The stakes are high...

Ας είμαι ευθύς: Το μεγαλύτερο στοίχημα της Δημοκρατικής Αριστεράς αυτήν την περίοδο ακούει στο όνομα “Αντώνης Μανιτάκης”. Πιθανή ήττα της πολιτικής που πρεσβεύει ο υπουργός στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα σημάνει και αποτυχία της υποστήριξης της κυβέρνησης από τη ΔημΑρ, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Εν τω μεταξύ τα διακυβεύματα είναι υψηλά. Γι αυτό και η πολεμική που γίνεται στον κ. Υπουργό πανταχόθεν κλιμακώνεται μερα με την ημέρα όλο και περισσότερο.

Και δεν είναι μόνο θέμα έντασής της. Έχει σημασία να διακρίνουμε και τις συνεχώς διαμορφούμενες νέες άτυπες συμμαχίες από τις οποίες πηγάζει αυτή η πολεμική.

Ας προσπαθήσουμε λίγο να αναλύσουμε το πολυεπίπεδον αυτής της μάχης που δίνει ο κ. Μανιτάκης, και μέσω αυτού η Δημοκρατική Αριστερά.

Το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο έχει κατ΄αρχήν διαμορφωθεί η κοινή γνώμη είναι αυτό της πλήρους, ολοκληρωτικής, και, θα τολμούσα να πω, φασιστικής απαξίωσης του εργατικού δυναμικού του δημόσιου τομέα. Διότι απόψεις που εντέχνως προβάλλονται, ότι, δήθεν, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, κοπρόσκυλα, κάθονται όλη μέρα, τους πληρώνουμε τζάμπα, δε διαφέρουν και πολύ από την οπτική με την οποία θα εξέταζε το θέμα ένας φασίστας χρυσαυγίτης.

Δε θέλω να φτάσω στο άλλο άκρο, να δικαιολογήσω όλους τους δημόσιους υπάλληλους συλλήβδην. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η επιστήμη της διοίκησης των επιχειρήσεων έχει σύγχρονους τρόπους και αδιάβλητες μεθόδους να μετρά την αποδοτικότητα του εργατικού δυναμικού. Προαπαιτούμενο δε αυτών είναι η ύπαρξη μετρήσιμων στόχων και αποτελεσματικής διοίκησης για την επίτευξή τους. Απουσία αυτών των δυο όρων όλη η φιλολογία περί υπερτροφικού και αντιπαραγωγικού, όχι δημόσιου τομέα, αλλά εργατικού δυναμικού σε αυτόν, παίρνει μοιραία ένα λαϊκίστικο και δημαγωγικό χαρακτήρα.

Οι πολιτικοί χώροι, οι οποίοι λειτουργούν ως πηγές προέλευσης αυτής της πολεμικής, είναι δυο κατά βάσιν.

Ας κάνουμε αρχή από το κόμμα που κατ΄εξοχήν στηρίζει την παρούσα κυβέρνηση, τη Νέα Δημοκρατία.

Ο βουλευτής της, κ. Ανδρέας Ψυχάρης εγκάλεσε τον κ. Υπουργό διότι δεν προχωρά τη διαδικασία εκδίκασης των εκκρεμών πειθαρχικών υποθέσεων. Συγκεκριμένα τον αποκάλεσε δυνάμει “προστάτη των επίορκων, των απατεώνων, των κοπανατζήδων και των τεμπέληδων”. Ας σημειώσουμε κατ΄αρχήν πόσο αρμονικά ταιριάζουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί σε όσα λέγαμε παραπάνω περί ολοκληρωτικής απαξίωσης.

Πέρα όμως από ερώτηση του κ. Ψυχάρη, σε όλο το πολιτικό ρεπορτάζ της Νέας Δημοκρατίας διαβλέπει κανείς την τάση του κόμματος να αντιμετωπίζει τον κ. Μανιτάκη ως “υπουργό ειδικήςμεταχείρισης” σχηματοποιώντας ένα απλουστευτικό δίπολο “ο καλός Στουρνάρας που θέλει να προωθήσει μεταρρυθμίσεις και ο κακός Μανιτάκης που δεν τον αφήνει”.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί, ομού με το alter ego τους, το ΠΑΣΟΚ, τόσα χρόνια διόριζαν ασυστόλως και τώρα έχουν τη απαίτηση από το Μανιτάκη να βγάλει, εν μια νυκτί, τα κάστανα από τη φωτιά.

Ο δεύτερος χώρος είναι λίγο πιο πολυσυλλεκτικός. Περιλαμβάνει “ανανήψαντες” αριστερούς μεταρρυθμιστές, τέως μέλη και υποστηρικτές της ΔημΑρ, οι οποίοι προσφάτως, αλλά και παλαιότερα, αποφάσισαν ότι η αλήθεια βρίσκεται στην χωρίς αριστερό πολιτικό πρόσημο μεταρρύθμιση, και πλέον συγκατοικούν με αυτομολήσαντες μεταρρυθμιστές, προερχόμενους είτε από το ΠΑΣΟΚ είτε από τη ΝΔ, σε κομματίδια και πολιτικούς σχηματισμούληδες του λεγόμενου “μεταρρυθμιστικού κέντρου” αλλά και της κεντροδεξιάς. Οι δε τέως Δημαρίτες, είναι και οι πιο διαπρύσιοι, ενίοτε δε και είρωνες, καταστηλιτευτές τής, κατά τους ίδιους, Μανιτάκειας υπουργικής αποτυχίας.

Πάνω σε αυτόν τον άξονα γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή η μεταβλητότητα του λεγόμενου “μεταρρυθμιστικού τόξου” στη χώρα μας, οι διαφορετικές αφετηρίες από τις οποίες προέρχονται οι σχηματισμοί που το απαρτίζουν, και η ανασύνταξη και αναδιαμόρφωση που συντελείται εντός του, καθώς προσπαθεί να σχηματίσει θέσεις για τα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα.

Κοινά επιχειρήματα και των δυο τόπων είναι τα εξής:

α) Έχουν ήδη συμφωνηθεί 25.000 απολύσεις έως το τέλος του 2013. Ότι και να κάνει ο Μανιτάκης απλά καθυστερεί ην εφαρμογή του μνημονίου, κάτι το οποίο θα προκαλέσει την επιβολή νέων φόρων κλπ κλπ

β) Το να μη γίνονται απολύσεις στο δημόσιο τομέα αποτελεί κάτι σαν προσβολή στη μνήμη του ιδιωτικού τομέα ο οποίος έχει κατασφαγιασθεί στο βωμό της ανεργίας.

Όσον αφορά στο πρώτο επιχείρημα, μάλλον ξεχνάνε ότι η Δημοκρατική Αριστερά μπήκε στο παιγνίδι, και πρότεινε τον κ. Μανιτάκη, όχι για να καταπιεί αμάσητα όσα της πασάρει η τρόικα, όπως κάνει η ΝΔ, αλλά για να διαπραγματευθεί, να αντιπροτείνει και να προσπαθήσει για ευνοϊκότερα αποτελέσματα.

Καθίσταται δε όλο και πιο καθαρό ότι αν η Δημοκρατική Αριστερά είχε τη δυνατότητα να αναλάβει περισσότερους τομείς πολιτικής ευθύνης στην κυβέρνηση μέσω υπουργείων, η πολιτική που θα προσπαθούσε να υλοποιήσει θα κινείτο στο ίδιο μήκος κύματος της αναδιαπραγμάτευσης και σταδιακής απαγκίστρωσης, και όχι στον πλήρη ενδοτισμό, τον οποίο πρεσβεύουν η Νέα Δημοκρατία και διάφοροι νεόκοποι μεταρρυθμιστικοί σχηματισμοί.

Όσον αφορά δε στο δεύτερο επιχείρημα,η λαθροχειρία η οποία συντελείται στο όνομα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα είναι απερίγραπτη. Το γιατί θα πρέπει οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα να “τιμηθούν” με περισσότερους ανέργους από το δημόσιο, είναι κάτι που έχει τη ρίζα του μάλλον σε νεοφιλελεύθερες προκαταλήψεις, παρά σε επιστημονικό αναπτυξιακό σχεδιασμό της οικονομίας.

Οι πλατείες Κλαυθμώνος που θα δημιουργηθούν θα είναι το λιγότερο, αλλά ούτε κι αυτό περνά καν από το νου των επιδόξων εραστών του Δόγματος του Σοκ.

Βασική προσπάθεια της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν είναι ούτε η παραμονή στο μέχρι πρότινος κατεστημένο, ούτε ο εναγκαλισμός μέ εναν καρκινικό δημόσιο τομέα. Όπως κάθε αξιοπρεπές αριστερό κόμμα θα ώφειλε, η ΔημΑρ προσπαθεί η μετάβαση στα νέα δεδομένα να γίνει με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες για τους εργαζομένους αυτής της χώρας.

Δεν προσπαθεί να τους χαϊδέψει βέβαια, αλλά όχι και να τους καταβαραθρώσει, στο όνομα μιας ανάπτυξης από της οποίας τα οφέλη θα απέχει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.Κι αυτό τη στιγμή που δεδομένα οργανωμένα συμφέροντα προσπαθούν ήδη να ιδιοποιηθούν τα βραχυπρόθεσμα οφέλη της ελάχιστης ως τώρα αναστροφής του κλίματος υπέρ της χώρας μας.

Ας είμαι ευθύς: Το μεγαλύτερο στοίχημα της Δημοκρατικής Αριστεράς αυτήν την περίοδο ακούει στο όνομα “Αντώνης Μανιτάκης”. Πιθανή ήττα της πολιτικής που πρεσβεύει ο υπουργός στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα σημάνει και αποτυχία της υποστήριξης της κυβέρνησης από τη ΔημΑρ, με ότι αυτό συνεπάγεται.