Τρία πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει διαφορετικά…

Α) ΔημΑρ & Ν.Δ.

Έβλεπα χθες το βράδυ τις ειδήσεις στην TV, όπου ο δημοσιογράφος σχολίαζε την πρόταση της ΔημΑρ για την απλή αναλογική, και τη στάση των κομμάτων, που υποστηρίζουν την κυβέρνηση, απέναντί της.

Μπλα μπλα η ΔημΑρ διακηρυγμένος στόχος της κλπ, μπλα μπλα το ΠΑΣΟΚ στη σημερινή συγκυρία συμφωνεί κλπ.

Αντίθετα, η Νέα Δημοκρατία όμως διαφωνεί εξ αιτίας της πάγιας θέσης της για ισχυρές κυβερνήσεις.

Μα πως είναι δυνατό; Δε θα έπρεπε αυτό το κεφάλαιο να έχει ήδη κλείσει; Μετά από όσα συνέβησαν κατά το απερχόμενο έτος, πού στηρίζεται η Ν.Δ. ώστε να θέτει ακόμα ζήτημα ισχυρών μονοκομματικών κυβερνήσεων;

Έχω την εντύπωση ότι συμβάλαμε και εμείς, ως ΔημΑρ, στο να έχει η Νέα Δημοκρατία αυτό το τουπέ.

Και αυτό γιατί, καθ΄ όλη την διάρκεια της κοινής στήριξης, και παρ΄όλη τη θετική μας συμβολή στη διακυβέρνηση της χώρας, σε όποιο μέγεθος κι αν εκτιμά ο καθένας αυτή τη συμβολή, αντικειμενικά ενισχύσαμε το προφίλ του πρωθυπουργού και του κόμματός του, ή, τουλάχιστον, δεν προσπαθήσαμε να αναστρέψουμε την  εμφανή τάση των προαναφερόμενων για την ενίσχυση αυτού του προφίλ.

Η τακτική της άτυπης  ενδοκυβερνητικής αντιπολίτευσης, την οποία στην πράξη ακολουθούμε, το να λαμβάνονται κυβερνητικές αποφάσεις, ήσσονος, μέσης ή μείζονος σημασίας, στις οποίες μετά εμείς βγαίνουμε και κάνουμε κριτική, φανερώνοντας ότι δεν έχουμε συμμετάσχει, ούτε κατ’ ελάχιστο, στη λήψη τους, μας απογυμνώνει στα μάτια της κοινωνίας. Καθίσταται σαφές πλέον ότι ο λόγος μας στην κυβέρνηση είναι πολύ περιορισμένος, και ότι στην ουσία κυβερνά ο κ. Σαμαράς και το κόμμα του.

Οπότε, χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει: Ένας είναι ο θεός η ισχυρή, αυτοδύναμη, μονοκομματική κυβέρνηση, και προφήτης της η Νέα Δημοκρατία.

Επέμενα, επιμένω, και θα επιμένω, ότι η συγκυρία μετά τις δεύτερες εκλογές ήταν ιδανική, ώστε να παλέψουμε μέσα από πολύ πιο ευνοϊκές θέσεις, κατά το σχηματισμό της κυβέρνησης.

Μπορούσαμε, κατά το σχηματισμό της κυβέρνησης, να είχαμε επιβάλει περισσότερα και ουσιαστικότερα βέτο. Μπορούσαμε να έχουμε αναλάβει πιο υπεύθυνα και λειτουργικά πόστα σε αυτήν, έτσι ώστε και τη χώρα να βοηθήσουμε, και την αξία μας να αποδείξουμε, εάν πράγματι υπάρχει τέτοια, και να επενδύσουμε πολιτικά σε πιο προοδευτικές λύσεις, προς όφελος της χώρας.

Β) Διοικήσεις ΔΕΚΟ

Παραδόξως όμως, όση ατολμία δείξαμε στην ανάληψη υψηλών κυβερνητικών πόστων, τόση σπουδή μας διέκρινε κατά τη διανομή διευθυντικών θέσεων μέσου επιπέδου διοίκησης.

Επικράτησε η άποψη ότι η πολιτική που στην πράξη επιρρεάζει το μέσο Έλληνα, ουσιαστικά παράγεται σε αυτό το επίπεδο διοίκησης, Άρα σε αυτό έπρεπε να δώσουμε βάρος κατά τη στελέχωσή του.

Δυστυχώς πρόκειται περί λάθους μεγάλου, από όσο μπορώ να αντιληφθώ.

Κι αυτό διότι ο παραπάνω συλλογισμός στηρίζεται σε δύο λάθος παραδοχές.

 Η πρώτη παραδοχή είναι ότι, εφ΄ όσον το υποψήφιο στέλεχος είναι εντός, ή εγγύς, της ΔημΑρ, τότε μάλλον αξίζει τη θέση. Στην πραγματικότητα οι δύο αυτοί όροι, είναι τελείως ανεξάρτητοι μεταξύ τους. Μπορεί να την αξίζει, μπορεί και όχι, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το βαθμό προσέγγισης του στη ΔημΑρ, αλλά με  συγκεκριμένα προσόντα και προσωπικές ικανότητες διοίκησης, τις οποίες φέρει ο υποψήφιος διευθυντο-διοικητής.

Η δεύτερη λανθασμένη παραδοχή είναι και η σημαντικότερη. Είναι τελείως λάθος η συλλογιστική που λέει ότι μπορεί η ΔημΑρ και η κάθε ΔημΑρ, το ΠΑΣΟΚ και το κάθε ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και η κάθε ΝΔ, να μοιράζουν αναμετάξυ τους τα διοικητικά αξιώματα, με αμφισβητήσιμα και προφανώς αντιεπιστημονικά κριτήρια.

Η δουλειά του εν λόγω διευθυντή – διοικητή είναι να διοικεί, εφαρμόζοντας τις επιστημονικές αρχές διοίκησης για το συμφέρον του οργανισμού του οποίου προΐσταται, και σύμφωνα με τις θεσμικές κατευθύνσεις της πολιτικής του ηγεσίας. Μια πολιτική ηγεσία την οποία μάλλον απεμπολήσαμε, όπως εξηγώ στο πρώτο μέρος.

Ένα από τα καλά που είχε ο ΓΑΠ, είναι ότι επεδίωξε, κατ΄αρχήν τουλάχιστον, διαφάνεια στην επιλογή αυτών των στελεχών. Η παρούσα κυβέρνηση, έπρεπε να πάει ένα βήμα παραπέρα αυτήν την προσπάθεια, και όχι να εμπλακεί σε αυτό το άγος των αναξιοκρατικών κομματικών διορισμών.

Και, πάνω από όλα, η ΔημΑρ σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε να σιγοντάρει, αλλά να εναντιωθεί. Η γυναίκα του Καίσαρα δε φτάνει να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται ότι είναι. Ειδάλλως φτάνουμε στην κατάσταση του παλαιού ανεκδότου με τη Σοβιετική τηλεπαρουσιάστρια, η οποία έβριθε προσόντων εξαιτίας της υπερτεσσαρακονταετούς θητείας της στο Κόμμα!

Γ) Ανάπτυξη τομέων και επιτροπών από τη βάση του κόμματος για τη στήριξη του κυβερνητικού έργου

Συμπληρωματικά στα παραπάνω κατέστη εμφανές και το πρόβλημα της ΔημΑρ στην ανάπτυξη προτάσεων, οι οποίες να αφορούν στο κυβερνητικό έργο. Τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα, η εκ των υστέρων ανάδειξη των προτάσεων της ΔημΑρ για το φορολογικό.

Αυτή τη στιγμή, εάν έχω αντιληφθεί σωστά τα γεγονότα, όπως τα παρατηρώ, υπάρχουν δυο άτομα της ΔημΑρ, ο Χατζησωκράτης και ο Παπαθανασίου, τα οποία φέρνουν στην πλάτη τους το βάρος της συμμετοχής στο κυβερνητικό έργο.

Έ, όσο άξιοι, προικισμένοι και ικανοί να είναι οι δυό τους, που είναι, καθίσταται φύσει αδύνατο να καλύψουν σε όλο του το εύρος και με επιτυχία όλες τις πτυχές του.

Η κυβέρνηση στη σύντομη έως τώρα πορεία της έχει ασχοληθεί με δυο τρία πράγματα: Φορολογία, εργατικά και ανάπτυξη.

Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να υπάρχουν think tanks στο κόμμα, από ανθρώπους που αναμφίβολα υπάρχουν στις γραμμές του, και που η επαγγελματική τους ενασχόληση έχει να κάνει με τα παραπάνω και γνωρίζουν με εξαιρετικές λεπτομέρειες το αντικείμενο. Εάν είχε συμβεί αυτό και προτάσεις επεξεργασμένες με λεπτομέρεια, κοινωνικά δίκαιες και πειστικές, θα είχαμε εγκαίρως παρουσιάσει, και κακοτοπιές θα είχαμε αποφύγει.

Πάνω από όλα όμως θα είχαμε δείξει ότι, εκτός του αριστερού χαρακτήρα μας και προσανατολισμού μας, πράγμα που στην πράξη ουδόλως ενδιαφέρει τους τρίτους, έχουμε και συγκεκριμένες απόψεις για το τι μέλλει γενέσθαι, ως υπεύθυνη κυβερνητική δύναμη, η οποία μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία έργου, και όχι να άγεται και να φέρεται, εμπαιζόμενη από τον κ Σαμαρά και τους υπουργούς του.