Ο δρόμος της καμήλας

Καθώς έψαχνα στο διαδίκτυο την ιστορία της σημερινής επικεφαλίδας, για να την κάνω copy paste, έπεσα σε αυτό το ποστ, του οποίου την εισαγωγή μεταφέρω αυτούσια:

“Μία παλιά διδακτική ανατολίτικη σοφιστεία λέει ότι ρώτησαν την καμήλα αν προτιμά τον ανήφορο ή τον κατήφορο. Απάντησε «χάθηκε ο ίσιος δρόμος ;» !

Σίγουρα εντυπωσιάζει σήμερα η απάντηση, αλλά όχι μόνο για την ορθότητα και την μετριοπάθειά της. Περισσότερο ξενίζει, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε, γιατί συνιστά θετική απάντηση στην προσταγή «τόλμα να σκέπτεσαι !». Ακόμη πιο δυσδιάκριτο είναι ότι συνιστά απεγκλωβισμό από το περιοριστικό δίλημμα του ερωτήματος.”

Η εβδομάδα που μας πέρασε κατέδειξε επιτακτική την ανάγκη, αλλά και την αδυναμία μας, να παραδειγματιστούμε από την εν λόγω καμήλα.

Πολωτικά ψευτοδιλήμματα προβάλλουν συνεχώς και εμείς καλούμαστε να ταχθούμε σώνει και καλά με μια από τις δυο αντίρροπες θέσεις, οι οποίες, κατά τεκμήριο, απέχουν και οι δυό τους εξίσου από την αλήθεια και τη λογική.

Μια ματιά στην τρέχουσα ειδησεογραφία θα μας πείσει. Ας απαριθμήσουμε ενδεικτικά.

1. Απολύσεις στο Δημόσιο.
   

Τα μετερίζια έχουν πιαστεί από καιρό. Λάβροι υποστηρικτές των “εδώ και τώρα” απολύσεων πνέουν μένεα εναντίον όσων κατά τη γνώμη τους απεργάζονται τη στασιμότητα και την αβελτηρία.
Η έννοια “ήπια προσαρμογή” έχει χαθεί παντελώς από τον ορίζοντα. Υποκρύπτεται δε και μια μορφή δήθεν εκδικητικότητας υπέρ των αδίκως σφαγιασθέντων ανέργων, εκ του ιδιωτικού τομέα προερχομένων. Κανείς δεν εξηγεί γιατί αυτό που θεωρείτο σωστό για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά τελικά δεν επετεύχθη, ένα είδος δηλαδή ήπιας προσαρμογής στα νέα δεδομένα, να θεωρείται λάθος για το δημόσιο.

Η μέγιστη δε τραγική ειρωνία είναι ότι, οι θερμότεροι υποστηρικτές των ακαριαίων απολύσεων στο δημόσιο προέρχονται από ανθρώπους που ως επί το πλείστον, έμμεσα ή άμεσα, ζουν από αυτό, ενώ παράλληλα δημοσιογραφούν και πολιτικολογούν ασυστόλως. Αντίθετα, άνθρωποι που βρίσκονται σε μεγαλύτερη εξάρτηση από τον ιδιωτικό τομέα, αντιλαμβάνονται το μέγεθος και την υφή του προβλήματος, και είναι πιο μαζεμένοι και πιο συγκρατημένοι σε αυτά που λένε, χωρίς να κραδαίνουν τη χατζάρα, απαιτώντας κεφαλές επί πίνακι.

    2. Σκουριές-Χαλκιδική.

Το καλοκαίρι του 11 έκανα διακοπές στην Χαλκιδική. Περνώντας από την Ιερισσό αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το παρακάτω: Μπροστά στην πολύ ωραία παραλία της πόλης, υπάρχει ένα αρκετά πλατύς πεζόδρομος στον οποίο μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου το βραδάκι και να αναζωογονηθείς πραγματικά. Ακριβώς από την άλλη μεριά του δρόμου υπάρχουν ταβέρνες, καφετέριες κλπ. Εντύπωση προκαλεί ότι κάποια μαγαζιά είχαν επιλέξει κατ΄ευθείαν τη θάλασσα ως τόπο παροχέτευσης για τα απόνερά τους, μέσω αγωγών οι οποίοι περνούσαν κάτω από το δρόμο.
Θα ήταν πολύ αστείο αν δεν ήταν τραγικό. Σε μια Ελλάδα μια σταλιά, η ηπειρωτική έκταση της οποίας θα μπορούσε να αποτελεί ιδιαίτερο πάρκο σε κάποια άλλη χώρα του κόσμου, μια Ελλάδα οικολογικά ανάπηρη, η διαμάχη των μεταλλείων στην περιοχή υποκρύπτει πολλά περισσότερα από όσα βλέπει κατ΄αρχήν το μάτι.

Πέρα και από το άγριο αντιπολιτευτικό παιγνίδι που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ εκεί πάνω, στις πλάτες των εργαζομένων της Χαλκιδικής, πέρα και από την αδυναμία μας να διοργανώσουμε μια σοβαρή επένδυση που θα δώσει δουλειά και θα αναπτύξει οικονομικά την περιοχή, η βασικότερη αντίθεση που κινεί τις εξελίξεις στην περιοχή είναι η αντίθεση των παράκτιων με τους βουνίσιους.
Οι κάτοικοι της ορεινής Χαλκιδικής ευελπιστούν στην αίσια εξέλιξη της επένδυσης. Ξέρουν ότι αυτό θα τους δώσει δουλειές, λεφτά, οικονομική ανάπτυξη εν τέλει. Για αυτό και επιθυμούν να πραγματοποιηθεί αυτή επένδυση. Συναντάνε όμως την κυριολεκτικά λυσσασμένη αντίδραση των παραθαλάσσιων κατοίκων οι οποίοι ζουν από τον τουρισμό. Διότι αυτοί οι τελευταίοι θεωρούν ότι η επένδυση θα βλάψει οικονομικά τις παρασιτικές τουριστικές τους επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν αναπτυχθεί χωρίς κανένα σχεδιασμό, σε βάρος του φυσικού τοπίου και καταστρατηγώντας αρκετές έννοιες δομημένης τουριστικής ανάπτυξης, σε βάρος τελικά της κοινωνίας. Υποδαυλιζόμενοι δε και από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προβαίνουν σε άθλιες βίαιες ακρότητες, που παρόμοιές τους είχαμε καιρό να δούμε.

Για όσα συμβαίνουν εκεί πάνω κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν ποινικά.

3. Αριστερή και Δεξιά Βία
   

Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα. Η βία δυστυχώς είναι βία και είναι πάντα δεξιά. Ακόμα και όταν περνιέται για αριστερή, δεξιά είναι.
Και όσο θα υποδαυλίζεται από δημαγωγούς και λαοπλάνους, φασίστες και δήθεν αριστερούς από κοινού αντάμα, τόσο θα πολλαπλασιάζεται καρκινικά.
Τα περιστατικά δυστυχώς είναι πολλά. Είναι και τα γεγονότα της Ιερισσού, που είπαμε πιο πάνω, αλλά συγκλονίζουν και τα τελευταία περιστατικά τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας από το χώρο της εκπαίδευσης με κυρίαρχο το τελευταίο στο ΤΕΙ Πατρών.
Παίζει ,ο τελευταίος αμόρφωτος λούμπεν περιθωριοποιημένος εργάτης το καιρό της καπιταλιστικής επανάστασης να είχε περισσότερη καλλιέργεια μέσα του από το το παρόν δείγμα ντροπής του μέλλοντος της Ελλάδας.

Και ας μην πει κανείς ότι δεν είναι καιρός για ευγενικές συμπεριφορές. Πάντα είναι καιρός για ευγενικές συμπεριφορές. Κι όταν δεν είναι καιρός για ευγενικές συμπεριφορές είναι καιρός για φασισμό. Αλλά, ακόμα και τότε, είναι καιρός για ευγενικές συμπεριφορές.