Είναι ο Πούτιν ο νέος Χίτλερ; (Αναδημοσίευση από orthografos.blogspot.gr)

Η Δύση αντιμετωπίζει ένα δίλημμα, τώρα που ο Πούτιν εξέφρασε τη βούλησή του να κερδίσει στην Ουκρανία, ανεξαρτήτως κόστους.

Θα του αντισταθεί, ή θα αναδιπλωθεί παραδεχόμενη τη ντεφάκτο κυριαρχία της Ρωσίας επί των γειτόνων της;

Και οι δυο επιλογές είναι δύσκολες, και η σωστή απάντηση στο δίλημμα εξαρτάται από το αν ο Πούτιν θα το πάει ένα βήμα παραπέρα από την υποδούλωση της Ουκρανίας.

Ο αρθρογράφος της New York Times Ben Judah το έθεσε ως εξής: «Εξοπλίστε την Ουκρανία ή παραδοθείτε», απευθυνόμενος στη Δύση.

Και συμπλήρωσε πως η Βρετανία και η Αμερική θα πρέπει να στείλουν ειδικές δυνάμεις για να προστατεύσουν τα αεροδρόμια του Κιέβου και της Οδησσού, προειδοποιώντας πως η εναλλακτική λύση είναι η παράδοση του ΝΑΤΟ, της Ευρώπης, και των φιλελεύθερων δημοκρατιών.

Και κλείνει λέγοντας πως κάτι τέτοιο επίσης θα σήμαινε το τέλος της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεσίας.

Αυτό το επιχείρημα για να σταθεί, θα πρέπει να υπάρχει η βεβαιότητα πως μετά την 

Ουκρανία, ο Πούτιν θα θελήσει να κάνει το ίδιο με τις Βαλτικές χώρες, και ίσως με αυτές που κάποτε ανήκαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Ο Ben Judah δεν πιστεύει δηλαδή πως ο Πούτιν θα αρκεστεί στην Ουκρανία.

Λέγεται επίσης ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron προειδοποίησε τους Ευρωπαίους ηγέτες προκειμένου να μην επαναληφτούν τα λάθη του Μονάχου το 1938, αναφερόμενος στη συμφωνία που είχαν κάνει η Αγγλία και η Γαλλία με τον Χίτλερ, που του επέτρεψε να κάνει ότι θέλει στη Τσεχοσλοβακία.

Μήπως ο Πούτιν, που μέχρι τώρα περιορίζει τις επεμβάσεις του στην πρώην ΕΣΣΔ, είναι ένας νέος Χίτλερ;

Η απάντηση σ’ αυτό είναι ζήτημα πίστης και ενστίκτου.

Αν οι φιλοδοξίες του είναι περιορισμένες, τότε μια νίκη του στην Ουκρανία δεν αποτελεί τρομακτικό σενάριο.

Η ΕΕ δεν χρειάζεται μια μεγάλη πλην όμως φτωχή χώρα ως μέλος, και η συμμετοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα αποτελούσε μεγάλο ρίσκο.

Αν ο Πούτιν περιοριστεί στο να κάνει την Ουκρανία μια αδύναμη χώρα «μαξιλάρι», τότε η Δύση δεν χάνει τίποτα πέρα από το κύρος της, και απλά πάνε τσάμπα οι βερμπαλισμοί της περί στήριξης της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Η Δύση δεν έχει άλλωστε καμιά υποχρέωση να δημιουργεί δημοκρατίες παντού, ανεξάρτητα από το κόστος.

Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Henry Kissinger ζήτησε πρόσφατα από την Ουάσιγκτον να αποφασίσει για  «τη φύση των αξιών που προωθούμε, και κατά πόσο η προώθηση αυτή εξαρτάται από τις συγκυρίες».

Το Κρεμλίνο, από τη πλευρά του, κάνει ότι μπορεί για να δείξει ότι δεν έχει φιλοδοξίες πέραν της Ουκρανίας.

Πληροφορίες που διαρρέουν από καλά δικτυωμένους Ρώσους θέλουν τον Πούτιν να κάνει ότι κάνει επειδή θέλει να στείλει μήνυμα στο Κίεβο, και ειδικά στον πρόεδρο Ποροσένκο, ότι δεν μπορεί να τον νικήσει ποτέ.

Μόλις ο Ποροσένκο αποδεχτεί αυτό το πράγμα, συμφωνήσει με τους αντάρτες, και καταστήσει την Ουκρανία εξαρτώμενη χώρα από τη Ρωσία, τότε ο Πούτιν θα ικανοποιηθεί, και θα κάνει ειρήνη με την Ευρώπη, και ίσως και με τις ΗΠΑ.

Κανένας στη Δύση δεν πρέπει και δεν μπορεί να εμπιστεύεται τέτοιου είδους διαρροές, ειδικά αν λάβουμε υπόψη το παρελθόν του Κρεμλίνου στη παραπληροφόρηση.

Βέβαια, κανένας Ευρωπαίος δεν μιλάει για στρατιωτική αντίδραση.

Η Γερμανίδα καγκελάριος θέλει ακόμη περισσότερες οικονομικές κυρώσεις, θεωρώντας προφανώς πως  αυτές να αρκούν ως θυσία.

Αν όμως λάβουμε υπόψη την αδιαφορία του Πούτιν για τις κυρώσεις, τότε ακόμη περισσότερες δεν θα παίξουν κανέναν ρόλο.

Η Μέρκελ το γνωρίζει αυτό, όπως γνωρίζει ότι ακόμη και αν οι διστακτικές χώρες όπως είναι η Σλοβακία, η Κύπρος, η Ουγγαρία, κ.ά συμφωνήσουν στις νέες σκληρότερες κυρώσεις, ο Πούτιν αποκλείεται να κάνει πίσω στο ζήτημα της Ουκρανίας.

Άρα η Μέρκελ δεν ξέρει ακόμη αν ο Πούτιν είναι Χίτλερ ή όχι.

Στη δεύτερη περίπτωση, απλά ακολουθεί τις δυτικές αξίες, που όμως λόγω συγκυριών δεν μπορούν να εφαρμοστούν.

Για τον Περοσένκο το κάθε δευτερόλεπτο μετράει.

Θα πρέπει να αποφασίσει για το αν θα πρέπει ή όχι να αναδιπλωθεί, πριν οι κυρώσεις επηρεάσουν τη Ρωσία.

Αντιθέτως η Δύση έχει πιο πολύ χρόνο στη διάθεσή της προκειμένου να αποφασίσει τι μέλλει γενέσθαι με τον Πούτιν.

Μήπως όμως απλά επαναλαμβάνει τη συμφωνία που είχε γίνει με τον Χίτλερ το 1938;

Πάντως, η εντύπωση που επικρατεί είναι ότι αν αποτύχει η προσπάθεια κατευνασμού του Πούτιν, τότε η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα αλλά και την ισχύ να τον νικήσει.

Bloomberg

Απόδοση: S.A.

Πηγή: http://orthografos.blogspot.gr/2014/09/blog-post_27.html