

***

Από την ΔΗΜΑΡ περιμένω όχι «δημιουργική» κ.λπ. αντιπολίτευση αλλά καθαρή κοινοβουλευτική στήριξη στην ευρωπαϊκή κατεύθυνση ανασύνταξη της ελληνικής κοινωνίας, πολιτείας και οικονομίας που ανέδειξε το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου 2012 –προσοχή: σε αυτήν την κατεύθυνση, όχι στον ενορχηστρωμένο από όποια κυβερνητικά πρόσωπα και πρακτικές εκφυλισμό της. Και ανοικτό διάλογο με όλους όσοι συζητούν σοβαρά σε μια ευρωπαϊκή προοπτική.

Κάτι ακόμη: σήμερα η πραγματικά αποτελεσματική  αντιπολίτευση δεν βρίσκεται, στα αντιπολιτευόμενα βουλευτικά έδρανα,  αλλά σε εχθρούς ντυμένους φίλους, χωμένους στο βαθύ ελληνικό κράτος υπό υπουργική σκέπη ή ανοχή. Προσωπικά λοιπόν, οι Αντώνης Μανιτάκης, Αντώνης Ρουπακιώτης, Φωτεινή Σκοπούλη και Θόδωρος Παπαθεοδώρου και συλλογικά η κοινοβουλευτική ΔΗΜΑΡ έχουν πολιτική ευθύνη απέναντι στον ελληνικό λαό να καταδείξουν, με συγκεκριμένα στοιχεία, ότι δεν ήταν αυτοί τα εμπόδια στην αναγεννητική ορμή της κυβέρνησης, αλλά ότι εμποδίστηκαν, και να  πουν από ποιούς, από τι, πότε, πως, γιατί. Αν δεν το πράξουν δεν δικαιώνουν την θητεία τους, δικαιώνουν τον ενορχηστρωμένο θόρυβο ιδιοτελών δημοσιογραφικών και άλλων υπαλλήλων συμφερόντων, και –κυρίως- την απογοήτευση και οργή αληθινών φίλων, που είδαν στη κυβερνητική ΔΗΜΑΡ προοπτικές προόδου και όχι έρμα οπισθοδρόμησης.

via 

Και τώρα, τι;

Ας γυρίσουμε δώδεκα μήνες πίσω, και ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε για λίγο το κλίμα εκείνης της εποχής.

Ο δικομματισμός, μετά από μια διπλή εκλογική μάχη, έβγαινε θανάσιμα λαβωμένος. Τα έως τότε κυρίαρχα πολιτικά πρόσωπα είχαν περιέλθει σε ένα καθεστώς ανυπέρβλητης ανυποληψίας. Οι ελπίδες για επανάκαμψη του παρελθόντος πολιτικού σκηνικού φάνταζαν εξωπραγματικές.

Ήταν ένα από τα λίγα εκείνα κλικ στην ιστορική συνέχεια, αυτά που παρουσιάζονται μια στις τόσες, και πρέπει να είσαι έτοιμος να συγχρονιστείς μαζί τους για να οδηγήσεις τις εξελίξεις.

Ο κόσμος είχε αποδείξει ότι ήταν έτοιμος για τη μεγάλη Αλλαγή. Στην ουσία, το είχε ζητήσει μετ΄ επιτάσεως μέσω των δυο αλλεπάλληλων εκλογικών αποτελεσμάτων.

Ένα σημαντικό συμπέρασμα, στην κόψη του χρόνου, ήταν ότι ο κόσμος είχε βαρεθεί τα παλιά πολιτικά πρόσωπα, και ζητούσε εναγωνίως νέους ανθρώπους να αναδυθούν, και να αναλάβουν επικεφαλής των εξελίξεων.

Δυστυχώς, το κομματικό κατεστημένο, σε πλήρη ανάπτυξη 180^ο , δεν αντελήφθη αυτήν την παράμετρο. Ούτε τα δυο κυρίαρχα κόμματα του, εκείνη τη στιγμή, απερχόμενου δικομματισμού, ούτε και τα νέα κόμματα (συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ) τα οποία είδαν τα ποσοστά τους να εκτινάσσονται.

Θυμάμαι, σε μια από τις πρώτες μετεκλογικές ανοικτές συνεδριάσεις της Β΄Αθήνας της ΔημΑρ, είχα προτείνει το παρακάτω:

Εντάξει, η Νέα Δημοκρατία, ως πρώτο κόμμα πρέπει να έχει την πρωτοκαθεδρία στην τότε σχηματιζόμενη κυβέρνηση συνεργασίας. Θα το κάνει όμως αυστηρά με νέα πρόσωπα, πολιτικά άφθαρτα, και φορείς μοντέρνων ιδεών. Με τον ίδιο τρόπο θα πράξουμε κι εμείς, όπως επίσης και το ΠΑΣΟΚ.

Έτσι η χώρα θα έχει μια κυβέρνηση η οποία θα απαρτίζεται από νέα πρόσωπα, με νέες ιδέες και όρεξη για δουλειά. Πίστευα ακράδαντα ότι η ΔημΑρ, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, μπορούσε να το απαιτήσει και να το πετύχει, διότι ήταν ακριβώς το πνεύμα της λαϊκής εντολής.

Έπος πτερόεν. Το πόσο μόνος αισθάνθηκα εκφράζοντας μια τέτοια άποψη, στην, κατά τα άλλα, απόλυτα ψυχοθεραπευτική, όπως και σε αυτές που ακολούθησαν, συνεδρίαση, δεν περιγράφεται.

Έτσι, κατορθώσαμε να έχουμε μια κυβέρνηση, βασικά της Νέας Δημοκρατίας, η οποία εξέφραζε ότι πιο συντηρητικό μπορούσε να εκφράζει. Η δικιά μας συμμετοχή ήταν στρατηγικά αποδυναμωμένη, ξεκάθαρα με δικιά μας υπαιτιότητα και ευθύνη.

Εν ολίγοις τα πράγματα κύλισαν όπως κύλισαν. Η ιστορία είναι γνωστή, οι ενστάσεις δημοσιευμένες και στο παρόν ιστολόγιο, αλλά και σε πλήθος άλλων παρακείμενων. Ας μην τις επαναλάβουμε και εδώ.

Η ουσία είναι ότι, αυτή τη στιγμή, κατορθώσαμε να έχουμε αυτό που ακριβώς αποδοκίμασε ο κόσμος ένα χρόνο πριν.

Μια κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τη ΔημΑρ εκτός.

Πρόκειται για ένα καταθλιπτικό πισωγύρισμα. Η αποθέωση του αδιέξοδου. Ένας χρόνος αγώνα εντός της κυβέρνησης πάει στράφι, εξ αιτίας κάποιων μύχιων ου μην αλλά και στριφνών βουλών, οι οποίες προέκριναν ότι ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι πλέον διαφορετικός.

Δε θέλω να επεκταθώ στην ύπαρξη άλλων σύγχρονων κομμάτων, στα οποία ο ρόλος αυτός ταιριάζει πολύ καλύτερα.

Αυτό που με προβληματίζει έντονα είναι ποιο θα είναι το μέλλον. Το πιο πιθανό είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να περπατήσει. Αν συμβεί το αντίθετο θα πρόκειται για μέγα τελετουργικό ευνουχισμό της λαϊκής θέλησης του περασμένου Ιούνη. Οπότε οι εκλογές έρχονται στον ορίζοντα. Το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο αν αναλογιστούμε πόσα μέτρα για τόνωση των εσόδων του κράτους πρόκειται να ληφθούν ακόμα, μέτρα τα οποία θα έχει καταστήσει αναπόφευκτα η μέχρι τώρα μεταρρυθμιστική απραξία.

Ας δούμε ποιες είναι οι πιο πιθανές μετεκλογικές εξελίξεις.

Η πρώτη είναι η ανατόνωση του παλαιού δικομματισμού. Με το ΣΥΡΙΖΑ, κινηματικό, καταγγελτικό κι ως εκεί, τη Δημοκρατική Αριστερά εκουσίως αποσυρθείσα,  και τις λαϊκοδεξιές και φασιστικές αποφύσεις να ακροβατούν στα όρια της πολιτικής σοβαρότητας, η μόνη διέξοδος που θα προβάλει είναι αυτή που λέει: «Αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε» Ο κόσμος θα πει: «Δοκιμάσαμε ότι ήταν να δοκιμάσουμε, καταφέραμε μια τρύπα στο νερό, οπότε θα ξαναγυρίσουμε στον παλιό καλό δικομματισμό. Τουλάχιστον γνωρίζουμε πως θα κυλάν τα πράγματα και θα συμβιβαστούμε με αυτό, όπως κάναμε τόσες δεκαετίες. Έτσι κι αλλιώς, άλλη διέξοδος δεν υπάρχει»

Η δεύτερη πιθανότητα είναι να δοθεί σαφής εντολή στο ΣΥΡΙΖΑ για τη διακυβέρνηση της χώρας. Ας μου επιτραπεί να θεωρήσω όμως εξαιρετικά ισχνή αυτήν την πιθανότητα. Κι αυτό όχι εξ αιτίας της τελικής λαϊκής βούλησης. Πιστεύω ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο, και θα κάνει ότι μπορεί για να αυτοαναιρεθεί στην πράξη ως σοβαρή προοπτική για τη χώρα.

Η τρίτη πιθανότητα, και πιο τραγική από όλες είναι η περαιτέρω εκλογική άνοδος των φασιστών, και η ανάδειξή τους σε ρυθμιστές του πολιτεύματος!!! Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω, ποια θα είναι η συνέχεια. Η χώρα θα μπει σε τόσες επικίνδυνες συνταγματικές εκτροπές, που οι ενέργειες του Σαμαρά, τις οποίες τώρα καταδικάζουμε, θα φαντάζουν ανέκδοτο για τις καλοκαιρινές νύκτες στις παραλίες (των Μακρονήσων;)

Το σίγουρο είναι ότι όποια από τις τρεις παραπάνω εκδοχές επικρατήσει, (τέσσερις με την υπόθεση ότι η παρούσα κυβέρνηση παραμένει ισχυρή), καταλύτης των εξελίξεων θα έχει υπάρξει η απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς να αποσυρθεί από τη συμμετοχή και κίνηση της κυβέρνησης.

Για τους παραπάνω λόγους υποστηρίζω σαφώς ότι, η παραπάνω απόφαση είναι κοντόφθαλμη και άφρων. Εκκινείται από ανασφαλή ένστικτα αυτοσυντήρησης, και οδηγεί τη Δημοκρατική Αριστερά, τη μεταρρυθμιστική αριστερά, την αριστερά της ανασύνθεσης του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ακρωτηριασμένη εκτός κάδρου.

Ας μη γελιόμαστε. Μετά από αυτή την κίνηση η Δημοκρατική Αριστερά δεν έχει πολιτικό μέλλον. Δεν ξέρω αν κάποιοι εντός των γραμμών της ελπίζουν ότι θα επιζήσουμε ως τσόντα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, επειδή ντρέπομαι να γράψω τι θα μας έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα το κάνω σε κρεμάλα:

Κ λ _ _ _ _ _ ους

   

Αυτοακύρωση βγαίνοντας από το Μεσολόγγι

 

Όχι η έξοδος.  Ηρωική ήταν η παραμονή επί ένα έτος των εγκλείστων εντός των τειχών. Αφού καταναλώσανε οτιδήποτε εκινείτο, και μετά ξεκίνησαν να τρώγονται στην κυριολεξία μεταξύ τους, συνειδητοποίησαν ότι δεν υπήρχε άλλη διέξοδος, και αποφάσισαν να δώσουν τέρμα με έναν ένδοξο τρόπο.

Από ότι φαίνεται, η ΔημΑρ υπερέβη εαυτόν με την απόφασή της να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Και αυτό ήταν που τη εξόντωνε καθημερινά. Γιατί στ΄αλήθεια ποτέ δε πίστεψε, και ποτέ δε δόθηκε ψυχή τε και σώματι στην ολοκλήρωση αυτού του σκοπού.

Αν το πίστευε θα είχε προωθήσει σε κυβερνητικά πόστα, ανθρώπους μέσα από τις τάξεις της, οι οποίοι ήταν σαφείς υποστηρικτές αυτής της προσπάθειας, και όχι ανθρώπους που σαφώς εκπροσωπούσαν ένα συντηρητικό αριστερό κατεστημένο, όπως  ο πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου.

Αν το πίστευε θα προέκρινε η ίδια ζητήματα τα οποία χρήζουν επεξεργασίας, και θα προέτεινε η ίδια μετά από επεξεργασία αλλαγές οι οποίες θα πήγαιναν τη χώρα μπροστά.

Αντιθέτως περιορίστηκε να εξασκεί τα παλαιοαριστερά της αντανακλαστικά, πετώντας εν είδει  σέντερ μπακ τη μπάλα έξω κάθε φορά που αυτή πλησίαζε στην περιοχή.

Ήταν η ίδια η ΔημΑρ που από την πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε αυτή η κυβέρνηση έδωσε χώρο στο Σαμαρά να δράσει με τον τρόπο που όλοι διαπιστώσαμε. Γιατί φωνάζει λοιπόν τώρα;

Εν τέλει αποφάσισε να αυτοχειριαστεί, μαζεύοντας τα και φεύγοντας. Υποθέτω ότι όλοι στην ηγεσία της ΔημΑρ, ή τουλάχιστον όσοι από αυτούς συμφώνησαν στην αποχώρηση, κρύβουν ένα μικρό Αριστερό Δίκτυο μέσα τους. Αλλιώς δεν εξηγείται.

Δεν εξηγείται επίσης τι ήταν αυτό που ώθησε την ηγεσία να πάρει εν τέλει μια τέτοια ακραία μαξιμαλιστική θέση σε σχέση με την ΕΡΤ. Καθίσταται σαφές ότι έψαχνε αφορμή για την ηρωική έξοδο.

Εάν πραγματικά ήθελε να συνεχίσει, θα προσάρμοζε την τακτική της. Θα αναγνώριζε τα λάθη της τα οποία δώσανε στην ηγετική ομάδα του Σαμαρά τόπο για ανεξέλεγκτη δράση, και θα κοίταζε να περισώσει ότι ήταν δυνατό. Αλλά είναι ξεκάθαρο πλέον. Δεν ήθελε.

Πρέπει όμως να αντιληφθεί κάτι η ηγεσία της  ΔημΑρ. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι απλά η ιστορική συνέχεια του ΚΚΕ Εσωτερικού και της ΕΑΡ. Πολλοί από μας, εμού συμπεριλαμβανομένου, δεν είχαμε καμιά σχέση με αυτό το ιστορικό μέρος.

Πολλοί από μας , όντας απογοητευμένοι ήδη από το Συνασπισμό, και εννοώ πριν να υπάρξει καν ως έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε στη Δημοκρατική Αριστερά ένα σύγχρονο κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, απαλλαγμένο από κάθε είδος παλαιοαριστερής αγκύλωσης. Και αν ακόμα ψήγματα αυτών των νοοτροπιών εντοπίζονταν αραιά και πότε, πιστεύαμε στη  δύναμη της χοάνης του διαλόγου, και ελπίζαμε ότι αντιμετωπίζοντας πολιτικά τα καθημερινά προβλήματα θα βρούμε το δρόμο μας για να φτιάξουμε το σύγχρονο αριστερό κόμμα και να ανασυνθέσουμε δημιουργικά το χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Τελικά αποδεικνύεται ότι μάλλον αυτή η προσμονή ήταν σφαλερή. Με αυτήν την κίνηση μπαίνει ουσιαστικά ταφόπλακα στην ουσιαστική ανασύνθεση αυτού του χώρου.   Πιθανώς τώρα πλέον η ΔημΑρ να στοχεύει τους ψηφόρους του ΣΥΡΙζΑ. Ένα πιο αριστερό πρόσωπο είναι πάντα πιο βολικό όταν δε διακρίνεσαι από την έφεση για δημιουργική συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας.

Η προσπάθεια όμως για τη δημιουργία ενός ΣΥΡΙΖΑ light εμένα ούτε με αγγίζει ούτε με αφορά.

Σύντροφε πρόεδρε, Φώτη Κουβέλη

Είναι στιγμές, στη πολιτική ζωή της χώρας, που πέφτει σε ορισμένους ηγέτες ο κλήρος να πάρουν τις κρίσιμες αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον της.
Δύσκολες και βασανιστικές στιγμές!
Μετά τις συσκέψεις, τις συνεδριάσεις τις συζητήσεις, τις απόψεις και τις γνώμες όλων, μένεις μόνος με τη συμβουλή του... μαξιλαριού σου, που έλεγε και ο Χαρίλαος.
Τέτοιες ώρες σου έρχεται στο μυαλό η... ατέλειωτη περιπέτεια του τελευταίου ενός - ακριβώς - χρόνου από σήμερα. Τι ήταν αυτό που οδήγησε τη ΔΗΜΑΡ να πάρει μέρος σʼ αυτή την κυβέρνηση «εθνικής συνευθύνης»;
Να πίστεψε ότι στο πρόσωπο του Σαμαρά - του... γνωστού Σαμαρά - η χώρα βρήκε επιτέλους τον σωτήρα, που έπρεπε να στηρίξουμε;
Να θεώρησε ότι η έξοδος από τη βαθιά κρίση είναι μια εύκολη και ανώδυνη υπόθεση που θα γινόταν αυτόματα, χωρίς να πληρώσουν όλοι οι πολίτες ένα βαρύ τίμημα, χωρίς να γίνουν ριζοσπαστικές αλλαγές, χωρίς να έρθουν τα πάνω-κάτω στην πολιτική και στην οικονομία, στην κοινωνία μας;

Ο τρόπος που η ΔΗΜΑΡ πολιτεύτηκε ολόκληρο αυτό το χρόνο, μʼ όλες τις πρωτοβουλίες, αλλά και τους δισταγμούς της, τις θετικές και τις αρνητικές της επιλογές, έδειξε ότι κάθε άλλο, παρά είχε αυταπάτες για τη δυσκολία του εγχειρήματος. Και απέδειξε ακόμα πόσο δύσκολο ήταν ένα τέτοιο εγχείρημα για μια αριστερά που - για πρώτη φορά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης - δήλωσε παρούσα στην ανάληψη των ευθυνών της απέναντι στον τόπο.
Το δήλωσε άλλωστε ξεκάθαρα από την πρώτη στιγμή: Θέλουμε να εξασφαλίσουμε την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και το ευρώ, την ταχύτερη δυνατή απαγκίστρωση από το μνημόνιο και την έξοδο από την κρίση σε μια νέα, αναπτυξιακή κατεύθυνση, μέσα από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες μάλιστα θα είμαστε και η επισπεύδουσα δύναμη!
Αυτός δεν ήταν - και δεν παραμένει - ο κοινός πολιτικός τόπος των κομμάτων της συγκυβέρνησης;

Η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός προσπαθούν, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, να επωφεληθούν από την αίσθηση ενός καλύτερου κλίματος που πλανάται και να το αξιοποιήσουν και μικροκομματικά, προσπαθώντας να επιβάλλουν με προκλητικό, αλλά και αυταρχικό τρόπο πλευρές της πολιτικής τους.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το μόνο δείγμα. Η εξοργιστική στελέχωση του κρατικού μηχανισμού - στην οποία δυστυχώς βρέθηκε... κοινός τόπος - η άρνηση της ψήφισης ενός αυστηρού αντιρατσιστικού νόμου - με απρόβλεπτες επιπτώσεις για το μέλλον της χώρας - είχαν ήδη χτυπήσει τις καμπάνες μιας νέας πολιτικής συμπεριφοράς.

Ο διαχωρισμός της θέσης μας και η καταγγελία του μαύρου στις οθόνες της ΕΡΤ, παράλληλα με την επιμονή στην ανάγκη για πλήρη ανασυγκρότηση, σε εντελώς νέα βάση, ήταν μιά πολύ σωστή, πολιτική και υπεύθυνη επιλογή, η οποία συνοδεύτηκε και από την προσπάθεια εξεύρεσης της καλύτερης δυνατής συμβιβαστικής λύσης.

Δεν γνωρίζει φυσικά κανείς - εκτός από σένα - τι λέχθηκε γύρω από το τραπέζι αυτό στου Μαξίμου, όλες αυτές τις μέρες και ώρες. Αλλά και δύσκολα μπορεί να φανταστεί τι μπορεί να ειπώθηκε κατά την αναζήτηση μιας συμβιβαστικής λύσης για την συνέχιση της λειτουργίας της δημόσιας τηλεόρασης - η πρόταση από τις προχθεσινές σου δηλώσεις, πρόεδρε - που να οδήγησε στην... εξαφάνιση του κοινού τόπου που μας κρατάει σʼ αυτή την κυβέρνηση επί ένα χρόνο.
Εκείνο ωστόσο που μπορούμε να φανταστούμε είναι την επόμενη μέρα μιάς ενδεχόμενης αποχώρησης της ΔΗΜΑΡ από αυτή την κυβέρνηση.
- Θα έχουμε άραγε μια καλύτερη κυβέρνηση;
Όχι βέβαια! Η απουσία της αριστεράς θα μειώσει το κύρος, την εμβέλεια και τη διαπραγματευτική της ικανότητα - σε Ελλάδα και Ευρώπη, που με τόση θέρμη και εμπιστοσύνη περιέβαλε την προσπάθειά μας - και θα αφαιρέσει από το δύσκολο αυτό εγχείρημα την καθημερινή της παρέμβαση, τις προτάσεις και τις επεξεργασίες της.
Μπορεί να φαίνεται ανακουφιστική η ιδέα να απαλλαγούμε από την ευθύνη της συμμετοχής, αλλά δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από την ευθύνη της μη συμμετοχής.
Ο ρόλος του... Πόντιου Πιλάτου, δεν ταιριάζει στη ΔΗΜΑΡ!
- Θα προωθηθεί η συνεργασία και η ανασυγκρότηση των αριστερών δημοκρατικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων;
Όχι βέβαια! Αντίθετα, το πέρασμα της ΔΗΜΑΡ στην αντιπολίτευση θα πισωγυρίσει την υπόθεση της δημιουργίας ενός τρίτου, μεταρρυθμιστικού πόλου στη πολιτική ζωή της χώρας, θα ανοίξει διάπλατα τις πόρτες, για να περάσει ο νέος δικομματισμός, σε κλίμα ακραίας πόλωσης και λαϊκισμού! Ο ρόλος του... μόνου - και απομονωμένου - συνεπή, δεν ταιριάζει στη ΔΗΜΑΡ!
- Θα συσπειρώσει και θα αυξήσει τις δυνάμεις της η ΔΗΜΑΡ;
Όχι βέβαια! Η ΔΗΜΑΡ εμφανίστηκε - και καταξιώθηκε - στο πολιτικό σκηνικό σαν «Η Αριστερά της ευθύνης», σύνθημα που επιβεβαίωσε με τη συμμετοχή της και τον ρόλο της στη κυβέρνηση συνεργασίας. Αυτός ήταν και ο λόγος που ένα μεγάλο μέρος των πολιτών - κατά το ήμισυ διαφορετικό ανάμεσα στις δύο περσινές εκλογικές αναμετρήσεις - την εμπιστεύτηκαν και την στήριξαν με την ψήφο τους. Θα την ξαναστηρίξουν, αν τελικά οδηγηθεί εκτός της κυβέρνησης;
Ή μήπως πιστεύουν κάποιοι, ότι θα κερδίσει τις ψήφους των έξαλλων αντιμνημονιακών λαϊκιστών, μετά την αποχώρησή της. Ο ρόλος του... αριστερου Καρατζαφέρη - ας θυμηθούμε τον Τσίπρα - δεν ταιριάζει στη ΔΗΜΑΡ!
- Και - το κυριότερο - ένα νέο εκλογικό σενάριο θα είναι ολέθριο για τη χώρα. Μια Ελλάδα εξουθενωμένη από την κρίση και τη λιτότητα, απογοητευμένη από τη αποτυχία της συνεργασίας των πολιτικών της δυνάμεων και απομονωμένη από την Ευρώπη, θα παραδοθεί αδύναμη και ηττημένη στο νεοναζιστικό τσουνάμι που απειλεί να σαρώσει τον τόπο.
Πιστεύω, πρόεδρε, ότι μια τέτοια, πρωτοφανής για την Ελλάδα και τη μεταρρυθμιστική αριστερά προσπάθεια, δεν αξίζει να γκρεμιστεί τόσο εύκολα.
Γιατί θα πάει πίσω και την Ελλάδα και τη μεταρρυθμιστική αριστερά!
Ας το ξανασκεφθούμε με την ψυχραιμία, τη νηφαλιότητα και την ευθύνη που έχουμε αποδείξει ότι διαθέτουμε και ας εξαντλήσουμε όλες μας τις προσπάθειες για να ξεπεραστεί και αυτή η κρίση ώστε να ολοκληρώσει η «κυνέρνηση της εθνικής συνευθύνης» το έργο που έχει αναλάβει.

Γιάννης Μεϊμάρογλου, 21/06/2013

http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=19883

Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης της «Μεταρρύθμισης»

Ποιοι πραγματικά φταίνε

Η χώρα εδώ και μέρες βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού με ευθύνη της ΝΔ και προσωπικά του κ. Σαμαρά. Το κακό κλίμα δεν δημιουργήθηκε μόνο από την ΕΡΤ, όπως θέλουν κάποιοι να παρουσιάσουν, αλλά από την επαναλαμβανόμενη αδιαφορία της ηγεσίας της ΝΔ στις πιέσεις της ΔΗΜΑΡ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, για συλλογικότερη λειτουργία της κυβέρνησης.Η αφετηρία ήταν το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και η στροφή 180 μοιρών που υπήρξε, χωρίς την παραμικρή εξήγηση. Στο διάστημα αυτό καταγράφηκε ο αιφνιδιασμός στη βουλή με νομοσχέδια που δεν είχαν συμφωνηθεί και τώρα η μονομερής ενέργεια για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μια απόφαση, που όπως έγραψε ο έγκριτος συνταγματολόγος κ. Τσακυράκης (www.protagon.gr) δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, καθώς δεν συμφωνούν οι άλλοι δυο εταίροι, δεν συνεδρίασε το υπουργικό συμβούλιο ή κάποιο άλλο όργανο.Την ίδια ώρα οι διαρροές και η στοχοποίηση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης ρίχνουν περισσότερο λάδι στη φωτιά, δεδομένου ότι προσπαθούν από το Μαξίμου να χρεώσουν στον κ. Μανιτάκη την εξέλιξη με την ΕΡΤ. Άραγε αγνοούν ότι η δέσμευση για 4.000 απομακρύνσεις υπαλλήλων μέσα στο 2013 δεν αφορά το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης αλλά την κυβέρνηση συνολικά ή ότι την κεντρική ευθύνη για το εγχείρημα αυτό έχει αναλάβει ο Υπουργός Επικρατείας;Αγνοούν, επίσης, στο Μέγαρο Μαξίμου ότι κανένας από τους υπουργούς της ΝΔ δεν δέχθηκε και δεν υπέδειξε δικούς του εποπτευόμενους φορείς και ΝΠΙΔ που θα μπορούσαν να καταργηθούν για να επιτευχθεί αυτός ο αριθμός;Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί-επειδή διάφορα διαδίδονται-ότι σε όλες τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα έχει ξεκαθαριστεί ότι η δέσμευση για 15.000 απομακρύνσεις είναι ξεχωριστό πράγμα από τη δέσμευση για 25.000 μετακινήσεις μέσω της κινητικότητας. Πουθενά δεν έχει συμφωνηθεί ότι η καθυστέρηση στη μία δέσμευση ενεργοποιεί την άλλη!Με βάση και τα παραπάνω, αλλά και επειδή εσχάτως ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται ως ο μόνος μεταρρυθμιστής, τίθεται το απλό ερώτημα: το αντιδημοκρατικό κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν αναγκαστικό επειδή, όπως διαδίδουν από το Μαξίμου, «καθυστέρησε ο Μανιτάκης» ή ήταν μια «μεγάλη μεταρρύθμιση», όπως διακηρύσσει ο κ. Σαμαράς; Είναι προφανές ότι και τα δυο δεν μπορεί να ισχύουν.Τα πράγματα, λοιπόν, είναι πολύ σοβαρά για να παίζουν κάποιοι με το μέλλον του τόπου επειδή τώρα νιώθουν ισχυροί. Η ΔΗΜΑΡ και προσωπικά ο Φώτης Κουβέλης, τέτοιες μέρες το 2012, έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά, και στήριξαν μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, χωρίς να λογαριάσουν το πολιτικό κόστος. Δεν έκαναν κολπάκια και παζάρια. Δεν σκέφτηκαν το ατομικό τους συμφέρον. Με την ίδια στάση ευθύνης πορεύεται η ΔΗΜΑΡ όλο αυτό το διάστημα, επαναλαμβάνοντας ότι η χώρα δεν πρέπει να πάει σε εκλογές. Ευελπιστούμε ότι το ίδιο θα πράξει και ο κ. Σαμαράς στη σημερινή συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Αλλιώς ας αναλάβει την ευθύνη των επιλογών του.

Ανδρέας Παπαδόπουλος, Τα Νέα, 17/06/2013 via: http://www.ananeotiki.gr/el/readText.asp?textID=7075

Η ομιλία μου στη σημερινή πρώτη μέρα της δεύτερης συνδιάσκεψης της οργάνωσης της Β’ Αθήνας της Δημοκρατικής Αριστεράς*

Κατ΄ αρχήν θα ήθελα να αναφερθώ εκτός σχεδίου στην παρέμβαση του πρόεδρου. Οφείλω να ομολογήσω ότι η φράση, «εάν ο Σαμαράς επιλέγει εκλογές, ας αναλάβει την ευθύνη», με τρόμαξε λίγο και εύχομαι να την έχω καταλάβει εγώ λάθος. Δηλαδή, εμείς νίπτουμε τας χείρας μας; Ακόμα κι εάν ο Σαμαράς είναι τόσο ανεύθυνος, εμείς θα το αφήσουμε να συμβεί, ισχυριζόμενοι ότι απλά δεν έχουμε την ευθύνη;  Την παραπάνω φράση μπορώ να την καταλάβω μόνο στο πλαίσιο ενός διαπραγματευτικού μπρα ντε φερ.
 
Επίσης δεν ωφελεί να αντιπαραθέτουμε «Ευθύνη» και «Δημοκρατία». Ναι, είμαστε η Αριστερά της ευθύνης, αλλά κανείς δεν αμφισβήτησε ότι επίσης είμαστε και η Αριστερά της Δημοκρατίας. Το λέει και ο τίτλος μας άλλωστε. Αυτές οι δυο έννοιες. Ευθύνη & Δημοκρατία είναι δεμένες μεταξύ τους και η μια προϋποθέτει την άλλη.

Επί του σχεδίου τώρα:

Το σχέδιο των θέσεων το οποίο παρουσιάστηκε, όσο ωραία επεξεργασμένο και καλλιεπές και αν είναι, και με πολλά σημεία, όσον αφορά στον πολιτικό χαρακτήρα της  Δημοκρατικής Αριστεράς κατά το τελευταίο έτος, στα οποία δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, δυστυχώς ξεκινά με μια ανακρίβεια.
Χαρακτηρίζει την κυβέρνηση, την οποία στηρίζουμε, ως «ειδικού σκοπού». Θα μου πείτε ότι κολλώ στις λεπτομέρειες. Θα ήθελα να αντιλέξω ότι δεν πρόκειται καθ΄ όλου για λεπτομέρεια, αλλά για ενέργεια πιθανά σχετιζόμενη άμεσα με συγκεκριμένη άποψη, η οποία έχει τεθεί οργανωμένα μέσα στις γραμμές του κόμματός μας, και η οποία  αντιτίθεται στη στήριξη της παρούσας κυβέρνησης από το κόμμα μας.

«Κυβέρνηση ειδικού σκοπού» σημαίνει κάτι το εξαιρετικό, το προσωρινό. Ποτέ κανείς κατά τη δημιουργία αυτής της κυβέρνησης δεν υποστήριξε, και ποτέ σε επίσημή μας θέση δεν εκφράσθηκε, ότι η κυβέρνηση αυτή είναι «ειδικού σκοπού».  Αντίθετα μιλάμε για κυβέρνηση η οποία θα εξαντλήσει την τετραετία, ολοκληρώνοντας την προγραμματική της συμφωνία των επτά θέσεων.

Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ξεκάθαρο αυτό το ζήτημα, διότι αποτελεί, κατά τη γνώμη μου στρατηγικό σημείο αιχμής για τη μελλοντική πολιτική πρακτική του κόμματός μας. Οι ρίζες που έσπειρε η Δημοκρατική Αριστερά με τη στήριξή της σε αυτήν την κυβέρνηση είναι καταλυτικές για τη δημοκρατική πορεία της χώρας μας. Ο μόνος τρόπος για να χτυπηθούν ο δικομματισμός και η πόλωση είναι το συνεχές κτίσιμο τέτοιων κυβερνήσεων συνεργασίας.

Διέθεσα πολύ από το χρόνο μου στην ανάλυση αυτής της, σε εισαγωγικά, «λεπτομέρειας», γιατί, υποθετικά μιλώντας, ακόμα και αν, σε ένα φαντασιακό σενάριο, η κυβέρνηση αποτύγχανε και στα επτά σημεία σύγκλισής της, η δημιουργία της, με τη στήριξη τριών κομμάτων, είναι επιτυχία από μόνη της, και παρακαταθήκη για το μέλλον. Ένα μέρος αυτής της παρακαταθήκης πιστώνεται, προς τιμήν της, η Δημοκρατική Αριστερά.
……………………………………………….
(Παραλείπεται παράγραφος η οποία αφορά σε οργανωτικά ζητήματα της Β’ Αθήνας)
…………………………………………………..
Το πρόβλημα της συσπείρωσης των οργανώσεων έχει βαθύτερα αίτια, τα οποία έχουν σχέση με την ετεροκλητότητα των ανθρώπων οι οποίοι απαρτίζουν τη ΔημΑρ, και την απουσία βασικού πολιτικού στίγματος που να συσπειρώνει.
Έτσι το κόμμα μας προσπαθεί απλά να φανεί εμβληματικά Αριστερό, χωρίς όμως να κερδίζει σε αξιοπιστία.

Πιστεύω ότι, ούτως ή άλλως, η Δημοκρατική Αριστερά αποτελεί ένα χρονικό σημείο στην ευθεία της ρευστότητας της εποχής, και ότι σύντομα θα έχουμε, ή πρέπει να έχουμε, εξελίξεις και ανασυνθέσεις στο χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, με τη συνεπικουρία συμμαχιών με ευρύτερες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, οι οποίες (συμμαχίες) θα απελευθερώσουν  προς τα εμπρός τα πράγματα. 

Κλείνοντας , θέλω να χρησιμοποιήσω αυτό το βήμα καταχρηστικά, κάνοντας έκκληση για πλατύτερη και δημοκρατικότερη και πιο πλουραλιστική λειτουργία των τομέων του κόμματος.  Είμαι πάντα στη διάθεση του καθενός που θα το ζητήσει για οποιαδήποτε εξήγηση και ανάπτυξη του παραπάνω ισχυρισμού.

(^*Αυτή ήταν η ομιλία μου στη σημερινή πρώτη μέρα της δεύτερης συνδιάσκεψης της οργάνωσης της Β’ Αθήνας της Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν αποτελεί αυτολεξεί μεταφορά, αλλά περισσότερο ελεύθερη ανάπτυξη βάσει των σημειώσεών μου, ελαφρά εμπλουτισμένη χωρίς το περιθώριο των έξι λεπτών.
Ακολουθεί παράρτημα με μέρος της προετοιμασμένης ομιλίας η οποία όμως λόγω χρόνου δεν εκφωνήθηκε)

Αν χρειάζεται να συζητηθεί η συμβολή μας στην υλοποίηση των επτά σημείων σύγκλισης της κυβέρνησης, είναι ένα διαφορετικό θέμα. Προκαταλαμβάνοντας, να σπεύσω να δηλώσω πως θεωρώ τη στάση του κόμματός μας πολιτικά σταθερή και συνεπή σε αυτά.

Εκτός όμως από τα κεντρικά σημεία της πολιτικής μας, στα οποία, να επαναλάβω, είμαστε σταθεροί και συνεπείς, υπάρχει πλειάδα παράπλευρων ζητημάτων. Σε αυτά τα ζητήματα δυστυχώς έχουμε αποδειχθεί, αριστερά συντηρητικοί. Σε αυτόν τον συντηρητισμό μας έχει οδηγήσει η έλλειψη λεπτομερώς επεξεργασμένων για θέσεων για τα «μικρά» ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία, όπως επίσης και ένας λανθάνων πολιτικός αυτισμός, ο οποίος μας χαρακτηρίζει.

Κανείς δε μπορεί να αντιπαρέλθει ελαφρά τη καρδία, σε πείσμα της λάθους απόφασής μας να μη συμμετέχουμε με υπουργούς στην κυβέρνηση, την ακόμα πιο λάθος απόφασή μας για στελέχωση του κρατικού μηχανισμού σε μεσαίο επίπεδο διοίκησης αναξιοκρατικά, με δικά μας στελέχη.

Διότι, μπορεί το πρώτο  ατόπημα να έδωσε στη Νέα Δημοκρατία την αλαζονεία με την οποία συμπεριφέρεται σήμερα, το δεύτερο όμως μας υποψίασε για το ανησυχητικό στρώμα το οποίο, δυστυχώς, υπάρχει και στο κόμμα μας. Το στρώμα δηλαδή των στελεχών μας που επιζητούν το δημόσιο διορισμό μέσα από τις γραμμές του κόμματος, αντίθετα σε κάθε έννοια αξιοκρατίας, και διαφανούς πολιτειακής οργάνωσης την οποία θα έπρεπε να πρεσβεύουμε.

Αυτή η πρακτική πρέπει άμεσα να καταδικαστεί, να αντιστραφεί, και να ζητήσουμε συγγνώμη, εν λόγω και έμπρακτα, δημόσια για αυτή.

Ο αριστερός συντηρητισμός μας, ελλείψει επεξεργασίας σε διάφορα ζητήματα μεσαίου επιπέδου διοίκησης,  κυριαρχεί στον πολιτικό μας λόγο και στην πολιτική μας πρακτική.

Παραδείγματα: Βγαίνει και λέει ο Φ.Κ. μετά από συνάντηση με το Μίχαλο του ΕΒΕΑ, αν θυμάμαι καλά, ότι η εγγραφή στα επαγγελματικά επιμελητήρια πρέπει να παραμείνει υποχρεωτική. Γιατί; Είναι θέση του κόμματός μας αυτή; Ρωτήθηκε ποτέ κανείς που έχει σχέση πραγματική με το αντικείμενο να πει τη γνώμη του, ή απλά επειδή είναι «σοσιαλιστικά» αποδεκτό;

Ψηφίζουμε την παράταση της προθεσμίας φορολογικής παραγραφής. Έχουμε ιδέα τι ψηφίσαμε πραγματικά, ή απλά επειδή ακούγεται «αριστερό» να μην παραγραφούν οι φορολογικές υποχρεώσεις, ενεργήσαμε έτσι;

Αυτά είναι δυο μόνο παραδείγματα. Ας μην επεκταθώ, η πολιτική μας πρακτική είναι γεμάτη από τέτοια. Τι φταίει;

Για να μην αναφερθώ, τέλος, στη συμπεριφορά που επέδειξε το κόμμα στη Μαρία τη Ρεπούση. Ένα μέλος της ΔημΑρ το οποίο κοσμεί τις γραμμές μας, και θα έπρεπε να του στήσουμε άγαλμα, εμείς αποθεώνοντας την έννοια «πολιτικός τακτικισμός» το πετάξαμε στο πυρ το εξώτερον.

Τα παραπάνω φαινόμενα, σε συνδυασμό με την επισφαλή ισορροπία των δυο αντίρροπων τάσεων που έχουν αρχίσει να γίνονται διακριτές, μία που πρεσβεύει την διατήρηση των παλιών καλών αριστερών αντανακλαστικών, και μία η οποία ζητά περισσότερες και ευρύτερες πολιτικές συνθέσεις για τη δημιουργία ενός δραστικού μεταρρυθμιστικού μετώπου, οδηγούν το κόμμα σε ένα τέλμα. Πρέπει να αναπτυχθεί περισσότερο η δημοκρατική συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων μέσα στο κόμμα, σε οριζόντιο και κάθετο επίπεδο, για την ομαλή πολιτική μας λειτουργία.

Ευχαριστώ

ΕΡΤ : Μια αναστάτωση που – σε κανονικές χώρες – μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Ουδείς  νομίζω   θα  διαφωνήσει  πως  η  ΕΡΤ  ήταν  ένας  ακόμη  κακοδιοικούμενος  Δημόσιος Οργανισμός  που  κόστιζε  ακριβά και  εδώ  και  χρόνια   είχε  εξελιχθεί  σε  πρυτανείο  σίτισης  “ημετέρων” ( “Ημετέρων” με μια  πολύ  διευρυμένη  και  αρρωστημένη  έννοια) . Ολοι  γνωρίζουμε  ότι  οι   όποιες  προσπάθειες  έγιναν  κατά  καιρούς  για  τον  εξορθολογισμό  της  συνάντησαν  την  σθεναρή  αντίσταση  συνδικαλιστών  αλλά  και  των  εκάστοτε  αντιπολιτευομένων. Την  ίδια  αντίσταση  που  επέδειξε    και  επιδεικνύει   το  σύνολο  της  Δημόσιας Διοίκησης  να  αλλάξει  και  να  αποδεχθεί  ότι  επιτέλους  πρέπει  να  δουλέψει  με  κανόνες  που  θα  τηρούνται, με  διαδικασίες  που  θα  ελέγχονται  και  κυρίως  με  έμπρακτη  συνειδητοποίηση   ότι  δεν  υπάρχει  για  να  προσφέρει  εισόδημα  στους  εργαζόμενους  σε  αυτή,  αλλά  για  να  υπηρετήσει  τους  πολίτες.   Το  σχολείο  υπάρχει  για  τον   μαθητή  και  όχι  για  τον  δάσκαλο, το νοσοκομείο  για  τον  ασθενή  και  όχι  για  τον  γιατρό κ.ο.κ.

Αλλά    η  ΕΡΤ  (όπως  και όλο  το Δημόσιο) είναι  ένα  παλιό, γνωστό  και  προφανές  πρόβλημα.  Πως  δεν  καταφέρανε  οι  τρεις  αρχηγοί  ένα  χρόνο  τώρα  να  συνεννοηθούνε  και  να  αντιμετωπίσουν   από  κοινού  ένα  πρόβλημα  και  έφτασε  ο    έχων  την  πρωτοκαθεδρία  σε  μια  “λύση”  τύπου  “Γόρδιου Δεσμού”;

Νομίζω  πως  φταίει  το  στιλ  της  συνεργασίας. Από  την  αρχή  ΠΑΣΟΚ  και  ΔΗΜΑΡ  αποφάσισαν  να  κρατήσουν  αποστάσεις  από  τη  συγκυβέρνηση  (εγώ  θα  έλεγα  από  την  κυβέρνηση  τους)    κι  έτσι  δεν  συμμετείχαν  με  πολιτικά  τους  στελέχη  στην  κυβέρνηση. Η ΔΗΜΑΡ   πήγε  κι  ένα  βήμα  πιο  πέρα  διαφοροποιούμενη  σε  κρίσιμες  ψηφοφορίες  προκαλώντας  τον  εκνευρισμό  του  Βενιζέλου  που  αισθανόταν  -δικαιολογημένα – ότι  έμενε  με  τον  “μουτζούρη”  στο  χέρι. Οι  δε  δύο  υπουργοί  της  εξελίχθηκαν  σε  πυλώνες  της  αντίστασης  ενάντια  σε  κάθε   σχεδόν   προσπάθεια  αλλαγής.  Η  στάση  του  κ Μανιτάκη  (αλλά  και  του κ  Ρουπακιώτη) στο   θέμα  των  απολύσεων,των  μετακινήσεων, της  κατάργησης  Οργανισμών του  Δημοσίου  κλπ  είναι  χαρακτηριστική. Δεν  μπορείς  όμως  να  παίζεις  επί  90  λεπτά  καθυστέρηση.

Ο  κορυφαίος  κυβερνητικός  εταίρος  απέναντι  σ΄ αυτή  την  κατάσταση  που  εξέθετε  την  χώρα  (έχει  κανείς  σας  αμφιβολίες  ότι  οι  τροϊκανοί  “τα  πήραν”   και  μάλιστα  δικαιολογημένα  όταν  τους  ζητήθηκε  και  νέα  παράταση  για  το  θέμα  των  απολύσεων;)  έπρεπε  κάτι  να  κάνει.  Επέλεξε  να  κλείσει  την  ΕΡΤ.  Μια  κίνηση  “πονάει κεφάλι, κόβει  κεφάλι”, μια  κίνηση  απελπισίας, μια  κίνηση  υψηλού  ρίσκου  αλλά  και  συμβολισμού.

Το  να  μείνει  η  χώρα  χωρίς  Δημόσια  Ραδιοτηλεόραση  έστω  και  για  τρεις  μήνες  είναι   μεγάλο  ζήτημα.  Λιγότερο  σε  ουσιαστικό  και  περισσότερο    σε  συμβολικό  επίπεδο. Και  λειτουργεί  σαν  μια  ένδειξη  ότι  σταθερά   είμαστε  σε  αδυναμία  να  κάνουμε  αυτό  που  δεν  μπορούσαμε  να  κάνουμε  από  την  αρχή  της  κρίσης.  Να  ελέγξουμε, να  αξιολογήσουμε  και  να  παρέμβουμε  στοχευμένα. Για  την  ακρίβεια :  ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ  ΝΑ  ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ  ΠΑΡΕΜΒΟΥΜΕ  ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΑ.  ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.  ΕΧΟΥΜΕ  ΕΝΟΧΕΣ.  Συνεχίζουμε  λοιπόν  να  πηγαίνουμε  σε  οριζόντια  μέτρα  που  εξαπολύουμε  επί  “δικαίων  και  αδίκων”.

Δεν  ξέρω  αν   αποδειχθεί  καλή  ή  κακή  κίνηση το  προσωρινό  κλείσιμο  της  ΕΡΤ. Δεν  ξέρω  τι  προηγήθηκε   πίσω  από  τις  κλειστές  πόρτες  στις  συσκέψεις  των  αρχηγών. Δεν  ξέρω  αν  ο   κ Σαμαράς  ή  ενδεχομένως  και ο κ Βενιζέλος  άρπαξαν  από  τον  λαιμό  τον  κ  Κουβέλη  και  του  είπαν  “Πες  στους  δικούς  σου  να  συμπεριφερθούν  σαν  μέλη  της  κυβέρνησης!” Δεν  ξέρω  καν  αν ο κ Κουβέλης   δεν  έχει  εκνευρισθεί  και ο  ίδιος  με την  στάση  των  υπουργών  του. Ξέρω όμως  ότι  αυτή  η  κατάσταση   της  μόνιμης  εδώ  και  λίγο  καιρό  ενδοκυβερνητικής  αναστάτωσης  δεν  κάνει  καλό  στη  χώρα. Και  αμφιβάλλω  πολύ  αν  μπορούν  να  προκύψουν  και  τα  ελάχιστα  πολιτικά  οφέλη  για  τους  δυο  μικρότερους  κυβερνητικούς  εταίρους.

Από  την  άλλη  μεριά   ο  μεγάλος  κυβερνητικός  εταίρος  πήρε  ένα  μεγάλο  ρίσκο. Ανέλαβε  μόνος  του  να  αντιμετωπίσει  το  θέμα   με όλους  τους  υπόλοιπους  απέναντι.  Δεν  είμαι  όμως  καθόλου  σίγουρος  αν  απέναντι  του  έχει  και  την  κοινωνία. Εχω  την  αίσθηση  πως  ενδεχομένως  και για  λάθος  λόγους  ένα  μεγάλο  μέρος  της  κοινωνίας   αισθάνθηκε ότι  “καλά  τους  έκανε!” Κι  ακόμα  πιστεύω    πως  η  κοινωνία  μας  σε  περιόδους  κρίσεων  “γουστάρει”  τις   “δυναμικές”  κινήσεις  ακόμα  κι  αν  αυτές  προσφέρουν  επί  της  ουσίας    λιγότερα    από  μια  σταθερή,  συνεπή,   βήμα-βήμα  πορεία   (κάτι  που  βέβαια  δεν  σημαίνει  λιγότερο  απσοφασιστική).

Προσωπικά  δεν  μου  αρέσουν  οι “δυναμικές”  κινήσεις.  Μπορεί  να  δημιουργήσουν   επικίνδυνο  εθισμό  και  σε  αυτόν  που  τις  υιοθετεί  και  σε  αυτόν  που  τις  υφίσταται . Οταν  όμως  ο  κυβερνητικός  σου  εταίρος  ( ή  ενδεχομένως   οι  αυτονομημένοι  εκπρόσωποι  του)  θέλει  να  παίζει  τον  “καλό”  και  στην  ουσία  προσπαθεί  επίμονα  να  εκθέσει  εσένα  ως  “ανάλγητο”  δεν  έχεις  πολλά  περιθώρια. Prima  lex  salus  patriae.   Γι  αυτό  εξ  άλλου  δεν  έγινε  και  η  συγκυβέρνηση;

Οποιος   αποδέχεται   αυτην  την  “prima  lex”  “…. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα / πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του….”  Πληρώνει  λοιπόν    αδιαμαρτύρητα  το  πολιτικό  κόστος   ελπίζοντας  ότι  μακροπρόθεσμα   μπορεί  να  υπάρξει  και  πολιτικό  όφελος    και  κυρίως  αναζητώντας  τρόπους  για να  αποφύγει καινούργιες  “συνεταιρικές   τρικλοποδιές”.

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ-firiki2010

Αναδημοσίευση από:
http://firiki2010.wordpress.com/2013/06/12/%CE%B5%CF%81%CF%84-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/