Επετειακόν

Το να έχεις γεννηθεί το ‘67, Μάρτη μήνα στην Αθήνα, καθορίζει τη ζωή σου σε βάθος χρόνου.

Ποιές αναμνήσεις σου μένουν από τα πρώτα επτά χρόνια της ζωής σου, όταν αυτά εξελίσσονται σε μια δικτατορία;

Ο Μίκης, τα Λιανοτράγουδα κι ο Ωρωπός στο μαγνητόφωνο τις Κυριακές στο τραπέζι.

Οι ιαχές των οπαδών που φέρνει ο αέρας από την Αλεξάνδρας.

Το ταγεράκι, τα γυαλιά της μόδας και το χτένισμα  της θείας που σε πάει στις κούνιες, όταν η μαμά είναι στη δουλειά.

Τα τανκς που βλέπεις από το παράθυρο να κατεβαίνουν την Παπαδιαμαντοπούλου με κατεύθυνση στο Πολυτεχνείο.

Ο θείος, που όλοι μιλάγανε γι αυτόν, αλλά ποτέ δεν είχες δει, όταν φτάνει με το αεροπλάνο από έξω, με το πέσιμο της χούντας.

Αυτή τη δημοκρατία που ξεκινήσαμε να στήνουμε με τη μεταπολίτευση, πρέπει να τη διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.

Ο μόνος τρόπος για επιτευχθεί αυτό είναι ο διάλογος και η συνεργασία μεταξύ των δημοκρατικών κομμάτων του κοινοβουλίου.

Η καλλιέργεια διαλόγου και συνεργασίας σε όλη την έκταση του δημοκρατικού πολιτικού τόξου είναι η ουσιαστικότερη συνεισφορά για την πλήρωση των συλλογικών κενών μνήμης που αφορούν στην περίοδο 67 -74.

Κατά κάποιον τρόπο, αυτήν την προσπάθεια τιμά και η απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τη στήριξη της παρούσας κυβέρνησης συνεργασίας.

Με τη σταθερή προσήλωση σε αυτή τη λογική διαλόγου και συνεργασίας θα μπορέσουν να αποδυναμωθούν, και ίσως να εκλείψουν, ανιστόρητες και διχαστικές κραυγές, του τύπου «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», οι οποίες προέρχονται δυστυχώς από ένα ευρύ φάσμα πολιτικής αντίδρασης.

Η Γκέηλ Χολστ, λέει στη βιογραφία της για το Μίκη, αυτόν που αγαπήσαμε, όχι το σημερινό, ότι σε όλο του το έργο συναντά κανείς ένα σταθερό μοτίβο. Αυτό της πίκρας που διακατέχει τον καλλιτέχνη εξαιτίας του εθνικού διχασμού. Ότι, δηλαδή, συνέχεια ο Έλληνας πολεμά τον Έλληνα .

Έχει δίκιο και η Χολστ και ο Μίκης. Και η καλύτερη απάντηση στην ιστορική μας μνήμη, είναι η δημοκρατική κοινοβουλευτική θωράκιση της χώρας σε πνεύμα ελευθερίας, συνεργασίας και διαλόγου.