(Στο τέλος ακολουθεί το ίδιο κείμενο στα ελληνικά)
Not so many
people could argue that in my life I have been a great Facebook fan. Every time
I needed to check something on a couple of Facebook groups I liked, I used my
wife’s account and everybody was happy.
Last week, one
of my texts was published by a friend of mine at a Facebook group. Some comments followed, and I needed to
answer.
So I said, what
the heck, it’s time for me to move on, to become a modern person of my age, and
get a Facebook personality.
Everything for
the first couple of days was just fine. It was a busy weekend. I became friends
with my family, close and not so close, with many people I knew and I shared
the same political, economic, and social ideas, with people I had many years to
meet from school, with people I knew from the neighborhood I live in, with
professional colleagues etc.
Then the
problems started.
Verification was
needed to log in. I gave to Facebook my cell phone number, in order to receive
an sms with a password I should type in order to log in. Ok, I said, fair
enough.
Second time I needed
to correspond six pictures with six of my friends. That was a little risky. Not
only I had to recognize my wife’s cousins, living for so many years in foreign
countries, but, the scariest, I almost missed my own daughter. Her profile
photos were not the most reliable for that purpose, you see… Nevertheless I did it.
The third time,
in three days period, one more sms was supposed to be sent to me in order to
login. Unfortunately, that sms never reached my cell phone. I pressed the “re-send”
button, but still nothing. I gave some more wishful but unsuccessful tries and
I gave up.
Next day, from
the office pc, the same result. Now it’s time, I said, to ask for help. So I
sent a message: “Dear Sirs, I am sorry but I do not receive the SMSs you are
sending me.”
Here is the dialogue
that followed:
So much for my
Facebook period.
I gratefully thank
all the people that became friends with me through FB, but I no way intend to give
to these people copies of formal identification documents. I do not intend to
contribute in building a second, on-line parallel state, with on-line
authorities, and, who knows, may be later on-line police and jury.
Thank you all so much, I will
stick to my Google+ account or to my twitter hash tag @DimKouzoulis.
Please spread.
Το Facebook κι εγώ (ή πώς μια όμορφη αλλά πολύ σύντομη σχέση έληξε άδοξα)
Δεν υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι στη ζωή μου ήμουν μεγάλος θαυμαστής του Facebook. Όταν χρειαζόμουν να δω κάτι σε κανα δυο ομάδες του Facebook που παρακολουθούσα, χρησιμοποιούσα τον κωδικό της γυναίκας μου και όλα καλά.
Την προηγούμενη βδομάδα ένα κείμενό μου δημοσιεύθηκε από κάποιον φίλο σε μια ομάδα του Facebook. Ακολούθησαν κάποια σχόλια, και χρειάστηκε να παρέμβω.
Έτσι λοιπόν είπα, τι στο καλό, είναι ώρα να προχωρήσω, και να γίνω ένας σύγχρονος άνθρωπος της εποχής μου, να αποκτήσω μια προσωπικότητα στο Facebook.
Τις δυο πρώτες ημέρες όλα κύλαγαν περίφημα. Ήταν ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο. Έκανα φίλους την οικογένειά μου, κοντινή αλλά και πιο μακρινή, με πολλούς γνωστούς με τους οποίους έχουμε κοινές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ιδέες, με άτομα που είχα να δω από το σχολείο, με κόσμο από τη γειτονιά που μένω, με συναδέλφους κλπ.
Τότε ήταν που ξεκίνησαν τα προβλήματα.
Χρειαζόταν επαλήθευση για να μπω στο Facebook. Έδωσα το κινητό μου, ώστε να λάβω έναν κωδικό που έπρεπε να πληκτρολογήσω. Εν τάξει, είπα, δεν τρέχει τίποτα.
Τη δεύτερη φορά χρειάστηκε να αντιστοιχήσω έξι εικόνες με έξι από τους φίλους μου στο Facebook. Αυτό είχε κάποιο κίνδυνο. Εκτός από το ότι έπρεπε να αναγνωρίσω τα ξαδέλφια της γυναίκας μου, τα οποία μένουν για πολλά χρόνια στο εξωτερικό, αλλά, το πιο τρομαχτικό, πήγε να μου ξεφύγει και η ίδια μου η κόρη. Βλέπετε, οι φωτογραφίες του προφίλ της δεν ήταν και οι πιο αξιόπιστες για αυτό το σκοπό. Παρόλα αυτά, τα κατάφερα.
Την τρίτη φορά, μέσα σε τρεις μέρες, υποτίθεται ότι θα ελάμβανα ένα ακόμα μήνυμα με κωδικό για να μπω στο Facebook. Ατυχώς, αυτό το μήνυμα δεν έφτασε ποτέ στο κινητό μου. Πάτησα «επανάληψη», αλλά πάλι τίποτα. Έκανα μερικές ελπιδοφόρες αλλά ανεπιτυχείς προσπάθειες και μετά τα παράτησα.
Την άλλη μέρα, από το pc της δουλειάς, πάλι τα ίδια. Τότε είπα «καιρός να ζητήσεις βοήθεια». Και έστειλα το μήνυμα: «Αγαπητοί κύριοι. Λυπάμαι αλλά δε λαμβάνω τα μηνύματα που μου στέλνετε.»
Να ο διάλογος που ακολούθησε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου