Η ομιλία μου στη σημερινή πρώτη μέρα της δεύτερης συνδιάσκεψης της οργάνωσης της Β’ Αθήνας της Δημοκρατικής Αριστεράς*

Κατ΄ αρχήν θα ήθελα να αναφερθώ εκτός σχεδίου στην παρέμβαση του πρόεδρου. Οφείλω να ομολογήσω ότι η φράση, «εάν ο Σαμαράς επιλέγει εκλογές, ας αναλάβει την ευθύνη», με τρόμαξε λίγο και εύχομαι να την έχω καταλάβει εγώ λάθος. Δηλαδή, εμείς νίπτουμε τας χείρας μας; Ακόμα κι εάν ο Σαμαράς είναι τόσο ανεύθυνος, εμείς θα το αφήσουμε να συμβεί, ισχυριζόμενοι ότι απλά δεν έχουμε την ευθύνη;  Την παραπάνω φράση μπορώ να την καταλάβω μόνο στο πλαίσιο ενός διαπραγματευτικού μπρα ντε φερ.
 
Επίσης δεν ωφελεί να αντιπαραθέτουμε «Ευθύνη» και «Δημοκρατία». Ναι, είμαστε η Αριστερά της ευθύνης, αλλά κανείς δεν αμφισβήτησε ότι επίσης είμαστε και η Αριστερά της Δημοκρατίας. Το λέει και ο τίτλος μας άλλωστε. Αυτές οι δυο έννοιες. Ευθύνη & Δημοκρατία είναι δεμένες μεταξύ τους και η μια προϋποθέτει την άλλη.

Επί του σχεδίου τώρα:

Το σχέδιο των θέσεων το οποίο παρουσιάστηκε, όσο ωραία επεξεργασμένο και καλλιεπές και αν είναι, και με πολλά σημεία, όσον αφορά στον πολιτικό χαρακτήρα της  Δημοκρατικής Αριστεράς κατά το τελευταίο έτος, στα οποία δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς, δυστυχώς ξεκινά με μια ανακρίβεια.
Χαρακτηρίζει την κυβέρνηση, την οποία στηρίζουμε, ως «ειδικού σκοπού». Θα μου πείτε ότι κολλώ στις λεπτομέρειες. Θα ήθελα να αντιλέξω ότι δεν πρόκειται καθ΄ όλου για λεπτομέρεια, αλλά για ενέργεια πιθανά σχετιζόμενη άμεσα με συγκεκριμένη άποψη, η οποία έχει τεθεί οργανωμένα μέσα στις γραμμές του κόμματός μας, και η οποία  αντιτίθεται στη στήριξη της παρούσας κυβέρνησης από το κόμμα μας.

«Κυβέρνηση ειδικού σκοπού» σημαίνει κάτι το εξαιρετικό, το προσωρινό. Ποτέ κανείς κατά τη δημιουργία αυτής της κυβέρνησης δεν υποστήριξε, και ποτέ σε επίσημή μας θέση δεν εκφράσθηκε, ότι η κυβέρνηση αυτή είναι «ειδικού σκοπού».  Αντίθετα μιλάμε για κυβέρνηση η οποία θα εξαντλήσει την τετραετία, ολοκληρώνοντας την προγραμματική της συμφωνία των επτά θέσεων.

Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ξεκάθαρο αυτό το ζήτημα, διότι αποτελεί, κατά τη γνώμη μου στρατηγικό σημείο αιχμής για τη μελλοντική πολιτική πρακτική του κόμματός μας. Οι ρίζες που έσπειρε η Δημοκρατική Αριστερά με τη στήριξή της σε αυτήν την κυβέρνηση είναι καταλυτικές για τη δημοκρατική πορεία της χώρας μας. Ο μόνος τρόπος για να χτυπηθούν ο δικομματισμός και η πόλωση είναι το συνεχές κτίσιμο τέτοιων κυβερνήσεων συνεργασίας.

Διέθεσα πολύ από το χρόνο μου στην ανάλυση αυτής της, σε εισαγωγικά, «λεπτομέρειας», γιατί, υποθετικά μιλώντας, ακόμα και αν, σε ένα φαντασιακό σενάριο, η κυβέρνηση αποτύγχανε και στα επτά σημεία σύγκλισής της, η δημιουργία της, με τη στήριξη τριών κομμάτων, είναι επιτυχία από μόνη της, και παρακαταθήκη για το μέλλον. Ένα μέρος αυτής της παρακαταθήκης πιστώνεται, προς τιμήν της, η Δημοκρατική Αριστερά.
……………………………………………….
(Παραλείπεται παράγραφος η οποία αφορά σε οργανωτικά ζητήματα της Β’ Αθήνας)
…………………………………………………..
Το πρόβλημα της συσπείρωσης των οργανώσεων έχει βαθύτερα αίτια, τα οποία έχουν σχέση με την ετεροκλητότητα των ανθρώπων οι οποίοι απαρτίζουν τη ΔημΑρ, και την απουσία βασικού πολιτικού στίγματος που να συσπειρώνει.
Έτσι το κόμμα μας προσπαθεί απλά να φανεί εμβληματικά Αριστερό, χωρίς όμως να κερδίζει σε αξιοπιστία.

Πιστεύω ότι, ούτως ή άλλως, η Δημοκρατική Αριστερά αποτελεί ένα χρονικό σημείο στην ευθεία της ρευστότητας της εποχής, και ότι σύντομα θα έχουμε, ή πρέπει να έχουμε, εξελίξεις και ανασυνθέσεις στο χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, με τη συνεπικουρία συμμαχιών με ευρύτερες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, οι οποίες (συμμαχίες) θα απελευθερώσουν  προς τα εμπρός τα πράγματα. 

Κλείνοντας , θέλω να χρησιμοποιήσω αυτό το βήμα καταχρηστικά, κάνοντας έκκληση για πλατύτερη και δημοκρατικότερη και πιο πλουραλιστική λειτουργία των τομέων του κόμματος.  Είμαι πάντα στη διάθεση του καθενός που θα το ζητήσει για οποιαδήποτε εξήγηση και ανάπτυξη του παραπάνω ισχυρισμού.

(^*Αυτή ήταν η ομιλία μου στη σημερινή πρώτη μέρα της δεύτερης συνδιάσκεψης της οργάνωσης της Β’ Αθήνας της Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν αποτελεί αυτολεξεί μεταφορά, αλλά περισσότερο ελεύθερη ανάπτυξη βάσει των σημειώσεών μου, ελαφρά εμπλουτισμένη χωρίς το περιθώριο των έξι λεπτών.
Ακολουθεί παράρτημα με μέρος της προετοιμασμένης ομιλίας η οποία όμως λόγω χρόνου δεν εκφωνήθηκε)

Αν χρειάζεται να συζητηθεί η συμβολή μας στην υλοποίηση των επτά σημείων σύγκλισης της κυβέρνησης, είναι ένα διαφορετικό θέμα. Προκαταλαμβάνοντας, να σπεύσω να δηλώσω πως θεωρώ τη στάση του κόμματός μας πολιτικά σταθερή και συνεπή σε αυτά.

Εκτός όμως από τα κεντρικά σημεία της πολιτικής μας, στα οποία, να επαναλάβω, είμαστε σταθεροί και συνεπείς, υπάρχει πλειάδα παράπλευρων ζητημάτων. Σε αυτά τα ζητήματα δυστυχώς έχουμε αποδειχθεί, αριστερά συντηρητικοί. Σε αυτόν τον συντηρητισμό μας έχει οδηγήσει η έλλειψη λεπτομερώς επεξεργασμένων για θέσεων για τα «μικρά» ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία, όπως επίσης και ένας λανθάνων πολιτικός αυτισμός, ο οποίος μας χαρακτηρίζει.

Κανείς δε μπορεί να αντιπαρέλθει ελαφρά τη καρδία, σε πείσμα της λάθους απόφασής μας να μη συμμετέχουμε με υπουργούς στην κυβέρνηση, την ακόμα πιο λάθος απόφασή μας για στελέχωση του κρατικού μηχανισμού σε μεσαίο επίπεδο διοίκησης αναξιοκρατικά, με δικά μας στελέχη.

Διότι, μπορεί το πρώτο  ατόπημα να έδωσε στη Νέα Δημοκρατία την αλαζονεία με την οποία συμπεριφέρεται σήμερα, το δεύτερο όμως μας υποψίασε για το ανησυχητικό στρώμα το οποίο, δυστυχώς, υπάρχει και στο κόμμα μας. Το στρώμα δηλαδή των στελεχών μας που επιζητούν το δημόσιο διορισμό μέσα από τις γραμμές του κόμματος, αντίθετα σε κάθε έννοια αξιοκρατίας, και διαφανούς πολιτειακής οργάνωσης την οποία θα έπρεπε να πρεσβεύουμε.

Αυτή η πρακτική πρέπει άμεσα να καταδικαστεί, να αντιστραφεί, και να ζητήσουμε συγγνώμη, εν λόγω και έμπρακτα, δημόσια για αυτή.

Ο αριστερός συντηρητισμός μας, ελλείψει επεξεργασίας σε διάφορα ζητήματα μεσαίου επιπέδου διοίκησης,  κυριαρχεί στον πολιτικό μας λόγο και στην πολιτική μας πρακτική.

Παραδείγματα: Βγαίνει και λέει ο Φ.Κ. μετά από συνάντηση με το Μίχαλο του ΕΒΕΑ, αν θυμάμαι καλά, ότι η εγγραφή στα επαγγελματικά επιμελητήρια πρέπει να παραμείνει υποχρεωτική. Γιατί; Είναι θέση του κόμματός μας αυτή; Ρωτήθηκε ποτέ κανείς που έχει σχέση πραγματική με το αντικείμενο να πει τη γνώμη του, ή απλά επειδή είναι «σοσιαλιστικά» αποδεκτό;

Ψηφίζουμε την παράταση της προθεσμίας φορολογικής παραγραφής. Έχουμε ιδέα τι ψηφίσαμε πραγματικά, ή απλά επειδή ακούγεται «αριστερό» να μην παραγραφούν οι φορολογικές υποχρεώσεις, ενεργήσαμε έτσι;

Αυτά είναι δυο μόνο παραδείγματα. Ας μην επεκταθώ, η πολιτική μας πρακτική είναι γεμάτη από τέτοια. Τι φταίει;

Για να μην αναφερθώ, τέλος, στη συμπεριφορά που επέδειξε το κόμμα στη Μαρία τη Ρεπούση. Ένα μέλος της ΔημΑρ το οποίο κοσμεί τις γραμμές μας, και θα έπρεπε να του στήσουμε άγαλμα, εμείς αποθεώνοντας την έννοια «πολιτικός τακτικισμός» το πετάξαμε στο πυρ το εξώτερον.

Τα παραπάνω φαινόμενα, σε συνδυασμό με την επισφαλή ισορροπία των δυο αντίρροπων τάσεων που έχουν αρχίσει να γίνονται διακριτές, μία που πρεσβεύει την διατήρηση των παλιών καλών αριστερών αντανακλαστικών, και μία η οποία ζητά περισσότερες και ευρύτερες πολιτικές συνθέσεις για τη δημιουργία ενός δραστικού μεταρρυθμιστικού μετώπου, οδηγούν το κόμμα σε ένα τέλμα. Πρέπει να αναπτυχθεί περισσότερο η δημοκρατική συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων μέσα στο κόμμα, σε οριζόντιο και κάθετο επίπεδο, για την ομαλή πολιτική μας λειτουργία.

Ευχαριστώ