Και τώρα, τι;

Ας γυρίσουμε δώδεκα μήνες πίσω, και ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε για λίγο το κλίμα εκείνης της εποχής.

Ο δικομματισμός, μετά από μια διπλή εκλογική μάχη, έβγαινε θανάσιμα λαβωμένος. Τα έως τότε κυρίαρχα πολιτικά πρόσωπα είχαν περιέλθει σε ένα καθεστώς ανυπέρβλητης ανυποληψίας. Οι ελπίδες για επανάκαμψη του παρελθόντος πολιτικού σκηνικού φάνταζαν εξωπραγματικές.

Ήταν ένα από τα λίγα εκείνα κλικ στην ιστορική συνέχεια, αυτά που παρουσιάζονται μια στις τόσες, και πρέπει να είσαι έτοιμος να συγχρονιστείς μαζί τους για να οδηγήσεις τις εξελίξεις.

Ο κόσμος είχε αποδείξει ότι ήταν έτοιμος για τη μεγάλη Αλλαγή. Στην ουσία, το είχε ζητήσει μετ΄ επιτάσεως μέσω των δυο αλλεπάλληλων εκλογικών αποτελεσμάτων.

Ένα σημαντικό συμπέρασμα, στην κόψη του χρόνου, ήταν ότι ο κόσμος είχε βαρεθεί τα παλιά πολιτικά πρόσωπα, και ζητούσε εναγωνίως νέους ανθρώπους να αναδυθούν, και να αναλάβουν επικεφαλής των εξελίξεων.

Δυστυχώς, το κομματικό κατεστημένο, σε πλήρη ανάπτυξη 180^ο , δεν αντελήφθη αυτήν την παράμετρο. Ούτε τα δυο κυρίαρχα κόμματα του, εκείνη τη στιγμή, απερχόμενου δικομματισμού, ούτε και τα νέα κόμματα (συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ) τα οποία είδαν τα ποσοστά τους να εκτινάσσονται.

Θυμάμαι, σε μια από τις πρώτες μετεκλογικές ανοικτές συνεδριάσεις της Β΄Αθήνας της ΔημΑρ, είχα προτείνει το παρακάτω:

Εντάξει, η Νέα Δημοκρατία, ως πρώτο κόμμα πρέπει να έχει την πρωτοκαθεδρία στην τότε σχηματιζόμενη κυβέρνηση συνεργασίας. Θα το κάνει όμως αυστηρά με νέα πρόσωπα, πολιτικά άφθαρτα, και φορείς μοντέρνων ιδεών. Με τον ίδιο τρόπο θα πράξουμε κι εμείς, όπως επίσης και το ΠΑΣΟΚ.

Έτσι η χώρα θα έχει μια κυβέρνηση η οποία θα απαρτίζεται από νέα πρόσωπα, με νέες ιδέες και όρεξη για δουλειά. Πίστευα ακράδαντα ότι η ΔημΑρ, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, μπορούσε να το απαιτήσει και να το πετύχει, διότι ήταν ακριβώς το πνεύμα της λαϊκής εντολής.

Έπος πτερόεν. Το πόσο μόνος αισθάνθηκα εκφράζοντας μια τέτοια άποψη, στην, κατά τα άλλα, απόλυτα ψυχοθεραπευτική, όπως και σε αυτές που ακολούθησαν, συνεδρίαση, δεν περιγράφεται.

Έτσι, κατορθώσαμε να έχουμε μια κυβέρνηση, βασικά της Νέας Δημοκρατίας, η οποία εξέφραζε ότι πιο συντηρητικό μπορούσε να εκφράζει. Η δικιά μας συμμετοχή ήταν στρατηγικά αποδυναμωμένη, ξεκάθαρα με δικιά μας υπαιτιότητα και ευθύνη.

Εν ολίγοις τα πράγματα κύλισαν όπως κύλισαν. Η ιστορία είναι γνωστή, οι ενστάσεις δημοσιευμένες και στο παρόν ιστολόγιο, αλλά και σε πλήθος άλλων παρακείμενων. Ας μην τις επαναλάβουμε και εδώ.

Η ουσία είναι ότι, αυτή τη στιγμή, κατορθώσαμε να έχουμε αυτό που ακριβώς αποδοκίμασε ο κόσμος ένα χρόνο πριν.

Μια κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τη ΔημΑρ εκτός.

Πρόκειται για ένα καταθλιπτικό πισωγύρισμα. Η αποθέωση του αδιέξοδου. Ένας χρόνος αγώνα εντός της κυβέρνησης πάει στράφι, εξ αιτίας κάποιων μύχιων ου μην αλλά και στριφνών βουλών, οι οποίες προέκριναν ότι ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι πλέον διαφορετικός.

Δε θέλω να επεκταθώ στην ύπαρξη άλλων σύγχρονων κομμάτων, στα οποία ο ρόλος αυτός ταιριάζει πολύ καλύτερα.

Αυτό που με προβληματίζει έντονα είναι ποιο θα είναι το μέλλον. Το πιο πιθανό είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να περπατήσει. Αν συμβεί το αντίθετο θα πρόκειται για μέγα τελετουργικό ευνουχισμό της λαϊκής θέλησης του περασμένου Ιούνη. Οπότε οι εκλογές έρχονται στον ορίζοντα. Το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο αν αναλογιστούμε πόσα μέτρα για τόνωση των εσόδων του κράτους πρόκειται να ληφθούν ακόμα, μέτρα τα οποία θα έχει καταστήσει αναπόφευκτα η μέχρι τώρα μεταρρυθμιστική απραξία.

Ας δούμε ποιες είναι οι πιο πιθανές μετεκλογικές εξελίξεις.

Η πρώτη είναι η ανατόνωση του παλαιού δικομματισμού. Με το ΣΥΡΙΖΑ, κινηματικό, καταγγελτικό κι ως εκεί, τη Δημοκρατική Αριστερά εκουσίως αποσυρθείσα,  και τις λαϊκοδεξιές και φασιστικές αποφύσεις να ακροβατούν στα όρια της πολιτικής σοβαρότητας, η μόνη διέξοδος που θα προβάλει είναι αυτή που λέει: «Αυτούς ξέρουμε, αυτούς εμπιστευόμαστε» Ο κόσμος θα πει: «Δοκιμάσαμε ότι ήταν να δοκιμάσουμε, καταφέραμε μια τρύπα στο νερό, οπότε θα ξαναγυρίσουμε στον παλιό καλό δικομματισμό. Τουλάχιστον γνωρίζουμε πως θα κυλάν τα πράγματα και θα συμβιβαστούμε με αυτό, όπως κάναμε τόσες δεκαετίες. Έτσι κι αλλιώς, άλλη διέξοδος δεν υπάρχει»

Η δεύτερη πιθανότητα είναι να δοθεί σαφής εντολή στο ΣΥΡΙΖΑ για τη διακυβέρνηση της χώρας. Ας μου επιτραπεί να θεωρήσω όμως εξαιρετικά ισχνή αυτήν την πιθανότητα. Κι αυτό όχι εξ αιτίας της τελικής λαϊκής βούλησης. Πιστεύω ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο, και θα κάνει ότι μπορεί για να αυτοαναιρεθεί στην πράξη ως σοβαρή προοπτική για τη χώρα.

Η τρίτη πιθανότητα, και πιο τραγική από όλες είναι η περαιτέρω εκλογική άνοδος των φασιστών, και η ανάδειξή τους σε ρυθμιστές του πολιτεύματος!!! Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω, ποια θα είναι η συνέχεια. Η χώρα θα μπει σε τόσες επικίνδυνες συνταγματικές εκτροπές, που οι ενέργειες του Σαμαρά, τις οποίες τώρα καταδικάζουμε, θα φαντάζουν ανέκδοτο για τις καλοκαιρινές νύκτες στις παραλίες (των Μακρονήσων;)

Το σίγουρο είναι ότι όποια από τις τρεις παραπάνω εκδοχές επικρατήσει, (τέσσερις με την υπόθεση ότι η παρούσα κυβέρνηση παραμένει ισχυρή), καταλύτης των εξελίξεων θα έχει υπάρξει η απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς να αποσυρθεί από τη συμμετοχή και κίνηση της κυβέρνησης.

Για τους παραπάνω λόγους υποστηρίζω σαφώς ότι, η παραπάνω απόφαση είναι κοντόφθαλμη και άφρων. Εκκινείται από ανασφαλή ένστικτα αυτοσυντήρησης, και οδηγεί τη Δημοκρατική Αριστερά, τη μεταρρυθμιστική αριστερά, την αριστερά της ανασύνθεσης του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ακρωτηριασμένη εκτός κάδρου.

Ας μη γελιόμαστε. Μετά από αυτή την κίνηση η Δημοκρατική Αριστερά δεν έχει πολιτικό μέλλον. Δεν ξέρω αν κάποιοι εντός των γραμμών της ελπίζουν ότι θα επιζήσουμε ως τσόντα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, επειδή ντρέπομαι να γράψω τι θα μας έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα το κάνω σε κρεμάλα:

Κ λ _ _ _ _ _ ους