Όχι η έξοδος. Ηρωική
ήταν η παραμονή επί ένα έτος των εγκλείστων εντός των τειχών. Αφού καταναλώσανε
οτιδήποτε εκινείτο, και μετά ξεκίνησαν να τρώγονται στην κυριολεξία μεταξύ τους,
συνειδητοποίησαν ότι δεν υπήρχε άλλη διέξοδος, και αποφάσισαν να δώσουν τέρμα
με έναν ένδοξο τρόπο.
Από ότι φαίνεται, η ΔημΑρ υπερέβη εαυτόν με την απόφασή της
να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Και αυτό ήταν που τη εξόντωνε καθημερινά. Γιατί
στ΄αλήθεια ποτέ δε πίστεψε, και ποτέ δε δόθηκε ψυχή τε και σώματι στην
ολοκλήρωση αυτού του σκοπού.
Αν το πίστευε θα είχε προωθήσει σε κυβερνητικά πόστα,
ανθρώπους μέσα από τις τάξεις της, οι οποίοι ήταν σαφείς υποστηρικτές αυτής της
προσπάθειας, και όχι ανθρώπους που σαφώς εκπροσωπούσαν ένα συντηρητικό αριστερό
κατεστημένο, όπως ο πρώην πρόεδρος του
Δικηγορικού Συλλόγου.
Αν το πίστευε θα προέκρινε η ίδια ζητήματα τα οποία χρήζουν
επεξεργασίας, και θα προέτεινε η ίδια μετά από επεξεργασία αλλαγές οι οποίες θα
πήγαιναν τη χώρα μπροστά.
Αντιθέτως περιορίστηκε να εξασκεί τα παλαιοαριστερά της αντανακλαστικά,
πετώντας εν είδει σέντερ μπακ τη μπάλα
έξω κάθε φορά που αυτή πλησίαζε στην περιοχή.
Ήταν η ίδια η ΔημΑρ που από την πρώτη στιγμή που
συγκροτήθηκε αυτή η κυβέρνηση έδωσε χώρο στο Σαμαρά να δράσει με τον τρόπο που
όλοι διαπιστώσαμε. Γιατί φωνάζει λοιπόν τώρα;
Εν τέλει αποφάσισε να αυτοχειριαστεί, μαζεύοντας τα και
φεύγοντας. Υποθέτω ότι όλοι στην ηγεσία της ΔημΑρ, ή τουλάχιστον όσοι από αυτούς
συμφώνησαν στην αποχώρηση, κρύβουν ένα μικρό Αριστερό Δίκτυο μέσα τους. Αλλιώς
δεν εξηγείται.
Δεν εξηγείται επίσης τι ήταν αυτό που ώθησε την ηγεσία να
πάρει εν τέλει μια τέτοια ακραία μαξιμαλιστική θέση σε σχέση με την ΕΡΤ.
Καθίσταται σαφές ότι έψαχνε αφορμή για την ηρωική έξοδο.
Εάν πραγματικά ήθελε να συνεχίσει, θα προσάρμοζε την
τακτική της. Θα αναγνώριζε τα λάθη της τα οποία δώσανε στην ηγετική ομάδα του
Σαμαρά τόπο για ανεξέλεγκτη δράση, και θα κοίταζε να περισώσει ότι ήταν δυνατό.
Αλλά είναι ξεκάθαρο πλέον. Δεν ήθελε.
Πρέπει όμως να αντιληφθεί κάτι η ηγεσία της ΔημΑρ. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι απλά η
ιστορική συνέχεια του ΚΚΕ Εσωτερικού και της ΕΑΡ. Πολλοί από μας, εμού
συμπεριλαμβανομένου, δεν είχαμε καμιά σχέση με αυτό το ιστορικό μέρος.
Πολλοί από μας , όντας απογοητευμένοι ήδη από το
Συνασπισμό, και εννοώ πριν να υπάρξει καν ως έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε στη
Δημοκρατική Αριστερά ένα σύγχρονο κόμμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού,
απαλλαγμένο από κάθε είδος παλαιοαριστερής αγκύλωσης. Και αν ακόμα ψήγματα
αυτών των νοοτροπιών εντοπίζονταν αραιά και πότε, πιστεύαμε στη δύναμη της χοάνης του διαλόγου, και ελπίζαμε
ότι αντιμετωπίζοντας πολιτικά τα καθημερινά προβλήματα θα βρούμε το δρόμο μας για
να φτιάξουμε το σύγχρονο αριστερό κόμμα και να ανασυνθέσουμε δημιουργικά το
χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Τελικά αποδεικνύεται ότι μάλλον αυτή η προσμονή ήταν σφαλερή.
Με αυτήν την κίνηση μπαίνει ουσιαστικά ταφόπλακα στην ουσιαστική ανασύνθεση αυτού
του χώρου. Πιθανώς τώρα πλέον η ΔημΑρ να στοχεύει τους ψηφόρους
του ΣΥΡΙζΑ. Ένα πιο αριστερό πρόσωπο είναι πάντα πιο βολικό όταν δε διακρίνεσαι
από την έφεση για δημιουργική συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας.
Η προσπάθεια όμως για τη δημιουργία ενός ΣΥΡΙΖΑ light εμένα
ούτε με αγγίζει ούτε με αφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου