Ελληνικά και αντιδυτικά (του Κώστα Καρακώτια, "Έθνος" 9/9/2014)

Δύο σχετικά ανόμοια ζητήματα της τρέχουσας επικαιρότητας, η συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και τα γεγονότα στην Ουκρανία, φέρνουν ξανά στην επιφάνεια αντιλήψεις που συνθέτουν μια ιδιαίτερη και σχετικά σκοτεινή πλευρά της νεοελληνικής κοινωνίας και ιδεολογίας. Με περισσή ευκολία, κατά τη σύνταξη και τη συζήτηση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, το Ολοκαύτωμα, αυτό το μοναδικό ιστορικό συμβάν, το σχεδόν ανείπωτο για τη φρίκη και τη λογική του, η εξόντωση μιας εθνότητας που το μόνο της «έγκλημα» ήταν η ύπαρξή της και μόνο, σχετικοποιείται πλήρως και καταλαμβάνει απλά τη θέση ενός τραγικού γεγονότος. Με την ίδια δε ευκολία, στη συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία, η ελληνική δημόσια σφαίρα είναι, σχεδόν στο σύνολο της, υπέρ των ρωσόφωνων αυτονομιστών και των πρακτικών του Πούτιν. Η δημοσιογραφική κάλυψη, η θέση των περισσότερων κομμάτων και μάλλον και η πλειονότητα των πολιτών, δείχνουν μια προκλητική μονομέρεια υπέρ των ρωσικών απόψεων και είναι ευρέως αποδεκτή η αντίληψη περί ναζιστικής ουκρανικής κυβέρνησης. Επιπλέον το ΚΚΕ και αρκετοί αριστεριστές διαδηλώνουν όχι στην πρεσβεία των εισβολέων αλλά σ' αυτήν της αμυνόμενης Ουκρανίας (!!!). Προφανώς οι Ουκρανοί θα έχουν μείνει έκπληκτοι με τις ελληνικές ευαισθησίες.

Οι αντιλήψεις και οι πρακτικές αυτές οφείλονται βέβαια στη μη πρόσληψη από τους εγχώριους πολιτικούς, ιδεολογικούς και εκπαιδευτικούς μηχανισμούς και στη συνακόλουθη μη ενσωμάτωση στην κοινωνική και δημόσια προβληματική των κορυφαίων ευρωπαϊκών συμβάντων του Ολοκαυτώματος και της τραγικής εμπειρίας των λαών των πρώην ανατολικών κρατών που βίωσαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του δήθεν «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η ελληνική κοινωνία, εγκλωβισμένη μετά το 1945 στο εμφύλιο δράμα της, μετά στην ψυχροπολεμική καχεκτική της δημοκρατία και τέλος στην ανοιχτή δικτατορία, δεν παρακολούθησε και δεν ενσωμάτωσε τη φιλοσοφική και πολιτική συζήτηση για τα τραύματα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Δέσμια του ιδεολογήματος του ελληνοκεντρισμού, δεν ανοίχθηκε και δεν συνομίλησε με τον κόσμο και τις νέες ιδέες. Η σχέση της με την Ευρώπη δε, παρά την οικονομική της διασύνδεση μ' αυτήν, παρέμεινε σχετικά επιφανειακή. Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, ο παλιός θρησκευτικός αντιδυτικισμός συνάντησε τον κακοχωνεμένο μεταπολιτευτικό αντιδυτικό δήθεν αντιιμπεριαλισμό και το αποτέλεσμα ήταν ένα μεγάλο, σταθερό και μόνιμο ρεύμα στη νεοελληνική κοινωνία, το οποίο αναδύεται συχνά στην επιφάνεια και είναι το θερμοκήπιο κάθε είδους ακραίων αντιδραστικών ιδεών και πρακτικών. Γι' αυτό και ο υποδόριος αντισημιτισμός, γι' αυτό και η άκριτη και ανιστόρητη ρωσοφιλία, γι' αυτό, σε τελευταία ανάλυση και η ελληνική εξαίρεση σε σχέση με τις δυτικές πολιτισμικές αξίες.

Πηγή: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64061216