Ο Κατήφορος (Κοινωνικόν Δράμα…)

Η Μεταρρύθμιση, ως πολιτική έννοια στη σύγχρονη Ελλάδα, μπορεί να παρομοιαστεί με έναν επικλινή δρόμο διπλής φοράς. Αυτόν το δρόμο άλλοι έχουν επιλέξει να τον ανέβουν και άλλοι να τον κατέβουν.

Και για τους μεν, αλλά και για τους δε, δυσκολίες υπάρχουν πολλές στην πορεία τους. Όχι οι ίδιες δυσκολίες όμως. Άλλη είναι η φύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν όσοι ακολουθούν την ανοδική πορεία, και άλλη για όσους ακολουθούν την καθοδική.

Αυτός που ανεβαίνει, για παράδειγμα, πρέπει να σταματά και να παίρνει ανάσες. Εκεί που σταματά για να ξαποστάσει, του δίνεται η ευκαιρία να ατενίσει και το υπόλοιπο της διαδρομής που έχει να διανύσει. Οπλίζει το εαυτό του με περισσότερη υπομονή, και θέληση για προσπάθεια, και ξαναξεκινά την πορεία του.

Αυτός ο δρόμος, όταν τον ανεβαίνεις φαντάζει πιο μακρύς, Ξέρεις ότι για να φτάσεις στο τέρμα του πρέπει να προχωράς συντηρητικά , να κάνεις οικονομία δυνάμεων, και ακολουθείς μια τακτική και ένα σύστημα στο βάδισμά σου. Έχεις έτσι την ευκαιρία να συλλογιστείς εσωτερικά. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι προχωρώντας στην ανηφοριά, εκτός της διαδρομής, ανακαλύπτεις και τον εαυτό σου. Άλλος είσαι τη στιγμή που ξεκινάς κάνοντας το πρώτο - πρώτο βήμα, και άλλος φτάνεις, όταν θα φτάσεις, στο τέρμα. Κάθε μικρό βήμα ανεβαίνοντας, κάθε χτύπημα στο δρόμο του μπαστουνιού που κρατάς, είναι κι ένα ακόμα κλικ σε αυτή την δοκιμασία που συντελείται μέσα  σου.

Μαθαίνεις λοιπόν να μετράς τον αντίκτυπο της κάθε σου ενέργειας, γνωρίζοντας ότι οι αποφάσεις που θα πάρεις, δεν αποτελούν ασκήσεις τακτικής αλλά αφορούν άμεσα σε ευρέα κοινωνικά στρώματα.

Μια από τις δυσκολίες, βέβαια, που συναντάς ανεβαίνοντας είναι ότι έχεις να αντιμετωπίσεις αυτούς που κατεβαίνουν. Διότι, αυτοί οι τελευταίοι, κινούνται με ταχύτητα, βιαστικά, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στο περιβάλλον τους. Μεθυσμένοι από την ταχύτητα της κατάβασης δεν αναγνωρίζουν τίποτα άλλο από την ατομική σχέση του καθενός με το τέρμα του δρόμου, προς το οποίο κατευθύνονται στροβιλιζόμενοι.

Για αυτούς η μεταρρύθμιση δεν είναι μια πορεία επίτευξης στόχων με σύνεση και σωφροσύνη, αλλά ένα γκραν πρι, στο οποίο αυτός που θα φτάσει πρώτος παίρνει το έπαθλο, χωρίς να έχει σημασία πόσοι, στη διάρκεια της κατάβασης, βγήκαν εκτός πορείας, εγκαταλείψανε στα πιτ, φανήκανε με κάθε τρόπο αδύναμοι να συνεχίσουν σε αυτήν την πορεία.

Η μεγαλύτερη δυσκολία όσων διάλεξαν τη καθοδική οδό είναι ο αυτοπεριορισμός και η συγκράτηση της ορμής με την οποία κατεβαίνουν. Έρμαια της κατηφόρας, δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούν τις κοινωνικές προεκτάσεις των μεταρρυθμιστικών μέτρων που προτείνουν. Δε φαίνεται να τους ενδιαφέρουν τα χάσματα που θα δημιουργηθούν με τις Θατσερικές εμπνεύσεις τους, τις οποίες προσπαθούν με εμμονή να επιβάλουν ως μόνη μεταρρυθμιστική σωτηρία.

Διότι, στο φινάλε, και η εκλιπούσα Μαργαρίτα δίκιο είχε, όσον αφορά σε αυτά που ήθελε να πετύχει. Ο τρόπος όμως με τον οποίο τα επέβαλε, δημιούργησε κοινωνικές πληγές.

Για τον αριστερό μεταρρυθμιστή αυτές οι πληγές έχουν σημασία. Σε καμιά περίπτωση, στο όνομα μιας «πολιτικά ουδέτερης» ανάπτυξης, ένα αριστερό μεταρρυθμιστικό κόμμα δε θα δεχθεί την ακαριαία οικονομική και κοινωνική καθίζηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων.

Αντίθετα θα προσπαθήσει για τη βαθμιαία, εξελικτικά ομαλή ανατροπή του κάθε κατεστημένου, με τέτοιον τρόπο ώστε τα μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας, να μη πλήττονται αλλά, αντίθετα, να βγαίνουν κερδισμένα από αυτή τη μετάβαση. Θα διαλέξει δηλαδή την ανηφόρα.

Επετειακόν

Το να έχεις γεννηθεί το ‘67, Μάρτη μήνα στην Αθήνα, καθορίζει τη ζωή σου σε βάθος χρόνου.

Ποιές αναμνήσεις σου μένουν από τα πρώτα επτά χρόνια της ζωής σου, όταν αυτά εξελίσσονται σε μια δικτατορία;

Ο Μίκης, τα Λιανοτράγουδα κι ο Ωρωπός στο μαγνητόφωνο τις Κυριακές στο τραπέζι.

Οι ιαχές των οπαδών που φέρνει ο αέρας από την Αλεξάνδρας.

Το ταγεράκι, τα γυαλιά της μόδας και το χτένισμα  της θείας που σε πάει στις κούνιες, όταν η μαμά είναι στη δουλειά.

Τα τανκς που βλέπεις από το παράθυρο να κατεβαίνουν την Παπαδιαμαντοπούλου με κατεύθυνση στο Πολυτεχνείο.

Ο θείος, που όλοι μιλάγανε γι αυτόν, αλλά ποτέ δεν είχες δει, όταν φτάνει με το αεροπλάνο από έξω, με το πέσιμο της χούντας.

Αυτή τη δημοκρατία που ξεκινήσαμε να στήνουμε με τη μεταπολίτευση, πρέπει να τη διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.

Ο μόνος τρόπος για επιτευχθεί αυτό είναι ο διάλογος και η συνεργασία μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων του κοινοβουλίου.

Η καλλιέργεια διαλόγου και συνεργασίας σε όλη την έκταση του δημοκρατικού πολιτικού τόξου είναι η ουσιαστικότερη συνεισφορά για την πλήρωση των συλλογικών κενών μνήμης που αφορούν στην περίοδο 67 -74.

Κατά κάποιον τρόπο, αυτήν την προσπάθεια τιμά και η απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τη στήριξη της παρούσας κυβέρνησης συνεργασίας.

Με τη σταθερή προσήλωση σε αυτή τη λογική διαλόγου και συνεργασίας θα μπορέσουν να αποδυναμωθούν, και ίσως να εκλείψουν, ανιστόρητες και διχαστικές κραυγές, του τύπου «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», οι οποίες προέρχονται δυστυχώς από ένα ευρύ φάσμα πολιτικής αντίδρασης.

Η Γκέηλ Χολστ, λέει στη βιογραφία της για το Μίκη, αυτόν που αγαπήσαμε, όχι το σημερινό, ότι σε όλο του το έργο συναντά κανείς ένα σταθερό μοτίβο. Αυτό της πίκρας που διακατέχει τον καλλιτέχνη εξαιτίας του εθνικού διχασμού. Ότι, δηλαδή, συνέχεια ο Έλληνας πολεμά τον Έλληνα .

Έχει δίκιο και η Χολστ και ο Μίκης. Και η καλύτερη απάντηση στην ιστορική μας μνήμη, είναι η δημοκρατική κοινοβουλευτική θωράκιση της χώρας σε πνεύμα ελευθερίας, συνεργασίας και διαλόγου.

Ξεκατίνιασμα στα τηλεπαράθυρα: Πόσο αριστερό είναι;

Τηλεόραση δεν παρακολουθώ πολύ. Μερικές φορές ειδήσεις των οκτώ, καπάκι των εννιά, χάριν πλουραλισμού. Επίσης, καμιά στοχευμένη ταινία, συνήθως γραμμένη στο DVD Recorder, για να αποφεύγω τις διαφημίσεις, και καμιά μπάλα, ζωντανή αυτή.

Για όλα τα υπόλοιπα εμπιστεύομαι το YouTube και, γενικότερα, τα links από σελίδες που παρακολουθώ στο internet.

Λόγω της δουλειάς δε, αδυνατώ να παρακολουθήσω απευθείας όλες τις πρωινές εκπομπές, στις οποίες μαζεύονται εκπρόσωποι ευρέος πολιτικού φάσματος, και προσποιούνται ότι συζητάνε.

Ευτυχώς, διότι αυτό που συνήθως συμβαίνει ξεπερνά τα όρια τα οποία θα μπορούσε να θέσει ένας τηλεθεατής ο οποίος σέβεται τον εαυτό του.

Ο ρόλος του παρουσιαστή είναι καταλυτικός. Σκοπός της κουβέντας δεν είναι σε καμιά περίπτωση να  μπορέσουν οι προσκεκλημένοι να εκφράσουν ολοκληρωμένα τις απόψεις τους, ώστε να μπορέσει ο τηλεθεατής να βοηθηθεί στη  επιλογή του, για την καλή λειτουργία της δημοκρατίας.

Κάθε άλλο. Ο τηλεπαρουσιαστής θα υποδαυλίσει, θα δείξει ασέβεια προς τον προσκεκλημένο του, θα του υπομνήσει ότι «αυτός κατευθύνει την συζήτηση». Θα υποβάλει ερώτηση η οποία, αποσκοπώντας στην αυτοπροβολή, θα διαρκέσει πολλαπλάσιο χρόνο από αυτόν που θα διαθέσει τελικά στον προσκεκλημένο για να απαντήσει προτού τον διακόψει στη μέση της απάντησής του.

Είναι ξεκάθαρο. Η εκπομπή στοχεύει σε ταπεινά ένστικτα από μέρους του τηλεθεατή, με σκοπό την τηλεθέαση, τα μηχανάκια και την AGB.

Η σύνθεση συνήθως είναι φτιαγμένη κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μη σου μένει καμιά αμφιβολία για το τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Η τηλετράπεζα απαρτίζεται από παρωχημένα alpha males, και «γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Ο ένας προσπαθεί απλά να επιβληθεί στον άλλον, να κερδίσει τις εντυπώσεις, με όρους τηλε-αρένας.

Ως επί το πλείστον προσκεκλημένοι στην αποτυχημένη απόπειρα κουβέντας είναι γνωστοί τηλε-μαϊντανοί, με προεξάρχοντα τον ένα, και μοναδικό στο είδος του, αυθάδη τηλεπωλητή με την τσιριχτή φωνή.

Δεν υπάρχει καμιά διάθεση για πραγματικό διάλογο. Ο κάθε πολιτικός εκπρόσωπος απαγγέλει το ποίημά του, το οποίο έχει αποστηθίσει πολύ καλά εκ των προτέρων. Δεν ακούει, μόνο μιλά. Όταν ακούει, το κάνει ώστε να καταφέρει έπειτα να «ταπώσει» τον δήθεν συνομιλητή του

Ενδιαφέρον έχει να παρατηρήσουμε τους εκπροσώπους αριστερών κομμάτων πως συμπεριφέρονται όταν προσκαλούνται σε τέτοια μίνι τωκ σώου.

Θα περίμενε κανείς, να είναι μειλίχιοι, πράοι, να σηματοδοτούν με την παρουσία τους τη διαφορά του αριστερού ήθους και της κουλτούρας της οποίας είναι φορείς.

Φευ! Με πίκρα παρακολουθώ την αυτόβουλη πτώση τους στην ίδια παγίδα, στην οποία προσκληθήκανε ομού με τους συναδέλφους τους από το υπόλοιπο πολιτικό τόξο.

Και η αριστερά στην εφήμερη μάχη των εντυπώσεων λοιπόν. Σημασία έχει να υπερκαλύψουμε, φωνασκώντας κατά τι δυνατότερα, το συνομιλητή μας, μη παραχωρώντας του χώρο, ή διεκδικώντας με φωνητική βία, το χώρο τον οποίο θεωρούμε ότι μας έχει καταπατήσει.

Πιθανόν δε αυτό να συμβαίνει και προσχεδιασμένα. Να θεωρούν δηλαδή οι εκπρόσωποι των αριστερών κομμάτων ότι έτσι πρέπει να συμπεριφερθούν, για να μη μας πάρουν φαλάγγι οι πολιτικοί μας αντίπαλοι. Πρέπει δηλαδή να φανούμε ότι εμείς έχουμε το πάνω χέρι, για να μην ταπεινωθούμε δημόσια, να μη γίνουμε ρόμπες στα blogs.

Αυτό θα είχε μια λογική, αν οι αριστεροί πολιτικοί απευθύνονταν σε οπαδούς, και όχι σε αυτόβουλους και σκεπτόμενους  ανθρώπους. Η εποχή όμως που η αριστερά απευθύνονταν σε οπαδούς έχει περάσει, και μακάρι να μην ξανάρθει ποτέ.

Με τη συμπεριφορά μας αυτή στα κανάλια, απλά πολλαπλασιάζουμε και μεγεθύνουμε ένα άθλιο φαινόμενο. Στην ουσία η αριστερά δε βγαίνει κερδισμένη, αντιδιαστελλόμενη με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην τηλε-κουβέντα. Αντίθετα προσομοιάζει με αυτούς. Αποτελεί ένα μέρος του συνολικού αίτιου το οποίο ευθύνεται για τη χάβρα η οποία ανακύπτει από τους δέκτες μας.

Ο τηλεθεατής δε μένει στο τι λέμε, δε μπορεί εξάλλου εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίο το λέμε. Το πώς το λέμε όμως εντυπώνεται στο νου του, και καταγράφεται ως όμοιο με την πρακτική των υπόλοιπων τηλεσυζητητών.

Εννοείται, εν τέλει ότι εξ αιτίας της βαβούρας, στην οποία έχουμε συμβάλει και εμείς, δεν έχει μείνει τίποτα ουσιαστικό στον τηλεθεατή από όλη την κουβέντα. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχει συναθροίσει ποιοτικά την αριστερά με τους υπολοίπους αντί να την ξεχωρίσει εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίο διαλέγεται.

Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα πριν να είναι αργά... Πηγή:www.capital.gr

Του Βασίλη Οικονόμου

Στη χώρα μας η βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει την μεγαλύτερη ίσως κοινωνική κρίση μετά την Μικρασιατική καταστροφή και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα τελευταία τρία χρόνια με τις πολιτικές λιτότητας και ύφεσης παρατηρείται ραγδαία αύξηση των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Η ακραία φτώχεια έχει επηρεάσει και δεκάδες χιλιάδες παιδιά, ενώ τα φαινόμενα υποσιτισμένων μαθητών στα δημόσια σχολεία ολοένα και αυξάνονται. Οι πολιτικές που πρέπει να υιοθετηθούν για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας δεν εναπόκεινται μόνο στην ευαισθητοποίηση του πολίτη και στις φιλανθρωπικές προσφορές αλληλεγγύης. Η κυβέρνηση, το κράτος, οφείλει να παρέμβει μόνο του ή και με άλλους φορείς ώστε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας. Το πρόγραμμα αυτό θα πρέπει να είναι έτσι δομημένο ώστε να διασφαλίζει ότι όλοι όσοι κατοικούν στην Ελλάδα θα ζουν τουλάχιστον σε συνθήκες αξιοπρέπειας, θα έχουν πρόσβαση σε στοιχειώδης και ποιοτικές υπηρεσίες και αγαθά και δεν θα οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο και κατά συνέπεια στις ακραίες φασιστικές οργανώσεις που προτείνουν την βία ως μέσο κοινωνικής ενσωμάτωσης και αξιοπρέπειας.

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει ήδη εισηγηθεί μια πρόταση καθιέρωσης ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος στα πρότυπα άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο εάν εφαρμοστεί μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας. H εφαρμογή του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος περιλαμβάνεται μετά από επιμονή της Δημοκρατικής Αριστεράς και στις μεταρρυθμίσεις του τελευταίου Μνημονίου, με στόχο την πιλοτική εφαρμογή του σε δύο περιοχές της χώρας από 1-1-2014 και σταδιακά θα επεκταθεί σε όλη τη χώρα. Παρ’ όλα αυτά η Δημοκρατική Αριστερά έχει ήδη προτείνει στην Βουλή να ξεκινήσει άμεσα η εφαρμογή του πιλοτικού αυτού προγράμματος εντός του 2013 σε περιοχές όπου παρατηρείται μεγάλη αριθμητική συγκέντρωση ανέργων και μεγάλος αριθμός ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Το συγκεκριμένο πρόγραμμα οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι θα πετύχει, ότι θα έχει αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της φτώχειας, ότι θα αξιολογηθεί τάχιστα και θα επεκταθεί η εφαρμογή του σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο επίπεδο από το 2014. Η θεσμοθέτηση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος όπως σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μια αναγκαιότητα και για τη χώρα μας ιδίως σήμερα που η κοινωνική συνοχή απειλείται από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Δεν πρέπει να χαθεί άλλος χρόνος. Η θεσμοθέτηση και η εφαρμογή μάλιστα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος μπορεί να δώσει έστω και περιορισμένη ώθηση στην ελληνική αγορά και κατά συνέπεια στην ελληνική οικονομία, καθιστώντας το αρχικά υψηλό κόστος όλο και μικρότερο.

Μια πρόταση για εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος είναι το εγγυημένο ποσό να ισοδυναμεί με το τακτικό επίδομα ανεργίας δηλαδή 360 ευρώ το μήνα για ένα άτομο που ζει μόνο, που αυξάνεται στα 972 ευρώ το μήνα για ζευγάρι με δύο παιδιά και προσαύξηση του εγγυημένου ποσού για όσα νοικοκυριά βαρύνονται με έξοδα ενοικίου ή στεγαστικού δανείου κατά τα ποσά του επιδόματος ενοικίου ΟΕΚ: 125 ευρώ το μήνα για ένα άτομο συν 25 ευρώ το μήνα για κάθε πρόσθετο μέλος νοικοκυριού. Εάν εφαρμοστεί αυτό το σενάριο εκτιμάται ότι σε γενικευμένη εφαρμογή θα εξάλειφε σχεδόν ολοκληρωτικά την ακραία φτώχεια, έναντι βέβαια αξιόλογου καθαρού κόστους (πάνω από 1% του ΑΕΠ). Η εξάλειψη της ακραίας φτώχειας θα δημιουργήσει κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που πέραν των άλλων ωφελημάτων θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις αύξησης του ΑΕΠ και κατά συνέπεια θα μειωθεί προοδευτικά το ποσοστό επιβάρυνσης του ΑΕΠ για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Επίσης εάν συνυπολογίσουμε το ποσό που καλύπτεται από άλλα κοινωνικά επιδόματα τα οποία προβλέπεται να θεσμοθετηθούν ή έχουν ήδη θεσμοθετηθεί το καθαρό κόστος του προγράμματος θα είναι χαμηλότερο. Παράλληλα θα μπορούσαν να εξεταστούν και άλλες μορφές στοχευμένων παροχών σε αγαθά και υπηρεσίες που δεν θα αποδίδονται σε χρήματα, θα έχουν κόστος για τον προϋπολογισμό αλλά εάν γίνουν με κατάλληλη στόχευση θα μπορούσαν να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για όλους και κατά συνέπεια προϋποθέσεις κοινωνικής ειρήνης και οικονομικής ανάπτυξης. Μπορούμε για παράδειγμα να διαθέτουμε μέσω των κοινωνικών παντοπωλείων είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ήδη υγιεινής και καθαριότητας), αποκλειστικά από Έλληνες παραγωγούς σε ειδικές τιμές για το κράτος και με την χρήση επιταγών προϊόντων, όχι δηλαδή με την απόδοση χρημάτων στο χέρι. Η διαδικασία αυτή θα ενισχύσει την κατανάλωση ελληνικών προϊόντων, θα εξασφαλίσει στους παραγωγούς την διάθεση των προϊόντων, θα βοηθήσει τις ελληνικές βιομηχανίες να αυξήσουν την παραγωγή τους και κατά συνέπεια να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας. Στα πλαίσια μάλιστα των ευρωπαϊκών πολιτικών καταπολέμησης της φτώχειας μπορούμε να διεκδικήσουμε πόρους και από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την υλοποίηση αυτών των προγραμμάτων διασφαλίζοντας ακόμα μικρότερη ανάγκη διάθεσης δημόσιων πόρων.

Εν κατακλείδι με στόχο την καταπολέμηση της ακραίας φτώχειας και διαθέτοντας στοχευμένα το 1% του ΑΕΠ σε τέτοιου τύπου παρεμβάσεις θα συμβάλλουμε στην αξιοπρεπή διαβίωση χιλιάδων αναξιοπαθούντων σήμερα συμπολιτών μας, θα διασφαλίσουμε καλύτερους όρους διαβίωσης για αυτούς και τα παιδιά τους, θα προστατέψουμε την κοινωνική συνοχή και θα αφαιρέσουμε σημαντικό ακροατήριο από τις δυνάμεις της φασιστικής βίας και βέβαια θα δημιουργήσουμε έστω και περιορισμένες προϋποθέσεις οικονομικής ανάκαμψης.


* Ο κ. Βασίλης Οικονόμου είναι Βουλευτής Αττικής, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Αριστεράς

Πηγή:www.capital.gr

Η Κυβέρνηση, η Συγκυβέρνηση, και ο Κοέλιο*

Νομίζω, ότι υπάρχει μια παρανόηση όσον αφορά στη λειτουργία της κυβέρνησης.

Το πόσο συχνά συνεδριάζει το κυβερνητικό συμβούλιο, και αν η συχνότητα αυτή των συνεδριάσεών του είναι θεσμικά αρκετή, ούτε το γνωρίζω άμεσα, ούτε είμαι σε θέση να το κρίνω.

Αυτό που βλέπω όμως είναι το κοινοβούλιο συνεδριάζει επαρκώς, ώστε να παίρνει τις αποφάσεις που τού επιβάλλει θεσμικά το σύνταγμα της χώρας. Επομένως, κανείς δε μπορεί να διατυπώσει μομφή ότι οι το κοινοβούλιο παρακάμπτεται και οι αποφάσεις λαμβάνονται κατά παρεκτροπήν εξωθεσμικά.

Επιπλέον, ας γίνει ξεκάθαρο ότι δεν έχουμε τρικομματική κυβέρνηση, αλλά κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος βεβαίως είναι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, και η οποία κυβέρνηση στηρίζεται πολιτικά από το κόμμα του και δυο ακόμα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Ποτέ δεν είπε κανείς ότι συγκυβερνούν τα τρία κόμματα, εκτός βέβαια από την προπαγάνδα του δημαγωγικού - λαϊκίστικου αντιπολιτευόμενου τόξου της Βουλής. Είναι προφανές νομίζω μετά τα παραπάνω ότι οι συνεδριάσεις της τρικομματικής σε καμιά περίπτωση δεν υποκαθιστούν τα συνταγματικά θεσμικά όργανα της πολιτείας. Κατά τη γνώμη μου περισσότερο λειτουργούν σα μια δεξαμενή διαλόγου, βάσει της αρχικής συμφωνίας, για τη δημιουργία μιας κοινής συνισταμένης όσον αφορά στην πολιτική γραμμή της κυβέρνησης, για την οποία υπάρχει θεσμικά υπεύθυνος, και είναι ο πρωθυπουργός.

Αυτή η δεξαμενή διαλόγου είναι το μεγάλο στοίχημα της χώρας. Είναι κάτι που δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ ως τώρα, και που κι αν ακόμη κι όλα τα άλλα αποτύχουν, είναι αυτή που θα μείνει ως παρακαταθήκη για το μέλλον.

Είναι ακόμα ζητούμενη η ολοκληρωμένη εφαρμογή της συμφωνίας βάσει της οποίας σχηματίστηκε η παρούσα κυβέρνηση. Αν όμως πιστεύουμε ότι η αρχική συμφωνία ήταν εντός των σωστών πλαισίων, πρέπει να παραμείνουμε σε αυτή, και να τη στηρίξουμε ακόμα περισσότερο, ώστε να φέρει τα αποτελέσματα για τα οποία καταρτίστηκε.

Το να ζητάμε όμως να αλλάξει η δομή της κυβέρνησης, ειδικά με το χρίσμα των δυο ετέρων πολιτικών αρχηγών ως αντιπροέδρων, περισσότερο θα αποπροσανατολίσει και θα αποσυντονίσει παρά θα βοηθήσει την επίτευξη των στόχων.

Εκτός κι αν τελικά όλο το σύμπαν συνομωτεί για να πάρει κυβερνητικό πόστο ο κ. Βενιζέλος.

 

(* Σχόλιό μου σε  άρθρο του κ. Σιακαντάρη, δημοσιευμένο στο metarithmisi.gr)

Ο δρόμος της καμήλας

Καθώς έψαχνα στο διαδίκτυο την ιστορία της σημερινής επικεφαλίδας, για να την κάνω copy paste, έπεσα σε αυτό το ποστ, του οποίου την εισαγωγή μεταφέρω αυτούσια:

“Μία παλιά διδακτική ανατολίτικη σοφιστεία λέει ότι ρώτησαν την καμήλα αν προτιμά τον ανήφορο ή τον κατήφορο. Απάντησε «χάθηκε ο ίσιος δρόμος ;» !

Σίγουρα εντυπωσιάζει σήμερα η απάντηση, αλλά όχι μόνο για την ορθότητα και την μετριοπάθειά της. Περισσότερο ξενίζει, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε, γιατί συνιστά θετική απάντηση στην προσταγή «τόλμα να σκέπτεσαι !». Ακόμη πιο δυσδιάκριτο είναι ότι συνιστά απεγκλωβισμό από το περιοριστικό δίλημμα του ερωτήματος.”

Η εβδομάδα που μας πέρασε κατέδειξε επιτακτική την ανάγκη, αλλά και την αδυναμία μας, να παραδειγματιστούμε από την εν λόγω καμήλα.

Πολωτικά ψευτοδιλήμματα προβάλλουν συνεχώς και εμείς καλούμαστε να ταχθούμε σώνει και καλά με μια από τις δυο αντίρροπες θέσεις, οι οποίες, κατά τεκμήριο, απέχουν και οι δυό τους εξίσου από την αλήθεια και τη λογική.

Μια ματιά στην τρέχουσα ειδησεογραφία θα μας πείσει. Ας απαριθμήσουμε ενδεικτικά.

1. Απολύσεις στο Δημόσιο.
   

Τα μετερίζια έχουν πιαστεί από καιρό. Λάβροι υποστηρικτές των “εδώ και τώρα” απολύσεων πνέουν μένεα εναντίον όσων κατά τη γνώμη τους απεργάζονται τη στασιμότητα και την αβελτηρία.
Η έννοια “ήπια προσαρμογή” έχει χαθεί παντελώς από τον ορίζοντα. Υποκρύπτεται δε και μια μορφή δήθεν εκδικητικότητας υπέρ των αδίκως σφαγιασθέντων ανέργων, εκ του ιδιωτικού τομέα προερχομένων. Κανείς δεν εξηγεί γιατί αυτό που θεωρείτο σωστό για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά τελικά δεν επετεύχθη, ένα είδος δηλαδή ήπιας προσαρμογής στα νέα δεδομένα, να θεωρείται λάθος για το δημόσιο.

Η μέγιστη δε τραγική ειρωνία είναι ότι, οι θερμότεροι υποστηρικτές των ακαριαίων απολύσεων στο δημόσιο προέρχονται από ανθρώπους που ως επί το πλείστον, έμμεσα ή άμεσα, ζουν από αυτό, ενώ παράλληλα δημοσιογραφούν και πολιτικολογούν ασυστόλως. Αντίθετα, άνθρωποι που βρίσκονται σε μεγαλύτερη εξάρτηση από τον ιδιωτικό τομέα, αντιλαμβάνονται το μέγεθος και την υφή του προβλήματος, και είναι πιο μαζεμένοι και πιο συγκρατημένοι σε αυτά που λένε, χωρίς να κραδαίνουν τη χατζάρα, απαιτώντας κεφαλές επί πίνακι.

    2. Σκουριές-Χαλκιδική.

Το καλοκαίρι του 11 έκανα διακοπές στην Χαλκιδική. Περνώντας από την Ιερισσό αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το παρακάτω: Μπροστά στην πολύ ωραία παραλία της πόλης, υπάρχει ένα αρκετά πλατύς πεζόδρομος στον οποίο μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου το βραδάκι και να αναζωογονηθείς πραγματικά. Ακριβώς από την άλλη μεριά του δρόμου υπάρχουν ταβέρνες, καφετέριες κλπ. Εντύπωση προκαλεί ότι κάποια μαγαζιά είχαν επιλέξει κατ΄ευθείαν τη θάλασσα ως τόπο παροχέτευσης για τα απόνερά τους, μέσω αγωγών οι οποίοι περνούσαν κάτω από το δρόμο.
Θα ήταν πολύ αστείο αν δεν ήταν τραγικό. Σε μια Ελλάδα μια σταλιά, η ηπειρωτική έκταση της οποίας θα μπορούσε να αποτελεί ιδιαίτερο πάρκο σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου, μια Ελλάδα οικολογικά ανάπηρη, η διαμάχη των μεταλλείων στην περιοχή υποκρύπτει πολλά περισσότερα από όσα βλέπει κατ΄αρχήν το μάτι.

Πέρα και από το άγριο αντιπολιτευτικό παιγνίδι που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ εκεί πάνω, στις πλάτες των εργαζομένων της Χαλκιδικής, πέρα και από την αδυναμία μας να διοργανώσουμε μια σοβαρή επένδυση που θα δώσει δουλειά και θα αναπτύξει οικονομικά την περιοχή, η βασικότερη αντίθεση που κινεί τις εξελίξεις στην περιοχή είναι η αντίθεση των παράκτιων με τους βουνίσιους.
Οι κάτοικοι της ορεινής Χαλκιδικής ευελπιστούν στην αίσια εξέλιξη της επένδυσης. Ξέρουν ότι αυτό θα τους δώσει δουλειές, λεφτά, οικονομική ανάπτυξη εν τέλει. Για αυτό και επιθυμούν να πραγματοποιηθεί αυτή επένδυση. Συναντάνε όμως την κυριολεκτικά λυσσασμένη αντίδραση των παραθαλάσσιων κατοίκων οι οποίοι ζουν από τον τουρισμό. Διότι αυτοί οι τελευταίοι θεωρούν ότι η επένδυση θα βλάψει οικονομικά τις παρασιτικές τουριστικές τους επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν αναπτυχθεί χωρίς κανένα σχεδιασμό, σε βάρος του φυσικού τοπίου και καταστρατηγώντας αρκετές έννοιες δομημένης τουριστικής ανάπτυξης, σε βάρος τελικά της κοινωνίας. Υποδαυλιζόμενοι δε και από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προβαίνουν σε άθλιες βίαιες ακρότητες, που παρόμοιές τους είχαμε καιρό να δούμε.

Για όσα συμβαίνουν εκεί πάνω κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν ποινικά.

3. Αριστερή και Δεξιά Βία
   

Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα. Η βία δυστυχώς είναι βία και είναι πάντα δεξιά. Ακόμα και όταν περνιέται για αριστερή, δεξιά είναι.
Και όσο θα υποδαυλίζεται από δημαγωγούς και λαοπλάνους, φασίστες και δήθεν αριστερούς από κοινού αντάμα, τόσο θα πολλαπλασιάζεται καρκινικά.
Τα περιστατικά δυστυχώς είναι πολλά. Είναι και τα γεγονότα της Ιερισσού, που είπαμε πιο πάνω, αλλά συγκλονίζουν και τα τελευταία περιστατικά τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας από το χώρο της εκπαίδευσης με κυρίαρχο το τελευταίο στο ΤΕΙ Πατρών.
Παίζει ,ο τελευταίος αμόρφωτος λούμπεν περιθωριοποιημένος εργάτης το καιρό της καπιταλιστικής επανάστασης να είχε περισσότερη καλλιέργεια μέσα του από το το παρόν δείγμα ντροπής του μέλλοντος της Ελλάδας.

Και ας μην πει κανείς ότι δεν είναι καιρός για ευγενικές συμπεριφορές. Πάντα είναι καιρός για ευγενικές συμπεριφορές. Κι όταν δεν είναι καιρός για ευγενικές συμπεριφορές είναι καιρός για φασισμό. Αλλά, ακόμα και τότε, είναι καιρός για ευγενικές συμπεριφορές.

The stakes are high...

Ας είμαι ευθύς: Το μεγαλύτερο στοίχημα της Δημοκρατικής Αριστεράς αυτήν την περίοδο ακούει στο όνομα “Αντώνης Μανιτάκης”. Πιθανή ήττα της πολιτικής που πρεσβεύει ο υπουργός στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα σημάνει και αποτυχία της υποστήριξης της κυβέρνησης από τη ΔημΑρ, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Εν τω μεταξύ τα διακυβεύματα είναι υψηλά. Γι αυτό και η πολεμική που γίνεται στον κ. Υπουργό πανταχόθεν κλιμακώνεται μερα με την ημέρα όλο και περισσότερο.

Και δεν είναι μόνο θέμα έντασής της. Έχει σημασία να διακρίνουμε και τις συνεχώς διαμορφούμενες νέες άτυπες συμμαχίες από τις οποίες πηγάζει αυτή η πολεμική.

Ας προσπαθήσουμε λίγο να αναλύσουμε το πολυεπίπεδον αυτής της μάχης που δίνει ο κ. Μανιτάκης, και μέσω αυτού η Δημοκρατική Αριστερά.

Το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο έχει κατ΄αρχήν διαμορφωθεί η κοινή γνώμη είναι αυτό της πλήρους, ολοκληρωτικής, και, θα τολμούσα να πω, φασιστικής απαξίωσης του εργατικού δυναμικού του δημόσιου τομέα. Διότι απόψεις που εντέχνως προβάλλονται, ότι, δήθεν, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, κοπρόσκυλα, κάθονται όλη μέρα, τους πληρώνουμε τζάμπα, δε διαφέρουν και πολύ από την οπτική με την οποία θα εξέταζε το θέμα ένας φασίστας χρυσαυγίτης.

Δε θέλω να φτάσω στο άλλο άκρο, να δικαιολογήσω όλους τους δημόσιους υπάλληλους συλλήβδην. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η επιστήμη της διοίκησης των επιχειρήσεων έχει σύγχρονους τρόπους και αδιάβλητες μεθόδους να μετρά την αποδοτικότητα του εργατικού δυναμικού. Προαπαιτούμενο δε αυτών είναι η ύπαρξη μετρήσιμων στόχων και αποτελεσματικής διοίκησης για την επίτευξή τους. Απουσία αυτών των δυο όρων όλη η φιλολογία περί υπερτροφικού και αντιπαραγωγικού, όχι δημόσιου τομέα, αλλά εργατικού δυναμικού σε αυτόν, παίρνει μοιραία ένα λαϊκίστικο και δημαγωγικό χαρακτήρα.

Οι πολιτικοί χώροι, οι οποίοι λειτουργούν ως πηγές προέλευσης αυτής της πολεμικής, είναι δυο κατά βάσιν.

Ας κάνουμε αρχή από το κόμμα που κατ΄εξοχήν στηρίζει την παρούσα κυβέρνηση, τη Νέα Δημοκρατία.

Ο βουλευτής της, κ. Ανδρέας Ψυχάρης εγκάλεσε τον κ. Υπουργό διότι δεν προχωρά τη διαδικασία εκδίκασης των εκκρεμών πειθαρχικών υποθέσεων. Συγκεκριμένα τον αποκάλεσε δυνάμει “προστάτη των επίορκων, των απατεώνων, των κοπανατζήδων και των τεμπέληδων”. Ας σημειώσουμε κατ΄αρχήν πόσο αρμονικά ταιριάζουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί σε όσα λέγαμε παραπάνω περί ολοκληρωτικής απαξίωσης.

Πέρα όμως από ερώτηση του κ. Ψυχάρη, σε όλο το πολιτικό ρεπορτάζ της Νέας Δημοκρατίας διαβλέπει κανείς την τάση του κόμματος να αντιμετωπίζει τον κ. Μανιτάκη ως “υπουργό ειδικήςμεταχείρισης” σχηματοποιώντας ένα απλουστευτικό δίπολο “ο καλός Στουρνάρας που θέλει να προωθήσει μεταρρυθμίσεις και ο κακός Μανιτάκης που δεν τον αφήνει”.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί, ομού με το alter ego τους, το ΠΑΣΟΚ, τόσα χρόνια διόριζαν ασυστόλως και τώρα έχουν τη απαίτηση από το Μανιτάκη να βγάλει, εν μια νυκτί, τα κάστανα από τη φωτιά.

Ο δεύτερος χώρος είναι λίγο πιο πολυσυλλεκτικός. Περιλαμβάνει “ανανήψαντες” αριστερούς μεταρρυθμιστές, τέως μέλη και υποστηρικτές της ΔημΑρ, οι οποίοι προσφάτως, αλλά και παλαιότερα, αποφάσισαν ότι η αλήθεια βρίσκεται στην χωρίς αριστερό πολιτικό πρόσημο μεταρρύθμιση, και πλέον συγκατοικούν με αυτομολήσαντες μεταρρυθμιστές, προερχόμενους είτε από το ΠΑΣΟΚ είτε από τη ΝΔ, σε κομματίδια και πολιτικούς σχηματισμούληδες του λεγόμενου “μεταρρυθμιστικού κέντρου” αλλά και της κεντροδεξιάς. Οι δε τέως Δημαρίτες, είναι και οι πιο διαπρύσιοι, ενίοτε δε και είρωνες, καταστηλιτευτές τής, κατά τους ίδιους, Μανιτάκειας υπουργικής αποτυχίας.

Πάνω σε αυτόν τον άξονα γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή η μεταβλητότητα του λεγόμενου “μεταρρυθμιστικού τόξου” στη χώρα μας, οι διαφορετικές αφετηρίες από τις οποίες προέρχονται οι σχηματισμοί που το απαρτίζουν, και η ανασύνταξη και αναδιαμόρφωση που συντελείται εντός του, καθώς προσπαθεί να σχηματίσει θέσεις για τα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα.

Κοινά επιχειρήματα και των δυο τόπων είναι τα εξής:

α) Έχουν ήδη συμφωνηθεί 25.000 απολύσεις έως το τέλος του 2013. Ότι και να κάνει ο Μανιτάκης απλά καθυστερεί ην εφαρμογή του μνημονίου, κάτι το οποίο θα προκαλέσει την επιβολή νέων φόρων κλπ κλπ

β) Το να μη γίνονται απολύσεις στο δημόσιο τομέα αποτελεί κάτι σαν προσβολή στη μνήμη του ιδιωτικού τομέα ο οποίος έχει κατασφαγιασθεί στο βωμό της ανεργίας.

Όσον αφορά στο πρώτο επιχείρημα, μάλλον ξεχνάνε ότι η Δημοκρατική Αριστερά μπήκε στο παιγνίδι, και πρότεινε τον κ. Μανιτάκη, όχι για να καταπιεί αμάσητα όσα της πασάρει η τρόικα, όπως κάνει η ΝΔ, αλλά για να διαπραγματευθεί, να αντιπροτείνει και να προσπαθήσει για ευνοϊκότερα αποτελέσματα.

Καθίσταται δε όλο και πιο καθαρό ότι αν η Δημοκρατική Αριστερά είχε τη δυνατότητα να αναλάβει περισσότερους τομείς πολιτικής ευθύνης στην κυβέρνηση μέσω υπουργείων, η πολιτική που θα προσπαθούσε να υλοποιήσει θα κινείτο στο ίδιο μήκος κύματος της αναδιαπραγμάτευσης και σταδιακής απαγκίστρωσης, και όχι στον πλήρη ενδοτισμό, τον οποίο πρεσβεύουν η Νέα Δημοκρατία και διάφοροι νεόκοποι μεταρρυθμιστικοί σχηματισμοί.

Όσον αφορά δε στο δεύτερο επιχείρημα,η λαθροχειρία η οποία συντελείται στο όνομα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα είναι απερίγραπτη. Το γιατί θα πρέπει οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα να “τιμηθούν” με περισσότερους ανέργους από το δημόσιο, είναι κάτι που έχει τη ρίζα του μάλλον σε νεοφιλελεύθερες προκαταλήψεις, παρά σε επιστημονικό αναπτυξιακό σχεδιασμό της οικονομίας.

Οι πλατείες Κλαυθμώνος που θα δημιουργηθούν θα είναι το λιγότερο, αλλά ούτε κι αυτό περνά καν από το νου των επιδόξων εραστών του Δόγματος του Σοκ.

Βασική προσπάθεια της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν είναι ούτε η παραμονή στο μέχρι πρότινος κατεστημένο, ούτε ο εναγκαλισμός μέ εναν καρκινικό δημόσιο τομέα. Όπως κάθε αξιοπρεπές αριστερό κόμμα θα ώφειλε, η ΔημΑρ προσπαθεί η μετάβαση στα νέα δεδομένα να γίνει με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες για τους εργαζομένους αυτής της χώρας.

Δεν προσπαθεί να τους χαϊδέψει βέβαια, αλλά όχι και να τους καταβαραθρώσει, στο όνομα μιας ανάπτυξης από της οποίας τα οφέλη θα απέχει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.Κι αυτό τη στιγμή που δεδομένα οργανωμένα συμφέροντα προσπαθούν ήδη να ιδιοποιηθούν τα βραχυπρόθεσμα οφέλη της ελάχιστης ως τώρα αναστροφής του κλίματος υπέρ της χώρας μας.

Ας είμαι ευθύς: Το μεγαλύτερο στοίχημα της Δημοκρατικής Αριστεράς αυτήν την περίοδο ακούει στο όνομα “Αντώνης Μανιτάκης”. Πιθανή ήττα της πολιτικής που πρεσβεύει ο υπουργός στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα σημάνει και αποτυχία της υποστήριξης της κυβέρνησης από τη ΔημΑρ, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Προσοχή: Το επίδομα γάμου ΔΕΝ κόβεται στις 1.4.2013 για όλους τους εργαζομένων όπως εσφαλμένα γράφουν κάποια μέσα ενημέρωσης

Το επίδομα γάμου ΔΕΝ κόβεται από 1.4.2013 σε όσους αμείβονται με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ). Υπάρχει μία σύγχυση και μία παρανόηση:


ΔΕΔΟΜΕΝΑ

1. Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) 6 της 28.2.2012 (ΦΕΚ Α' 38/28-02-2012). Στο άρθρο 2 (παρ.2) αναφέρει: "Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που βρίσκονται σε ισχύ, ήδη 24 μήνες μέχρι την 14−2−2012 ή και περισσότερο, λήγουν στις 14−2−2013".
2. Η ΕΓΣΣΕ (άρθρο 10 της ΕΓΣΣΕ 2010-2012) βρίσκεται σε ισχύ από την 1.1.2010 (έως την 31.12.2012), άρα λήγει στις 14.2.2013:http://www.gsee.gr/u...e_2010_2012.pdf
3. Με βάση την παρ.4 του άρθρου 2 της ως άνω ΠΥΣ ισχύει το εξής: "Οι κανονιστικοί όροι Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που θα λήξει ή θα καταγγελθεί, εξακολουθούν να ισχύουν επί ένα τρίμηνο από τη λήξη ή την καταγγελία τους".
Αφού λοιπόν λήξει και το τρίμηνο της παράτασης, τότε ισχύουν όσα αναφέρει η παρ.4 του άρθρου 2 της ως άνω ΠΥΣ: "Με την πάροδο του τριμήνου και εφόσον εν τω μεταξύ δεν έχει συναφθεί νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, εξακολουθούν να ισχύουν από τους κανονιστικούς αυτούς όρους αποκλειστικώς οι όροι εκείνοι που αφορούν
α) τον βασικό μισθό ή το βασικό ημερομίσθιο και
β) τα επιδόματα ωρίμανσης, τέκνων, σπουδών και επικινδύνου εργασίας, εφόσον τα επιδόματα αυτά προβλέπονταν στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που έληξαν ή καταγγέλθηκαν, ενώ παύει αμέσως να ισχύει κάθε άλλο προβλεπόμενο σε αυτές επίδομα. Η προσαρμογή των συμβάσεων στις διατάξεις του προηγούμενου εδαφίου γίνεται χωρίς να απαιτείται προηγούμενη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων".

Άρα:
α) Η ΕΓΣΣΕ, έληξε στις 14.2.2013 και αυτή τη στιγμή διανύουμε το τρίμηνο της παράτασης της κανονιστικής ισχύος της που εκπνέει στις 14.5.2013.
β) μόλις λήξει το τρίμηνο της παράτασης (14.5.2013), δηλαδή από 15.5.2013, ο εργοδότης μπορεί μονομερώς να δώσει μόνο τον βασικό και τα 4 επιδόματα που αναφέρουμε στην περίπτωση 3 πιο πάνω.
Η ΕΓΣΣΕ όμως έχει ένα από τα 4 αυτά επιδόματα,  το επίδομα ωρίμανσης (πολυετίας) -το οποίο έχει σταματήσει να ωριμάζει από 14.2.2012 βάσει της ως άνω ΠΥΣ. Άρα, το επίδομα γάμου χάνεται, στις 15.5.2013 όμως και όχι την 1.4.2013 όπως εσφαλμένως έχει περάσει στα ΜΜΕ από τους δημοσιογράφους.
ΠΡΟΣΟΧΗ: σε όσους αμείβονται με βάση την ΕΓΣΣΕ και λαμβάνουν μισθό ανώτερο της ΕΓΣΣΕ βάσει συμφωνίας, δεν μπορεί να γίνει περικοπή του επιδόματος γάμου παρά μόνο με διμερή τροποποιητική σύμβαση εργασίας.

http://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/12957