Εργασιακά: Τα υπέρ και τα κατά, το πριν και το μετά μιας διαφωνίας.

Την ώρα που όλοι είχαμε σχεδόν αποκοιμηθεί, δεχόμενοι μοιρολατρικά τη μοίρα μας, πεισμένοι πλέον ότι ούτε η τρικομματική στήριξη στην κυβέρνηση μπορούσε να μας σώσει από τη λαίλαπα της τρόικας∙ την ώρα που η ΝεοΔημοκρατική διαπραγμάτευση έμοιαζε να κινείται εξαντλώντας ήδη τη λιγοστή δύναμη αδράνειας που της είχε απομείνει, ο αριστερός οίστρος μπήκε από το ανοικτό παράθυρο του ΑηΔημητριάτικου φθινοπώρου που καθυστερούσε να φύγει, και δίνοντάς μας μια τσιμπιά στο μπράτσο που στήριζε το βαρύ ακουμπισμένο μας κεφάλι στο τραπέζι, μας επανέφερε από τον ημι-λήθαργο στον οποίο είχαμε βρεθεί, τινάζοντάς μας ξαφνιασμένους.

Ναι, η ΔημΑρ είχε πει όχι στα εργασιακά.

Χρειάστηκαν κάποιες στιγμές να ξεπεράσουμε το σοκ, και να συνέλθουμε. Διότι, έως εκείνη τη στιγμή ο καθένας είχε βυθιστεί στο όνειρό του. Άλλος ονειρευόταν εξεγέρσεις σιγοτραγουδώντας τη Διεθνή, άλλος έβλεπε κάτι στριφνούς εφιάλτες εξ αιτίας της πίεσης και της ανέχειας που τον συνόδευε τον τελευταίο καιρό σε κάθε έκφανση της ζωής του, άλλος απλά ταξίδευε ευτυχισμένος σε λιβάδια ευτυχίας, ενίοτε και σεξουαλικής, εν υπνώσει πάντα, και άλλος είχε αϋπνίες απορροφημένος στις σκέψεις του, προσπαθώντας να επιτύχει κάτι ανάλογο με τον τετραγωνισμό του κύκλου. Τον τρόπο, δηλαδή, να βγάλεις με είκοσι ευρώ τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες.

Με κάτι τέτοια πεζά, ταπεινά και ασήμαντα καταγινόταν το φτωχό μας υποσυνείδητο τη στιγμή που συνέβη το μοιραίο. Η τρόικα είχε υπερβεί τα εσκαμμένα, και έχοντας ήδη επιτύχει τη συμφωνία της κυβέρνησης στα σκληρά μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα, προσπαθούσε ήδη να δημιουργήσει ένα νέο status στις εργασιακές σχέσεις. Ήταν ολοφάνερο πλέον για τη ΔημΑρ, ότι η κατάσταση ξέφευγε από το πλαίσιο της μείωσης δαπανών, αλλά αποσκοπούσε στο κτίσιμο μιας νέας εργασιακής πραγματικότητας, προοικονομώντας το μέλλον της εργασίας στη χώρα μας.

Η άρνηση ήταν ακαριαία, σαφής και απόλυτη. Σε πρώτο επίπεδο όμως, γιατί από κάτω της ξεδιπλώνονταν πολλές πτυχές οι οποίες έπρεπε να μελετηθούν και να ληφθούν υπ΄όψη, και πολλά παρεπόμενα τα οποία έπρεπε να προβλεφθούν.

Ο κύριος στόχος, πιστεύω, της άρνησης, και το βασικό κλειδί ερμηνείας της, είναι ότι κάποια ζητήματα, ιδιαίτερα αυτά που ξεφεύγουν του τεχνοκρατικού χαρακτήρα, αλλά υπεισέρχονται σε στρατηγικές ολοκληρωτικής απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, πρέπει να συζητούνται, όχι σε τεχνοκρατικό επίπεδο διαπραγμάτευσης, αλλά πρέπει να εισαχθούν σε ένα ανώτερο πολιτικό επίπεδο.

Η κίνηση λοιπόν της ΔημΑρ είναι ένας μοχλός, μια πάσα στην κυβέρνηση, ώστε να ξεφύγει από τον Τόμσεν και τον Μαζούχ, και να θέσει το θέμα σε ανώτερο ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο, αναζητώντας και δημιουργώντας τις κατάλληλες συμμαχίες μέσα στην Ε.Ε. Δυστυχώς όμως, προς ώρας η κυβέρνηση αποδεικνύεται αδύναμη και ακατάλληλη να προωθήσει τα ζητήματα κατ΄αυτόν τον τρόπο. Ώρες ώρες δίνεται η εντύπωση ότι η διαπραγμάτευση δεν είναι μεταξύ της κυβέρνησης και της τρόικας, αλλά μεταξύ της κυβέρνησης, ως εκπροσώπου της τρόικας και των δύο ελασσόνων υποστηρικτών της.

Από την άλλη, έχει καταστεί πασιφανές αυτό που εξ αρχής υπονοούσε η ΔημΑρ, ότι, δηλαδή, οι απαιτήσεις της τρόικας στα εργασιακά, είναι, ως επί το πλείστον, αποτέλεσμα πίεσης των εγχώριων εργοδοτικών εσμών. Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής διαβάζουμε ακριβώς αυτά:

“Πίσω από τη μείωση των αποζημιώσεων και τη διευκόλυνση των απολύσεων κρύβονται οι τράπεζες.

Πίσω από την αμφισβήτηση της καθολικότητας των εθνικών εργασιακών συμβάσεων κρύβεται ο ΣΕΤΕ.

Πίσω από την κατάργηση του οικογενειακού επιδόματος και των τριετιών είναι ο ΣΕΒ.”

Ο λύκος, ως γνωστόν, στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Πολλώ δε μάλλον, ο εν Ελλάδι, ιδιαίτερα όταν έχει και τέτοιους συμμάχους εκ της αλλοδαπής.

Η κίνηση λοιπόν αυτή της ΔημΑρ ήταν η σωστή κίνηση στην κατάλληλη ώρα. Και μπορεί αφ΄ενός να έγινε βασισμένη σε στρατηγική μεθόδευση, αφ΄ετέρου δε, και τα τακτικά της αποτελέσματα δεν φαίνονται να είναι και άσχημα.

Τέτοιου είδους σιμουλτανέ ρουά, σε τριπλή σκακιέρα, με την ίδια κίνηση, θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο μελέτης από παγκοσμίου φήμης γκραν μετρ. 

Το ΠΑΣΟΚ έμεινε να κοιτάζει από απόσταση. Κάτι πήγε να ψελλίσει περί ειδικού λογαριασμού, αλλά εδώ που τα λέμε, ο βρεμμένος το φοβάται το χαλάζι;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξαφνικά έχασε την πρωτοκαθεδρία ως πολέμιος της τρόικας. Καλά να πάθει, θα μου πείτε, αυτός επέλεξε να κάνει ασφαλή αντιπολίτευση από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Γιατί, την εσωκομματική μειοψηφία, που την πας; Δεν έπρεπε να μπούμε στην κυβέρνηση, δεν έπρεπε να μπούμε στην κυβέρνηση, ε, ορίστε τώρα! Βέβαια, όπως μας έμαθε και η υπέρτατα “σουρρεαλιστική” μεν, ουκέτι “νεφελο”-βάμουσα δε, αλεπού τού Εξυπερύ, τίποτα σ' αυτόν τον κόσμο δεν είναι τέλειο. “Αργήσαμε”, ψελλίζει ο Βουδούρης στα παράθυρα που ξημεροβραδιάζεται. Δεν πειράζει, ορισμένες φορές είναι πιο γλυκό να αργείς, από το να αποχωρείς πρόωρα...

Για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είπαμε και πιο πάνω, ως γνήσιος σέντερ φορ, έπρεπε να τσιμπήσει την πάσα του αριστερού εξτρέμ και να σφυροκοπήσει την αντίπαλη εστία.

Επειδή, όμως, έξις δευτέρα φύσις εστί, η Ν.Δ. επιδίδεται σε αυτό που ξέρει καλύτερα, στην τελειοποίηση, δηλαδή, την έννοιας “ενδοτική διαπραγμάτευση”. Ότι όσο πιο πολύ υποχωρείς, τόσο πιο πολλά κερδίζεις, το είπε βεβαίως και ο Χριστός, αλλά αυτός εννοούσε τη βασιλεία των ουρανών.

Είδαμε την κίνηση της ΔημΑρ σε μακρο-επίπεδο πολιτικής στρατηγικής, την είδαμε και σε μικρο-επίπεδο πολιτικής τακτικής, συμφωνήσαμε και στις δυο περιπτώσεις. (Ή, έστω, τείνουμε να συμφωνήσουμε)

Μήπως, ρωτάω, θα έπρεπε να δούμε και τις οικονομικές προεκτάσεις και αφετηρίες της πρότασης της τρόικας.

Ας δούμε λοιπόν μερικά ψέματα και μερικές αλήθειες σε σχέση με τις βασικούς άξονες των εργασιακών, όπως τους θέτει η ΔημΑρ:

Η τρόικα δε ζητά κατ' αρχήν μείωση μισθών. Ζητά θεσμοθέτηση κατώτατου μισθού, απαλλαγμένου  κατ' αρχήν, από όλα τα συμπαρομαρτούντα επιδόματα. Είναι προφανές ότι θέλει να απλοποιήσει τη μισθοδοτικό χάος με το οποίο είναι επιβαρυμένοι οι εργοδότες, και το οποίο θα πρέπει να νικήσουν, όταν θα θέλουν να κάνουν προσλήψεις.

Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μια παρένθεση, και μάλιστα, διπλή.

Πρώτον, χελόου, οι εποχές έχουν αλλάξει, έχουμε 25% ανεργία, δεν ξέρω αν το έχουν αντιληφθεί εκεί στα ψηλά κλιμάκια της ΔημΑρ αυτό. Νομίζετε, ότι ο άνεργος που ψάχνει δουλειά θα την απαρνηθεί διότι δεν παίρνει το επίδομα γάμου;

Δεύτερον, έχετε καθόλου ιδέα, ιδιαίτερα όσοι μιλάτε για “ευρωπαϊκό κεκτημένο” , τι δημοσιονομική στριμοκωλιά, τι φτώχεια και τι ανεργία περάσαν, όλες οι μετα-σοσιαλιστικές χώρες της Βαλτικής, των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ευρώπης, που τώρα ανήκουν περήφανα και με το σπαθί τους στην Ε.Ε., χωρίς παραποιήσεις στοιχείων, και μερικές από αυτές έχουν ήδη υιοθετήσει το ευρώ;

Ξέρετε, σαν τι ύβρις και σαν τι έπαρση ηχεί στα αυτιά τους η αξίωση του επιδόματος γάμου και της θεσμοθετημένης τριετίας;

Αλλά μόνο στην Ελλάδα, τη χώρα του λαθροσοσιαλισμού, όπου η νομενκλατούρα των συνδικάτων, δημοσίων τε και εργατοπατέρων, κανόνιζε τους μισθούς, συνέβαιναν αυτά, τα οποία δυστυχώς πρέπει να αλλάξουν, και μάλιστα με αναπόφευκτα επώδυνο τρόπο.

Διότι, καλώς ή κακώς, η αλλαγή αυτή θα είναι το μέλλον που έρχεται στις εργασιακές σχέσεις. Να προετοιμαστούμε πρέπει, και όχι να στρουθοκαμηλίζουμε.

Η τρόικα σου λέει ελεύθερες διαπραγματεύσεις. Όχι πια επεκτασιμότητα με τη βούλα του υπουργού σε πολυδαίδαλες συμβάσεις, οι οποίες στην ουσία αυξάνουν την ανεργία αντί να τη μειώνουν. (Σημειωτέον, ότι μιλάμε μόνο για την Ε.Γ.Σ.Ε.Ε. πλέον, η επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων έχει ήδη καταργηθεί.) Θα υπάρχει ένα νόμιμα θεσμοθετημένο κατώφλι μισθού, και από εκεί και πέρα ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για τη διαπραγμάτευση, σε επίπεδο, σωματείου, ομάδας, αλλά και ατομικό.

Ε, λοιπόν, αυτό εμένα μου φαίνεται πολύ πιο υπεύθυνο και δημοκρατικό, από το να κρέμομαι, από να μην πω ποιο σημείο του κάθε Πολυζωγόπουλου, ο οποίος θα υπογράφει συμβάσεις για εμένα. Και, εδώ που τα λέμε, τι αξίας συμβάσεις;

Διότι, η ζούγκλα που επικρατεί στην αγορά εργασίας του ιδιωτικού τομέα είναι απερίγραπτη. Είναι άσχετος  ή εθελοτυφλεί, όποιος αγνοεί τους χιλιάδες εργαζόμενους, που ήδη τώρα που μιλάμε, υπογράφουν για μισθούς σύμφωνους προς το νόμο μεν, υψηλότερους του πραγματικού δε, υπογράφουν για δώρα που δεν παίρνουν, υπογράφουν για άδειες που δεν παίρνουν, και όλα αυτά για να μείνουν στη δουλειά. Α! Και για να έχουν λόγο ύπαρξης οι επαγγελματίες συνδικαλιστές.

Όχι, κύριοι, η νέα εποχή δυστυχώς προστάζει κάτι διαφορετικό. Κάτι που απαιτεί υπευθυνότητα και ωριμότητα στη διαπραγμάτευση από τη μονάδα, και τη μικρή συλλογικότητα, αντί για την φω ασφάλεια του χαμένου στο διάστημα μεγαλοσυνδικαλισμού.

Εκτός και αν αυτό που προέχει είναι η προστασία των εργαζομένων του δημοσίου και τραπεζικού τομέα.

Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Εξάλλου η ΔημΑρ το λέει ξεκάθαρα:

Μεταφέρω αυτούσια:

“Η όλη συζήτηση για τους παλαιούς εργαζόμενους γίνεται διότι σαφώς υπάρχει πρόθεση για μείωση του κόστους απολύσεων σε χώρους που θα υπάρξουν συγχωνεύσεως και εξαγορές του ιδιωτικού τομέα (π.χ τράπεζες) αλλά και επιχειρήσεων που θα αποκρατικοποιηθούν. Οι απολύσεις αυτές θα συνδυαστούν με αντικατάσταση των συμβάσεων εργασίας με άλλες που θα είναι χαμηλής αμοιβής και ελαστικής μορφής (εκ περιτροπής, ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, φασόν, έργου).”

Αιδώς, αργείοι! Η παλαιοαριστερή προκλητικότητα της παραπάνω φράσης, έχει τόση συμπύκνωση εντός της, που εντός ολίγου αναμένεται πυρηνική σχάση.

Σε απλά ελληνικά η ΔημΑρ θέλει να προστατέψει στο μάξιμουμ των απαιτήσεων και αποδοχών τους, τους υψηλόμισθους υπαλλήλους τραπεζών και ΔΕΚΟ, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση ποτέ να βρουν δουλειά, με διαφορετικές συνθήκες εργασίας βέβαια, στη θέση τους νέοι άνεργοι!

Για την ευελιξία του ωραρίου δεν υπάρχουν και πολλά να πούμε. 'Όποιος γυρίζει μυρίζει, και όσα θέλει να χτυπήσει η ΔημΑρ συμβαίνουν ήδη εδώ και πολλά έτη, στον ιδιωτικό τομέα. Η διαφορά είναι ότι στον ιδιωτικό τομέα, πετυχαίνει αυτός που έχει όρεξη για δουλειά πραγματικά, και όχι αυτός που ψάχνει θέση για να βολευτεί. Και δουλεύει και με προθυμία διότι ξέρει ότι θα αμειφθεί γι αυτή τη δουλειά του. Κι αν ακόμη δεν αμειφθεί  δουλεύει γιατί δε θα είναι εν τάξει με τον εαυτό του αν το αποτέλεσμα της δουλειάς του δε θα είναι το αναμενόμενο.

Δεν είναι καθόλου “προφανές” λοιπόν “ότι οι νέες ρυθμίσεις θα οδηγήσουν σε εκτεταμένες καταστρατηγήσεις από τις επιχειρήσεις του ωραρίου εργασίας.” Είναι πολύ περισσότερο προφανές, για όποιον ξέρει για τι πράγμα μιλάει, ότι αυτά συμβαίνουν ήδη. Ε, κάποτε πρέπει να μπει μια τελεία, σε αυτό το μπάχαλο, και, δυστυχώς, άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Παρ, όλα αυτά η ΔημΑρ επιμένει. Και καλά κάνει, διότι προτάσσει το πολιτικό. Δεν πειράζει, για τα άλλα περιμέναμε τόσο καιρό, ας περιμένουμε λίγο ακόμα, ποτέ δεν είναι αργά, ακόμα και για τον πιο παρωπιδοφόρο αριστερό, να δει τι συμβαίνει γύρω του πραγματικά.

Το μέγα ερώτημα είναι ως πότε θα επιμένει. Θα επιμείνει τόσο ώστε να πέσει η κυβέρνηση;

Άποψή μου είναι πως αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, και δεν πρέπει να συμβεί.

Άσχετα ποιο θα είναι τελικά το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, έως τα μέσα του Νοέμβρη, άσχετα του ποιός θα την κάνει γυριστή, και ποιός θα επιχειρήσει να καρπωθεί ωφέλη από το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, η ΔημΑρ θα ψηφίσει τα μέτρα, ώστε η κυβέρνηση να διατηρηθεί ακέραια. Διότι η κυβέρνηση αυτή είναι σημαντική και έχει βάθος τετραετίας  Τακτικές υποχωρήσεις λοιπόν συγχωρούνται, ως μέσον για την επίτευξη περισσοτέρων έως το τέλος της διαδρομής.

Οι Σειρήνες της “αριστερής ταυτότητας” ηχούν μαγευτικά στα αυτιά κάποιων, αλλά, δεν είναι στ' αλήθεια τόσο όμορφες. Η διαδρομή από το αυτί στον εγκέφαλο είναι που τις κάνει να μοιάζουν όμορφες και να σε ξελογιάζουν.

ΥΓ. Είμαι ρέκτης της Ελληνικής γλώσσας. Ανάμεσα στα άλλα, θαυμάζω το ότι μπορώ να πηγαίνω στο μουσείο της Ακρόπολης και να διαβάζω στις εκτιθέμενες επιγραφές τα ίδια περίπου (γραπτά) ελληνικά, τα οποία χρησιμοποιώ και σήμερα.

Ο βασικός λόγος λοιπόν που η ελληνική γλώσσα διατηρήθηκε εν τη εξελίξει της τόσα χρόνια, ο βασικός λόγος που όλες οι γλώσσες που καταφέρνουν να διατηρηθούν το πετυχαίνουν αυτό, είναι ότι αφομοιώνουν τις ξένες λέξεις. Και βασικό στοιχείο της αφομοίωσης είναι ο πτωτικός χαρακτήρας της ελληνικής κλίσης των ονομάτων.

Ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες λέξεις λοιπόν αφομοιώθηκαν και οι παρακάτω:

1. Φορμάικα,
2. Μελόντικα
3. Φυσαρμόνικα
4. Μόνικα

Αυτή η έρμη η “τρόικα” δε μπορεί να αφομοιωθεί; Μας χτυπάει την πόρτα η καϋμένη η λεξούλα να μπεί στη γλώσσα μας, κι εμείς της την κλείνουμε κατάμουτρα και την αφήνουμε απέξω στο αγιάζι και στο ξεροβόρι;

Μα, μόνο εμένα ενοχλείται τόσο η αισθητική μου από τη συνεχή επανάληψη της άκλιτης γενικής ενικού:

“Της τρόικα, της τρόικα, της τρόικα...”

Δοκιμάστε να την κλίνετε σωστά, δεν είναι ντροπή... Σωστή χρήση των ελληνικών είναι:

Πάμε όλοι μαζί δυνατά: “Της τρόικας, της τρόικας, της τρόικας...”

Δεν είναι πιο όμορφα τώρα;   

Γκέιμ, σετ και ματς

Ο Άλβιν Ροθ και ο Λόυντ Σάπλεϋ κέρδισαν φέτος το Νόμπελ Οικονομίας

 

 

 

Στις περισσότερες χώρες είναι παράνομο να αγοράζεις ή να πουλάς ένα νεφρό. Εάν χρειάζεστε μια μεταμόσχευση θα ενταχθείτε σε μια λίστα αναμονής έως ότου ένα συμβατό όργανο είναι διαθέσιμο. Αυτό τρελαίνει τους οικονομολόγους. Γιατί να μην επιτρέπεται στους πρόθυμους δωρητές να πωλούν διαθέσιμα νεφρά και οι ασθενείς (ή η κυβέρνηση, που ενεργεί για λογαριασμό τους) να κάνουν οικονομικές προσφορές γι’ αυτά; Η λίστα αναμονής θα εξαφανιστεί εν μία νυκτί.

Ο λόγος είναι ότι οι περισσότερες κοινωνίες βρίσκουν απεχθές το να μπερδεύεις σε μια έννοια νεφρά και λεφτά. Οι άνθρωποι συχνά δε λαμβάνουν υπ΄όψη τους τον οικονομικό παράγοντα στις σημαντικότερες αποφάσεις τους, από τον ποιόν θα παντρευτούν έως το παιδί που θα υιοθετήσουν. Ακόμη και σε κάποιες συναλλαγές, που έχουν να κάνουν όντως με χρήματα, η τιμή τους δεν είναι στ΄αλήθεια το βασικό. Πανεπιστήμια στην Αμερική δεν αποδέχονται τους φοιτητές με βάση το ποιος πληρώνει περισσότερο, για παράδειγμα. Αντίθετα, επιλέγουν φοιτητές  με βάση σύνθετα κριτήρια που περιλαμβάνουν τους βαθμούς, αποτελέσματα διαγωνισμάτων και ποικιλία. Ομοίως, οι μαθητές επιλέγουν το πανεπιστήμιο τους όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά για κάτι παραπάνω.

Τα χρήματα δεν είναι το βασικό στοιχείο της αγοράς. Στο κάτω κάτω, τα οικονομικά έχουν να κάνουν με την μεγιστοποίηση της ευημερίας, όχι του ΑΕΠ. Ωστόσο, η απουσία της τιμής η οποία θα προσδιορίζει την προσφορά και τη ζήτηση κάνει πιο δύσκολο να γνωρίζουμε αν η ευημερία μεγιστοποιείται. Το φετινό βραβείο Νόμπελ στην οικονομία πήγε σε δύο μελετητές, τον Άλβιν Ροθ, ο οποίος έχει μόλις ενταχθεί στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, και τον Λόιντ Σάπλεϋ, έναν συνταξιούχο μαθηματικό στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Λος Άντζελες, οι οποίοι έχουν καταπιαστεί με αυτό το πρόβλημα.

Το 1962 ο Ντέιβιντ Γκέιλ (ο οποίος πέθανε το 2008) και ο κ. Σάπλεϋ, 89 ετών τώρα, δημοσίευσαν μια φιλοπαίγμονα διατριβή με τίτλο "Οι Εισαγωγές στο Κολλέγιο και η Σταθερότητα του Γάμου". Σημείωσαν την ομοιότητα μεταξύ των εισαγωγών στο κολέγιο, στο οποίο οι μαθητές και πανεπιστήμια προσπαθούν να ταιριάξουν, για την αμοιβαία ικανοποίησή τους, καθώς και την αγορά του γάμου, στην οποία ένας σταθερός αριθμός των ανδρών και των γυναικών προσπαθούν να βρουν έναν ταίρι. Στις ρομαντικές κωμωδίες, κάθε άνδρας και γυναίκα παντρεύονται τη δική τους αληθινή αγάπη. Στην πραγματική ζωή, μερικοί άνθρωποι μπορεί να συμβιβαστούν με τη δεύτερη καλύτερη λύση, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πολλά προβλήματα. Εάν ο Γιάννης και η Μαίρη αγαπούν ο ένας τον άλλο, αλλά είναι παντρεμένοι με άλλους, θα μπουν στον πειρασμό να αφήσουν τον ήδη σύντροφό τους και να παντρευτεί ο ένας τον άλλον. Αλλά αν αγαπάει ο Γιάννης τη Μαίρη, ενώ η Μαίρη αγαπάει τον άντρα της περισσότερο από τον Γιάννη, και οι δύο θα μείνουν ως έχουν.

Ο κ. Γκέιλ και ο κ. Σάπλεϋ κ. επινόησαν έναν αλγόριθμο για το ταίριασμα ίσου αριθμού ανδρών και γυναικών που θα εγγυάται αυτό το δεύτερο, πιο σταθερό αποτέλεσμα. Κάθε άντρας και γυναίκα βαθμολογεί τους προτιμώμενους συντρόφους του. Κάθε άντρας κάνει πρόταση στη γυναίκα που έδωσε την υψηλότερη προτίμηση. Κάθε γυναίκα απορρίπτει όλες τις προτάσεις που παίρνει εκτός αυτής με την υψηλότερη βαθμολογία. Αλλά δεν αποδέχεται ούτε αυτή την πρόταση, σε περίπτωση που ο άντρας που προτιμά περισσότερο μπαίνει σε διαδικασία πρότασης σε επόμενο γύρο. (ΣτΜ, διότι η πρόταση που έκανε ο άντρας δεν έγινε αρχικά αποδεκτή) Ο αλγόριθμος τρέχει συνεχώς έως ότου όλες οι γυναίκες να έχουν μια ικανοποιητική πρόταση.

Δυστυχώς, η «συνεργατική θεωρία παιγνίων» δεν είχε ακόμη την ευκαιρία να μεταμορφώσει την αγορά του γάμου. Αλλά ο κ. Ροθ εντόπισε πρακτικές εφαρμογές και σε άλλους τομείς. Στη δεκαετία του 1940 ο διαγωνισμός για νέους γιατρούς μερικές φορές βρήκε τα νοσοκομεία να κάνουν προσφορές στους φοιτητές χρόνια πριν αποφοιτήσουν, και, ως εκ τούτου, πριν τα προσόντα τους γίνουν πραγματικά γνωστά. Το Εθνικό Πρόγραμμα Αντιστοίχισης Ειδικευόμενων Γιατρών επινοήθηκε για να ταιριάζει τους γιατρούς και τα νοσοκομεία με τρόπο που να μεγιστοποιεί την ικανοποίηση τους. Το πρόγραμμα αυτό, σημείωσε ο κ. Ροθ σε μια διατριβή του 1984, ήταν ένα πραγματικό παράδειγμα του αλγόριθμου «αναμονής - αποδοχής" των κ.κ. Γκέιλ και Σάπλεϋ. Τα αποτελέσματα της δοκιμής μιας καλά σχεδιασμένης αγοράς είναι ότι οι συμμετέχοντες είναι ικανοποιημένοι αρκετά ώστε να μην το πολυγυροφέρνουν, καθώς και ότι υπάρχουν λίγα κίνητρα για παίξουν με το σύστημα, με το για παράδειγμα, να πουν ψέματα σχετικά με τις προτιμήσεις τους. Αυτό ήταν η αλήθεια του προγράμματος αντιστοίχισης ειδικευόμενων γιατρών, είπε ο κ. Ροθ.

Άλλα συστήματα δούλεψαν πολύ λιγότερο καλά. Τόσο τα συστήματα δημόσιας εκπαίδευσης της Νέας Υόρκης, όσο και της Βοστώνης, χρησιμοποιήθηκαν για την κατανομή των φοιτητών σύμφωνα με τις προτιμώμενες επιλογές τους, αλλά οι φοιτητές συχνά έπρεπε να αποφασίσουν πριν να γνωρίσουν όλες τις επιλογές τους. Χιλιάδες κατέληξαν σε σχολεία για τα οποία δεν είχαν εκφράσει καμία προτίμηση. Ο κ. Ροθ βοήθησε και τις δυο πόλεις να σχεδιάσουν αλγορίθμους σχεδιασμού που μείωσαν σημαντικά τις αναντιστοιχίες.

Εφάρμοσε, επίσης, την εμπειρία του στη δωρεά οργάνων. Ένας άνθρωπος που δεν θα δώριζε νεφρό σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να το κάνει, αν η σύζυγός του το χρειάζεται. Αν οι τύποι αίματός τους δεν ταιριάζουν, μπορούσε να γίνει συνδυασμός με ένα ζευγάρι σε αντίστοιχη κατάσταση. Το πρόγραμμα της Νέας Αγγλίας για την Ανταλλαγή Νεφρού, το οποίο ήταν εν μέρει σχεδιασμένο από τον κ. Ροθ, ενσωματώνει πολύ πιο πολύπλοκες αλυσίδες των δοτών και των ληπτών και αυξάνει την προσφορά των νεφρών με το να κάνει ένα δότη πιο σίγουρο ότι το αγαπημένο του πρόσωπο, θα βρει ένα κάτι που θα του ταιριάζει.

Σ 'αγαπώ, με την επιφύλαξη του επόμενου αλγόριθμου

Με τον καιρό, το Διαδίκτυο θα μπορούσε να κάνει τα επίσημα συστήματα αντιστοίχισης να ισχύουν σε ακόμη περισσότερες συναλλαγές. Εν τούτοις, τα υπάρχοντα συστήματα δεν μπορούν πάντα να βελτιωθούν. Ο Ούτκου Ούνβερ, στο κολλέγιο της Βοστώνης, ο οποίος βοήθησε τον κ. Ροθ στην ανάπτυξη του προγράμματος ανταλλαγής νεφρού, επισημαίνει την κατανομή των φοιτητών της νομικής ως υπαλλήλων στα ομοσπονδιακά δικαστήρια. Οι δικαστές έχουν τον πλήρη έλεγχο στο ποιόν θα προσλάβουν, και πολλούς φοιτητές από τους οποίους θα επιλέξουν, έτσι υπάρχουν λιγότερα οφέλη σε ένα επίσημο σύστημα διευθέτησης. Όταν τα οικονομικά τμήματα προσλαμβάνουν τους καινούριους κατόχων διδακτορικών, οι προτιμήσεις τους είναι πάρα πολύ δύσκολο να κωδικοποιηθούν σε ένα σύστημα αντιστοίχισης. Και σε πολλές περιπτώσεις, τα συστήματα αυτά θα πρέπει μόνο να διευκολύνουν τις συναλλαγές, και όχι να τις ολοκληρώνουν. Ο κ. Ούνβερ και οι συνεργάτες του, αναπτύσσουν έναν τρόπο με τον οποίο θα συνιστώνται θετά παιδιά σε ανάδοχους γονείς στην Πενσυλβάνια, αλλά η τελική απόφαση επαφίεται στους εργαζόμενους των κοινωνικών υπηρεσιών και στις οικογένειες.

Στο άρθρο τους, το 1962, ο κ. Γκέιλ και ο κ. Σάπλεϋ σημειώνουν ότι ο αλγόριθμός τους δεν ήταν ιδιαίτερα περίπλοκος, κάνοντας εμφανές ένα μεγαλύτερο σημείο για την πειθαρχία τους: "κάθε επιχείρημα το οποίο αναλύεται με επαρκή ακρίβεια είναι μαθηματικό." Η αναγνώριση του κ. Σάπλεϋ και το έργο του κ. Ροθ είναι επίσης μια υπενθύμιση: ότι για όλη την κακή κριτική του τύπου που έχουν δεχθεί η οικονομολογία από τότε που άρχισε η κρίση, η πειθαρχία της εξακολουθεί να ξεχειλίζει με τις διορατικές ιδέες που μπορούν να λύσουν προβλήματα της πραγματικής ζωής.

Η απόδοση στα Ελληνικά δικιά μου από εδώ.

Μείγματα, συγκολλητικές ουσίες, και άλλα κολλώδη χημικά συστατικά…

Υπάρχουν πράγματα που έχουν χιλιοειπωθεί και θα ήταν κουραστικό να τα επαναλάβουμε.

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι, όπως λέει και η απόφαση της τελευταίας Κεντρικής Επιτροπής της ΔημΑρ, η «ανάγκη να υπάρξει συμφωνία το  ταχύτερο δυνατό» είναι δεδομένη, και ότι η ήδη νομοθετημένη υποχρέωσή μας για τη λήψη των μέτρων 11,5 δις πρέπει να γίνει πράξη.

Όσο και να το φιλοσοφήσουμε όμως, το πάγωμα μέσα μας παραμένει, η διαίσθηση ότι κάτι δεν είναι σωστό μάς προκαλεί ένα ελαφρό μούδιασμα.

Εν τάξει τα μέτρα πρέπει να παρθούν, ποιά μέτρα όμως;

Οι έως τώρα ενδείξεις δείχνουν μια λάθος πορεία όσον αφορά στην αποτύπωσή τους.

Ας αναφέρω δυο τρία παραδείγματα.

Είναι σωστό ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής να μειώνεται στο 35% από 45%, και οι προηγούμενοι να παραμένουν περίπου οι ίδιοι; Ποιούς ωφελεί αυτό;

Είναι σωστό να καταργείται το επιπλέον αφορολόγητο όριο για τα τέκνα; Και μάλιστα έτσι οριζόντια; Γιατί δε συζητείται η κατάργηση του τουλάχιστον μόνο για όσους ο κύριος όγκος του φόρου τους προέρχεται από κλιμάκια στα οποία δεν επιδρά αυτή η μείωση;

Είναι σωστό οι ελεύθεροι επαγγελματίες να φορολογούνται με 35% από το πρώτο ευρώ τους, χωρίς αφορολόγητο κλιμάκιο; Υπάρχει λέει αυξημένη φοροδιαφυγή. Ε, ωραία, εντοπίστε την! Μην εξισώνεται όμως το μεγαλογιατρό στο Κολωνάκι, με τον τλήμονα λογιστή της γειτονιάς που παλεύει να τα βγάλει πέρα.

Είναι φανερό ότι το μείγμα των δημοσιονομικών μέτρων, έτσι όπως γίνεται γνωστό από τον τύπο, κινείται σε συντηρητική κατεύθυνση.

Η ΔημΑρ στήριξε την κυβέρνηση με το «διπλό στόχο της παραμονής της χώρας στο ευρώ και της προστασίας των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας μας». (Απόφαση Κ.Ε.) Ένας στόχος απόλυτα κατανοητός και θεμιτός.

Ώρες ώρες όμως μού δημιουργείται η απορία αν τα στελέχη της έχουν τη συγκεκριμένη πρακτική κατάρτιση και εξειδίκευση, ώστε να εντοπίσουν και συγκεκριμενοποιήσουν αυτά τα περιβόητα «ισοδύναμα», τουλάχιστον στο επίπεδο ενός φορολογικού νόμου. Διότι, δε μπορεί να βρισκόμαστε σε διαδικασία λήψης τέτοιων άδικων μέτρων, και να μη εκδηλώνονται αντιδράσεις επ’ αυτών, των συγκεκριμένων, στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης. Κρατάω μικρή επιφύλαξη, ότι μπορεί να εκδηλώνονται, και να μη δημοσιοποιούνται, αν και από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις των στελεχών της δε διαφαίνεται κάτι τέτοιο.

Είναι αποδεκτό ότι χωρίς τη ΔημΑρ δεν επρόκειτο να σχηματιστεί κυβέρνηση και η χώρα θα αντιμετώπιζε πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Και βέβαια, παρ΄ότι το «σχέδιο απόφασης των 20» σε κερδίζει κατ΄αρχήν, σε μια ανάλυση δεύτερου επιπέδου ανακαλύπτει κανείς πόσο αδιέξοδο είναι. Και μετά τι, δηλαδή;

Αν είναι να λειτουργούμε ως η logo, η οποία κρατάει σταθερή τη χώρα, ας το κάνουμε, εκμεταλλευόμενοι, ως ΔημΑρ, την όποια οξύτητα διαθέτουμε. Μπορούμε να το κάνουμε.

Ας ελπίσουμε ότι το σχέδιο δράσης , το οποίο ψηφίστηκε από την Κ.Ε. της ΔημΑρ, θα συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση. 

Το ΙΚΑ, η Ξυνή, και τα μυστικά της Εδέμ

Το θέμα ξεκίνησε από μια “αποκάλυψη” του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη στην εκπομπή τού συναδέλφου του, Νίκου Χατζηνικολάου, στον Real FM, και δημοσιεύθηκε στο site enikos.gr http://www.enikos.gr/media/80991,Jynh_ry8mish_xrewn_gia_4_aiwnes__.html

Επρόκειτο για την είδηση ότι τα εκπαιδευτήρια Ξυνή προχώρησαν σε συμφωνία με το ΙΚΑ, για την εξόφληση χρέους 700.000 ευρώ, σε 4.700 δόσεις, με ποσό κάθε δόσης 161 ευρώ και έτος αποπληρωμής το 2402!

Παράλληλα, δόθηκαν στη δημοσιότητα περαιτέρω στοιχεία, μέσα από το περιοδικό “HOT DOC”, το οποίο εκδίδει ο Κος Βαξεβάνης, στο τεύχος του της 20ης Σεπτεμβρίου 2012, μέσα στο οποίο, ανάμεσα στο γενικό κατηγορητήριο που έχει οικοδομήσει ο εν λόγω δημοσιογράφος εναντίον της συγκεκριμένης εκπαιδευτικής επιχείρησης, εμφανίζεται και η εικόνα μια λίστας, με τις δόσεις πράγματι να φτάνουν το μακρινό έτος 2404!!! Σημειωτέον ότι, με κανένα στοιχείο δεν αποδεικνύεται ότι η συγκεκριμένη κατάσταση δόσεων, όπως δημοσιοποιείται, συνδέεται με την αναφερόμενη καταγγελία.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια είδηση ακούγεται τόσο αναληθοφανής, ώστε να χρήζει απόλυτης εξακρίβωσης προτού βγει στον αέρα.

Στη συνέχεια το ΙΚΑ, την 27η του ίδιου μήνα, εκδίδει δελτίο τύπου στο οποίο αναφέρει τί πραγματικά συνέβη:

“Η επιχείρηση "ΞΥΝΗ ΑΘΗΝΑ ΜΙΧΑΗΛ", έχει προχωρήσει σε προσωρινό διακανονισμό έως τις 31 Δεκεμβρίου του 2013, σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του ν.4038/2012, και προβλέπονται μηνιαίες καταβολές ποσού 161,47 ευρώ, έναντι της κεφαλαιοποιημένης την 31.12.2011 οφειλής, από τον μήνα έκδοσης της απόφασης ρύθμισης (8/2012) μέχρι και το πέρας της προθεσμίας εφαρμογής του προσωρινού διακανονισμού (12/2013).

Μετά τους 17 μήνες επαναφέρεται το σύνολο της οφειλής της "ΞΥΝΗ ΑΘΗΝΑ ΜΙΧΑΗΛ" με τις προβλεπόμενες προσαυξήσεις και η επιχείρηση είναι υποχρεωμένη να το ρυθμίσει και να το αποπληρώσει σύμφωνα με τα άρθρα 53-62 του ν.3863/2010, που προβλέπει από 36 έως 48 δόσεις.

Το ύψος της μηνιαίας καταβολής, προσδιορίστηκε στο μέγιστο ποσό που αντιστοιχεί σε ποσοστό 40% επί του μέσου όρου των μηνιαίων ασφαλιστικών εισφορών του τελευταίου τριμήνου του έτους 2011, ως οι ανωτέρω διατάξεις ορίζουν.”

http://www.ika.gr/gr/infopages/press/20120927.cfm

Το θέμα, το οποίο η προφανής αναληθοφάνειά του προσεγγίζει εκείνο των 600 δις του θείου από την Αμέρικα, θα σταμάταγε εδώ, εάν δαιμόνιος τις βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, δεν το έκανε θέμα.

Συγκεκριμένα, όπως διαβάζουμε στον ιστότοπο της ΔΗΜΑΡ:

“Επιχείρηση πέτυχε διακανονισμό οφειλών προς το ΙΚΑ ΕΤΑΜ σε 4.700 δόσεις, με την τελευταία δόση να πρέπει να εξοφληθεί στις 31.3.2404 (!) αποκάλυψε ο βουλευτής Τρικάλων της Δημοκρατικής Αριστεράς Γιώργος Κυρίτσης. 

Κατά τη συζήτηση Επίκαιρης Ερώτησης στην Ολομέλεια της Βουλής με θέμα τον «Διακανονισμό Ασφαλιστικών Εισφορών σε Εταιρείες με οφειλές άνω των 300.000 €» ο κ. Κυρίτσης προσκόμισε έγγραφο προς τον υφυπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας κ. Νίκο Παναγιωτόπουλο, το οποίο αποδεικνύει ότι μεγαλοοφειλέτης του ΙΚΑ ΕΤΑΜ πέτυχε με βάση το Ν. 3943/2011 σκανδαλώδη διακανονισμό οφειλών. 
«Έχω στα χέρια μου –υπογλώσσιο πήραμε όταν το είδαμε- έγγραφο που δείχνει ότι κάποιος πέτυχε 4.700 δόσεις, με τελευταία δόση στις 31.03.2404», ανέφερε ο κ. Κυρίτσης, σημειώνοντας ότι ο διακανονισμός για οφειλές άνω των 300.000 ευρώ γίνεται με απόφαση της διοίκησης του ΙΚΑ ΕΤΑΜ. «Χωρίς να είμαι νομικός, θεωρώ ότι σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να επιληφθεί εισαγγελέας», προσέθεσε. 
Από την πλευρά του, ο κ. Παναγιωτόπουλος παραδέχθηκε ότι δεν διέθετε καμία ενημέρωση για το συγκεκριμένο θέμα και κάλεσε τον κ. Κυρίτση να καταθέσει το έγγραφο. «Θα πρέπει να περιέλθει σε γνώση δική μας και να πάμε στη διοίκηση του ΙΚΑ να ρωτήσουμε τι είναι αυτό. Το ζήτημα χρήζει άμεσης αντιμετώπισης από τη διοίκηση του ΙΚΑ, της αυστηρότερης δυνατής» τόνισε ο κ. Παναγιωτόπουλος.” 
 http://www.dimokratikiaristera.gr/epikairotita?start=12



Το ΙΚΑ συνεχίζει να υπερασπίζεται τη χαμένη του τιμή όμως. Με ανακοίνωσή του, την 5η Οκτωβρίου, μαθαίνουμε ότι:
“Η αλήθεια είναι μία και μοναδική.

Με βάση Νόμο που ψηφίστηκε στη Βουλή των Ελλήνων (Ν.4038/2010) επιχειρήσεις που οφείλουν στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ μπορεί να επιλέξουν να ενταχθούν και στη ρύθμιση του λεγόμενου διακανονισμού, ο οποίος ισχύει μόνο μέχρι της 31/12/2013.

Σ' αυτή την επιλογή η επιχείρηση που οφείλει, πρέπει να καταβάλει τις τρέχουσες εισφορές του μήνα και επιπλέον ποσό που ισούται με το 20% των τρεχουσών μηνιαίων εισφορών της.

Η ρύθμιση αυτή απεδείχθη σωτήρια τόσο για το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, δεδομένου ότι εντάχθησαν σ' αυτή πάνω από 110.000 επιχειρήσεις και κατοχυρώθηκαν εισροές έναντι ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, πάνω από 1 δις για το 2012, όσο και αναμφίβολα επωφελής για τις επιχειρήσεις.

Η ρύθμιση όμως αυτή ισχύει μέχρι την 31/12/2013 και όχι για 400 χρόνια όπως ψευδώς κάποιοι ισχυρίζονται.

Την 1/1/2014, οι ενταγμένες σε αυτήν τη ρύθμιση επιχειρήσεις οφείλουν να εξοφλήσουν το υπόλοιπο της οφειλής τους σε 36 μηνιαίες δόσεις και όχι σε 400 χρόνια.”
http://www.ika.gr/gr/infopages/press/20121005.cfm



Αλλά ούτε ο Κος Κυρίτσης κάμπτεται, συνεχίζοντας ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, με ανακοίνωση της 5ης Οκτωβρίου:
«Η απάντηση του Ι.Κ.Α. στο έγγραφο που προσκόμισα στη Βουλή δείχνει ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό δεν διδάχθηκε απολύτως τίποτα μέχρι σήμερα.
    Αντί η διοίκηση του Ι.Κ.Α. να κρύβεται πίσω από τετριμμένες απαντήσεις και φράσεις για δήθεν «εξωπραγματικό, ανεύθυνο και ανυπόστατο ισχυρισμό», θα έπρεπε να εξηγήσει στους πολίτες τι ακριβώς έγινε. 
Αντί η Διοίκηση του Ι.Κ.Α. να κατηγορεί έναν βουλευτή, που έκανε το καθήκον του ασκώντας Κοινοβουλευτικό Έλεγχο, για ψεύδη, οφείλει να επανεξετάσει τη στάση της και να δώσει τη σημασία που αρμόζει για όσα πρέπει να πει δημόσια. Η Διοίκηση του ΙΚΑ επέλεξε να μη το κάνει.
Αφού δεν το κάνουν αυτοί, θα το κάνουμε εμείς».
http://www.dimokratikiaristera.gr/epikairotita/katalogos-deltion-graf-typou/3908-dilosi-tou-voulefti-tis-dim-ar-k-g-kyritsi-gia-tin-apantisi-tis-dioikisis-tou-i-k-a-sxetika-me-ofeileti-tou-organismoy-pou-petyxe-diakanonismo-xreon-se-4-700-doseis-mexri-to-2404



Συγγνώμη, για ποιές “τετριμμένες απαντήσεις” μιλά ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ;
Εγώ, και στις δυο ανακοινώσεις που εξέδωσε το ΙΚΑ, διάβασα συγκεκριμένα στοιχεία για το τι πραγματικά συνέβη. Για να είμαι ειλικρινής, το “τετριμμένον” ξεχειλίζει στην τελευταία δήλωση τού Κου Κυρίτση. Και ας μη σχολιάσω το γεγονός ότι ξέθαψε το απιθανολόγημα τού Κου Βαξεβάνη, για να κάνει αισθητή την παρουσία του στη Βουλή.
Έτσι όμως γίνεται όλο και πιο αποκαλυπτική η ένδεια, η οποία υπάρχει στις βουλευτικές γραμμές της ΔΗΜΑΡ, όσον αφορά στη λειτουργία του κοινοβουλευτικού ελέγχου. Όταν μια ερώτηση, που αφορά πεπραγμένα του μεγαλύτερου ασφαλιστικού οργανισμού της χώρας, αφήνεται, ελαφρά τη καρδία, στα χέρια του κατά τα άλλα συμπαθούς αποφοίτου της Δραματικής Σχολής τού Πέλου Κατσέλη, βουλευτή Γιώργου Κυρίτση, χωρίς να έχει προηγουμένως γίνει αντικείμενο επεξεργασίας, από ειδικούς περί τον ασφαλιστικό τομέα, καταλήγουμε να δίνουμε λάθος εντυπώσεις.
Ο οποιοσδήποτε σχετικός με το αντικείμενο θα καταλάβαινε ότι και το άρθρο τού Κου Βαξεβάνη δεν ήταν ποτέ δυνατό να ευσταθεί, αλλά και ότι η περαιτέρω κοινοβουλευτική χρήση του από τη ΔΗΜΑΡ αποσκοπεί μάλλον σε δημιουργία εντυπώσεων, και μάλιστα με έντονα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά (ημιμάθεια, επιφανειακή έρευνα, εντυπωσιοθηρία).
Έτσι όμως δε γίνεται δουλειά. Αν η ΔΗΜΑΡ θέλει να κυβερνήσει, πρέπει με τις πράξεις της να δείχνει ότι δεν περνούσε απέξω, είδε φως και μπήκε, αλλά ότι ερευνά ενδελεχώς και ασχολείται επισταμένως με οποιοδήποτε θέμα επιλέξει να φέρει στην επιφάνεια κατά το κοινοβουλευτικό της έργο.
Αν πραγματικά θέλει να ασχοληθεί με τα φάουλ του ιδρύματος, τα οποία δεν είναι και ολίγα ας ασχοληθεί με τα παρακάτω κατ' αρχήν:
α) Βάσει ποιού νόμου προχώρησε το ΙΚΑ στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 1,1% υπερ ΟΕΚ & ΟΕΕ από το Σεπτέμβρη; Διότι η τροπολογία που έδινε αυτή τη μείωση δεν κατετέθη τελικά στη βουλή προς ψήφιση, και το δελτίου τύπου του ΙΚΑ είναι όντως αλλού για αλλού σε αυτήν την περίπτωση.
http://www.ika.gr/gr/infopages/press/20120920.cfm
β) Ποια ημερομηνία είναι υποχρεωτική βάσει νόμου η απόδοση των μηνιαίων εισφορών ΙΚΑ από τους εργοδότες, και τι γίνεται στην πράξη λόγω της ανικανότητας του ιδρύματος να ανταπεξέλθει στις επιταγές του νόμου;


Αλλά, για να εντοπισθούν αυτά τα ζητήματα, πρέπει κάποιος να ασχολείται σοβαρά μαζί τους, και όχι απλά να διαβάζει το HOT DOC και να παρακολουθεί τον Χατζηνικολάου...

Τίτλοι τέλους για την "Επανάσταση των Ρόδων"

            Προερχόμενη η Γεωργία από δυο πολέμους μέσα στην τελευταία εικοσαετία, αμέσως μετά την κατάρρευση του φρικτού οικοδομήματος του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού, συνεχίζει την πορεία της μέσα από πολιτικά πάθη και πολώσεις

 

            Στην αρχή ήταν οι στρατιωτικές εχθροπραξίες στην Αμπχαζία, ένας εμφύλιος υποκινούμενος από την επεκτατική πολιτική της Ρωσίας. Η χώρα βρέθηκε στη δίνη μιας φοβερής οικονομικής κρίσης μέσα σε ένα καθεστώς γενικευμένης ανομίας.

            Παρ΄όλα αυτά, ιδιαίτερα μετά την εκλογή του απερχόμενου προέδρου Σαακασβίλι το 2003, η Γεωργία κατόρθωσε να ορθοποδήσει μπαίνοντας σε μια τροχιά ανάπτυξης.

            Η Ρωσία όμως καιροφυλακτούσε και το 2007 δημιουργεί ένα κρίσιμο θερμό πολεμικό επεισόδιο με την στρατιωτική επέμβαση στην επαρχία της  Νότιας Οσετίας, η οποία ανήκει στη Γεωργία.

            Οι ομοιότητες αυτής της επέμβασης, αξίζει να σημειωθεί, με την επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974 είναι χαρακτηριστικές. Εδαφικές αξιώσεις, «προστασία» του ρωσόφωνου πληθυσμού, υποκίνηση εμφυλίου και πάει λέγοντας.

            Ο Σαακασβίλι ήταν σταθερός στην φιλοδυτική και φιλοευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Πίστευε, και σωστά, ότι αυτή ήταν η απάντηση στη απομόνωση της χώρας που προσπαθούσε να επιβάλει το ρωσικό καθεστώς.

            Το λάθος του ήταν ότι υπερεκτίμησε τις δυνατότητες που του παρείχε η ένταξη στην αμερικανική και ευρωπαϊκή σφαίρα επιρροής. Χωρίς να έχει εξαντλήσει τις διπλωματικές οδούς, ξεκίνησε τον πόλεμο για την ανακατάληψη των εδαφών της Νότιας Οσετίας, ο οποίος έκλεισε με μια συντριπτική ήττα με τα ρωσικά τανκς να φτάνουν λίγα χιλιόμετρα έξω από την Τιφλίδα. Τις συνέπειες αυτού του πολέμου πληρώνει σήμερα.

            Ο γεωργιανός λαός, και ιδιαίτερα τα αστικά στρώματα μέσα στην πρωτεύουσα, δεν του συγχώρεσαν το αποτέλεσμα αυτής της άδοξης προσπάθειας και τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της. Έτσι, στην προχθεσινές εκλογές έδωσαν την πολιτική νίκη στον αντίπαλό του, Ιβανισβίλι.

            Πιθανώς αυτό να αποδειχθεί μια ομαλή δημοκρατική εξέλιξη στην πολιτική ιστορία της Γεωργίας. Τα πειστήρια όμως του δισεκατομμυριούχου νικητή των εκλογών δεν συνηγορούν σε αυτό. Έχοντας δημιουργήσει την αμύθητη περιουσία του εκμεταλλευόμενος το οικονομικό καθεστώς της πρώτης μετασοβιετικής εποχής, έκτισε σιγά σιγά και μεθοδικά την διείσδυσή του στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της Γεωργίας. Με όχημα τη δημιουργία κοινωφελών ιδρυμάτων, παροχή συντάξεων (βλέπε εξαγορά ψήφων!!!), και συστηματική εκτόξευση κατηγοριών περί δικτατορικού τρόπου διακυβέρνησης κατά του Σαακασβίλι, δημιούργησε ισχυρό έρεισμα στη Γεωργιανή κοινωνία.

            Αυτή τη στιγμή η αμερικανική και η ευρωπαϊκή διπλωματία ξορκίζουν το κακό, ενώ από την άλλη ο Μεντβέντεφ τρίβει τα χέρια του.

            Ακούμε το Bird από τους Mstvane Otakhi

               

 

Τό 'ξερα γω, το είχα φανταστεί....

....όχι των μουσικών το σαλεμένο τέλος, που λέει και το τραγούδι, αλλά το τι επρόκειτο να γίνει.
Είδα το μάτι τους που γυάλιζε, τη βραδυά των εκλογών, τον αγχωμένο ιδρώτα που ανέδυαν τα πουκάμισά τους, πλημμυρισμένα από τη δίψα για εξουσία.

Τα υπουργεία είχαν σχεδόν μοιραστεί πριν κλείσουν οι κάλπες. Οι εκκρεμείς επιταγές είχαν ήδη βρει το δρόμο τους για τον τελικό διακανονισμό. Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ήταν πάλι εδώ...



Αλλά, φευ! Τα κουκιά δεν έβγαιναν! Το υπέρτατο ον του σύμπαντος είχε στείσει την πιο καλοστημένη φάρσα διαλεκτικής με φόντο τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας.

Για να μπορέσει η Νέα Δημοκρατία να κάνει πράξη την κυβερνητική της φαντασίωση, έπρεπε ένα κομμάτι της Αριστεράς να αναλάβει τις ευθύνες που με τόση παρρησία αναζήτησε, να λερώσει τα χέρια του, και να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά της κυβερνητικής εξουσίας.



Η μαύρη κωμωδία, με στοιχεία splatter, μόλις είχε ξεκινήσει...

Ακούμε Τερμίτες, από το άλμπουμ τους "Περιμένοντας τη βροχή", την τρέλλα του Ούγκο Βολφ του μουσικού.