Syrizance is bliss...

Εν τάξει λοιπόν. Πλέον έχει καταντήσει σα να κλέβεις παγκάρι εκκλησίας. Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, βάσιμη κριτική στις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε πολίτης, οποιασδήποτε ηλικίας, φύλου, χρώματος, καταγωγής και σεξουαλικού προσανατολισμού, αρκεί να έχει ολοκληρώσει επιτυχώς την Γ΄ Τάξη του Δημοτικού Σχολείου. Δεν είναι δα και κανένα κατόρθωμα, να αποδείξεις ότι στα κατά καιρούς εξαγγελθέντα από τους πολιτικούς του κόμματος αυτού δεν υπάρχει λογική, συνοχή και αλληλοκάλυψη.

Οπότε γιατί ασχολούμαστε ολημερίς και ολοβραδύς προσπαθώντας να αποδείξουμε το αυταπόδεικτο; Η εύκολη απάντηση σε αυτό το ερώτημα ηχεί ήδη στα αυτιά μου. «Μα δε βλέπεις πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόλις ένα βήμα από το να σχηματίσει κυβέρνηση; Δε βλέπεις ότι υπάρχει όλο και περισσότερος κόσμος που πείθεται από τις εξαγγελίες του και τον ανάγει σε πρώτο και βασικό παίκτη κατά το σχηματισμό της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές; Δε βλέπεις την ανάγκη να αναστραφεί αυτή η τάση;»

Κατ΄ αρχήν θα πρέπει να πούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πληρώσει προ πολλού το ποσοτικό στοιχείο του κόμματος της αντιπολίτευσης και της διαμαρτυρίας, έχοντας φτάσει στο όριο του, αλλά δεν έχει κάνει εκείνο το ξεπέταγμα, δεν έχει καλύψει την οριακή διαφορά που θα τον περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, δεν έχει επιτύχει εκείνη την ποιοτική αλλαγή στο χαρακτήρα του που θα τον καταστήσει κυβερνητικό συντελεστή. Για αυτό και στην ουσία μένει στάσιμος στα εκλογικά ποσοστά του.

Από την άλλη μεριά, η εκλογική απήχηση που έχει βασίζεται περισσότερο στο θυμικό των ψηφοφόρων, σε ανορθολογικές παραμέτρους. Είναι φυσικό επόμενο, όποια αντιμετώπιση των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ βασισμένη στον ορθό λόγο και σκέψη να πηγαίνει στο βρόντο. Ατυχώς, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα ενδιαφέρονται για το βάσιμο της κριτικής απέναντί του. Ενδέχεται μάλιστα, για λόγους που θα φανούν και πιο κάτω, η κριτική αυτή να τους συσπειρώνει.

Η συσπειρωτική λειτουργία όμως της εξακολουθούμενης κριτικής στο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ότι λειτουργεί και αντίστροφα. Οι βασικοί πολιτικοί αντίπαλοί του, η Νέα Δημοκρατία κατά κύριο λόγο, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και η  Δημοκρατική Παράταξη που βρίσκεται (μονίμως) στα σπάργανα, βολεύονται ιδιαίτερα ασχολούμενοι μονομανώς με το να αποδεικνύουν όλη την ώρα ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Και καλά η Νέα Δημοκρατία. Τόσα χρόνια αφιερωμένη στο δικομματικό παιχνίδι είναι ανίκανη πλέον να σκεφθεί κάτι νέο, ολοκληρωμένο, ώστε να αντιπαρατεθεί στις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ με κάτι πρωτογενώς δικό της. Ζει από τον δικομματικό καυγά γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι στη φύση της πλέον.

Η σε βρεφική κατάσταση Δημοκρατική Παράταξη όμως γιατί το κάνει αυτό; Γιατί συνεχώς και επιμόνως τα οποιασδήποτε προέλευσης εν δυνάμει στελέχη της έχουν στο στόμα τους το ΣΥΡΙΖΑ; Δυστυχώς η απάντηση έρχεται από μόνη της. Γιατί δεν έχουν τι άλλο να πουν. Γιατί το να κάνει κανείς κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ είναι εύκολο, πιασάρικο, και απαλλάσσει από βαρύτερες έννοιες.

Σκοτούρες όπως δημιουργία ενός προοδευτικού μεταρρυθμιστικού φόρουμ με σκοπό την επί της ουσίας πολιτική απάντηση και με κυβερνητική προοπτική μπορεί άνετα να μπαίνει αενάως στις καλένδες. Ενωτικές ενέργειες καθίστανται κοντόφθαλμα αχρείαστες. Αφού η κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ μας κάνει και κερδίζουμε πόντους ο ένας από τον άλλο μεταξύ μας, τι νόημα έχει να κάτσουμε σε ένα στρογγυλό τραπέζι και να βγάλουμε ένα ενωτικό, ρεαλιστικό, κοινά αποδεκτό πρόγραμμα, το οποίο θα καταστήσει οριστικώς τα φληναφήματα του ΣΥΡΙΖΑ για τα σκουπίδια;

Μα αυτά τα φληναφήματα είναι που μας δίνουν ζωή. Όσο μπορώ και αποδεικνύω πόσο κακός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχω. Όταν χρειαστεί να βγάλω κάτι εξ αρχής δικό μου για να του αντιπαραθέσω ο λόγος ύπαρξης μου σταματά.

Η σημερινή κατάσταση της κεντροαριστεράς, της ευρύτερα αποδεκτής δημοκρατικής φιλοευρωπαϊκής προοδευτικής παράταξης, είναι ευτυχισμένη μες στη στασιμότητά της επειδή υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να πούμε απλά, όχι άλλο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι θέμα attitude. Πρέπει η κεντροαριστερά, η ευρύτερα αποδεκτή δημοκρατική φιλοευρωπαϊκή προοδευτική παράταξη, ενωμένη, να θέσει τους κανόνες του παιγνιδιού, και όχι να άγεται και να φέρεται από το τι είπε ο Σταθάκης, ο Μηλιός, ο Λαπαβίτσας και ο Λαφαζάνης, όσο και αν αυτό τη σπρώχνει σε μια γλυκιά ευδαιμονία.

Σε αντίθεση όμως με τα παραπάνω, υπάρχει οπωσδήποτε ένα σημείο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιμετωπισθεί άμεσα, κάθετα και με απόλυτη εναντίωση. Στις θεσμικές δημοκρατικές εκτροπές στις οποίες οδηγούν τα στελέχη του τη χώρα, όπου αναλαμβάνουν θεσμική εξουσία.

Το τελευταίο συμβάν με την αντίθεση των δημάρχων του ΣΥΡΙΖΑ στην εντολή του Υπουργού για έλεγχο των πλαστών πτυχίων είναι ένα εξώφθαλμο παράδειγμα του πόσο δημοκρατική αντίληψη έχει περί της θεσμικής εξουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Δε θα ήθελα να καταφύγω σε κοινοτοπία του τύπου « οι θεσμοί είναι που στηρίζουν τη δημοκρατία» παρ΄ όλο που κατά βάθος την πιστεύω.

Είναι όμως βασικό όταν μας ζητάει ο κάτι προϊστάμενος μας σε μια, οποιαδήποτε, ιεραρχία, να το εκτελούμε, διότι έτσι αποδεικνύουμε ότι σεβόμαστε, όχι τον προϊστάμενό μας σα πρόσωπο, για τον οποίο μπορεί να έχουμε τη χειρότερη γνώμη, αλλά το θεσμό τον οποίο υπηρετούμε ενταγμένοι σε κάποιο σημείο της ιεραρχίας του. Εάν δε θεωρούμε ότι αυτό στο οποίο καλούμαστε να ανταποκριθούμε είναι άδικο, τότε υπάρχουν δημοκρατικοί θεσμικοί τρόποι αντίδρασης.

Με αντιδράσεις όμως σαν κι αυτή που επέδειξαν οι δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που επιτυγχάνουμε, εκτός βέβαια από το να προστατέψουμε όσους άδικα ευνοούνται από τη μη εφαρμογή της, είναι να δείξουμε το πόσο αντιπαθείς μας είναι οι θεσμοί οι οποίοι στηρίζουν τη δημοκρατία μας. Και ρωτώ; Υπάρχει καλύτερη πάσα από αυτή για τη Χρυσή Αυγή που καραδοκεί καρφιτσωμένη στην τρίτη θέση των προγνώσεων για το εκλογικό αποτέλεσμα; Αν μη τι άλλο, τέτοιες θεσμικές παρεκτροπές η Χρυσή Αυγή από τη φύση της μπορεί να τις κάνει καλύτερα, απλούστερα, καθαρότερα. Το καλύτερο για αυτήν είναι να της ανοίγει το δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ με τέτοιου είδους αντιδράσεις.

Εμού του ιδίου