Τό 'ξερα γω, το είχα φανταστεί....

....όχι των μουσικών το σαλεμένο τέλος, που λέει και το τραγούδι, αλλά το τι επρόκειτο να γίνει.
Είδα το μάτι τους που γυάλιζε, τη βραδυά των εκλογών, τον αγχωμένο ιδρώτα που ανέδυαν τα πουκάμισά τους, πλημμυρισμένα από τη δίψα για εξουσία.

Τα υπουργεία είχαν σχεδόν μοιραστεί πριν κλείσουν οι κάλπες. Οι εκκρεμείς επιταγές είχαν ήδη βρει το δρόμο τους για τον τελικό διακανονισμό. Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ήταν πάλι εδώ...



Αλλά, φευ! Τα κουκιά δεν έβγαιναν! Το υπέρτατο ον του σύμπαντος είχε στείσει την πιο καλοστημένη φάρσα διαλεκτικής με φόντο τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας.

Για να μπορέσει η Νέα Δημοκρατία να κάνει πράξη την κυβερνητική της φαντασίωση, έπρεπε ένα κομμάτι της Αριστεράς να αναλάβει τις ευθύνες που με τόση παρρησία αναζήτησε, να λερώσει τα χέρια του, και να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά της κυβερνητικής εξουσίας.



Η μαύρη κωμωδία, με στοιχεία splatter, μόλις είχε ξεκινήσει...

Ακούμε Τερμίτες, από το άλμπουμ τους "Περιμένοντας τη βροχή", την τρέλλα του Ούγκο Βολφ του μουσικού.