Η ομιλία μου κατά την πρώτη ημέρα της συνεδρίασης της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπή Συνεδρίου της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, (Ανασύσταση από τις σημειώσεις)

Άκουσα πολλά να λέγονται για την «ώρα ΠΑΣΟΚ». Από ότι κατάλαβα αυτή δεν πρέπει να διαφέρει πολύ από την «ώρα της Αριστεράς», μάλλον πρέπει να βρίσκονται στον ίδιο μεσημβρινό.

Γιατί βρίσκομαι εδώ; Βρίσκομαι εδώ γιατί βλέπω τη Δημοκρατική Παράταξη σαν τη πιο αξιόπιστη -ρεαλιστική λύση, με σαφή κυβερνητική προοπτική. Μια λύση που λειτουργεί σαν απάντηση στο δεξιό συντηρητισμό της Νέας Δημοκρατίας, στην αφερεγγυότητα – επιπολαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως όμως δίνει μια δημοκρατική διέξοδο στο μεγάλο κοινωνικό κίνδυνο της Χρυσής Αυγής.

Άκουσα με προσοχή όλες τις ομιλίες της συνδιάσκεψης. Οι περισσότερες από αυτές ήταν ομιλίες συνεδρίου, και οι περισσότερες από αυτές τις τελευταίες ήταν ομιλίες συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ.

Τι εννοούμε όταν λέμε ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη; Πως τη βλέπουμε στο μέλλον; Πως τη βλέπουμε να υλοποιείται στο Συνέδριο; Υπάρχουν εκτιμήσεις; Πρέπει να μπουν σαφείς και μετρήσιμοι στόχοι από την οργανωτική επιτροπή. Έτσι θα μπορούμε να πούμε στο τέλος αν πέτυχε η προσπάθειά μας και να μετρήσουμε το κατά πόσο.

Ποια η σχέση μας με τους άλλους σχηματισμούς που έχουν δημιουργηθεί; Αντιλαμβανόμαστε πως έχει σχηματοποιηθεί πλέον, μετά τη δημιουργία τους, η πολιτική κατάσταση σε αυτό που λέμε «Κεντροαριστερά» ;

Υπάρχουν πλέον:

• Το Ποτάμι, το οποίο μάλλον καταλαμβάνει έναν πιο φιλελεύθερο οικονομικά χώρο
• Οι «Μεταρρυθμιστές» του Λυκούδη, οι οποίοι κινούνται σε ένα πιο ανανεωτικό αριστερό χώρο, πάνω σε μια κάπως συναισθηματική ιστορική βάση, θα έλεγα.

Εδώ έρχεται να πάρει θέση στο πολιτικό «κεντροαριστερό» σκηνικό και η Δημοκρατική Παράταξη, η οποία αναλαμβάνει μάλλον ένα «μετα-ΠΑΣΟΚ ρόλο», στο βαθμό που θα παγιοποιηθεί πλέον αυτός ο διαχωρισμός.

Εφ΄ όσον αντικειμενικά οι παραπάνω δεν ενταχθούν στη Δημοκρατική Παράταξη που θέλουμε να οικοδομήσουμε, μήπως θα έπρεπε να σκεφτόμαστε ένα συνασπισμό μεσοβραχυπρόθεσμης καταρχήν κυβερνητικής πνοής, ώστε να σχηματιστεί η αναγκαία πλειοψηφία για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η χώρα μας; 

Για τα παραπάνω θέματα μιλώ αναλυτικά στο blog μου, τον Αριστερό Χρονογράφο. Εκεί μπορείτε να βρείτε περισσότερα καθώς οι απόψεις μου, ατυχώς, δε βρίσκουν δρόμο στα Ελαϊκά και παρα-Ελαϊκά κανάλια ενημέρωσης.

Ένα άλλο θέμα είναι η εικόνα μας: Βρισκόμαστε σε μια πράσινη συνεδρίαση, με πράσινα ντοσιέ, με πράσινα καρτελλάκια, κρεμασμένα στο λαιμό μας με πράσινα λουράκια. Πιθανώς (να τολμήσω να το πω;) σε μια αίθουσα πληρωμένη με πράσινα λεφτά, και δεν εννοώ τα δολλάρια.

Όσο και να προσπαθούν οι εισηγητές, και δεν αμφιβάλλω για την έκταση της ειλικρίνειάς τους, να πείσουν για το επιθυμητό εύρος της Δημοκρατικής Παράταξης, αν πάμε έτσι είναι χαμένη υπόθεση. Ας βάζαμε το κόκκινο του PES, βρε αδερφέ, τι φοβόμαστε μη μας πουν κομμουνιστές;

Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, και να καταλάβουμε τι εικόνα χρειάζεται η Δημοκρατική Παράταξη για να ξεφύγει από το 8%, για την προσέλκυση νέου κόσμου.

Θα ήθελα να προτείνω η Δημοκρατική Παράταξη να έχει ξεχωριστή, αυτόνομη παρουσία, με ξεχωριστό γραφείο τύπου και spokeperson ένα νέο άνθρωπο, που θα σηματοδοτεί το νέο που θέλουμε να φέρουμε. Η Δημοκρατική παράταξη πρέπει να έχει επίσης και ιδιαίτερο επικοινωνιακό μηχανισμό ώστε να διαφοροποιεί την ταυτότητα από αυτήν την ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ.

Ευχαριστώ όσους μείνατε έως τώρα εδώ για να με ακούσετε