Μείγματα, συγκολλητικές ουσίες, και άλλα κολλώδη χημικά συστατικά…

Υπάρχουν πράγματα που έχουν χιλιοειπωθεί και θα ήταν κουραστικό να τα επαναλάβουμε.

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι, όπως λέει και η απόφαση της τελευταίας Κεντρικής Επιτροπής της ΔημΑρ, η «ανάγκη να υπάρξει συμφωνία το  ταχύτερο δυνατό» είναι δεδομένη, και ότι η ήδη νομοθετημένη υποχρέωσή μας για τη λήψη των μέτρων 11,5 δις πρέπει να γίνει πράξη.

Όσο και να το φιλοσοφήσουμε όμως, το πάγωμα μέσα μας παραμένει, η διαίσθηση ότι κάτι δεν είναι σωστό μάς προκαλεί ένα ελαφρό μούδιασμα.

Εν τάξει τα μέτρα πρέπει να παρθούν, ποιά μέτρα όμως;

Οι έως τώρα ενδείξεις δείχνουν μια λάθος πορεία όσον αφορά στην αποτύπωσή τους.

Ας αναφέρω δυο τρία παραδείγματα.

Είναι σωστό ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής να μειώνεται στο 35% από 45%, και οι προηγούμενοι να παραμένουν περίπου οι ίδιοι; Ποιούς ωφελεί αυτό;

Είναι σωστό να καταργείται το επιπλέον αφορολόγητο όριο για τα τέκνα; Και μάλιστα έτσι οριζόντια; Γιατί δε συζητείται η κατάργηση του τουλάχιστον μόνο για όσους ο κύριος όγκος του φόρου τους προέρχεται από κλιμάκια στα οποία δεν επιδρά αυτή η μείωση;

Είναι σωστό οι ελεύθεροι επαγγελματίες να φορολογούνται με 35% από το πρώτο ευρώ τους, χωρίς αφορολόγητο κλιμάκιο; Υπάρχει λέει αυξημένη φοροδιαφυγή. Ε, ωραία, εντοπίστε την! Μην εξισώνεται όμως το μεγαλογιατρό στο Κολωνάκι, με τον τλήμονα λογιστή της γειτονιάς που παλεύει να τα βγάλει πέρα.

Είναι φανερό ότι το μείγμα των δημοσιονομικών μέτρων, έτσι όπως γίνεται γνωστό από τον τύπο, κινείται σε συντηρητική κατεύθυνση.

Η ΔημΑρ στήριξε την κυβέρνηση με το «διπλό στόχο της παραμονής της χώρας στο ευρώ και της προστασίας των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας μας». (Απόφαση Κ.Ε.) Ένας στόχος απόλυτα κατανοητός και θεμιτός.

Ώρες ώρες όμως μού δημιουργείται η απορία αν τα στελέχη της έχουν τη συγκεκριμένη πρακτική κατάρτιση και εξειδίκευση, ώστε να εντοπίσουν και συγκεκριμενοποιήσουν αυτά τα περιβόητα «ισοδύναμα», τουλάχιστον στο επίπεδο ενός φορολογικού νόμου. Διότι, δε μπορεί να βρισκόμαστε σε διαδικασία λήψης τέτοιων άδικων μέτρων, και να μη εκδηλώνονται αντιδράσεις επ’ αυτών, των συγκεκριμένων, στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης. Κρατάω μικρή επιφύλαξη, ότι μπορεί να εκδηλώνονται, και να μη δημοσιοποιούνται, αν και από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις των στελεχών της δε διαφαίνεται κάτι τέτοιο.

Είναι αποδεκτό ότι χωρίς τη ΔημΑρ δεν επρόκειτο να σχηματιστεί κυβέρνηση και η χώρα θα αντιμετώπιζε πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Και βέβαια, παρ΄ότι το «σχέδιο απόφασης των 20» σε κερδίζει κατ΄αρχήν, σε μια ανάλυση δεύτερου επιπέδου ανακαλύπτει κανείς πόσο αδιέξοδο είναι. Και μετά τι, δηλαδή;

Αν είναι να λειτουργούμε ως η logo, η οποία κρατάει σταθερή τη χώρα, ας το κάνουμε, εκμεταλλευόμενοι, ως ΔημΑρ, την όποια οξύτητα διαθέτουμε. Μπορούμε να το κάνουμε.

Ας ελπίσουμε ότι το σχέδιο δράσης , το οποίο ψηφίστηκε από την Κ.Ε. της ΔημΑρ, θα συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση.