ΕΡΤ : Μια αναστάτωση που – σε κανονικές χώρες – μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Ουδείς  νομίζω   θα  διαφωνήσει  πως  η  ΕΡΤ  ήταν  ένας  ακόμη  κακοδιοικούμενος  Δημόσιος Οργανισμός  που  κόστιζε  ακριβά και  εδώ  και  χρόνια   είχε  εξελιχθεί  σε  πρυτανείο  σίτισης  “ημετέρων” ( “Ημετέρων” με μια  πολύ  διευρυμένη  και  αρρωστημένη  έννοια) . Ολοι  γνωρίζουμε  ότι  οι   όποιες  προσπάθειες  έγιναν  κατά  καιρούς  για  τον  εξορθολογισμό  της  συνάντησαν  την  σθεναρή  αντίσταση  συνδικαλιστών  αλλά  και  των  εκάστοτε  αντιπολιτευομένων. Την  ίδια  αντίσταση  που  επέδειξε    και  επιδεικνύει   το  σύνολο  της  Δημόσιας Διοίκησης  να  αλλάξει  και  να  αποδεχθεί  ότι  επιτέλους  πρέπει  να  δουλέψει  με  κανόνες  που  θα  τηρούνται, με  διαδικασίες  που  θα  ελέγχονται  και  κυρίως  με  έμπρακτη  συνειδητοποίηση   ότι  δεν  υπάρχει  για  να  προσφέρει  εισόδημα  στους  εργαζόμενους  σε  αυτή,  αλλά  για  να  υπηρετήσει  τους  πολίτες.   Το  σχολείο  υπάρχει  για  τον   μαθητή  και  όχι  για  τον  δάσκαλο, το νοσοκομείο  για  τον  ασθενή  και  όχι  για  τον  γιατρό κ.ο.κ.

Αλλά    η  ΕΡΤ  (όπως  και όλο  το Δημόσιο) είναι  ένα  παλιό, γνωστό  και  προφανές  πρόβλημα.  Πως  δεν  καταφέρανε  οι  τρεις  αρχηγοί  ένα  χρόνο  τώρα  να  συνεννοηθούνε  και  να  αντιμετωπίσουν   από  κοινού  ένα  πρόβλημα  και  έφτασε  ο    έχων  την  πρωτοκαθεδρία  σε  μια  “λύση”  τύπου  “Γόρδιου Δεσμού”;

Νομίζω  πως  φταίει  το  στιλ  της  συνεργασίας. Από  την  αρχή  ΠΑΣΟΚ  και  ΔΗΜΑΡ  αποφάσισαν  να  κρατήσουν  αποστάσεις  από  τη  συγκυβέρνηση  (εγώ  θα  έλεγα  από  την  κυβέρνηση  τους)    κι  έτσι  δεν  συμμετείχαν  με  πολιτικά  τους  στελέχη  στην  κυβέρνηση. Η ΔΗΜΑΡ   πήγε  κι  ένα  βήμα  πιο  πέρα  διαφοροποιούμενη  σε  κρίσιμες  ψηφοφορίες  προκαλώντας  τον  εκνευρισμό  του  Βενιζέλου  που  αισθανόταν  -δικαιολογημένα – ότι  έμενε  με  τον  “μουτζούρη”  στο  χέρι. Οι  δε  δύο  υπουργοί  της  εξελίχθηκαν  σε  πυλώνες  της  αντίστασης  ενάντια  σε  κάθε   σχεδόν   προσπάθεια  αλλαγής.  Η  στάση  του  κ Μανιτάκη  (αλλά  και  του κ  Ρουπακιώτη) στο   θέμα  των  απολύσεων,των  μετακινήσεων, της  κατάργησης  Οργανισμών του  Δημοσίου  κλπ  είναι  χαρακτηριστική. Δεν  μπορείς  όμως  να  παίζεις  επί  90  λεπτά  καθυστέρηση.

Ο  κορυφαίος  κυβερνητικός  εταίρος  απέναντι  σ΄ αυτή  την  κατάσταση  που  εξέθετε  την  χώρα  (έχει  κανείς  σας  αμφιβολίες  ότι  οι  τροϊκανοί  “τα  πήραν”   και  μάλιστα  δικαιολογημένα  όταν  τους  ζητήθηκε  και  νέα  παράταση  για  το  θέμα  των  απολύσεων;)  έπρεπε  κάτι  να  κάνει.  Επέλεξε  να  κλείσει  την  ΕΡΤ.  Μια  κίνηση  “πονάει κεφάλι, κόβει  κεφάλι”, μια  κίνηση  απελπισίας, μια  κίνηση  υψηλού  ρίσκου  αλλά  και  συμβολισμού.

Το  να  μείνει  η  χώρα  χωρίς  Δημόσια  Ραδιοτηλεόραση  έστω  και  για  τρεις  μήνες  είναι   μεγάλο  ζήτημα.  Λιγότερο  σε  ουσιαστικό  και  περισσότερο    σε  συμβολικό  επίπεδο. Και  λειτουργεί  σαν  μια  ένδειξη  ότι  σταθερά   είμαστε  σε  αδυναμία  να  κάνουμε  αυτό  που  δεν  μπορούσαμε  να  κάνουμε  από  την  αρχή  της  κρίσης.  Να  ελέγξουμε, να  αξιολογήσουμε  και  να  παρέμβουμε  στοχευμένα. Για  την  ακρίβεια :  ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ  ΝΑ  ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ  ΠΑΡΕΜΒΟΥΜΕ  ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΑ.  ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.  ΕΧΟΥΜΕ  ΕΝΟΧΕΣ.  Συνεχίζουμε  λοιπόν  να  πηγαίνουμε  σε  οριζόντια  μέτρα  που  εξαπολύουμε  επί  “δικαίων  και  αδίκων”.

Δεν  ξέρω  αν   αποδειχθεί  καλή  ή  κακή  κίνηση το  προσωρινό  κλείσιμο  της  ΕΡΤ. Δεν  ξέρω  τι  προηγήθηκε   πίσω  από  τις  κλειστές  πόρτες  στις  συσκέψεις  των  αρχηγών. Δεν  ξέρω  αν  ο   κ Σαμαράς  ή  ενδεχομένως  και ο κ Βενιζέλος  άρπαξαν  από  τον  λαιμό  τον  κ  Κουβέλη  και  του  είπαν  “Πες  στους  δικούς  σου  να  συμπεριφερθούν  σαν  μέλη  της  κυβέρνησης!” Δεν  ξέρω  καν  αν ο κ Κουβέλης   δεν  έχει  εκνευρισθεί  και ο  ίδιος  με την  στάση  των  υπουργών  του. Ξέρω όμως  ότι  αυτή  η  κατάσταση   της  μόνιμης  εδώ  και  λίγο  καιρό  ενδοκυβερνητικής  αναστάτωσης  δεν  κάνει  καλό  στη  χώρα. Και  αμφιβάλλω  πολύ  αν  μπορούν  να  προκύψουν  και  τα  ελάχιστα  πολιτικά  οφέλη  για  τους  δυο  μικρότερους  κυβερνητικούς  εταίρους.

Από  την  άλλη  μεριά   ο  μεγάλος  κυβερνητικός  εταίρος  πήρε  ένα  μεγάλο  ρίσκο. Ανέλαβε  μόνος  του  να  αντιμετωπίσει  το  θέμα   με όλους  τους  υπόλοιπους  απέναντι.  Δεν  είμαι  όμως  καθόλου  σίγουρος  αν  απέναντι  του  έχει  και  την  κοινωνία. Εχω  την  αίσθηση  πως  ενδεχομένως  και για  λάθος  λόγους  ένα  μεγάλο  μέρος  της  κοινωνίας   αισθάνθηκε ότι  “καλά  τους  έκανε!” Κι  ακόμα  πιστεύω    πως  η  κοινωνία  μας  σε  περιόδους  κρίσεων  “γουστάρει”  τις   “δυναμικές”  κινήσεις  ακόμα  κι  αν  αυτές  προσφέρουν  επί  της  ουσίας    λιγότερα    από  μια  σταθερή,  συνεπή,   βήμα-βήμα  πορεία   (κάτι  που  βέβαια  δεν  σημαίνει  λιγότερο  απσοφασιστική).

Προσωπικά  δεν  μου  αρέσουν  οι “δυναμικές”  κινήσεις.  Μπορεί  να  δημιουργήσουν   επικίνδυνο  εθισμό  και  σε  αυτόν  που  τις  υιοθετεί  και  σε  αυτόν  που  τις  υφίσταται . Οταν  όμως  ο  κυβερνητικός  σου  εταίρος  ( ή  ενδεχομένως   οι  αυτονομημένοι  εκπρόσωποι  του)  θέλει  να  παίζει  τον  “καλό”  και  στην  ουσία  προσπαθεί  επίμονα  να  εκθέσει  εσένα  ως  “ανάλγητο”  δεν  έχεις  πολλά  περιθώρια. Prima  lex  salus  patriae.   Γι  αυτό  εξ  άλλου  δεν  έγινε  και  η  συγκυβέρνηση;

Οποιος   αποδέχεται   αυτην  την  “prima  lex”  “…. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα / πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του….”  Πληρώνει  λοιπόν    αδιαμαρτύρητα  το  πολιτικό  κόστος   ελπίζοντας  ότι  μακροπρόθεσμα   μπορεί  να  υπάρξει  και  πολιτικό  όφελος    και  κυρίως  αναζητώντας  τρόπους  για να  αποφύγει καινούργιες  “συνεταιρικές   τρικλοποδιές”.

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ-firiki2010

Αναδημοσίευση από:
http://firiki2010.wordpress.com/2013/06/12/%CE%B5%CF%81%CF%84-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/