Πέντε συμπεράσματα "στα πεταχτά" από τον πρώτο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών του 2014

Α) United we stand, divided we fall.

Όπου η κεντροαριστερά εμφανίστηκε διασπασμένη, επρώτευσε ο δεξιός υποψήφιος. Αντιθέτως, όπου η κεντροδεξιά εμφανίστηκε διασπασμένη, πρώτος σε ψήφους αναδείχθηκε ο υποψήφιος ο οποίος υποστηριζόταν από την κεντροαριστερά.Εάν δε, υποστηριζόταν και από τις ευρύτερες δυνάμεις του φιλελεύθερου κεντρου, ακόμα καλύτερα. Στις περιοχές δε όπου υπήρχε διάσπαση εκατέρωθεν (Δ. Ζωγράφου πχ) η πρωτιά ανήκει στον υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Β) Αδιαμφισβήτητος – Χαρισματικός ηγέτης

Δοθέντων των παραπάνω  προκύπτει αδήριτη πλέον η ανάγκη για τη συσπείρωση της κεντροαριστεράς. Τι είναι αυτό που την εμποδίζει  όμως έως τώρα; Ας διδαχθούμε όμως από το παράδειγμα Μπουτάρη – Καμίνη.Το ότι επροτάθησαν (και ουχί αυτοεπροτάθησαν εδώ που τα λέμε)  ως πολιτικά άσπιλες προσωπικότητες στην ηγεσία του πειράματος  αποτέλεσε τη λυδία λίθο για τη δημιουργία και επιτυχία του.

 Όταν βρεθεί  λοιπόν ένας αντίστοιχος ηγέτης για όλη την κεντροαριστερά τότε η προσπάθεια θα αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Κάποιοι λένε ότι ο ηγέτης αυτός έχει βρεθεί στο πρόσωπο του Θεοδωράκη. Δεν το συμμερίζομαι. Ας παίξουμε το παιχνίδι των περιοδικών «βρείτε τις οκτώ διαφορές» μεταξύ Καμίνη και Θεοδωράκη και θα καταλάβουμε το γιατί.

Γ) Η ακραία ψήφος διαμαρτυρίας.

Τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ δεν τους πειράζει τίποτα πλέον. Σταθεροποιούνται με αυξητικές τάσεις. Είναι ανησυχητικό; Για το ΚΚΕ όχι προς ώρας.  Τη Χρυσή Αυγή όμως την κουβαλάμε στο πολιτικοκοινωνικό μας DNA. Πάντα υπήρχε. Επί δεκαετίες ήταν σε καταστολή, ξύπνησε όμως και ανέλαβε δράση στο συλλογικό θυμικό μας επιρρεάζοντας τις αποφάσεις μας.

Πρέπει να προσπαθήσει πολύ κανείς για να βρει πολιτικούς οι οποίοι στο λόγο τους δεν περιέχουν στοιχεία τα οποία, μέσα σε ένα φάσμα ευρύτερων επιλογών, καθιστούν λογικές (rationalize) και επιλογές  οι οποίες προτείνονται από τη Χρυσή Αυγή.  Ο κόσμος αυτό, μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται σε πρώτο επίπεδο αναλύοντάς το, το αντιλαμβάνεται όμως υποδόρια, μέσω συναισθηματικής νοημοσύνης. Από ένστικτο λοιπόν οδηγείται στην πιο veritable λύση.

Ας μη γελιόμαστε. Το δηλητήριο που θα σκοτώσει το φασισμό μέσα μας, μέσα στην κοινωνία μας, είναι η ενδυνάμωση των δημοκρατικών φιλελεύθερων θεσμών. Η πίστη σε αυτούς, στην απολυτότητα των διεξόδων που προσφέρουν. Κάθε πολιτικός λόγος ο οποίος περιέχει ανάμεσα στις γραμμές την αμφισβήτηση σε αυτούς ουσιαστικά προσφέρει έδαφος στη Χρυσή Αυγή.

Δ) Πιο καλή η μοναξιά;

Οι δυνάμεις οι οποίες θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο συνεργασιών αλλά έφαγαν τα μούτρα τους θέλοντας να μετρήσουν μόνες τους τις δυνάμεις τους. Πιο ΔΗΜΑΡ πεθαίνεις. Η έπαρση και η αλαζονεία είναι κακός σύμβουλος. Αναζητήστε δήλωση Κακουλίδη σε ΝΕΡΙΤ το βράδυ των εκλογών περί απόρριψης Οικονόμου και επιλογής Γιαννακάκη (Παρά τρίχα αρνητικά ποσοστά…)

Ε) Απλή Αναλογική

Η Αριστερά επί τόσες δεκαετίες δεν έκανε μόνο λάθη. Είχε και σωστές θέσεις. Ας έχουμε υπ΄ όψη μας στην Αριστερά ανήκαν οργανωτικά πάρα πολλοί από τους νυν υποστηρικτές της κεντροαριστεράς και του αριστερού και σοσιαλιστικού φιλελευθερισμού.

Είμαι απολύτως υπέρ της καθιέρωσης της απλής αναλογικής, μιας ιστορικής και πάγιας θέσης της Αριστεράς . Χρειάστηκε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι, και να έρθουν τα πάνω κάτω, για να μπορέσει ο πολιτικός κόσμος να μπει σε μια λογική κυβερνητικών συνεργασιών. Αυτό θα μπορούσε να έχει επισπευσθεί με ένα πραγματικά αναλογικό εκλογικό σύστημα. Τα δικομματικά διλήμματα όμως, με βάση τα οποία φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, στην πελατειακή διαφθορά, δε μας άφηναν.

Το τραγικό είναι όμως ότι και τώρα υπάρχουν φωνές οι οποίες φωνάζουν για εκλογικά μέτρα τα οποία θα δίνουν ισχυρές κυβερνήσεις. Στην ουσία αποτελούν φωνές που καλούν για επιστροφή στο παλαιό πολιτικό καθεστώς του ανεξέλεγκτου δικομματισμού.

Αν είναι κάτι που πρέπει να μας μείνει από αυτήν την περιπέτεια είναι η κουλτούρα της πολιτικής συνεργασίας, και του διαλόγου. Και αυτόν μόνο η απλή αναλογική μπορεί να τον καλλιεργήσει. Βλέπουμε ότι σιγά, πολύ σιγά, αλλά σταθερά οι οπισθοδρομικές πολιτικές φωνές καθίστανται όλο και πιο αναξιόπιστες. Ας μη μας φοβίζει λοιπόν η δήθεν «ακυβερνησία» την οποία επικαλούνται ορισμένοι, οι οποίοι απλά θέλουν να κυριαρχήσουν και πάλι στην πολιτική σκηνή.  Μόνο η απλή αναλογική προάγει την κουλτούρα του διαλόγου και των συνεργασιών.