Οταν όλα τα δεινά της χρεοκοπίας και της διαχείρισης της κρίσης «φορτώθηκαν» από το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο Μνημόνιο, στην τρόικα και εν γένει στον «ξένο παράγοντα», που «μας έκατσε στον σβέρκο» προκειμένου να μας δανείσει, όταν πεισματικά, συστηματικά και εν τέλει αυτιστικά αρνούμαστε να αναλάβουμε το δικό μας μερίδιο ευθυνών και για τη χρεοκοπία και για την προβληματική -και κυρίως άδικη κοινωνικά- διαχείρισή της, όταν επιτρέψαμε στους διαφόρων κατηγοριών «ψεκασμένους» να χωρίσουν στα δύο τη χώρα, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, αναμενόμενο είναι να παρακολουθούμε τώρα την οπερέτα «ποιος είναι ο καταλληλότερος» για να πετάξει την τρόικα έξω, αν θα επιλέξουμε εκείνους που υπόσχονται «απαλλαγή» από το Μνημόνιο με ασφάλεια ή όσους θέλουν να το καταγγείλουν ή να το... σκίσουν με τσαμπουκά! Και οι μεν και οι δε ορκίζονται ότι δεσμεύονται να διασφαλίσουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη - χάριν της οποίας άλλωστε η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 4 χρόνια «γονάτισε». Αλλά οι μεν λένε «μισές αλήθειες» και οι δε «ολόκληρα ψέματα».
Διότι ναι μεν το πρόγραμμα προσαρμογής (Μνημόνιο) πρέπει και μπορεί να τελειώσει και να περάσει -επιτέλους... η χώρα στη μετα-μνημονιακή εποχή, αλλά αυτό επ' ουδενί δεν σημαίνει «επιστροφή στο παρελθόν». Εάν η παραμονή στην Ευρωζώνη είναι στρατηγική μας επιλογή, δεν υπάρχει επιστροφή στο δάσος με τις πεταλούδες... Στα 4 χρόνια της κρίσης οι κανόνες και η οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρωζώνη άλλαξαν ριζικά. Και θα αλλάξουν κι άλλο. Η «αλληλεγγύη», με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σημαίνει δεσμεύσεις, ανάληψη υποχρεώσεων έναντι του συνόλου της Ευρωζώνης, μεγαλύτερος δημοσιονομικός και οικονομικός συντονισμός, μεγαλύτερη εκχώρηση δημοσιονομικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες. Στόχος μας λοιπόν δεν μπορεί να είναι «να ανακτήσουμε τη δημοσιονομική μας κυριαρχία», αλλά να διασφαλίσουμε, με συμμαχίες και συνεργασίες, ότι ο δρόμος προς τη δημιουργία μιας «δημοσιονομικής ένωσης» που έχει ήδη δρομολογηθεί θα διασφαλίζει τη διαφάνεια, τη δικαιοσύνη, την ισοτιμία των χωρών, την ουσιαστική οικονομική και κοινωνική σύγκλιση, τελικά το συμφέρον του συνόλου της Ευρωζώνης.
Αν όλα αυτά τα εννοούμε, να πούμε, επιτέλους, την αλήθεια: Το τέλος του Μνημονίου δεν σημαίνει τέλος (κάθε) προγράμματος κι ασφαλώς δεν σημαίνει τέλος της επιτήρησης. Βγαίνοντας από το Μνημόνιο η Ελλάδα (όπως και κάθε χώρα της Ευρωζώνης) θα έχει πια την υποχρέωση να υποβάλει (στην Επιτροπή και στο Συμβούλιο) το προσχέδιο του προϋπολογισμού της, να δεχθεί τυχόν παρατηρήσεις και συστάσεις για αλλαγές, και μετά να το θέσει προς έγκριση στο Κοινοβούλιό της. Θα έχει επίσης την υποχρέωση (το μισοείπε ο Αντ. Σαμαράς μετά τη συνάντηση με τη Μέρκελ) να υποβάλει, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού εξαμήνου, ένα εθνικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων, το οποίο επίσης υπόκειται και σε αλλαγές και σε εποπτεία ως προς την υλοποίησή του. Το περιεχόμενό του είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης και το τελικό αποτέλεσμα παίρνει τη μορφή μιας «συμβατικής συμφωνίας» (Contractual Arrangement) ανάμεσα στην Επιτροπή (Κομισιόν) και τη χώρα. Είναι δηλαδή ένα είδος προγράμματος (περιορισμένης έκτασης) που δεν εμπλέκει πουθενά το ΔΝΤ και περιλαμβάνει επίσης, προς διευκόλυνση της κάθε χώρας, χρηματοδοτικά εργαλεία.
Κάτι τέτοιο είχε μάλλον στο μυαλό του και ο Μάριο Ντράγκι όταν μίλησε για «πρόγραμμα με την ΕΕ». Κι αντί να εκτιμήσουμε την απόφασή του να αναλάβει το κόστος μιας «σύγκρουσης» με τη σχολή των ενάρετων για να διευκολύνει την παροχή ρευστότητας στις τράπεζες -με δεσμεύσεις από την πλευρά τους για να περάσουν τη ρευστότητα στην αγορά-, ξαναρχίσαμε το γνωστό τροπάρι περί του αν τελειώνει ή όχι το Μνημόνιο. Και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ: αυτό ήταν και παραμένει το «μεγάλο του χαρτί». Οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού όμως δεν επιτρέπεται να «κάνουν παιχνίδι» με αυτό, με διαρροές του τύπου «κάποιοι, πολλοί εκτός και λίγοι εντός δεν θέλουν να βγει η Ελλάδα από το Μνημόνιο». Το παιχνίδι με τη χώρα ας σταματήσει...
πηγή: ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου